ตอนที่ 3 พบอีกครั้ง

**บ้านสวน**

ตาหลิว PART

วันนี้เป็นวันศุกร์ครับ ทางมหาลัยของผมจะหยุดทุกๆวันศุกร์ มันทำให้ผมว่าง และเป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่งเพราะพ่อของผมได้กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านแล้ว มันชั่งพอดีอะไรขนาดนี้นะ เพราะมันดันเป็นก่อนวันที่ไอ้เคนัดผมหนึ่งวันพอดี (บังเอิญเนอะ) นั้นทำให้ผมไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะไปปฎิเสธมัน

ในช่วงตอนเย็นวันนี้ผมก็มาทำงานที่ร้านกาแฟเป็นปกติ วันๆมันก็จะออกวุ่นๆ นิดหน่อย ผมไม่ได้มาทำงานหลายวัน ทำให้มีลูกค้ามาถามผมตลอดว่า ผมหายไปไหนมา  ซึ่งตัวผมก็เริ่มจะสงสัยแล้วว่า จริงๆแล้วลูกค้าติดใจอะไรผม (ฮ่าๆ เหมือนจะหลงตัว)

แต่วันนี้ก็มีเรื่องเเปลก คือผมสังเกตเห็นลูกค้าในร้านคนหนึ่ง เขามานั่งดื่มกาแฟดำถ้วยเดียวนานมากกก และที่ผมว่าแปลกคือ เขาจ้องผม มันมีบางครั้งผมหันไปมอง เราก็สบตากัน คือเขาก็หล่อดีนะครับ เป็นผู้ชายด้วยกัน ผมก็ยังรู้สึกเขินๆเลย หรืออาจเพราะถูกมองตลอดเลยรู้สึกประหม่าๆ เขินๆมั้ง....

"เอิ่ม...ต้องการรับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ" ผมก็ใจดีสู้เสือ เดินเข้าไปถาม เผื่อเขาอยากได้อะไรเพิ่มไง

"ไม่มี" เขาที่ดูชะงักนิดหน่อย แล้วตอบผมแบบห้วนๆ ทำให้ผมไม่ค่อยชอบเลยเดินกลับไปทำงานที่เคาร์เตอร์ต่อ

"คนอะไร น่าตาก็ดูดี แต่ขี้เก๊กชะมัด" ผมที่พึมพำคนเดียวก็ไม่ได้สนใจเขาอีก พอหันไปอีกที เขาก็ลุกจากโต๊ะหายไปแล้ว เวลาเลยไปถึง 4 ทุ่ม ผมก็เก็บร้าน และลาพี่กิตกลับบ้าน

"เฮ้อ.....เหนื่อยจัง" ผมต้องนั่งรถเมย์ ต่อด้วยวินปากซอยเข้าบ้าน ทำให้อดบ่นไม่ได้เลยจริงๆ ว่ามันเหนื่อย เมื่อกลับเข้าบ้านมาพ่อกับแม่ของผมก็มักจะหลับกันหมดแล้ว แต่ถึงแบบนั้นที่บ้านผมก็อบอุ่นนะครับ เพราะทุกครั้งที่ผมกลับมาแม่จะทำกับข้าวไว้ให้ผมที่ตู้กับข้าว ผมอ่ะดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่นะ ถึงแม้จะไม่มีมากมายแต่พวกผมก็อยู่กันแบบพอมีพอกิน

เวลา 23.35 น.

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง.. ผมรับสายแบบงัวเงีย เพราะพึ่งเคลิ้มหลับไปเมื่อกี้

"ฮัลโหล~~~ บ้านไม่มีนาฬิกาหรอ....โทรมาทำไมตอนนี้" ผมที่หงุดหงิดเพราะโดนปลุก เลยร่ายยาวใส่คนปลายสาย

"เออ...โทษทีครับคุณหนู พอดีกระผมจะโทรมาเรื่องนัดพรุ่งนี้ ว่าอย่าลืมและต้องมา เดี๋ยวกระผมจะไปรับขอรับ" เสียงไอ้เคที่ กวนตีนผมกลับ เพราะมันกลัวผมด่ายาว เลยทำให้ผมยิ้มๆ

