ตอนที่ 4 ท่านแม่ทัพ ท่านมองอะไร

ตอนที่

5 ท่านแม่ทัพ ท่านมองอะไร

“เจ้าบอกว่าซูหลินเป็นลม? ” เสียงทุ้มถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

“ใช่ขอรับ ฮูหยินเป็นลมไปกว่าสองชั่วยาม

หลังจากที่นายท่านออกมาขอรับ"

“นางเคยแสแสร้งแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

ช่างไม่รู้จักอับอายเลยจริงๆ ต่อไปเจ้าไม่จำเป็นต้องรายงานเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

ของนางให้ข้าฟัง แค่คอยจับตาดูนางเอาไว้ก็พอ

ต้องจับตาดูอย่าให้นางเข้าใกล้เจียวเจียว”

ฉางคงเหม่อมองไปที่ประตูห้องหนังสือ

นึกถึงท่าทีของหญิงสาวในวันนี้ แล้วก็รู้สึกแปลกใจ

เขาไม่เคยเห็นนางมีดวงตากระจ่างใสอย่างเช่นในวันนี้ ในตอนที่เขาตำหนิ

นางก็ไม่โต้เถียงโวยวาย มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจจริงๆ

ด้านของซูหลินในตอนนี้นางกำลังทบทวนเนื้อเรื่องในหัว

กลัวว่าจะพลาดจุดสำคัญไป

อีกหนึ่งเดือนคนจวนของเสนาบดีจะถูกประหาร

ดังนั้นต้องรีบไปเตือนคนบ้านนั้นให้รีบเตรียมการป้องกัน

ส่วนพระเอกของเรื่องจะเจอนางเอกในตอนที่ไปคุมทัพออกรบในครั้งนี้

นางจะต้องหาทางสงบศึกกับอีกฝ่ายก่อน

การจะทำให้ชายหนุ่มตกหลุมรักเจ้าของร่างนี้

นางรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ยิ่งในระยะเวลาสั้นๆ

คงเปลี่ยนความรู้สึกของเขาไม่ได้แน่นอน

อย่างแรกในตอนนี้นางต้องเข้าไปดูแลลูกสาวของตัวเองให้ได้ก่อน

ตอนที่ยังอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า นางเคยช่วยเลี้ยงน้องๆ มาก่อน

สำหรับเรื่องการเลี้ยงเด็กสามขวบ ซูหลินคิดว่าสบายมาก

เด็กในวัยนี้ต้องการความรักความเอาใจใส่จากมารดามากที่สุด

นางต้องพิชิตใจเด็กน้อยได้อย่างแน่นอน

เมื่อคิดแล้วก็ต้องรีบลงมือทำ

นางพยายามเลือกชุดที่คิดว่าดูดีที่สุด แต่ใส่เท่าไหร่ก็ใส่ไม่ได้

ชุดจีนโบราณแบบนี้มันดูไม่คุ้นเคยจริงๆ

ซูหลินจึงเรียกเสี่ยวเถาที่ยืนรออยู่ข้างนอกเข้ามาแต่งตัวให้

เมื่อลองไปยืนส่องกระจกทองเหลืองดูแล้วก็พบว่าหน้าตาของเจ้าของร่างสวยมากเลยทีเดียว

เอวเป็นเอว นมเป็นนม ไม่รู้ว่าทำไมพระเอกของเรื่องถึงไม่ชอบกันนะ?

ต้องเป็นเพราะนิสัยที่เลวร้ายของเจ้าร่างแน่ๆ

เขาถึงกล่าวกันว่า ต่อให้งามสักแค่ไหนแต่ถ้านิสัยเลวทราม ความงามก็จะถูกลดทอนลง...

“ข้าอยากเจอเจียวเจียว พวกเจ้าขวางทางทำไม” ซูหลินถามอย่างไม่พอใจที่หน้าเรือนพักของเด็กหญิง

ท่านแม่ทัพแยกลูกสาวของตัวเองออกมาอยู่อีกเรือนเพื่อป้องกันไม่ให้นางทำร้ายลูก

ต้องโทษเจ้าของร่างเดิมที่มีนิสัยชั่วร้าย

ไม่มีใครเชื่อแน่ๆ ว่านางจะเข้าไปหาลูกด้วยจิตใจอันบริสุทธิ์

“ขออภัยฮูหยิน...นี่เป็นคำสั่งของท่านแม่ทัพ บ่าวไม่กล้าขัดคำสั่ง”

