ภาพสะทอน

เนื่องจากหายไปนานวันนี้จะกลับมาเอาเรื่องใหม่มาฝากทุกคนน้าา อิอิ ทุกคนน่าจะชอบแนวดราม่าจบแบบแฮปปี้เหมือนเราแน่เลย ฮ่าๆๆ อ่านไปโมโหนักเขียนไป คิคิ อารมณ์แบบขึ้นๆลงๆ จริงๆเป็นไบโพล่า ฮ่าๆๆ  โอเคๆ เรามาเริ่มเรื่องกันเลยล่ะกัน อิอิ

👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻

ไทม์ กิติ สมประยูรกุล

อายุ 27ปี

เรียนคณะบริหารธุรกิจ

มิว พายพิหมาน

อายุ 25ปี

เรียนคณะกีฬา

***********************************************************************************************************************************

วันจันทร์ เวลา 7:00

*กริ๊ง.........(เสี่ยงนาฬิกา) มือเรียวเลือนไปปิดนาฬิกาแล้วนอนต่อ    ***ปังๆๆ!! **เสี่ยงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ **"*ไอ้พี่มิว!!ตื่นได้แล้วโว้ย มันกี่โมงแล้วห๊ะ!!!" ***สินคำตะโกนร่างโปรงก็ต้องสะดุงตื่นอย่างไวมองนาฬิกาตนเองก็ต้องเบิกตากว้าง **"*****ฉิบ......" ***มิวรีบลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และลงมาข้างล่างก็เจอกับน้องชาย "***เมื่อคืนกลับดึกล่ะสิ"* มิวต่อว่ากลับไปทันที่** "อย่าเพิ่งชวนkuทะเลาะตอนนี้ได้ป่ะkuรีบ" **

มิวต้องตื่อนเช้าเพื่อไปมหาลัยวันนี้เค้ามีเรียนต้อนเช้าต้อง8โมง แต่ต้องไปเรียนสายเพราะรถที่มิวขับมายางรถแตกระหว่างเดินทางมาโรงเรียน  มิวก็ต้องหัวเสียแต่เช้ามาถึงโรงเรียนต้องโดนทำโทษให้ยืนเรียน1ชั่วโมงอีก

โรงอาหาร

ระหว่างเดินมาที่โต๊ะอาหารทีเพื่อนๆของมิวนั่งอยู่ก่อนแล้วก็ต้องชะงัก เมื่อกำลังเดินไปหาเพื่อนๆ *** "พี่ไทม์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหรว่ะ!! " ***และก็หันกลับทันที่เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อนั้นอีกครั้งในรอบ2ปี ที่ไทม์ต้องกลับไปอยู่กับแม่ที่ลอนดอน มิวกับไทม์เคยคบกันวันที่ไทม์กลับลอนดอน คือไทม์ไม่ได้บอกลาหรือติดต่อกับมิวเลย ที่มิวรู้ว่าไทม์กลับลอนดอนก็มาจากเพื่อนของไทม์และโซเชียลมีเดีย ได้ข่าวว่าพ่อของไทม์เสียชีวิตและได้จัดการหมันหมายกับลูกสาวนักธุรกิจมีชื่อเสี่ยงที่ลอนดอนกระทันหัน จึงต้องให้ไทม์และมิวต้องแยกกันตั้งแต่วันนั้นมา ไทม์ที่มีหน้ามีตาในสังคมเป็นดาวคณะผู้บริหารอนาคตไกล กลับมาตกลงคบกับมิวที่อยู่คณะกีฬาที่วันๆมีแต่เหงื่อตัวเหม็นตามประสาคนเล่นกีฬา "เห้ย..นั้นใช่น้องมิวแฟนเก่าพี่ไทม์ป่ะว่ะ?" พอได้ยินเสี่ยงเรียกชื่อเจ้าของชื่อก็หันมา คนที่เรียกชื่อไม่ใช่ใครที่ไหนคือคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับไทม์ที่เป็นเพื่อนกัน พอมิวหันไปตาสองคู่ก็ถูกจองด้วยดวงตาคู่คมของอีกฝ่าย "มิว..." ***เสียงเรียกชื่อในลำคอ จนไทม์ลุกเดินไปหามิวที่ยืนอยู่ แต่ยังไม่ถึงตัวคนที่ตัวเองโหยหาและคิดถึงมานาน "***พี่อย่าเข้ามานะ" ***มิวพยายามเดินถอยหลังเพื่อเดินหนีคนตรงหน้าแต่กลับเดินชนคนกลังเดินผ่านที่โรงอาหารทำให้น้ำซุปหกใส่ ***"โ*อ๊ย..." ***ไทม์ที่เห็นก็รีบเข้าไปประคองมิวทันที่ *"เจ็บมากไหม?พี่พาไปหาหมอ"** มิวที่รู้สึกตัวได้ ***"ไม่ต้องมาแตะต้องตัวผม" **มิวรีบเก็บกระเปาสะพายที่ตกและวิ่งออกจากที่นั้นทันทีโ ดยมีเสี่ยงเรียกชื่อตามหลังมาเรื่อยๆและเรื่อยๆ มิวมาถึงห้องน้ำก็รีบเปิดก๊อกน้ำเย็นมาล้างน้ำชุปที่กระเด็นใส่เข็นทันที มันทั้งแสบร้อนและเจ็บใจที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคนรักเก่าอย่าง(ไทม์) น้ำใสๆในตาคลอเบ้าไม่กล้ารวงลงมา ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารเมื่อภาพวันเก่าๆสะทอนในกระจกห้องน้ำอีกครั้ง..................

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***