ความเย็นและความกลัว(nc)​

...-1-...

เตือน* มีฉากขักขังและข่มขืนควรใช้วิจารณญาน​ในการอ่านให้มากๆ​ ทุกตัวละครและเนื้อเรื่องเป็นเพียงจินตนาการ​ของนักเขียนเท่านั้นไม่มีอยู่จริงและไม่ควรทำตาม

...แกรกๆ ครืดๆ

เสียงโซ่เส้นใหญ่ที่ล่ามขาของผมไว้ทั้งหนักและเย็น

ผมลากเส้นเหล็กหนาเดินไปเดินมาหา​ทางออกในห้องที่ว่างเปล่ากลับมีแค่เตียงแข็งๆกับไอ้โซ่เย็นๆที่ล่ามขาขวาของผมไว้อย่างแน่นหนา

.... มันเรื่องบ้าอะไร​ ผมมาอยู่​ที่นี่ได้ยังไง?

ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับผมด้วย ผมทำอะไรให้ใครไม่พอใจกัน ผมมีชีวิตแสนธรรมดาอย่างคนทั่วไป

แต่แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงมาอยู่ที่นี่​ ในสภาพแบบนี้

...... ต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้​ ไม่ยอมติดอยู่ที่นี่หรอก

แอด~

เสียงเปิดประตูทำผมสดุ้ง​ ถอยกรูดออกห่างจสกประตูที่กำลังจะเปิดออก... ใครหน่ะ ใครกันวะ?

"หึ...มึงกำลังจะทำอะไร...คิดจะหนีรึไง...มันเปล่าประโยชน์ว่ะ"

ฝีเท้าหนักๆที่ย่างก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ตรงมาหาผมที่เดินถอยหนีด้วยความรีบร้อนและตกใจจนชนขอบเตียงและล้มลงไป​

พรึ่บ ..หมับ

"ปล่อยผมไปเถอะ...จับผมมาทำไม?!"

... ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร ผมไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าคนๆนี้มาก่อน แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับผม ตอนนี้ยอมรับว่าผมกลัวมากจริงๆ​ มึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น... หรือฝันไป​ ฝันบ้าอะไร​ จะรอให้ตายก่อนหรือไง.. ตื่นสิ​ ตื่นสิวะ​

เพี้ยะๆ

ตบหน้าตัวเองจนชา แต่ภาพตรงหน้าก็ยังไม่หายไป​ ความเย็นยะเยือกที่ข้อเท้ายังคงอยู่.... ระ.. เรื่อ​งจริง​ มันคือเรื่อง​จริงหรอ

ที่นี่ดูเหมือนว่าไม่มีใครเลยด้วยซ้ำ ได้ยินเพียงแค่เสียงลมเบาๆ และใบไม้ไหว ไม่มีแม้แต่เสียงคนเดินไปมา ที่นี่คือที่ไหนกัน​

"ปล่อยหรอ....จะให้กูปล่อยมึงไปงั้นหรอ?"

ผู้ชายร่างสูงเดินมาประจันหน้าแล้วใช้มือใหญ่ขึงข้อมือทั้งสองข้างของหนุ่มน้อยที่ไร้เรี่ยวแรงและกำลังสั่นด้วยความกลัวไว้กับเตียงแข็งๆ ออกแรงบีบอย่างรุนแรงจนคนโดนกระทำเบ้หน้าเพราะความเจ็บ

... จะทำอะไรหน่ะ....

"ฮึก คุณจับผมมาทำไม ผมทำอะไรให้คุณ"

แต่ความเจ็บนั้น มันไม่เท่ากับความไม่เข้าใจกับสถานการณ์ในตอนนี้เลย ร่างบางของหนุ่มน้อยรู้สึกงงไปหมด ปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้เลยว่ามันเกิด​ เรื่องบ้าอ่ะไรขึ้นกับเขากันแน่

"มึงไม่ได้ทำอะไรให้กูหรอก....แต่มึงทำพี่กู ลืมไปแล้วรึไง มึงทำอะไรไว้กับใคร!!? ..ห๊ะ!!!"

