ตอนที่ 1 ลืมตาขึ้นมาก็กลายเป็นเมียพระเอก

ลินดาไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายที่เธอเคยอ่าน

เรื่องมันเกิดจากการที่พวกเราเหล่านักศึกษาไปออกค่ายจิตอาสาบนดอย

ที่หมู่บ้านอันห่างไกล ตกดึกเพื่อนนักศึกษาชายแอบต้มเหล้าเถื่อนที่ผู้ชายในหมู่บ้านให้มา

เธอในฐานะประธานนักศึกษาดีเด่น

เห็นแล้วก็ต้องเข้าไปตักเตือนเดิมทีเพื่อนพวกนี้ก็เกรงใจอยู่หรอก

แต่พอน้ำเมาเข้าปาก เรื่องราวมันก็มักจะจบไม่สวย

หลังจากยื้อยุดฉุดกระชากหม้อต้มเหล้ากันอยู่ซักพัก

แต่แรงของสาวน้อยร่างบางหรือจะสู้แรงผู้ชาย…

เธอถูกผลักจนกระเด็นล้มหัวฟาดพื้น

หลังจากที่ภาพตัด เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในที่แห่งนี้แล้ว

โอ้...พระสงฆ์ !

ที่น่าเหลือเชื่อไปกว่านั้นจากข้อมูลที่เธอได้รับระหว่างที่ยังนอนสลบ

เพราะพวกสาวใช้คุยกัน ก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเอง

ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายที่เป็นภรรยาคนเก่าของพระเอก

ในตอนนี้เธอคือก้างขวางคอเบอร์ใหญ่ที่ทำให้นางเอกกับพระเอกไม่สามารถรักกันได้

แต่ตอนนี้ตามเนื้อเรื่อง พระเอกยังไม่ทันได้เจอกับนางเอก

เรื่องราวมันยังคงเปลี่ยนแปลงได้อยู่ใช่ไหม?

ลินดารู้สึกปวดหัว

ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไรดี

แม้ว่าชาติก่อนเธอจะไม่มีครอบครัวเพราะเป็นเด็กกำพร้า

แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนอัธยาศัยดี จึงมีเพื่อนเยอะมาก จะหาวิธีกลับบ้านยังไงกันนะ

เงินในบัญชีอีกห้าพันบาทที่ยังไม่ได้ใช้อีก เสียดายเหลือเกิน...

เพล้ง!

เสียงถ้วยชาแตกกระทบพื้นดังสนั่น

ตามมาด้วยเสียงตำหนิอย่างโกรธเคืองของผู้ชาย

ปลุกสติของหญิงสาวให้กลับมาสู่ความจริง

“เจียวเจียวเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเจ้า

เจ้าทำร้ายนางได้เช่นนี้ได้อย่างไร เจ้ามันไม่คู่ควรกับการเป็นแม่คน!” เสียงตะคอกด่าปนไปด้วยความโกรธ

ลินดาในร่างของซูหลิน

นั่งมองชายหนุ่มร่างใหญ่อยู่บนตั่งเตียง ตอนนี้เธอเพิ่งจะฟื้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

พอมาถึงในห้องก็คว้าถ้วยชาลงพื้นอย่างแรง เขาจ้องมองมาที่เธอด้วยความโกรธจัด

ถ้าให้เดาเขาคงจะเป็นสามีเจ้าของร่าง

ส่วนเด็กหญิงมัดผมจุกเป็นซาลาเปาสองข้าง ในชุดสีชมพูสุดน่ารัก

คงเป็นลูกสาวของร่างนี้

ดวงตาของเด็กน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ

แต่เด็กหญิงก็พยายามกลั้นไว้ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา หันซบกับซอกคอผู้เป็นบิดา

ท่าทางน่าเอ็นดูปนสงสาร

สามีเจ้าของร่างจ้องเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ชายหนุ่มเมื่อเห็นคนตรงหน้านั่งนิ่ง

ไม่มีท่าทีรู้สึกผิดอันใด เขาก็รู้สึกผิดหวังในตัวนางยิ่งนัก

ใบหน้าหล่อเหลายิ่งแสดงความเย็นชา

เขาอุ้มลูกด้วยมือข้างเดียว มือใหญ่อีกข้างคอยลูบปลอบประโลมเด็กน้อย

“ซูหลิน

หากข้าไม่อนุญาตเจ้าห้ามเข้าใกล้ลูกเป็นอันขาด!” หลังจากที่เขาพูดจบก็อุ้มเด็กและเดินจากไป

“มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ” ลินดาพึมพำ “มาถึงก็ด่าๆ

แล้วก็เดินออกไปเนี่ยนะ" หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ คว้ากาน้ำชามาเทใส่ถ้วยชาที่ยังเหลืออยู่

ยกมันขึ้นจิบเบาๆ น้ำชาร้อนมาก อากาศร้อนขนาดนี้ยังจะให้ดื่มน้ำชาร้อนๆ อีก

คิดถึงชานมจังเลย โลกโบราณนี้มีน้ำแข็งไหมนะ

ลินดาเอนตัวลงไปนอนที่ตั่งเตียงอีกครั้งในสมองพยายามนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***