"อื้ม~อืมๆ" ผมตอบแบบส่งๆ

"เอองั้นไม่กวนแล้วครับ คุณหนูคนดี คนห่าอะไรนอนเร็วชิบหาย....." ผมไม่รับรู้อะไรต่อว่าไอ้เคมันว่าไงแล้ว คนมันง่วง ไม่รู้ด้วยว่า วางสายได้ไง ผมจบแต่อื้มๆอ่ะ ฮ่าๆๆ

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมที่นอนทับโทรศัพท์ ก็หยิบขึ้นมาดูหน้าจอ ตอนนี้เกือบ 9 โมงแล้ว เมื่อคืนไม่รู้ว่าไอ้เค มันพูดอะไรแล้ววางสายไปเมื่อไร ก็ไม่ได้นึกสนใจอะไรอีก

ในช่วงวันเสาร์ อาทิตย์ผมมักจะตื่นสายมาก เพราะมันเหมือนวันหยุดของผมเลยรู้สึกอยากพักผ่อนยาวๆ วันเสาร์แบบนี้จะไม่ค่อยมีใครอยู่บ้าน เพราะออกไปทำงานกันหมด แต่ช่วงนี้พ่อผมหยุดพัก เลยทำให้เจอหน้าพ่อทุกวัน เมื่อผมลงมาจากห้อง

"หวัดดีครับพ่อ" ผมทักทายพ่อตามปกติเมื่อเจอหน้า

"เออๆ ดีๆ วันนี้เราไปไหนหรอ ลงมาเร็วไปนะ" พ่อทักเหมือนรู้ แต่ปกติผมเป็นคนอยู่บ้านนะ ไม่ค่อยเที่ยว เพราะไม่รู้จะไปไหน

"ไปครับ เดี๋ยวตอนเย็นไอ้เคน่าจะมารับผม เพราะนัดกับมันไว้นานแล้ว" ผมบอกพ่อแล้วก็เดินออกไปหน้าบ้าน

กิจวัตรของผมในวันเสาร์คือ ตื่นสายๆ รดน้ำต้นไม้ ทำงานบ้าน และว่างก็จะไปอ่านหนังสือ เป็นแบบนี้ประจำ จนเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมประจำวันหยุด

สักพักไอ้เคก็โทรมาบอกว่าจะมารับผมตอน 6 โมง ซึ่งตอนนี้ 5 โมงกว่าๆแล้ว ผมเลยต้องรีบแต่งตัว เพื่อรอมันมารับ ก่อนจะได้ยินเสียงรถ และเสียงบีบแตรไหนบอกหกโมงว่ะ แม่ง.....

"ปิ้นๆๆๆ" มันบีบยาว รั่วๆ จนผมวิ่งมาถึงรถก็

"ผัวะ! บีบห่าอะไรนักหนา มึงกลัวชาวบ้านไม่รู้ว่ามึงมาหรือไง" ผมขึ้นรถสปอร์ตมันได้ ก็จัดการตบหัวมันไปหนึ่งที ข้อหาหมั่นไส้ทำเสียงดังรบกวนคนอื่น บอกตรงๆผมโชคดีนะครับมีเพื่อนดี มันรวยแต่มันก็ไม่เคยดูถูกหรือรังเกียจผม ซึ่งเป็นข้อดีเพียงอย่างเดียวของมันที่ทำให้ผมกับมันสนิทกันมากขนาดนี้ ฮ่าๆ

มันขับรถมาได้สักพัก ก็บอกผมว่าจะพาไปบ้านเพื่อนเฮียมัน มันมีพี่ชายที่อายุห่างกันมากม๊าก อยู่คนหนึ่ง ชื่อเฮียเอ็ม อายุเฮียน่าจะประมาณ 31 มันบอกบ้านพักเพื่อนเฮียอยู่ใกล้สนามเเข่งที่เราจะไป

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

ก่อนถึงเวลาเเข่งรถตอน 2 ทุ่ม มันพาผมมาบ้านพักใกล้สนามแข่ง เพื่อมาทำความรู้จักกับเพื่อนๆเฮีย และคนอื่นๆ ง่ายๆคือมากินเหล้า

"สวัสดีครับเฮีย" ผมที่รู้จักเฮียเอ็มอยู่แล้วก็เลยยกมือไหว้ และเอ่ยทักทาย

"อ่าว ไงเรามาด้วยหรอ" เฮียเอ็มยิ้มๆ ก่อนจะจับไหล่ผม พาไปหาเพื่อนที่มานั่งกินเหล้ากันกลุ่มใหญ่ๆ แล้ว

