นั่งดูอดีตอยู่ดีๆถูกย้อนอดีตไปช่วยเสาหลักเพลิงสะงั้น
สู่โลกพิฆาตอสูร
ณ โลกดาบพิฆาตอสูร หลังจากอาคาสะได้เปิดอาณาเขตออกและได้ต่อสู้กับเสาหลักเพลิง ก่อนที่ดวงตาของเรนโงคุจะถูกกำปั้นทำลาย
ประตูสีดำ ไม่สินั้นไม่อาจจะเรียกว่าประตูได้เพราะรูปร่างของมันนั้นเหมือนกระจกกลมๆที่ถูกห่อยไว้อยู่กลางอากาศเหนือการต่อสู้
ร่างของหนุ่มสาวทั้งสองคนได้ล่วงหล่นราวกับท่อนไม้ กระแทกลงกับพื้นจนเกิดฝุ่นตลบ แต่แค่นั้นไม่สามารถทำให้ร่างกายของทั้งคู่บาดเจ็บได้เลยแม้แต่น้อย
ท่ามกลางเหตุการณ์นั้นทำให้เรนโงคุและอาคาสะได้หยุดเลยชั่วขณะ
ถึงทั้งคู่จะไม่ได้มีการพูดคุยกัน แต่เซ้นต์การต่อสู้ของทั้งสองก็สัมผัสได้
เรนโงคุหันมองด้วยใบหน้าที่จริงจัง ส่วนสายตาอีกคู่นึงที่ดูเจ้าเล่ห์นั้นกับดีใจจนเนื้อเต้น
อาคาสะ
โอ้..มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญแหะ
อาคาสะ
กลุ่มพิฆาตอสูรงั้นเหรอ
อาคาสะ
เสาหลักอย่างงั้นเหรอ
อาคาสะ
พูดอะไรหน่อยสิเคียวจูโร่
อาคาสะ
หน่วยพิฆาตอสูรจริงๆด้วย แต่ไม่เห็นจะมีผ้าคลุมเหมือนนายเลยนะเคียวจูโร่
กิจังลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า ใบหน้าเขาดูมึนงง แต่ก็ไม่วายที่จะมองไปรอบๆด้วยความระมัดระวัง
จิกัง
จำอะไรไม่ค่อยได้เลยแหะ
เขาหันหลังก้มลงไปมองพี่สาวของตน
เปลือกตาบางๆค่อยๆลืมเปิดออกเผยแววตาไข่มุกที่ดูงัวเงีย พริบตานั้นก็สะดุ้งตื่น
ฟุนเอามือจับที่ศรีษะของเธอ พร้อมครุ่นคิดแต่ว่าก็นึกไม่ออก รู้สึกปวดแปร๊บๆเหมือนโดนเข็มจิ้ม
ฟุน
โดนดูดเข้ามาแล้วงั้นเหรอ
ฟุน
นี่นายจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ
ฟุน
เอะอะจะช่วยเสาหลักเพลิงอย่างเดียวเลย
ระหว่างการสนทนานั้นเสียงจิตใจที่ดูเข้มแข็ง แต่ฟังเเล้วสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนก็ได้ดังขึ้นมา
เรนโงคุ
นี่!พวกเจ้าหนะ รีบหลบออกไปจากที่นี่ซะ
จิกัง
นั้นมันคุณเรนโงคุนี่ เขายังไม่ตาย
เรนโงคุ
พูดอะไรของเจ้า พาผู้หญิงคนนั้นหนีไปซะ
ความรู้สึกเปร๊บๆวิ่งเข้ามาในหัวของฟุนเหมือนแสงวาป
ฟุน
อ๋อฉันนึกออกแล้ว ฉันจะสู้กับเจ้าข้างขึ้นนั้น
จิกัง
เออ!!ใช่ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณไงครับคุณเรนโกคุ
เรนโงคุ
นี่ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเจ้า แต่ข้าขอขอบคุณในความปรารถนาดีนั้น
อาคาสะ
ถ้าพวกเจ้าทั้งสามคนอยากจะสู้ ก็เข้ามาได้เลยนะ
อาคาสะ
แต่ข้าจะเบามือให้สำหรับผู้หญิงก็แล้วกัน
เสียงกัดฟันดังกร๊อด จิตสังหารโพยพุ่งออกมาจากฟุน
ใบหน้าที่อาบไปด้วยสัตว์ร้าย
ฟุน
ในยุคสมัยนี้น่ะ ไม่รู้จักคำว่าความเท่าเทียมเลยรึไง!
จิกัง
..เอ๋เรื่องนั้นเองหรอ
ฟุน
ก็ใส่ให้มันสุดแรงซะ ฉันน่ะ เก่งนะจะบอกให้
จิกัง
พอเจอคนที่เก่งๆทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลย
จิกัง
แล้วพี่จะสู้ทั้งๆชุดแบบนั้นน่ะเหรอ
ฟุน
ทำไม ชุดวอร์มตอนฝึกซ้อมก็เหมาะสมดีไม่ใช่เหรอ
จิกัง
คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
จิกังหยิบแคปซูลสีเงินอันเล็กๆ โยนให้ฟุน จากนั้นมันก็ระเบิดออกกลายเป็นชุดหน่วยพิฆาต พร้อมทวนอันยาว ตัวด้ามนั้นเป็นสีดำ ปลายคมบิดงอคล้ายมังกรเงินที่กำลังคำราม
เธอควงมันไปมารอบตัวเธอจนเกิดเป็นสายลมพัดปลิวไสว ราวกับชำนาญการ
อาคาสะ
ไม่ได้ใช้ดาบหรอกหรอ
เสียงสูดหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมตั้งท่ากระบวนยุทธ์
อาคาสะ
โอ้ดูดีนี่ ไร้ช่องว่างเลยนะเนี่ย
อาคาสะ
ข้าขอนามของเจ้าได้มั้ย
อาคาสะ
ได้เลย มา!!จะเอาก็เข้ามา!!
