ฉันนี่แหละ!! ตัวร้ายทะลุมิติ
ตอนที่2 : เฟิ่งจวิน
ซือหยวน
นายน้อย นายน้อย...
ซือหยวน
ตื่นได้แล้วนะขอรับ
เฟิ่งจวิน
อื้อ... นายนงนายน้อยอะไร จำผิดคนแล้ว
เฟิ่งจวิน
หะ...เดี๋ยวนะ!..
ซือหยวน
นายน้อยตื่นสักทีนะขอรับ
เฟิ่งจวิน
เดี๋ยวนะ!! หน้าอกฉันหายไปไหน! ถึงมันจะไม่ได้มีเยอะ แต่มันก็ไม่ได้แบนขนาดนี้นี่หว่า!! (ความคิด)
ซือหยวน
นายน้อย...ทำอะไรหน่ะขอรับ??
เฟิ่งจวิน
แล้วทำไม...ฉันถึงมีไอ้จ้อนละเนี่ย!!! จำได้ว่าอ่านนิยายแล้วก็นอนนี่ (ความคิด)
ซือหยวน
นายน้อยขอรับ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าขอรับ
ซือหยวน
ให้ข้าไปตามหมอหลวงให้หรือไม่
เฟิ่งจวิน
เอ่อ...ไม่ต้อง...บอกทีสิว่าฉันชื่ออะไร
ซือหยวน
นายน้อยถามอะไรน่ะขอรับ นายน้อยก็คือท่านเฟิ่งจวินอย่างไรเล่า
เฟิ่งจวิน
.ตกใจแล้วก็ยืนนิ่งไปสักพัก
เฟิ่งจวิน
ฝันหรอ (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
ก็เจ็บนี่หว่า (ความคิด)
: หรือว่าฉันจะทะลุมิติมานะ?
: แล้วมันตอนที่เท่าไหร่แล้วล่ะเนี่ย
เฟิ่งจวิน
ตะ...ตอนนี้ฉันอายุเท่าไหร่
เฟิ่งจวิน
ไม่สิ...ต้องพูดว่า ตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่แล้ว
ซือหยวน
ตอนนี้นายน้อยอายุ 17 ไงขอรับ
เฟิ่งจวิน
ออ...อืม ขอบใจเจ้ามาก
เฟิ่งจวิน
17 งั้นหรอ แสดงว่ามีเวลาอีก 3 ปีก่อนที่จะพบกับ เสวี่ยหลางสินะ (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
ฉันต้องทำยังไงฉันถึงจะไม่ขิตเหมือนในเนื้อเรื่องล่ะเนี่ย โอ้ยปวดหัวๆๆ (ความคิด)
: ถ้าฉันจะต้องติดอยู่ในโลกนิยายนี้ตลอดไป ฉันจะไม่ยอมขิตแบบในเนื้อเรื่องเก่าแน่นอน!
ซือหยวน
สีหน้าท่านดูไม่ค่อยดี ให้ข้าไปแจ้งให้ท่านประมุขตามหมอมาดีหรือไม่ขอรับ
เฟิ่งจวิน
เหอะ...จังหวะนี้หมอเทวดาก็ช่วยฉันไม่ได้หรอกนะยะ!! (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
ไม่เป็นไร...ข้าแค่ยังง่วงอยู่...ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรนะ
ซือหยวน
อะไรกัน นายน้อยลืมข้าหรือ ข้าซือหยวนไงขอรับ
เฟิ่งจวิน
อ...อ่อ ซือหยวนนี่เอง ข้าเห็นหน้าไม่ชัดเฉยๆน่ะ
เฟิ่งจวิน
ข้าไม่ได้ลืมหรอก
ซือหยวน
เป็นเช่นนั้นหรือขอรับ?
ซือหยวน
.พูดเหมือนไม่เชื่อ
เฟิ่งจวิน
เป็นเช่นนั้นสิ เจ้าไม่เชื่อคำข้าแล้วรึ
ซือหยวน
มิบังอาจขอรับนายน้อย
ซือหยวน
เช่นนั้นนายน้อยล้างหน้าและก็ปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดขอรับ
ซือหยวน
จวนไกล้จะถึงเวลาของอาหารแล้ว
เฟิ่งจวิน
.มองตัวเองในกระจก
เฟิ่งจวิน
ร่างของเฟิ่งจวินหล่อกว่ารูปปกนิยายอีกอะ!! (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
ไม่เคยคิดเลยว่าร่างนี้จะคือตัวฉัน กรี๊ดดด!! (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
จะพูดว่าหล่อก็ไม่เต็มปากแฮะ หน้าเฟิ่งจวินออกไปทางสวยสะมากกว่าหล่ออีก... (ความคิด)
บ่าว
ท่านประมุขหลาน นายน้อยเฟิ่งจวินมาแล้วขอรับ
เฟิ่งจวิน
.คารวะประมุขตรงหน้า
ประมุขหลาน
อืมมาได้แล้วหรือ เหตุใดวันนี้เจ้าถึงมาช้านัก
เฟิ่งจวิน
วันนี้ข้าตื่นสาย ท่านประมุขโปรดให้อภัยด้วย
ประมุขหลาน
เป็นเช่นนั้นหรือ ไม่เป็นไร เจ้าไปนั่งเถอะ
เฟิ่งจวิน
ขอบพระคุณท่านประมุข
ฮูหยินหลาน
เช่นนั้นก็เริ่มทานข้าวเถอะ
ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินข้าว ไม่มีการสนทนาอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น
เนื่องจากกฏของสำนักหลานคือ ห้ามพูดคุยขณะทานอาหารนั่นเอง
เฟิ่งจวิน
จะว่าไปแล้ว เรายังไม่ได้สำรวจที่นี่เลยนี่นา (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ
ในขณะที่เดินเฟิ่งจวินก็ได้พบกับชายผู้หนึ่งที่นั่งอยู่บนโขดหิน และก็ดันบังเอิญไปสบตากับเขาเข้าพอดีเลย!
เฟิ่งจวิน
บ้าเอ้ย!! คนอะไรหล่อวัวตายควายล้มขนาดนั้นวะ (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
คงจะเป็นเฟิ่งเยี่ยนสินะ (ความคิด)
เฟิ่งจวิน
.สะดุ้งนิดๆก่อนที่จะหันกลับไปหาต้นเสียง
เฟิ่งจวิน
ฟะ...เฟิ่งเยี่ยน
Comments