“เอาเถอะ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ” หลังจากที่พูดจบแล้วนางก็เดินออกมา คิดดูแล้วถ้าจะเจอลูกให้ได้

ต้องไปพบกับท่านแม่ทัพก่อน

ในห้องหนังสือของฉางคง

"นางอยากพบเจียวเจียว? " ฉางคงเอ่ยถามต้าฉีเด็กรับใช้ข้างกายอีกครั้ง

เพราะกลัวว่าตนเองจะฟังผิด

“ขอรับ”

ฉางคงขบคิดถึงท่าทีของนาง

ไม่รู้ว่านางจะมีแผนชั่วร้ายอันใดอีก "ให้นางเข้ามา"

ทันทีที่ซูหลินเดินเข้ามาในห้อง

นางก็ได้กลิ่นเครื่องหอมเย็น ๆ พุ่งเข้ามาในจมูก

เมื่อลองดมไปสักพักก็รู้ว่ามันเป็นกลิ่นของน้ำหมึกเขียนกระดาษ

นักเขียนเจ้าของเรื่อง

เขียนให้พระเอกชำนาญทั้งการศึก พิณ หมาก แต่งกลอน คัดอักษร เขาล้วนทำได้หมด

เป็นบุรุษที่สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง

ในห้องหนังสือถูกจัดเป็นระเบียบ ไม่ดูรกตา

มีทั้งรูปวาดแขวนอยู่ที่ผนัง และมีธนูที่อันใหญ่กว่าตัวของนางตั้งอยู่ข้างๆ

โต๊ะหนังสือ การตกแต่งห้องเป็นแบบเรียบๆ บ่งบอกตัวตนของเจ้าของห้อง

ขณะที่ซูหลินกำลังสำรวจห้อง

ฉางคงก็มองสำรวจนางเช่นกัน

ดวงตาของซูหลินในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางไม่ได้แต่งหน้าหนักๆ

ประโคมแป้งหนาๆ มองแล้วดูขัดตาอีกต่อไป

วันนี้หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีเหลืองสดใส

ตอนนี้เป็นหน้าร้อน ชุดกระโปรงตัวนี้ถูกออกแบบให้มีน้ำหนักเบา

มันบางมากสามารถมองเห็นน่องขาเรียวๆ ของหญิงสาว

แม้ว่าร่างกายของซู่หลินจะผอมเพรียว

แต่นางก็มีทุกอย่างที่ควรมี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าอกที่เต่งตึงมันเด่นชัดขึ้นเพราะชุดนี้รัดเอวของนางเอาไว้จนแน่น

มันกระตุ้นความปรารถนาของเขา

นางไม่ได้แต่งหน้าหนาๆ เผยผิวใสๆ ออกมา มันดูละเอียดนุ่มนวลน่าสัมผัส

ดวงตากลมโตของนางเป็นประกาย ริมฝีปากเป็นสีแดงสดน่าจุมพิต

ถ้านางไม่อาละวาดตลอดเวลา

บางทีนางก็น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนกัน...นี่ข้ากำลังคิดอะไรอยู่?

ฉางคงรีบสลัดความคิดลามกในใจ

เขามีความคิดแบบนี้กับคนชั่วร้ายอย่างนางได้อย่างไร

เป็นเพราะไม่ได้แตะต้องผู้หญิงมานานเกินไปแน่ๆ

“ท่านแม่ทัพ ข้าขอคุยกับท่านหน่อยได้ไหม

เกี่ยวกับเรื่องของเจียวเจียว” นางต้องอ้อนวอนเขาเพื่อจะพบลูกให้ได้

"ลองว่ามาสิ"

“ในฐานะแม่ของเจียวเจียว ข้าไม่ควรถูกห้ามไม่ให้เห็นเจียวเจียว…” ซูหลินพูดคุยกับฉางคงอย่างจริงจัง

แต่นางไม่รู้ว่าคนตรงข้ามไม่ได้ฟังนางเลย

เมื่อลมพัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้

กระโปรงของซูหลินก็ปลิวขึ้นไปตามแรงลม  เนื่องจากมันเป็นผ้าโปร่งบางน้ำหนักเบา เผยเรียวขานวลเนียนออกมาเล็กน้อย แม่ทัพฉางคงไม่ได้สนใจคำพูดของนางเอาแต่จ้องเรียวขาของหญิงสาวอยู่แบบนั้น

ซูหลินรู้สึกว่าสายตาของเขามองต่ำไปที่ส่วนล่างของนาง “ท่านแม่ทัพ... ท่านมองอะไร”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***