1

"ทุกคนเคยผิดหวังเสมอ"เสียงเล็กแหลมของเด็กชายเล็ดรอดออกมาจากห้องโถงอันกว้างใหญ่เสียงเด็กอายุย่างเข้า17ค่อยสะอืดสะอื้นและร้องไห้อย่าน่าเวทนา"ฮึก..ฮือ..ก็ที่ผ้านมาผมพยามยาม...มาทั้งหมดเพื่อพี่"ผมรู้สึกดีที่ได้ถอยออกมาจากชีวิตพี่เพราะที่ผมอยู่กับพี่ๆคงรู้สึกอึดอัดใจมาก..ผมขอโทษครับ"....ลาก่อน...''ในขณะนั้นทุกอย่างดับมืดไปหมดเหมือนกับนิยายที่ผมแนะนำให้มินเลยแต่ผมคงยืดติดกับพี่เกิน..."สงสัยคงบาดเจ็บหนัก"

"ครับ!?" ผมตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งผมจะเรียกเขาแต่เขาก็หายไปจากห้อวแล้วผมรู้สึกตัวว่าอยู่ที่ที่ไม่คุ้นเคย[ตึกๆๆ]

ผมค่อยไปลืมตาขึ้นผมอยู่ในโรงพยาบาลแต่แปลกที่โรงพยาบาลลุกออกจากเตียงแต่มีหนุ่มหล่อหน้าตาเป็นมิตรเดินเข้ามาจากประตูระเบียง

"ฟื้นแล้วหรอ"

"ค....ครับ"

"กินอะไรไหม"

"เดี๋ยวผมไปซื้อเอง"

"ตอบไม่ตรงคำถามอีก"

"ผมหมายถึง ผมจะกินแต่...."

"กินอะไร"

ผมหวาดระแวงมากกลัวว่าพี่เขาจะเป็นคนไม่ดีเขากลับตรงกันข้ามกับที่ผมคิดไว้เลยเขาทำน้ำเสียงดุแต่สีหน้ากลับเย็นชาไร้ความรู้สึกผมกลัวมากจึงรีบตอบกลับไป

"แซนวิชครับ"ผมตอบอย่างเร็วพี่รีบเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลยผมนั่งคิดทบทวนว่าผมมาที่นี่ได้ไงเกิดอะไรขึ้นกับผมหลังจากที่ผมโดดน้ำเพื่อ

×่าตัว×ายสักพักหนึ่งพี่ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับของเยอะเยะเต็มมือไปหมด"กินซะ"ผมตกใจมากผมสั่งแต่แซนวิชแต่ผมได้อะไรแยอะแยะไม่รู้"ผมสั่งแค่แซนวิชนะครับ"พี่ไม่ได้ตอบอะไรผมๆเลยหยิบขนมเค้กชาเขียวมากินและถิ้งแซนวิชไว้ในถุง"น้องชื่อไรครับ"เขาพูดขณะที่จดจ่อมองผมด้วยท่าทีแปลกๆ

"โซครับ?"

"โซนยองครับ ผมเป็นลูกครึ่งเกาหลีไทยครับแล้วพี่ชื่อ...."

"ยูมพี่ก็ลูกครึ่ง...แล้วน้องอายุเท่าไหร่ครับ"

"ส...สิบหกจะสิบเจ็ด..ครับ"

"เด็กกว่าปีเดียว"

"ค....ครับ"

"พรุ่งนี้กลับบ้านไหวมั้ย"

"ไหวค...ครับ"

"อืม"

พี่ยูมทำหน้าเย็นชาและหลบหน้าผม...

"พี่ ครับ...."

"มีอะไร"

"สอนข้อนี้ได้ไหมครับ"

ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงเพราะผมทำไม่ได้จริงๆแต่งานนั้นเป็นงานภาษาเกาหลีซึ่งผมเป็นลูกครึ่งด้วยผมหากระดาษแถวนั้นมาร่างทำก่อนเพราะงานอื่นจมไปพร้อมกับกระเป๋าของผมแล้ว

".....ได้ดิ"

"เย้!!!"

"....."

"...ขอบคุณครับ"

"อืม"

วันนั้นเราติวกันจนดึกผมเผลอหลับไปในขณะที่พี่

ยูมตั้งใจสอนมากจนพี่ยูมเผลอหลับไปพร้อมกันมันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยแต่ไม่สามารถอธิบายได้รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...

\[กรึกๆ\]

"ที่รัก...ทำไม...คุณ!!

"ครับ?เราเลิกกันแล้วนะครับผิดคนไหม"

"หมายความว่าอะไรคุณ!!!"

"ร่านแล้วอย่าตอแหลครับ"

"คะ?"

"งงอะไรครับตอแหลตามสันดานคงเปลี่ยนตัวเองไม่ได้หรอกครับ"

"อื้อ.."

"...?...ผมมีใหม่แล้วคุณก็อย่าเสร่อเป็นสังภเสีตามผหรอก..ไม่ได้สำคัญ"

"ใครมันหน้าด้านมาแย้งที่รักของชั้นอร้ายยย!!"

"โซครับ..เราไปหาอะไรกอนกันเนอะ"

"ค..ครับ..."

"ที่รักๆ..."{กระซิบ}

ผมงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็เดาได้อยู่ว่าผู้หญิงร่านๆแต่งตัวเหมือนกระหรี่คนนั้น...น่าจะเป็นคนเก่าแหละ...

แต่..ตอนที่พี่ยูมกระซิบข้างหูใฟ้แทนสรรพนามว่า

"ที่รัก"

"ที่รักคร้าบเราไปกันเนอะแล้ว....จะปล่อยให้ของเก่าไปด้วยดีมั้ยครับ"

"อื้มมม"

พี่ยูมยิ้มอ่อนมองมาทางผมด้วยความสะใจมาก

"อี๋...แน่จริงก็พิสูจน์สิ"

.......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***