กระต่ายหมายจันทร์
..."บันนี่~~~~" เสียงเรียกของคนที่คุ้นเคยดังมาแต่ใกล "ครับ" บันนี่ขานรับอย่างเดิมเหมือนปกติ "กินกล้วยฉาบมั้ยเห็นไม่ได้กินข้าวแต่เช้าเที่ยงก็ไม่กินเดี๋ยวก็หิวอีก" จันทร์ คนที่บันนี่คุยมาเกือบ 1 อาทิตย์แล้ว ด้วยความที่จันทร์เป็นคนน่ารักมาก เล่นกีฬาก็เก่ง เรียนก็ได้ บันนี่จึงยอมเปิดใจ จนถึงวันนี้ที่เขาแปลกไปจากเดิมมาก จันทร์จึงเป็นห่วง "ผมไม่หิวจริงๆครับ" บันนี่ตอบเสียงเรียบ **จันทร์ก็พอคิดได้ว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้และรีบเดินออกมาระบายความรู้สึกในห้องเก็บกระเป๋า.....
...----------------...
16:30 น.
ในห้องแชทของทั้งสองคน
จันทร์ : บันนี่พี่ถามจริงๆนะเราเป็นไรรึป่าว [จันทร์ถามด้วยความเป็นห่วงแม้ลึกๆจะรูอยู่แล้วก็ตาม]
บันนี่ : ป่าวครับผมไม่ได้เป็นอะไร
จันทร์ : พี่เชื่อเรานะ [เมื่อน้องไม่ตอบจันทร์จึงต้องเค้นน้องออกมา]
บันนี่ : ครับ ผมแค่ไม่พร้อม [บันนี่ตอบด้วยคำที่คิดออก]
จันทร์ : พี่จะรอเรานะ [จันทร์เริ่มมีสีหน้าที่ไม่โอเคจนสังเกตุได้]
บันนี่ : ครับ... [บันนี่ตอบ]
จบการสนทนาในห้องแชท.
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
หลังจากนั้นบันนี่ก็ ไม่พูด ไม่คุย ไม่เล่น ไม่ติดต่อกับจันทร์อีกเลยจนจันทร์รู้สึกว่าจะรอน้องต่อไปและพยายามให้มากขึ้น เเละหลายวันผ่านไป หลายอาทิตย์ต่อมา แล้วนานเข้าเหมือนบันนี่จะไม่ต้องการใครแล้วจึงฝากเพื่อนที่สนิทกับจันทร์มาบอกว่า " ไม่ต้องพยายามแล้ว ผมไม่กลับไปแล้ว และไม่เคยให้ความหวัง" จันทร์รู้สึกรับไม่ได้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่พร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างบางวันก็เหม่อคิดถึงแต่น้อง บางวันก็เอาแต่ร้องไห้ ข้าวปลาไม่ค่อยจะกินจนเพื่อนๆเป็นห่วงสภาพของจันทร์ตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนักทั้งสภาพจิตใจและร่างกาย เรียนแย่ลง แทบไม่รู้เรื่อง งานไม่ทำเอาแต่เขียนหาบันนี่จนเพื่อนเริ่มเอือม
...****************...
02:23น.
ในคืนนึงที่จิตใจของจันทร์แทบไม่เหลืออะไรเลย จันทร์เครียดและท้อนอนกอดตัวเองทั้งคืนคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เคยมีร่วมกันบันนี่เป็นคนที่จันทร์แคร์ที่สุดแต่ตอนนี้จันทร์ทำได้แค่มองดูน้องอย่างเดียว จันทร์หยิบมีดคัดเตอร์ตัดกระดาษขึ้นมาและกรีดเเขนตัวเองจนมีเลือดไหลซึมออกมาและจันทร์ก็เครียดหนักกว่าเดิมจึงคว้าผ้าห่มมาผูกตรงราวเเขวนผ้าม่านที่สูงจากพื้นประมาณเกือบ 2 เมตร
จันทร์เดินไปเอาเก้าอี้มาวางข้างหน้าราวแขวนผ้าม่าน นึกขอโทษทุกคนและปีนขึ้นไปแขวนคอและถีบเก้าอี้ออกหวังฆ่าตัวตาย
แกร๊ก..
เสียงเปิดประตูของผู้เป็นแม่มาเช็กลูกว่าทำไมยังไม่นอนเพราะได้ยินเสียงเก้าอี้ล้มและเมื่อเปิดมาทำให้แม่ของจันทร์ใจสลายกรี้ดและร้องไห้รีบคว้าตัวลูกลงมาพ่อที่ได้ยินเสียงแม่กรี้ดจึงรีบวิ่งขึ้นมาที่ห้องจันทร์ภาพที่พ่อเห็นคือแม่กำลังพยายามเอาลูกลงมาจากราวแขวนผ้าม่านพ่อถึงกับน้ำตาไหลเป็นสายน้ำและรีบวิ่งไปอุ้มลูกสาวมาไว้ในอ้อมอกพาขึ้นรถส่งโรงพยาบาลทันที**
......................
ตัดครับ...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments