บทที่4

ดวงตาของทุกคนต่างจับจ้องการต่อสู้ครั้งนี้ ทั้งคู่ได้ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง และฝ่ายที่โจมตีก่อนคืออาจารย์

เจ้าหนุ่มถ้าเจ้าไม่เข้ามาถ้างั้นข้าไปเอง"อาจารย์พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว

"หึไร้เดียงสาเสียจริง"เสียงอันเย็นเยือกดังขึ้นจนทำไห้ทุกคนที่ดูต้องหนาวสะท้านกับคำพูดนั้น

ห่าวหรานได้ยกดาบมาป้องกันไว้อย่างสบาย"ท่าทางของเขาบ่งบอกถึงความแข็งแกร่ง

หึอย่าได้ใจไปหน่อยเลยทักษะที่สี่ล็อกเป้าหมาย"อาจารย์ได้เล็งไปที่ห่าวหรานอยู่

"ทักษะติดตามงั้นหรอห่าวได้คิดในใจ"

ทันใดอาจารย์ก็พุ่งไปทางห่าวหรานด้วยความเร็วที่มองตามไม่ทัน แต่ห่าวหรานได้ป้องกันพร้อกับใช้ทักษะประจำตัว

เคล็ดวิชาสรรค์เร้นลับท่าที่หนึ่งสรรค์ลวงตา"

ทันใดตัวของห่าวหรานก็ได้หายไปจนทำไห้อาจารย์ตกใจ ห่าวหรานก็ได้ฟันไปที่ด้านหลังของคู่ต่อสู้"รอยฟันของห่าวหรานได้สร้างบาดแผลขนาดใหญ่

อาจารย์ท่านจะยอมแพ้หรือไม่"เสียงอันเย็นชาได้ดังขึ้นพร้อมปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นมา แต่ร่างนั่นแตกต่างจากห่าวหรานคนเดิม

พร้อมยาวสีดำสนิทกับดวงตาสีแดงฉาดสะท้อนด้วยแรงอาฆาต"ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจกันเป็นอย่างมาก

จ้าวอูจี๋ที่เห็นท่าไม่ดีก็ได้ยอมแพ้ในทันที ข้ายอมแพ้เสียงสิ้นหวังได้พูด"เขานั้นรู้ดีกว่าใครทั้งที่เขาไม่ทันได้ใช้ทักษะวิญญาณก็ทำไห้ข้าผู้นี้แพ้เลย"

จากนั่นไม่นานร่างกายของห่าวหรานก็ได้กลับมาเป็นแบบเดิม ฟางหยวนที่เห๋นแบบนั้นก็ได้วิ่งเข้าไปกอดด้วยความโล่งใจ'ถึงตัวเองจะรู้อยู่แล้วว่าผลการต่อสู้จะออกมาเป็นเช่นไร"

เจ้าเป็นอะไรไปละ"ห่าวหรานได้พรางลูบหัวฟางหยวนเบาๆและยิ้มออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย"

ข้าเป็นห่วงเจ้าเหลือเกิน ฟางหยวนได้พูดออกด้วยความเป็นห่วง"

"ทุกคนที่เห็นบรรยากาศแบบนั้นก็ไม่อยากขัดใจพวกเขาก็ได้เดินหนีออกมา"

เอ้าซื่อข่า!!!! จ้าวอูจี๋ได้จะโกนเรียกไม่นานนักก็ได้มีคนวิ่งมาอย่างไว ม มีอะไรหรออาจารย์จ้าว ด้วยความไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ได้ถามไปตามตรง

เจ้าไม่เห็นแผลที่หลังข้ารึไง!!"จ้าวอูจี๋พูดไปพรางชี้แผบที่หลัง

ท่านไปโดนอะไรมานะรอยฟันเหมือนดาบมากเลยครับ"ลุงไส้กรอกตกใจมากเพราะจ้าวอูจี๋เป็นรองแค่ผอ.เท่านั่นไม่มีใครกล้าทำร้าย

