![[Fic] หนีออกจากบ้านมาเป็นนักสืบ](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/2568676bc8a.webp)
[Fic] หนีออกจากบ้านมาเป็นนักสืบ
ยินดีที่ได้รู้จัก
ก่อนจะเข้าไปพักในบ้านใหม่ ไปห้องนอนคือสิ่งเเรกที่ฉันอยากทำ ฉันจัดการวางคู่หูที่เป็นสัมภาระเพียงอันเดียว วางไว้บนเตียงไซส์บิ๊ก ก่อนจะเดินออกไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีของอีกเยอะที่ต้องซื้อ
เรย์
//มองนาฬิพกที่ตัวเองมักจะติดตัวไว้เสมอ
เข็มนาฬิกาวินาทีเดินตลอดเวลา เข็มสั้นหยุดอยู่ตรงที่เลข12 เข็มยาวชี้ไปที่เลข4 บ่งบองเวลาอย่างแม่นยำ
ฉันเดินมาตามทางเห็นร้านค้ามากมาย และคนที่มุงดูอะไรสักอย่างเพราะเสียงเอะอะ
เรย์
เท่าที่ฟัง ดูเหมือนว่า คุณลุงคนนั้นจะเข้าใจผิด เเถยังไม่ฟังอีกฝ่ายเลยด้วย
เรย์
เงินนั่นคงสำคัญมากสินะ
ฉันเดินเข้าไปใกล้กลุ่มเป้าหมายที่มีคนมุงกันอยู่รายล้อม ไม่นานพี่สาวที่อยู่แถวๆอีกฝากของถนนก็เดินเข้ามาพร้อมร่ายจำนวนเงินแบบเปะๆ
เรย์
//ยืนมอง สังเกตสถานะการ
มินามิ เมงุมิ
หนึ่งแสนหนึ่งหมื่นแปดพันเยน
มินามิ เมงุมิ
คือจำนวนที่เขาทำตกเมื่อกี้ค่ะ
มินามิ เมงุมิ
ถ้าพูดให้ละเอียด
มินามิ เมงุมิ
แบงค์หนึ่งหมื่น เก้าใบ
มินามิ เมงุมิ
ห้าพัน ห้าใบ
มินามิ เมงุมิ
หนึ่งพัน สามใบค่ะ
มินามิ เมงุมิ
คุณตำรวจรองนับเงินนั้นดูสิคะ
ตำรวจทั่วไป
เออ .ขอโทษนะครับ
ตำรวจทั่วไป
//หยิบเงินจากเจ้าของไปนับดูพิสูจน์จำนวน
ฉันที่ดูเหตุการณ์ตรงหน้าไปพลางๆ ในระยะสายตาฉันสะดุดเข้ากับร่มคันหนึ่งที่คุณลุงเจ้าของเงินพกติดตัวมาด้วย
ตำรวจทั่วไป
จริงด้วยอย่างที่บอกเลย
มินามิ เมงุมิ
ถ้าอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้เอาไปค่ะ
นาคาจิม่า
ฉันพึ่งถอดเงินมาเมื่อกี้แสนหนึ่ง ใบละหมื่น จะมีเก้าใบได้ยังไงกัน
ฉันเดินเข้าไปใกล้ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่
เรย์
//สะกิดที่เเทนคุณลุงเจ้าของเงินเบาๆ
นาคาจิม่า
//มองเด็กน้อยอย่างงงๆ
เรย์
ขอยืมร่มหน่อยได้มั้ยคะ
นาคาจิม่า
//ยื่นร่มให้อย่างง่ายดาย
แม้จะสงสัยในตัวเด็กน้อยน่ารักที่จู่ๆก็เข้ามา แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร
ไรท์เตอร์
คงเห็นเป็นแค่เด็กละมั้ง
เรย์
'อืม เป็นคุณลุง ที่ว่าง่ายดีในเรื่องบางเรื่อง'
เรย์
//หันไปหาพี่ชายคู่กรณี
เหมือนเขาจะสังเกตเห็นเรื่องเดียวกันกับฉัน จึงรับมันไปโดยทันที
หลังจากที่ร่มคันนั้นถูกกางออกมาโดนเด็กชายในเวลาเดียวกันก็มีธนบัตรแบงค์หนึ่งหมื่เยนหล่นลงพื้น
เร็นโจ คิว
//ก้มลงเก็บเเบงค์หมื่นเยนที่ล่วงตกลงมาจากในร่มคืนให้เจ้าของ
นาคาจิม่า
//รับมาเก็บเข้าในกระเป๋าสตางค์
