![[Fic] หนีออกจากบ้านมาเป็นนักสืบ](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/2568676bc8a.webp)
[Fic] หนีออกจากบ้านมาเป็นนักสืบ
เจรจาการค้า
ใช่เวลาไม่เกินวัน เครื่องด่วนพิเศษที่ฉันนั่งมาก็ลงจอดอย่างสวัสดิภาพ
เรย์
'นานแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่ ตั้งแต่ที่แม่จากไปตอนฉันอายุ4ขวบ ก็ไม่มีอะไรเหลือในญี่ปุ่นอีกเลย '
เรย์
คงต้องหาที่อยู่ใหม่แล้ว
ฉันที่ตัดสินใจได้ดังนั้นก็รีบเรียกแท็กซี่ไปจังหวัดที่ฉันเคยอยู่กับแม่ตอนเด็กๆ
เรย์
'ถึงจะไม่มีบ้านแล้ว แต่อยู่ในที่คุ้นเคยก็ดีกว่าใช่มั้ยล่ะ ส่วนบ้านค่อยหาซื้อแถวนั้น '
เรย์
'อืมม ต้องซื้อของอีกเยอะเลย ก็ไม่แปลกมาตัวเปล่านี่นา'
ฉันจ่ายตังค์ค่าโดยสารและลงจากรถ ก่อนที่แท็กซี่ที่ฉันนั่งมาจะแล่นออกไป ลูงคนขับทักขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง
คนขับแท็กซี่
ระวังตัวด้วยนะหนูน้อย
หลังจากที่แท็กซี่ขับออกไปจนลับสายตาฉันก็เดินหาบ้าน ไม่นานก็เจอเข้ากับป้ายประกาศขาย ฉันไม่ลังเลที่จะติต่อตามเบอร์ที่อยู่บนป้ายนั้น
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด กำลังเรียกสาย
ฮากะเนะ
สวัสดีครับ ฮากะเนะ พูดสายครับ
เรย์
สวัสดี ฉันสนใจซื้อบ้านที่ป้ายประกาศนี้น่ะค่ะ
ฮากะเนะ
ทำเสียงเด็กจัง อายุเท่าไหร่หรอครับ
เรย์
เรย์ ชื่อ ดาคุไทกะ เรย์เลโอเนียค่ะ อายุ12 พึ่งมาจากอิตาลี่ ต้องการที่พักด่วนสำหรับวันนี้ค่ะ
ฮากะเนะ
หืม ? ..12 ไม่เด็กไปหน่อยหรอก พ่อแม่ล่ะ
เรย์
"แม่ไปบนสวรรค์แล้วค่ะ พ่อหายสาปสูญ
เรย์
ไม่ต้องห่วงหรอก เรย์มีทรัพย์สินมากพอที่จะซื้อบ้านของคุณ
เรย์
คุณฮากะเนะ เรย์ ต้องการที่อยู่ค่ะ
เรย์
เด็กผู้หญิง อายุ 12 ตัวคนเดียวอย่างเรย์มายืนในที่เปลี่ยวแบบนี้เพียงลำพัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเรย์ นั้นเป็นเพราะคุณนะคะ
เรย์
คุณที่ไม่ยอมขายบ้านให้เรย์สักที คุณฮากะเนะ ต้องรับผิดชอบชีวิตน้อยๆ อย่างเรย์ด้วยนะคะ อาจจะได้ขึ้นศาลเลยก็ได้
ฮากะเนะ
เออ .. คือ ขะ เข้าใจแล้ว เธออยู่ตรงป้ายนั้นใช่มั้ย เดี๋ยวฉันจะรีบไปหา
เรย์
'ก็เข้าใจอยู่หรอก แต่มันหน้าหงุดหงิด นี่เห็นว่าเป็นเด็กทำอะไรไม่ได้รึไง ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงไม่ว่านอนสอนง่ายกันบ้างนะ'
ยืนรอได้ไม่นาน ก็มีรถต์สีดำมาจอดเที่ยบข้าง ฉันหันไปหาคนขับที่เลื่อนกระจกรถลง ฉันคำนับเล็กน้อยเป็นการทักทายตามวัฒนธรรมของที่นี่