เจ้าไม่ต้องถามอะไรมากเอาไส้กรอกมาไห้ข้าเร็วๆ

ครับๆ"ไม่นานเอ้าซื่อข่าก็ได้ทำไส้กรอกออกมา

นั้นลุงไส้กรอกนี่"เสี่ยวอู่พูดพร้อมชี้ไปทาง  เอ้าซื่อข่า ข้าไม่ใช่ลุงสักหน่อยเอ้าซื่อข่า

นั่นก็นักเรียนของโรงเรียนเราเหมือนกัน"ไต้มู่ไป๋ได้พูดขึ้น

ห๋าาลุงคนนี้นะหรอ"เสี่ยวอู่ถามด้วยความไม่อยากเชื่อ

ลุงอะไรกันเล่าข้าพึ่งจะอายุ13เองนะ"ออสการ์"

                  "ขอเปลี่ยนชื่อนะฮะมันพิมพ์ยากไปหน่อย"

หลังจากที่พวกเขาเถียงกันได้ไม่นานก็ทีชายหญิงคู่หนึ่งเดินมาพร้อมกับทักทายพวกเขา

พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม"ฟางหยวนได้พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

พวกข้าไม่เป็นอะไรหรอกว่าแต่ท่านเถอะเป็นเช่นไรบ้างละ ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเล็กน้อย"ถังซาน

ท่านชื่อห่าวหรานใช่ไหม"ถังซาน

เจ้ามีธุระอะไรกับข้ารึ"ห่าวหรานตอบด้วยความสงสัย

ท่านพอมีเวลาจะมาคุยกับข้าหรือไม่"ถังซานตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ไว้ข้าจะคุยกับเจ้าละกันแตข้าคงต้องไปพักแล้วละ"ห่าวหรานนั่นรู้ดีเพราะว่าเขาได้เผลอใช้วิชาของสำนักถังไปจังหวะหนึ่ง

ห้องพักไปทางนั้น ไต้มู่ไป๋ได้ชี้ไปตรงหอใหญ่ๆ

ข้าขอบคุณเจ้ามา"ห่าวหรานตอบด้วยเสียงอันเฉยชา เขาถึงขีดจำกัดของวันนี้แล้ว

นี่ๆพี่ฟางหยวนท่านรู้จักผู้ชายคนนั้นได้ยังไงหรอ เขาเป็นคนเย็นชาจะตาย"เสี่ยวอู่ถามด้วยความสงสัย

เจ้าไม่ต้องรู้อะไรมากหรอกนะ"ฟางหยวนพรางลูบหัวเสี่ยวอู่ไปด้วย แต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยแรงอาฆาต

ถังซานที่เห็นท่าทีไม่ดีเลยรีบดึงตัวเสี่ยวอู่ออก ข้าขออภัยกับน้องสาวของข้าด้วย"ถังซานนั่นรู้ว่าตนไม่สามารถชนะผู้หญิงน่ากลัวคนนี้ได้

พวกเจ้าไปพักเถอะวันนี้พวกเจ้าเหนื่อยมากแล้ว"จ้าวอูจี๋

ครับอาจารย์จ้าว"ถังซานตอบพร้อมกับเดินไปหอพัก

หลังจากนั่นไม่นานทุกคนต่างแยกย้ายไปกันไปพักมีอยู่เพียงคนเดียวที่ยังไม่ไปไหน

อาจารย์จ้าวท่านไม่สามารถสู้ชายคนนั้นได้งั้นหรอ"หรงหรงถามด้วยเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะว่าเขายังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่เลย"จ้าวอูจี๋ตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

ถ้างั้นข้าขอตัวก่อน"หรงหรงรีบเดินหนีออกไปทันที"

เห้อเด็กหนุ่มสมัยนี้แข็งแกร่งกันจริงๆ"จ้าวอูจี๋ได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาพูดพรางเดินไปที่ห้องทำงา

"จบตอนน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***