ตอนที่ 3

9:00น.

วันนี้ฉันฉันจะได้เริ่มงานเป็นวันแรกฉันต้องไปถึงที่ร้านในเวลา 18:00 น. ตอนนนี้ฉันตื่นเต้นมากเพราะฉันยังไม่เคยทำงานในร้านเหล้าเลย เออฉันลืมว่าต้องออกไปซื้อเสื้อนิ

ห้าง A

ฉันเดินเข้ามภายในห้างที่เต็มไปด้วยข้าวของมามายผู้คนต่างพากันเดินเลือกซื้อของ ส่วนฉันก็เดินตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงที่อยู่โซน B ฉันเลือกซื้อเสื้อมาสองสามชุด ปวดฉี่อะ ห้องน้ำอยู่ไหนนนนนนน(กรีดร้องในใจ)

"เฮ่อ โล่งสบาย"

"โอ้ย!!!" ฉันชนเข้ากับอะไรไม่รู้แข็งๆจนฉันเซถลา แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับ หนุ่มหล่อผมสีดำเข้ม คิ้วหน้า รูปตาคล้ายกับตาเหยี่ยว จมูกโดงเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูระรื่น

"มองพอรึยัง" เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เรียกให้ฉันตื่นจากภวัง

"หิวมากรึไง" ขึ้นค่ะ ตอนนี้ฉันขึ้นสุดๆเลยพอได้ยินหมอนั่นพูด นิสัยผิดกับหน้าตาจริงๆ

"หิวอะไร ของนาย"

"ก็ฉันเห็นเธอ จ้องฉันเหมือนจะกินฉันลงไปทั้งตัวขนาดนั้น" นี่เขาคิดว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกัน มาว่าคนอื่นมั่วๆแบบนี้พ่อแม่เขาไม่สั่งสอนรึยังไงกัน

"หึ หน้าอย่างนายน่ะหรอ ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหน" ฉันพูดอออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

"หน้าเธอดีตายหละ" เขาพูดจบก็เดินออกไป ส่วนฉันก็ยืนนิ่งเพราะสมองฉันประมวณผลไม่ทัน

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ถึงเวลาที่ฉันต้องไปทำงานแล้ว ฉันใส่เสื้อยืดสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนขากระบอก รวบผมยกสูง แต่งหน้าบางๆให้เป็นธรรมชาติ

ร้านเหล้า

"ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจองโต๊ะไว้รึป่าวคะ" พนักงานหญิงถามฉัน

"เอ่อ ฉันมาทำงานค่ะ คือฉันสมัครไว้แล้วเขาติดต่อให้มาทำงานวันนี้ค่ะ"

"อ่อ งั้นตามฉันมา" ฉันเดินตามพนักงานหญิง

เดินเข้ามาภายในห้อง เป็นห้องสี่เหลี่ยมแสงภายในห้องสลัวๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ พอพนักงานคนนั้นส่งฉันเสร็จก็เดินออกไป

"เธอที่สมัครงานไว้ใช่มั้ย" เสียงทุ้มดูน่าเกรงขามเอ่ยขึ้น

"ใช่ค่ะ' ฉันตอบเขา ถึงแม้ฉันจะพยายามเท่าไหร่ก็มองหน้าเขาไม่ชัด นี่ทำไมเขาถึงไม่ให้เห็นหน้านะ หรือว่าหน้าเขามีแผลเป็นคงใช่แหละ

"เธอไปเอาเสื้อที่ห้องพนักงานมาเปลี่ยนนะ"

"หน้าคงมีแผลเป็นแหละ" ตายละฉันดันเผลอพุดความคิดตัวเองออกไป ทำไงดี ฉันเงยหน้าไปมองหน้าเขาถึงจะมองเห็นไม่ค่อยชัดแต่ก็รับรู้ได้ถึงรังสีอัมหิตจากตัวเขาเขาจ้องฉันเหมือนกับว่าเขาจะกลืนกินฉันไปทั้งตัวแนะ

'เอ่อ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อนะ" พูดจบก็วิ่งใส่เกียรหมาเลยสิคะ ไม่รู้หรอกนะว่าเขาทำหน้ายังไง ฉันกลัวเขาฆ่าฉันอะT-T

ฉันเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ไปทำงาน และฉันก็ได้เพื่อนคนหนึ่งเธอชื่อริน

"รินฉันขอถามอะไรหน่อยดิ"

"อะไรหรอ"

"คือเจ้าของที่นี่อะทำไมเข้าไม่ให้เเห็นหน้าอะ หน้าเขามีแผลเป็นหรอ"

"ออม...."

"หรือเขาไม่หล่อ เขามีปัญหาที่ใบหน้าแน่"

"ออม..." อะไรของยัยรินนิ เรียกอยู่ได้ ฉันหันหน้าไปตามทางที่ยัยรินชี้

"OoO"

"เขามาตอนไหนอะ" ฉันหันไปกระซิบถามริน

"ตั้งแต่แรก"

"ทำไมแกไม่บอกฉัน"