...⚠️คำเตือน ⚠️...

นิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนใดของเนื้อหาที่เป็นความจริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น นำรูปของบุคคลอื่นมาประกอบเพื่ออรรถรสในการอ่านแต่เพียงเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาทำให้บุคคลใดเสียหาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านทุกคนนะคะ❗

เนื้อหามีการใช้คำหยาบคายและพฤติกรรมของตัวละครที่ไม่เหมาะสม เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป❗❗

ปล.เรื่องนี้เป็นแนวคอมเมดี้

...----...

...บทนำ...

บ้าน ที่ไม่เหมือนบ้านสักเท่าไหร่นัก ภายในนั้นมีบุคคลที่เรียกว่าครอบครัวไม่ได้เลยอยู่ 3 คือ พ่อ แม่ และน้องสาวผมเป็นพี่คนโต กำลังเรียนในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 อีกไม่วันข้างหน้าผมก็จะเรียนจบแล้ว

ผมหวังไว้เล็ก ๆ ว่าหลังจากที่ผมจบพวกเขาจะปล่อยให้ผมไปทำงานข้างนอก อย่างน้อยผมจะได้เก็บเงินส่วนหนึ่งไว้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยแต่ดูเหมือนฝันที่ดูริบหรี่ของผมจะมอดดับลง

เมื่อผมรู้ข่าวก่อนที่จะไปสอบวิชาคณิตศาสตร์ ว่าพ่อของผมไปติดพนันมาเฟียไว้ ซึ่งผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแอบไปเล่นพนันตอนไหน หลังจากที่ชายชุดดำตัวใหญ่ สองคนเข้ามาพังข้าวของในบ้านเสร็จแม่ก็นั่งกอดน้องสาวและร้องไห้ ส่วนพ่อก็หัวเสียและโวยวาย

ส่วนผม ได้แต่นั่งเฉย ๆ และคิดไปถึงอนาคตอันดำมืดของตัวเอง.....

" ฮือออ พ่ออย่าให้มันเอาลูกสาวเราไปขัดดอกนะ น้ำฝนเพิ่งจะอยู่มอต้นเอง.."

"รู้แล้วโว้ย!"

เดี๋ยวนะ...ถ้าแบบนั้นก็ต้องเป็นผมหรอ เอาจริงผมเคยอ่านพวกนิยายมาเฟียอยู่นะ ถ้าต้องไปขัดดอกผมก็ต้องไปเป็นเมียบำเรอหรอ เหวอ ไม่เอาอ่ะ !!!

ผมแมนทั้งแท่งนะ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ใช่คนก่อเรื่องด้วย พ่อเป็นคนสร้างหนี้พ่อก็ใช้เองดิขอโทษที่ผมมันเป็นลูกที่แย่นะ แต่ผมไม่ผิด!

"..แต่จะให้ไอน้ำค้างไปแทนหรอ มันจะโอเคมั้ย"

"..แม่! จริงๆ ก็จะให้ผมไปอยู่แล้วใช่มั้ย ผมไม่ใช่ลูกแม่หรอ.."

"แกเป็นพี่แกก็ต้องเสียสละให้น้อง"

"ก็เสียสละไง ก็ต้องให้น้องไปก่อนถูกปะ"

"ไอน้ำค้าง!!!"

"..ฮึก...ฮืออออ หนูไม่ไปนะแม่จ๋า ไม่ไป"

"โถ่...ลูกรักของแม่ แม่ไม่ยอมแน่ๆ"

เอาเลย รักกันเข้าไป ในวินาทีที่เขาตัดสินใจผมก็คิดแผนเนรคุณออกทันที!

ทางเดียวที่ผมจะรอดจากเรื่องเฮงซวยนี้คือ ผมต้องหนี!!