จิกังพุ่งเข้าไปหาเรนโงคุทันที มันเร็วราวกับสายฟ้าฟาดเงียบสงัด
จิกัง
ไม่ต้องห่วงครับ เราจะปกป้องคุณ
เรนโงคุ
เด็กหนุ่มคนนี้ เร็วมาก
เรนโงคุ
เจ้าหนู สิ่งนั้นสามารถตัดคออสูรได้หรือ
เรนโงคุ
ถ้าตัดเเล้ว มันจะตายหรือเปล่า
จิกัง
ตายครับ เพราะทวนนั้นทำมาจากหินที่สามารถบันคออสูรได้
เรนโงคุ
แต่นั้นยังไม่ใช่ประเด็นอยู่ดี ปัญหาก็คือนางจะชนะอสูรตนนั้นได้รึเปล่า
จิกัง
ได้แน่นอนครับ เพราะเขาคือพี่สาวของผม
ฟุนพุ่งเข้าหาอาคาสะทันที ด้วยระยะคมดาบที่ห่างจากกัน แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับทวนยาว คมมีดนั้นแทบจะบันคอ
แต่ถึงแบบนั้นสปีดของอาคาสะก็ปัดการโจมตีนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่นางก็หมุ่นตัวราวกับเริงระบำบนท้องฟ้า มันเหมือนกับการแสดงบัลเล่ต์
อาคาสะฉีกยิ้มสุดปาก ตาเบิกกว้างราวกับได้ใจ
ฟุนโบกสบัดทวนไปเรื่อยๆ เธอตัดขาของอาคาสะเพื่อจะให้เขาเสียจังหวะ
แต่ทุกครั้งที่ตัด ขาคู่นั้นก็จะงอกมาใหม่เเทบจะทันที
ฟุน
นี่งั้นเหรออสูรข้างขึ้นที่สาม
ฟุน
เเข็งแกร่งชะมัด ไม่เหมือนกับที่ดูในจอนั้นเลย
ฟุน
เดี๋ยวนะ ไอ้เจ้าจอนั้น
อาคาสะ
มัวแต่ครุ่นคิดอะไรของเจ้าอยู่
อาคาสะปล่อยหมดศูนย์ยากาศ กระแทกที่ทวนของฟุนที่กำลังตั้งรับ
มันเหมือนกับคนจะขาดอากาศหายใจ
จิกัง
เป็นไปไม่ได้ ทำไมกันหละ
จิกัง
พี่ฟุนเขา กำลังเหนือยหอบครับ
เรนโงคุ
แล้วนั้นมันแปลกตรงไหนกันหละ
สิ่งที่จิกังไม่ได้คาดคิดได้เกิดขึ้น
เขาทั้งสองนั้น ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องสำคัญอย่างนึง
สภาพอากาศบนโลกนี่นั้น ไม่บริสุทธิ์เท่าโลกอนาคตที่เขาอยู่
ความแข็งแกร่งของพวกเขาทั้งคู่จึงลดลงอย่างเห็นได้ชัด
อาคาสะ
เฮ้ยๆ หอบแล้วงั้นเหรอ
อาคาสะ
ลมหายใจปั่นป่วนเป็นบ้า
อาคาสะ
แบบนี้จะไม่แย่เอาเหรอ
อาคาสะ
เข้ามาพร้อมกันเลยไม่ดีกว่าหรอ
เรนโงคุ
บอกให้พี่เจ้าถอยออกมา
เรนโงคุ
เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง
เรนโงคุ
อีกไม่นานก็ใกล้เช้าแล้ว จนกว่าจะถึงตอนนั้น ข้าจะยื้อไว้เอง
จิกัง
ไม่จริงน่า นี่ผมจะมาช่วยคุณนะ
เรนโงคุ
ไม่เป็นไรหรอก ข้าขอขอบใจเจ้ามาก อย่างสุดซึ้งเลยหละ
เรนโงคุ
จะไม่ตายที่นี่หรอกนะ
จิกังมองเเผ่นหลังที่ค่อยๆห่างออกไป
เรนโงคุกำดาบแน่นพร้อมกำหนดลมหายใจ
ฟุนกระโดดถอยออกมา พร้อมใบหน้าที่บิดเบียวเพราะความหงุดหงิด
ฟุน
ขอโทษด้วยค่ะ ขอเวลาฉันนิดนึงนะคะ
เรนโงคุยืนข้างเธอเขายักหน้าตอบรับอย่างมั่นใจ
เรนโงคุ
กระบวนท่าเจ้านั้นช่างงดงามนัก
เรนโงคุ
แต่ต่อจากนี้ข้าจะทำหน้าที่ของข้าบ้าง
อาคาสะเลียที่มือของตนริมรสชาติของหยดเลือดที่ไหลผ่าน
อาคาสะ
ก็บอกแล้วไง ว่าให้เข้ามาพร้อมๆกัน
อาคาสะ
ถ้าพวกเจ้าไม่อยากตายขนาดนั้นก็มาเป็นอสูรซะซี่
เสียงพร้องต้องกันได้ดังขึ้นอย่างหนักแน่น
Comments
ตูจะเครซี่!!
อัฟฟฟ
2025-07-06
0