บทนำ

...⚠️คำเตือน ⚠️...

นิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนใดของเนื้อหาที่เป็นความจริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น นำรูปของบุคคลอื่นมาประกอบเพื่ออรรถรสในการอ่านแต่เพียงเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาทำให้บุคคลใดเสียหาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านทุกคนนะคะ❗

เนื้อหามีการใช้คำหยาบคายและพฤติกรรมของตัวละครที่ไม่เหมาะสม เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป❗❗

ปล.เรื่องนี้เป็นแนวคอมเมดี้

...----...

...บทนำ...

บ้าน ที่ไม่เหมือนบ้านสักเท่าไหร่นัก ภายในนั้นมีบุคคลที่เรียกว่าครอบครัวไม่ได้เลยอยู่ 3 คือ พ่อ แม่ และน้องสาวผมเป็นพี่คนโต กำลังเรียนในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 อีกไม่วันข้างหน้าผมก็จะเรียนจบแล้ว

ผมหวังไว้เล็ก ๆ ว่าหลังจากที่ผมจบพวกเขาจะปล่อยให้ผมไปทำงานข้างนอก อย่างน้อยผมจะได้เก็บเงินส่วนหนึ่งไว้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยแต่ดูเหมือนฝันที่ดูริบหรี่ของผมจะมอดดับลง

เมื่อผมรู้ข่าวก่อนที่จะไปสอบวิชาคณิตศาสตร์ ว่าพ่อของผมไปติดพนันมาเฟียไว้ ซึ่งผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแอบไปเล่นพนันตอนไหน หลังจากที่ชายชุดดำตัวใหญ่ สองคนเข้ามาพังข้าวของในบ้านเสร็จแม่ก็นั่งกอดน้องสาวและร้องไห้ ส่วนพ่อก็หัวเสียและโวยวาย

ส่วนผม ได้แต่นั่งเฉย ๆ และคิดไปถึงอนาคตอันดำมืดของตัวเอง.....

" ฮือออ พ่ออย่าให้มันเอาลูกสาวเราไปขัดดอกนะ น้ำฝนเพิ่งจะอยู่มอต้นเอง.."

"รู้แล้วโว้ย!"

เดี๋ยวนะ...ถ้าแบบนั้นก็ต้องเป็นผมหรอ เอาจริงผมเคยอ่านพวกนิยายมาเฟียอยู่นะ ถ้าต้องไปขัดดอกผมก็ต้องไปเป็นเมียบำเรอหรอ เหวอ ไม่เอาอ่ะ !!!

ผมแมนทั้งแท่งนะ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ใช่คนก่อเรื่องด้วย พ่อเป็นคนสร้างหนี้พ่อก็ใช้เองดิขอโทษที่ผมมันเป็นลูกที่แย่นะ แต่ผมไม่ผิด!

"..แต่จะให้ไอน้ำค้างไปแทนหรอ มันจะโอเคมั้ย"

"..แม่! จริงๆ ก็จะให้ผมไปอยู่แล้วใช่มั้ย ผมไม่ใช่ลูกแม่หรอ.."

"แกเป็นพี่แกก็ต้องเสียสละให้น้อง"

"ก็เสียสละไง ก็ต้องให้น้องไปก่อนถูกปะ"

"ไอน้ำค้าง!!!"

"..ฮึก...ฮืออออ หนูไม่ไปนะแม่จ๋า ไม่ไป"

"โถ่...ลูกรักของแม่ แม่ไม่ยอมแน่ๆ"

เอาเลย รักกันเข้าไป ในวินาทีที่เขาตัดสินใจผมก็คิดแผนเนรคุณออกทันที!

ทางเดียวที่ผมจะรอดจากเรื่องเฮงซวยนี้คือ ผมต้องหนี!!

หนีเท่านั้น พอคิดได้แบบนั้นผมก็ทำทีเป็นน้อยใจและเดินหนีเข้าห้องตัวเองไป ที่จริงแล้วผมเข้าไปเตรียมสัมภาระของตัวเองสำหรับการหนีต่างหาก

วันนี้อาจจะไปสอบช้าหน่อยนะครับครู ผมขอโทษครูประจำชั้นในใจ ก่อนจะลงมือจัดกระเป๋าต่อ พอเดินๆ มองๆ ดูปรากฏว่าสัมภาระของผมไม่ได้เยอะอย่างที่คิดไว้ ต้องขอบคุณที่พ่อกับแม่รักลูกไม่เท่ากันหรือเปล่า?

เหอะ ผมมีแพลนว่าจะหนีคืนนี้เลยแต่ต้องหลอกว่าไปนอนบ้านเพื่อน ซื่งก็คือ ไอโต้งเพื่อนรัก มันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมสนิทด้วย

ขอโทษนะเพื่อนโต้งที่ใช้มึงในการโกหก ;)

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมต้องไปสักที พ่อกับแม่ และน้องสาวที่รักยิ่ง (?) หลังจากนี้ขออย่าให้เราเจอกันอีกเลยนะ!

"...good luck.."

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายตอนที่ผมเดินออกมาจากรั้วบ้านที่เคยอยู่มาสิบแปดปี....

โปรดติดตามตอนต่อไป —>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***