เร็นโจ คิว
ค่อยยังชั่วที่เจอเนอะ
หลังจากที่ได้เงินคืนอารมณ์ของคุณลุงก็สงบลงขึ้นมาก กลายเป็นคุณลุงใจดีทันที
เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติคุณตำรวจเลยให้คนที่มุงดูอยู่แยกย้ายจนเหลือแค่พวกเราสี่คน คุณลุงคนนั้นพาพวกมานั่งในร้านคาเฟ่แถวนั้น เป็นการขอโทษ และ เลี้ยงขอบคุณ
นาคาจิม่า
ต้องขอโทษด้วยนะที่เมื่อกี้โมโหซะขนาดนั้น
นาคาจิม่า
เพื่อแทนคำขอโทษ สั่งได้ตามสบายเลย
มินามิ เมงุมิ
ถ้าอย่างงั้น หนูเอาซ็อกโกแลตคาเฟ่ค่ะ
นาคาจิม่า
//พยักหน้าให้เมงุมิ
เร็นโจ คิว
แม่ผมทำกับข้าวรออยู่แล้วล่ะครับ
นาคาจิม่า
แล้วข้าวของแม่มาเกี่ยวอะไรด้วยเล่า
นาคาจิม่า
ยังหนุ่มอยู่เลย กินแค่นี้จะเป็นไรไป
เร็นโจ คิว
ก็..ซ็อกโกแลตคาเฟ่ครับ
นาคาจิม่า
มันต้องอย่างงั้นสิ
นาคาจิม่า
เธอด้วยนะยัยตัวเล็ก
นาคาจิม่า
วัยกำลังโตต้องกินเยอะๆนะรู้มั้ย
เรย์
'จะเลี้ยงขนมเรย์ด้วยหรอเนี้ย นิดหน่อยคงไม่เป็นไร'
เรย์
งั้นไม่เกรงใจแล้วนะคะ
เรย์
เรย์เอาเมล่อนคาเฟ่เพิ่มวิปครีมกับเชอร์เคลือบซ็อกโกแลตค่ะ
เร็นโจ คิว
'ไม่เกรงใจจริงด้วย'
นาคาจิม่า
กินเข้าไปเยอะๆจะได้โตไวๆ
นาคาจิม่า
//หันไปทางพนักงานที่รอรับออเดอร์
นาคาจิม่า
เออ ฉันไม่อยู่กินด้วยนะ
พนักงานร้านคาเฟ่
//พยักหน้า
พนักงานร้านคาเฟ่
ขอทวนรายการที่สั่งนะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
ซ็อกโกแลตคาเฟ่สองที่
พนักงานร้านคาเฟ่
เมล่อนคาเฟ่เพิ่มวิปครีมกับเชอร์รี่ซ็อกโก นะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
รายการที่สั่งมีเท่านี้ใช่มั้ยค่ะ
พนักงานร้านคาเฟ่
กรุณารอสักครู่นะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
//เดินออกไปส่งออเดอร์ให้เคาน์เตอร์ร้าน
นาคาจิม่า
เดี๋ยวฉันจะต้องไปซื้อตั๋วที่สถานีอะนะ
มินามิ เมงุมิ
จะไปเที่ยวหรอคะ
ฉันฟังพวกเขาคุยกันเงียบๆไม่ได้ขัดอะไร กับ บทสนทนา เรื่องทั่วไป รอแค่คาเฟ่ที่สั่งเท่านั้น
เรย์
'ที่ญี่ปุ่นจะมีรสชาติเป็นยังไงนะ'
เรย์
'ถึงจะเห็นฉันไม่สนใจฟังอะไรเลยแบบนี้ ก็ใช่ว่าจะไม่รับรู้'
เรย์
'เพราะสมองของฉันจะจดจำทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาได้เองโดยอัตโนมัติ และสามารถรับรู้ได้มากกว่าคนทั่วไป'
เรย์
'ทั้งสัญชาตญาณ
ทั้งประสาทสัมผัส
ที่ถูกขัดเกลาเฉียบแหลมตั้งแต่เด็ก'
เรย์
'มันก็ช่วยไม่ได้นะ อีกอย่างก็ไม่แย่อะไร ที่รับรู้สิ่งรอบๆตัว '
เรย์
'ถึงจะหน้ารำคาญไปบ้างในบางครั้ง แต่ สำหรับฉันทั้งหมดคือข้อมูล'
นาคาจิม่า
จะไปงานแต่งงานลูกสาวฉันที่ฮอกไกโดน่ะ
นาคาจิม่า
เงินเมื่อกี้นี้จะเอาไปใช้เรื่องนี้แหละ
เรย์