หนีเท่านั้น พอคิดได้แบบนั้นผมก็ทำทีเป็นน้อยใจและเดินหนีเข้าห้องตัวเองไป ที่จริงแล้วผมเข้าไปเตรียมสัมภาระของตัวเองสำหรับการหนีต่างหาก

วันนี้อาจจะไปสอบช้าหน่อยนะครับครู ผมขอโทษครูประจำชั้นในใจ ก่อนจะลงมือจัดกระเป๋าต่อ พอเดินๆ มองๆ ดูปรากฏว่าสัมภาระของผมไม่ได้เยอะอย่างที่คิดไว้ ต้องขอบคุณที่พ่อกับแม่รักลูกไม่เท่ากันหรือเปล่า?

เหอะ ผมมีแพลนว่าจะหนีคืนนี้เลยแต่ต้องหลอกว่าไปนอนบ้านเพื่อน ซื่งก็คือ ไอโต้งเพื่อนรัก มันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมสนิทด้วย

ขอโทษนะเพื่อนโต้งที่ใช้มึงในการโกหก ;)

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมต้องไปสักที พ่อกับแม่ และน้องสาวที่รักยิ่ง (?) หลังจากนี้ขออย่าให้เราเจอกันอีกเลยนะ!

"...good luck.."

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายตอนที่ผมเดินออกมาจากรั้วบ้านที่เคยอยู่มาสิบแปดปี....

โปรดติดตามตอนต่อไป —>

...บทที่ 1...

ผมเดินห่างออกมาเรื่อยๆ เส้นทางจากถนนใหญ่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นถนนสายเล็กๆ และมันก็กลายมาเป็นทางเปลี่ยว! นี่ผมกำลังหนีไปจังหวัดอื่นหรือหนีเข้าป่ากันแน่วะ

ผมหยุดเดินและหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อตั้งสติ ดูจากสถานที่ที่ผมอยู่แล้วที่นี่คงจะพ้นจากตัวเมืองและหากลองสังเกตดู ด้านหน้าของผมเป็นโกดังร้าง ผมมองอย่างชั่งใจ ใจหนึ่งก็กลัวผีแต่อีกใจก็กลัวคนที่ไม่อยากเห็นหน้ามาเจอ ผมจึงตัดสินใจว่าคืนนี้ต้องนอนที่นั่นก่อนละกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

ผีอะไรก็ช่างมัน! ไม่สนแล้วโว้ย!!

หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ผมก็เดินตรงไปยังปลายทางซึ่งก็คือโกดังร้าง แต่ทว่าไม่ทันได้ถึงที่หมายผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น!!!

คุณคิดว่า คนเราจะซวยได้มากแค่ไหนกัน... ผมอยากจะบอกว่า ผมแม่งโคตรซวยเลยไอชิบหาย ಥ‿ಥ

เสียงพูดคุยอย่างหัวเสียดังมาเป็นระยะ ชายชุดดำที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่กลับยืนพิงรถยนต์คันหรูและดูดบุหรี่อย่างหงุดหงิด

ผมภาวนาว่าขอให้ไม่ใช่ๆๆๆๆ

"..แม่งเอ้ย ! ไอบ้านนั้นกูว่ายิงทิ้งให้จบๆ ไปก็สิ้นเรื่อง จะปล่อยไว้ทำไมวะ"

"ก็นายไม่ได้สั่ง มึงจะขัดคำสั่งนายหรอ"

"ดูก็รู้ว่าว่าพวกมันแอบพาลูกชายมันหนี"

เชื่ย!!! พูดถึงผมรึเปล่า ผมพยายามคิดในแง่บวกเจ้าไว้ แต่จากบทสนทนาข้างต้นแล้วเด็กปอหนึ่งยังดูออกเลยว่าเกี่ยวข้องกัน

ผมค่อยๆ ขยับเท้าถอยอย่างช้าๆ สวมวิญญาณโจรย่องเบาที่ดูจากละครแต่ทว่าขาที่สั่นเพราะความกลัวกลับพลาดไปเหยียบกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ๆ และเสียงมันก็ดังพอที่จะทำให้ชายชุดดำที่กำลังหัวเสียอยู่ได้ยิน! แม่ง ถ้าตูเป็นโจรคงเป็นโจรที่แม้แต่มะม่วงยังขโมยไม่ได้เลยมั้ง!!