ผู้ชายตรงหน้าตะคอกเสียงดังใส่จนร่างบางสะดุ้งอีกครั้ง​ ราวกับลูกนกที่พลัดตกจากรัง​... ไร้ที่พึ่ง​ ในสถานที่​แปลกใหม่เช่นนี้

... อะไรนะ ผมไปทำอะไรให้ใครตอนไหน ผมจำไม่ได้เลยล่ะ?

...มันไม่เคยเกิดขึ้นต่างหาก หรือคนๆนี้เข้าใจผิดกันแน่ แต่ทำไมถึงมาตัดสินโทษกันแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเสียเลย​ ไอ้คนบ้านี่มันจะทำอะไร?

"ผมไม่ได้ทำอะไรให้ใครทั้งนั้นแหละ ปล่อยผมสักที ปล่อย!!"

ร่างบอบบางพยายามดิ้นให้พ้นจากเงื้อมือร่างสูงที่ทำร้ายเขา ขาทั้งสองก็ถีบคนตรงหน้าอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนอีกฝ่ายเซถลาออกไป

"หึ...แรงดีนี่ กูจะคอยดูว่าจะมึงเหลือแรงแค่ไหน?!"

เสียงเข้มที่อารมณ์​มาคุไม่รอช้าตรงเข้ามา พลักร่างบางที่เป็นเสมือนนักโทษของเขาลงกับเตียงแรงๆอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ากำลังจะลุกหนี

"อัก!...โอ้ย ปล่อยผมนะ อย่าทำอะไรผมเลย ฮืออออ"

น้ำตาไหลนองใบหน้าใส​ พนมมือไหว้คนตรงหน้าอย่างหวาดๆ คนที่คล่อมเขาอยู่ตอนนี้ น่ากลัวมากจริงๆ

เขาเองก็พยายามหาทางหนีทีไล่ไม่ได้เลย ห้องนี้ไม่มีอะไรที่ป้องกันตัวเองได้ ข้างนอกก็ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ จะไปขอความช่วยเหลือจากไหน จะให้ไปที่ข้อเท้ายังถูกล่ามโซ่ไว้แบบนี้​ คงต้องตัดขาทิ้งไว้แล้วคลานไปหรอไง?

เหมือนความหวังถูกริดรอนไป​ เขาจะโดนทำร้าย โดนทรมาน หรือว่าโดนฆ่ารึป่าวนะ ความคิดในหัวตีกันจนฟุ้งซ่านไปหมด มันน่ากลัวเหลือเกิน ชีวิตเขาทำไมต้องเจอแต่อะไรแบบนี้​ บ้ากันไปแล้ว​

ชีวิตเฮงซวยหลังจากที่พ่อแม่เสียหมด ลุงก็มายึดกิจการของพ่อแม่ไปแล้วทอดทิ้งเขาที่ยังเด็กไว้คนเดียวเขาต้องดูแลตัวเองมาตลอด...

.... แล้วทำไมตอนนี้ต้องมาเจอแบบนี้อีก เขาน่าจะตายไปพร้อมๆกับพ่อแม่ จะได้ไม่ต้องมีชีวิตแบบนี้

"พร่ามอะไรของมึงนักหนาวะ.....กลัวกูมากรึไง กูจะทำให้มึงกลัว ให้มึงเจ็บกว่านี้อีก ..."

ว่าเสร็จ ร่างของคนปริศนา​นี้ก็คล่อมร่างบางๆไว้แล้วใช้เน็คไทของตัวเองมัดมือทั้งสองของร่างบางกว่าอย่างแรงจนเบ้หน้าเพราะเจ็บจากการมัดมือที่แน่นเกินไป

เสื้อเชิ้ตนักศึกษาของคนใต้ร่างถูกกระชากออกจนกระดุมหลุดขาดไปเผยให้เห็นหน้าอกและท้องที่ขาวเนียน แต่ทว่าตอนนี้กลับมีแต่ริ้วรอยแดงจากการขัดขืนและต่อสู้กันเมื่อสักครู่ คนใต้ร่างตกใจมากและขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิด... ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงขาดใจตายเป็นแน่ ถ้าเขาโดนกระทำเหมือนว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย เขาคงทนไม่ไหวยอมตายเสียดีกว่า

"หึ..กลัวกูหรอ มึงนี่ขาวดีว่ะ โดนนิดหน่อยตัวก็แดงไปหมด ถ้างั้นกูจะทำให้มึงแดงทั้งตัวไปเลยละกัน "