เรย์
เรย์ คือคนที่ติดต่อไปเมื่อครู่ เรย์เลโอเนียค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณลุง
ฮากะเนะ
อีกอย่างฉันพึ่งอายุ24 ไม่ใช่ลุง
ฮากะเนะ
ขึ้นมาได้เเล้วเดี๋ยวจะพาไปดูบ้าน จะได้เซ็นสัญญาอะไรให้เรียบร้อย
ฮากะเนะ
'เด็กนี่ใช่คนเดียวกับคนที่ขู่ฉันเมื่อกี้แน่หรอ ไหนว่ามาจากอิตาลี่ ไหวพูดญี่ปุ่นคล่องปรื๋องี้ล่ะ'
ฉันขึ้นรถนั่งข้างคนขับทันที พร้อมเปิดให้ ก่อนจะหันไปบอกข้อเท็จจริงบางอย่างให้อีกฝ่ายได้รู้
เรย์
แต่ตามปกติแล้วอายุคนที่ขึ้นเลขสองก็บรรลุนิติภาวะแล้ว
เรย์
สำหรับระยะห่างมากกว่า10ปี ฉันสามารถเรียกคุณฮากะเนะ ว่าลุงได้ค่ะ
เรย์
ฉันคิดว่าทฤษฏีนี้ถูกต้องนะคะ
ฮากะเนะ
'เด็นคนนี้เป็นใครกันแน่? ความคิดไปไกลกว่าอายุมาก '
ฮากะเนะ
'นี่ฉันคุยอยู่กับเด็กแน่หรอ'
ฮากะเนะ
เรียนฉันว่าพี่ฮากะเนะซะ
เรย์
//มองฮากะเนะ กระพริบตาปริบๆ
ฮากะเนะ
คาดเข็มขัดด้วย ฉันจะออกรถแล้ว
ฮากะเนะ
เฮ้อออ~ //ถอดหายใจ
เรย์
'ไม่ไหวเลยนะคุณลุง ขับรถแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว'
ไรท์เตอร์
ฉันว่าเขาเหนื่อยเพราะเธอกว่านะ
ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะถึง เบื้องหน้าฉันคือบ้านสองชั้นใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นๆอยู่นิดหน่อย ใกล้เคียงกับคฤหาสน์ บ้านออกสไตล์ยุโรปร่วมสมัย มีสวนดอกไม้รายล้อม ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพดี จัดแต่งภายในก็ดูมีราคาไม่น้อย
เรย์
ฉันตกลงซื้อบ้านหลังนี้ค่ะ
เรย์
47.5ล้าน สินะคะ เดี๋ยวจะโอนให้หลังได้รับโฉนดที่ดินและบ้าน พร้อมสัญญานะคะ
ฮากะเนะ
ฉันเตรียมมาให้แล้ว
ฮากะเนะ
แต่เธอรู้ละเอียดจังเลยนะ
เรย์
//กำลังโอนเงินค่าบ้านเข้าบัญชีฮากะเนะ
กำลังทำการดำเนินการโอนเงิน
เรย์
คุณลุงฮากะเนะสามารถตรวจสอบได้เลยค่ะ
เรย์
เพื่อเป็นการยืนยันสัญญาซื้อขาย ต้องเก็บหลักฐานให้เรียบร้อย
เรย์
//ถ่ายรูป หน้าจอโทรศัพท์หลักฐานการโอนเงินของเรย์และรับเงินของฮากะเนะ
เรย์
//ถ่ายรูป สัญญา โฉนดบ้าน,ที่ดิน
เรย์
//ถ่ายรูปคุณลุงฮากะเนะกับบ้านหลังนี้
เรย์
..กันไว้ดีกว่า จริงมั้ยคะ
ฮากะเนะ
หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนล่ะ
เรย์
ขอบคุณที่เป็นธุระให้คะ
เรย์
ขอให้กลับอย่างสวัสดิ์ภาพค่ะ
ฉันเดินไปส่ง คุณลุงฮากะเนะ ที่หน้าประตู
เรย์
//มองรถขับออกไปจนรับสายตา
Comments