"เห้ย !!! ใครวะ"

วินาทีที่ผมรู้ตัวว่าถูกจับได้ ผมก็สลบไปด้วยความตกใจ...บ้าหรอ!!! เห็นผมเป็นนายเอกนิยายวายรึไง ผมก็วิ่งสิครับ ใส่ตรีนหมาเลยด้วย!

สัมภาระที่เคยคิดว่าหนักตอนนี้กลับเบาเป็นปลิดทิ้ง ไม่ใช่อะไรนะมันร่วงไปหมดทั้งเป้เลยต่างหาก ಥ_ಥ

แต่ผมจะไปแคร์อะไรล่ะ!

ผมรู้แค่ว่าจะวิ่งยังไงให้หนีพ้นต่างหาก แต่คนเรามันจะซวยได้แค่ไหนวะ... ผมวิ่งมาสักพักใหญ่และรู้สึกว่ากำลังจะหนีพ้น ด้วยความชะล่าใจทำให้ผมหันไปมองด้านหลังขณะวิ่งไปด้วย

แต่จู่ๆ ข้อเท้าผมก็สะดุดเข้ากับเถาวัลย์ต้นไม้จนล้มคะมำหน้าทิ่มพื้นเรียบร้อย และยังไม่ทันที่ผมจะมีโอกาสได้ตั้งตัวลุกขึ้นวิ่งต่อ ไอชายชุดดำสองคนก็วิ่งมาถึงพอดี

คนหนึ่งล็อกตัวผมไว้ที่พื้น แต่ผมไม่ได้ดิ้นพล่านๆ เหมือนปลาบนเขียงหรอกนะ เพราะหน้าจิ้มดินอยู่ เดี๋ยวเสียโฉมง่า ಠ⁠‿⁠ಠ

"แฮ่ก..เหนื่อยชิบหาย วิ่งไวอะไรขนาดนั้นวะ กูบอกมึงแล้วว่ามันเป็นคนของไอบ้านนั้น"

"เออ เชื่อละ"

ผมพยายามเงยหน้าขึ้นและหันไปมอง ผมเห็นคนที่ยืนอยู่ถือกระเป๋าเป้ของผมมาด้วย...เอ่อ ขอบคุณนะที่อุส่าแบกแล้ววิ่งมาคืนแต่ไม่ต้อง!!!

"แม่ง ลืมยาสลบไว้ที่รถว่ะ"

..ขอบคุณสวรรค์ที่อย่างน้อยไอพวกนี้ก็ซื่อบื้อล่ะวะ..

"ก็ลากมันไปที่รถไง ค่อยโปะยา"

หลังจากที่มันคุยกันเสร็จแล้วผมก็โดนดึงตัวให้ลุกขึ้นยืนและโดนคุมตัวเดินไปเหมือนนักโทษบางกอกน้อยเลย

ผมขยับแขนที่โดนล็อกเล็กน้อยเพราะเริ่มรู้สึกปวดจี้ดๆ แล้ว

"เฮ้ย! ตุกติกหรอวะ อยากโดนยิงกบาลรึไงฮะ ไอหนุ่ม"

"มันปวดแขน!"

ผมโอดครวญออกมาก่อนจะทำหน้ามุ่ยและเดินต่ออย่างขัดใจ พอเดินไปครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าแรงกดที่ชายชุดดำกดมาเมื่อกี้คลายลงแล้ว...

โอโห ฟังกันด้วยอ่ะ รู้สึกซาบซึ้งสุดๆ ಥ‿ಥ

ว่าแต่ ผมจะมีชีวิตรอดไปถึงเมื่อไหร่กันนะ..?!

โปรดติดตามตอนต่อไป —>