ไม่ว่าเปล่า ใบหน้าดุก็ก้มลงมาทาบริมฝีปากร้อนลงบนยอดอกสีสวยและดูดดึงจนเกิดเสียงจ๊วบอย่างน่าอาย เลื่อนลงมาถึงหน้าท้องเนียนลากลิ้นไล้ไปมาอยู่อย่างนั้น คนใต้ร่างสะดุ้งตัวโยน เพราะรู้ชะตาของตัวเองว่าจะโดนทำอะไรหลังจากนี้ เขารังเกียจการสัมผัสแบบนี้ เขากลัว​... ขืนใจหรอ?

"ยะ..อย่า...อย่า..ฮึก...ทำผม..."

คนใต้ร่างที่สั่นด้วยความกลัวไม่ได้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย ถึงคนข้างบนจะบีบเค้นหรือดูดดึงโลมเลียร่างกายเขาสักเท่าไร เขาก็ไม่ได้คล้อยตามเลยเขาเจ็บจากการขัดขืน เขากลัว มีแค่ความกลัวอย่างเดียวเท่านั้น

"หึ ได้!! ถ้ามึงไม่รู้สึกอะไร กูก็จะทำเลยแล้วกัน

..กูจะใส่เข้าไปทั้งอย่างนี้แหละ มึงจะเจ็บจนอยากตายเลยล่ะ"

คิดว่าพูดขู่งั้นหรือ หึ ไม่..เขาทำจริงต่างหาก ตอนแรกเขาจะเล้าโลมและเบิกทางข้างหลังให้ก่อน แต่ถ้าคนใต้ร่างกลัวและไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขาเลย เขาก็ไม่ต้องทำให้เสียเวลาหรอก ร่างสูงล้วงถุงยางออกจากกระเป๋ากางเกงขายาวพร้อมรูดซิปปลดกางเกงลงจนถึงขาแล้วหันมาจัดการท่าทางคนตรงหน้าที่กำลังจะดิ้นหนีอีกรอบ ถึงแรงจะน้อยนิดก็ตามแต่ก็ไม่ได้หยุดนิ่งให้ทำง่ายๆ ร่างกายในตอนนี้มันเหนื่อยอ่อน

"ฮึก..อย่า.อย่าทำนะ..ผมกลัวแล้ว...ผมไม่เคยทำแบบนี้ ฮืออออย่าทำ ผมกลัว..ฮืออ"

เด็กหนุ่มโชคร้ายรู้ว่าสู้ไม่ไหว ก็เปลี่ยนกลับมาขอร้องขอความเมตตาจากคนตรงหน้าอีกครั้ง อย่างหมดหนทาง

"ก็มึงดื้อไง ไม่ต้องใช้นิ้วมันแล้ว..กูจะใส่ของจริงเข้าไปเลย"

"อึก..อ่ะ.โอ้ยยยย!!..เจ็บ..ผมเจ็บ...อย่าทำนะ หยุดเถอะเจ็บผมเจ็บ ฮื่อออ"

ร่างสูงที่คล่อมอยู่จัดการสวมถุงยางให้ตัวเองพร้อมกับรูดกางเกงของเอวบางที่นอนงอขืนตัวไว้ไม่เหลือแม้สักชิ้น มีแต่เพียงเสื้อนักศึกษาที่ขาดวิ่นไปไม่เหลือสภาพดี

ใบหน้าดุไม่รอช้าจับขาทั้งสองตั้งฉากกับเตียงแล้ว แทรงตัวเข้าไปอยู่ระหว่างกลาง​ โดยที่ไม่ได้สนใจนกน้อยที่ตัวสั่นเลยแม้แต่น้อย​ มีเพียงยิ้มร้ายๆปรากฏ​บนหน้าแล้วกดแกนกายที่แข็งขืนตามแรงอารมณ์​เข้าไปที่ช่องทางสีสวยอย่างช้าๆและยากลำบาก

"อ่ะ...แม่งเอ้ยแน่นเกินกูเข้าไม่ได้ มึงผ่อนคลายหน่อยสิวะ เดี๋ยวก็เจ็บจนตายหรอก"

