ตอนที่ 3

"เป็นเช้าที่สดใสดีจังเลยนะ" กลิ่นอาหารเช้าหอมหวานน่ากินจังเลย ว่าแล้วผมก็ไปทำกิจกรรมยามเช้าพอเสร็จกิจทุกอย่างผมก็ไปที่ห้องครัวก่อนจะเห็นว่าเอ็มกำลังจัดเติมอาหารใส่จานอยู่อย่างปราณีต

"นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ" ผมไม่รอช้าที่จะถามออกไป จำได้ว่าเมื่อก่อนหมอนั่นน่ะกลัวการทำอาหารสุดๆเลยล่ะ

"คุณพ่อสอนให้น่ะ มาทานด้วยกันเถอะเมื่อคืนเรย์เองก็ไม่ได้ทานอะไรเลยหนิ" ไม่เรียก เรย์ซัง แล้วสินะ

"อืม.." คุณพ่องั้นหรอ? ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อลอยอยู่นั้นเหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงของเอ็มเรียก ทำให้ผมได้สติกลับมาอีกครั้ง

"เรย์ เรย์ เรย์นายได้ยินรึเปล่า?"

"อ่ะ..อ๋อ ได้ยินๆ" สีหน้าของเค้าดูเป็นห่วงเราอย่างเห็นได้ชัด

"พอทานข้าวเสร็จแล้วมาติวหนังสือกันนะ" ผมเงียบนิ่งไปสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ คุณแม่ท่านจ้างเอ็มมาเป็นติวเตอร์ให้กับเรานี่นา!!!!

"หึหึ..ถ้าคิดว่านายจะสามารถสอนชั้นได้ก็ลองดูสิ"

คิดจริงๆหรอว่าอย่างนายจะเอาชั้นลงได้ ขนาดอาจารย์สอนพิเศษที่คุณแม่จ้างมายังต้องขอถอนตัวถายในวันแรกที่เข้ามาสอนชั้น จะทำให้นายรู้ซึ้งเลยล่ะ

"คุณท่านบอกว่าถ้าผลคะแนนการเรียนของเรย์ดีขึ้นท่านจะให้อิสระกับเรย์ให้มากกว่านี้" นี่สินะข้อตกลงที่คุณแม่เสนอให้กับเรา

"ไปเอาหนังสือมาให้ไวชั้นจะเรียน!!" จิ๊..จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ

หลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราก็ติวหนังสือกันไปประมาณ3ชั่วโมงได้ แน่นอนว่าผมไม่มีปัญหาในระหว่างการติวเลยแม้แต่น้อย

"งั้นพักกันก่อนเถอะนะครับ" ไม่เคยคิดเลยว่าเอ็มจะฉลาดถึงขนาดนี้

"นี่เอ็มไปข้างนอกกันไหม" ถ้าต้องอยู่ติวหนังสือทั้งวันแบบนี้ชั้นได้ใจขาดตายกันพอดี!!!

จากนั้นผมกับเอ็มก็เดินเที่ยวเล่นกันไปสักพัก รู้สึกเหมือนกับว่ากำลัง เดท กันอยู่เลยแฮะ ทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นร้านขายน้ำปั่น

"ดีเลยกำลังอยากได้น้ำเย็นๆอยู่พอดี" แต่ว่าคนเยอะจังเลยแฮะ

"ผมจะไปซื้อมาให้นะ" ฝากจ่ายให้ด้วยน้าาา จะว่าไปจำได้ว่าเอ็มม้ากลัวที่ที่มีผู้คนเยอะนี่นา

ระหว่างนั้น

.

.

"ขอโทษค่ะ คือหนูไม่ได้ตั้งใจน่ะค่ะ"

เด็กน้อยได้เดินชนเข้ากับชายร่างโตจนทำให้น้ำปั่นที่เธอซื้อมานั้นหกใส่ขากางเกงของชายคนนั้นจนมันเลอะไปหมด

"อะไรวะ!! นี่แกทำอะไรกับกางเกงสุดรักของชั้น!!"

"ค่ะ..ขอโทษจริงๆค่ะ"

"จ่ายค่าเสียหายมาเลยนะ ถ้าต่ำกว่าหลักพันล่ะก็เราไม่จบกันง่ายๆแน่"

"ชิ..เป็นแค่เด็กตัวเล็กๆที่ไร้ทางสู้แท้ๆแกยังจะ.."

ผมไม่รอช้าที่จะเข้าไปร่วมสนทนาด้วย

"ตาไม่มองรึไงวะ แกก็เห็นที่นังเด็กนี่มันทำไม่ใช่รึไง" เกลียดที่สุด..

"ไม่เป็นไรนะ รีบกลับไปหาคุณแม่เถอะนะทางนี้เดี๋ยวพี่ชายจะจัดการให้เอง" ผมปาดน้ำตาที่ไหลรินให้กับเด็กน้อย เธอยิ้มให้กับผมอย่างไร้เดียงสาก่อนจะวิ่งจากไปหาอ้อมกอดของมารดาผู้เป็นที่รัก

"เดี๋ยวสิเฮ้ย!! แล้วค่าเสียล่ะจะว่าไง!?"

"หึหึ..อย่าว่าแต่หลักพันเลยแค่สตางค์เดียวชั้นยังรู้สึกว่าเอาไปบริจาคให้หมาวัดยังจะมีประโยชน์กว่าจะให้คนยังแกเลยด้วยซ่ำ เพราะแกมันไม่มีค่าพอที่แม้แต่จะเห็นความเป็นมนุษย์ร่วมโลกด้วยกัน"

ด้วยความโกรธจัดชายร่างโตได้ชักมีดออกมาและไม่รอช้าที่จะบั่นคมมีดมาทางผม ระยะใกล้ขนาดนี้ผมคงหลบไม่พ้นแน่!! แต่แล้ว..

"อะ..เอ็ม!! ทำไมนายถึงได้.." เอ็มเอาตัวเองเข้ามาบังผมเอาไว้จนทำให้เขาไปรับบาดเจ็บ

"ไม่เป็นไรครับ" เอ็มได้ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเข้าประชิดตัวชายคนนั้นโดยไม่ได้สนใจกับความเจ็บปวดของตนเองเลยแม้แต่น้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***