"เฮ้ยๆ ไอ้เอ็มมึงไปพาเด็กที่ไหนมาว่ะ อย่าบอกนะ..." ผมมองเขม้นหน้าไอ้คนที่พูด ก่อนเฮียเอ็มจะบอก

"ไอ้ห่านี่ มันเพื่อนน้องกูชื่อตาหลิว" ผมมองและยิ้มให้ก่อนยกมือไหว้

"ส่วนคนนี้ก็ไอ้ที ดิว กร แล้วคนที่ดึงหน้าหล่อชื่ออันเดรีย" ผมก็ไล่ยกมือไหว้ทุกคน จนคนสุดท้าย ผมรู้สึกคุ้นๆหน้า แต่ก็นึกไม่ออก เลยไม่ได้คิดอะไรต่อ

ผมยอมรับว่านั่งมองเขากินเหล้า แต่สักพักผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยเฮียเอ็มเป็นบอกทางให้ แต่คือบ้านหลังใหญ่ผมก็เลยเดินวน เดินไปเรื่อยๆมองหาห้องน้ำ จู่ๆก็มีมือใครไม่รู้จับผมแล้วลากเข้าห้องที่เปิดอยู่ใกล้ๆ

ในความมืด ผมค่อยๆปรับสายตา แล้วผมก็เห็นคนที่ลากผมมา คืออันเดรีย แต่ต้องตกใจ เพราะหน้าเราที่อยู่ใกล้กันแค่ 5 ซม. ทำให้ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ

"ปะ...ปล่อยผมนะ!!!" ผมที่พยายามสะบัดตัวออกจากการถูกกักตัว เพราะมือของเขาขวางผมไว้ทั้งสองด้าน ทำให้ผมอยู่ตรงกลางและทำให้หน้าของเราใกล้กันขึ้นไปอีก จังหวะที่ผมเผลอ

"อื้อ~ อะ ไม่...อย่านะ" เสียงของผมที่ขาดเป็นช่วงๆ เพราะอยู่ๆ อันเดรียก็เข้ามาจูบผม จูบที่หนักหน่วง ทำให้ผมได้แต่ส่งเสียงท้วงอยู่ในลำคอ

"อื้อ!!! อื้ม..." ผมที่ได้แต่ส่งเสียงท้วงอยู่ในลำคอ แต่ยิ่งร้อง ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไร เพราะจูบกับรุนแรง และหนักหน่วงขึ้น จนผมเริ่มอ่อนแรง และคอยตาม...

ปึก...ปึก...ปึก ผมเริ่มทนไม่ไหว นานไปแล้ว รู้สึกหายใจไม่ทัน เลยใช้มือทุบไปที่อกกว้าง ให้เขายอมปล่อยผม ก่อนที่ผมจะขาดใจ

"แฮ่ก....แฮ่ก...." หลังจากที่เขาปล่อยผมเป็นอิสระ ผมก็รีบหอบหายใจ เกือบหายใจไม่ทันอ่ะ คนบ้าอะไรจูบเก่งชะมัด เอ๋....นั้นไม่ใช่ประเด็นนี้หว้า ปากผมที่ว่างแล้วก็......

"ไอ้เลว มึงปล่อยกูนะ" ด่าสิครับ ผมไม่สนอะไรเป็นอะไรแล้วตอนนี้ แค่รู้สึกโมโห อยากต่อยมัน อายุเยอะกว่าผมก็ไม่สนหลอก

"หึ ปากหวานดีนะ" มันคือประโยคแรกที่มันพูดกับผม ผมนี่โมโหถึงขีดสุดแล้วกำลังจะต่อย มันก็ยิ้มแล้วเปิดประตูเดินออกไป ปล่อยให้ผมอารมณ์ค้าง... (อย่าคิดลึก) โมโหจะต่อยคน ค้างอยู่แบบนั้น คือได้แต่อึ้งอยู่ โรคจิตอ่ะ มันไปดื้อๆเลย ผมควรทำยังไงเนี่ย...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

แวะเม้นท์คุยกันได้นร้าค่ะ .....*-*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***