ร่างสูงที่เหงื่อซึมทั่วหน้าพยายามดันแกนกายเข้าไปถึงเพียงปากทางเท่านั้นก็ถอนออกแล้วดันเข้าไปใหม่อยู่หลายครั้ง

"อ่ะ..อึก ..จะ..เจ็บๆ โอ้ย ผมเจ็บ มันเข้าไม่ได้หรอก ...หยุกสักที ฮึก อ่าาาา"

ร่างบางบิดไปมาเพราะมันเจ็บมากเหมือนช่องทางจะฉีกขาด เขารู้สึกถึงความเหนอะหนะของเลือดที่ไหลและความเจ็บแสบแล่นไปทั่วร่างกายแต่คนตรงหน้าเขาไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บพี่เขาได้รับเลย

แล้วยังจะทำต่อไปแม้ว่าร่างกายที่อ่อนแรงล้าจะขอร้องเพียงไหน ตอนนี้แค่จะดิ้นก็ไม่มีแรงแล้ว ทำได้แค่ร้องขอให้หยุด เพียงเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจจากคนนั้นเลยแม้แต่น้อย น้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างเรื่อยๆจนมองภาพไม่ชัดอีกแล้ว อยู่ๆสติไปก็ดับวูบไป

"เห้ย..เห้ย สลบไปเลยรึไงวะ กูยังไม่เสร็จเลยนะ ตื่นขึ้นมา กูสั่งให้มึงตื่นไง!! แม้งเอ้ย..ตื่นสิวะ!!!"

แท่งร้อนที่ยังขยายใหญ่เพิ่มขึ้นยังคงขยับสะโพกอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าคนใต้ร่างจะสลบจนไม่ได้สติอีกแล้ว รู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่คนใต้ร่างสลบไปซะก่อนที่เขาจะเสร็จในร่างกายนี้ตอนมีสติ

...............

"อื้อ...โอ้ย อึก..."

ในตอนค่ำของวันนั้นร่างที่สลบไปหลายชั่วโมงในขณะที่โดนกระทำย่ำยีก็ฟื้นขึ้น​ จะขยับตัวขึ้นมานั่งนั่ง แต่ความเจ็บยังคงอยู่ไม่ได้เบาบางลงเลย

ทำให้ร่างที่บอบช้ำทำได้เพียงแค่นอนนิ่งๆบนเตียง​ แล้วปล่อยน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจรู้ เมื่อคิดไปถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อไม่นานมานี้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาโดนข่มขืนจริงๆ

"ไงมึง....สลบไปนานเลยนะ..ลุกขึ้นไปอาบน้ำกูไม่ชอบคนสกปรก"

ผู้ชาย​คนเดิมเดินมาใกล้เรื่อยๆจน คนบนเตียงพยายามขยับหนีแต่ว่าร่างกายช่วงล่างมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ความทรมานที่เขาต้องแบกรับไว้ มันหนักหนา

"ยะ อย่าทำอะไรผมเลย.. ฮือออผมกลัวแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ"

ร่างไร้เรี่ยวแรง​พยายามขอร้องคนตรงหน้าอีกครั้ง สอึกสอื้นหน้าตาแดงก่ำจากการร้องไห้มาอย่างหนัก

"หึ กลัวกูมากเลยหรอ?หืมม...แต่มึงอย่าคิดว่าน้ำตามึงจะทำให้กูใจอ่อนนะ...กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆหรอก"

... มึงจะต้องเจ็บและทรมานมากกว่านี้ มากกว่าที่พี่กูเจ็บและทรมาน...

...———————...

สวัสดี​ค้าบ​ เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียน​ ภาษายังไม่สมูท​เลย​อยากขอคำแนะนำจากริ้ดคนละคอมเม้นท์​ก็ยังดี​ เพื่อที่เราจะได้ปรับปรุง​งานเขียนให้ดีขึ้น...

น้อมรับฟังทั้งติและชม

เปิดเรื่องมาอาจจะยังไม่เข้าใจว่าอยู่ๆโดนจับตัวมาตอนไหน​ จับมาเพราะอะไร​ มันจะเล่าเรื่องบอกไปเรื่อยๆ​ เรื่องนี้เขียนจบแล้วนะคะ....

^^^Lee​ wang​^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***