'อ้อ งี้เอง ถึงว่า ก็ไม่แปลก ที่จะโมโหขนาดนั้น'
นาคาจิม่า
อา เอาล่ะ ขอโทษจริงๆนะ
นาคาจิม่า
เดี๋ยวจะจ่ายเงินไว้ให้ กินกันตามสบายก็แล้วกัน
นาคาจิม่า
//ลุกเดินออกจากร้านทันที
เรย์
//มองคุณลุงที่เดินออกจากร้านจนลับสายตา
เรย์
//หันไปมองอีกทางตรงเคาน์เตอร์ มีพี่สาวคนที่รับออเดอร์เมื่อกี้รออยู่
เรย์
'คงใกล้เสร็จแล้วสินะ'
เรย์
//หันมาสนใจเสียงพูดของพี่สาวที่นั่งข้างๆพร้อมสำรวจทั้งสองคนไปพลางๆ
เรย์
'พี่สาวทวินเทลหัวชมพู กับ พี่ชายหัวสนามหญ้าสีเขียวเข็มมีสีขาวตรงกลางด้วยเหมือนหิมะเลย'
เรย์
//เลิกสนใจทั้งสองคนที่ตัวเองมองอยู่และกลับไปสนใจเคาน์เตอร์มองพี่สาวรับออเดอร์ที่กำลังถือถาดที่มีคาเฟ่วางอยู่
พนักงานร้านคาเฟ่
//กำลังเดินไปเสริฟคาเฟ่ที่โต๊ะลูกค้า
เร็นโจ คิว
//หันมามองเด็กผู้หญิงตาสีขาวที่นั่งข้างๆ
ก่อนที่คิวและเมงุมิจะพูดอะไร พี่สาวพนักงานที่คอยรับออเดอร์ที่โต๊ะของพวกเขาก่อนหน้านี้ ก็เดินมาถึงโต๊ะพร้อมวางคาเฟ่ตามรายการที่สั่งลงตรงหน้าให้กับพวกเขาอย่างมืออาชีพ
พนักงานร้านคาเฟ่
ขอโทษที่ให้รอนะคะ
พนักงานร้านคาเฟ่
ชุดคาเฟ่รายการตามที่สั่งค่ะ
มินามิ เมงุมิ
อ่า ไหนๆแล้วนี่ กินเลยก็แล้วกันนะ
ส่วนสาวน้อยอย่างเรย์ก็เริ่มตักกินคาเฟ่ทันทีตั้งแต่ได้ของที่รอมานาน โดยไม่สนปฏิกิริยาสองคนข้างๆอีก
ไรท์เตอร์
แต่ก็ยังรับรู้ได้อยู่ใช่มั้ยล่ะเรย์
เรย์
'อืม นั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว'
เร็นโจ คิว
//มองคนกินไอติมข้างๆ
เร็นโจ คิว
ฮาฮ่า ฉันชื่อ คิว อายุ13 ยินดีที่รู้จัก
มินามิ เมงุมิ
ฉันชื่อ มินามิ เมงุมิ อายุ13เหมือนกันน่ะ
เร็นโจ คิว
อะไรกัน อายุเท่ากันหรอเนี้ย
เร็นโจ คิว
นึกว่ารุ่นพี่ซะอีกแหนะ
มินามิ เมงุมิ
นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยหรือยะ
เรย์
'อายุ 13 หรอเนี้ย มากกว่าแค่ปีเดียวเอง แต่ดูสูงกันจังนะ'
ฉันที่ฟังพวกเขาแนะนำตัวกันอยู่ ก็เริ่ม แนะนำตัวเองบ้าง เป็นมารยาทที่ดี
เรย์
'ถึงไม่บอกเดี๋ยวก็ถูกถามอยู่ดี'
เรย์
ดาคุไทกะ เรย์เลโอเนีย เรียกเรย์ก็ได้
เรย์
เป็นคนธรรมดา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ทั้งสองคน
มินามิ เมงุมิ
//มองเรย์อย่างแปลกใจ
เรย์
'พวกเขามองฉันทำไม ไม่รีบกิน เดี๋ยวก็หมดอร่อยก่อนหรอก'
ไรท์เตอร์
ฉันว่าเธอไม่รู้น่าจะดีกว่านะ
เร็นโจ คิว
'12 หรอเนี่ย นึกว่า7,8ขวบซะอีก
มินามิ เมงุมิ
'เด็กว่าอายุมากเลย ตัวเล็กจัง ส่วนสูงคงไม่ถึง150เลยล่ะมั้ง'
มินามิ เมงุมิ
ยินดีที่ได้รู้จักนะเรย์จัง
เร็นโจ คิว
ยินที่ได้รู้จักเหมือนกันนะเรย์
ฉันไม่สนใจอะไรอีก แต่ก็รับรู้ได้ว่า คิวกับเมงุมิกำลังกินอยู่เหมือนกัน
Comments