"ทุกคนเคยผิดหวังเสมอ"เสียงเล็กแหลมของเด็กชายเล็ดรอดออกมาจากห้องโถงอันกว้างใหญ่เสียงเด็กอายุย่างเข้า17ค่อยสะอืดสะอื้นและร้องไห้อย่าน่าเวทนา"ฮึก..ฮือ..ก็ที่ผ้านมาผมพยามยาม...มาทั้งหมดเพื่อพี่"ผมรู้สึกดีที่ได้ถอยออกมาจากชีวิตพี่เพราะที่ผมอยู่กับพี่ๆคงรู้สึกอึดอัดใจมาก..ผมขอโทษครับ"....ลาก่อน...''ในขณะนั้นทุกอย่างดับมืดไปหมดเหมือนกับนิยายที่ผมแนะนำให้มินเลยแต่ผมคงยืดติดกับพี่เกิน..."สงสัยคงบาดเจ็บหนัก"
"ครับ!?" ผมตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งผมจะเรียกเขาแต่เขาก็หายไปจากห้อวแล้วผมรู้สึกตัวว่าอยู่ที่ที่ไม่คุ้นเคย[ตึกๆๆ]
ผมค่อยไปลืมตาขึ้นผมอยู่ในโรงพยาบาลแต่แปลกที่โรงพยาบาลลุกออกจากเตียงแต่มีหนุ่มหล่อหน้าตาเป็นมิตรเดินเข้ามาจากประตูระเบียง
"ฟื้นแล้วหรอ"
"ค....ครับ"
"กินอะไรไหม"
"เดี๋ยวผมไปซื้อเอง"
"ตอบไม่ตรงคำถามอีก"
"ผมหมายถึง ผมจะกินแต่...."
"กินอะไร"
ผมหวาดระแวงมากกลัวว่าพี่เขาจะเป็นคนไม่ดีเขากลับตรงกันข้ามกับที่ผมคิดไว้เลยเขาทำน้ำเสียงดุแต่สีหน้ากลับเย็นชาไร้ความรู้สึกผมกลัวมากจึงรีบตอบกลับไป
"แซนวิชครับ"ผมตอบอย่างเร็วพี่รีบเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลยผมนั่งคิดทบทวนว่าผมมาที่นี่ได้ไงเกิดอะไรขึ้นกับผมหลังจากที่ผมโดดน้ำเพื่อ
×่าตัว×ายสักพักหนึ่งพี่ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับของเยอะเยะเต็มมือไปหมด"กินซะ"ผมตกใจมากผมสั่งแต่แซนวิชแต่ผมได้อะไรแยอะแยะไม่รู้"ผมสั่งแค่แซนวิชนะครับ"พี่ไม่ได้ตอบอะไรผมๆเลยหยิบขนมเค้กชาเขียวมากินและถิ้งแซนวิชไว้ในถุง"น้องชื่อไรครับ"เขาพูดขณะที่จดจ่อมองผมด้วยท่าทีแปลกๆ
"โซครับ?"
"โซนยองครับ ผมเป็นลูกครึ่งเกาหลีไทยครับแล้วพี่ชื่อ...."
"ยูมพี่ก็ลูกครึ่ง...แล้วน้องอายุเท่าไหร่ครับ"
"ส...สิบหกจะสิบเจ็ด..ครับ"
"เด็กกว่าปีเดียว"
"ค....ครับ"
"พรุ่งนี้กลับบ้านไหวมั้ย"
"ไหวค...ครับ"
"อืม"
พี่ยูมทำหน้าเย็นชาและหลบหน้าผม...
"พี่ ครับ...."
"มีอะไร"
"สอนข้อนี้ได้ไหมครับ"
ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงเพราะผมทำไม่ได้จริงๆแต่งานนั้นเป็นงานภาษาเกาหลีซึ่งผมเป็นลูกครึ่งด้วยผมหากระดาษแถวนั้นมาร่างทำก่อนเพราะงานอื่นจมไปพร้อมกับกระเป๋าของผมแล้ว
".....ได้ดิ"
"เย้!!!"
"....."
"...ขอบคุณครับ"
"อืม"
วันนั้นเราติวกันจนดึกผมเผลอหลับไปในขณะที่พี่
ยูมตั้งใจสอนมากจนพี่ยูมเผลอหลับไปพร้อมกันมันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยแต่ไม่สามารถอธิบายได้รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
\[กรึกๆ\]
"ที่รัก...ทำไม...คุณ!!
"ครับ?เราเลิกกันแล้วนะครับผิดคนไหม"
"หมายความว่าอะไรคุณ!!!"
"ร่านแล้วอย่าตอแหลครับ"
"คะ?"
"งงอะไรครับตอแหลตามสันดานคงเปลี่ยนตัวเองไม่ได้หรอกครับ"
"อื้อ.."
"...?...ผมมีใหม่แล้วคุณก็อย่าเสร่อเป็นสังภเสีตามผหรอก..ไม่ได้สำคัญ"
"ใครมันหน้าด้านมาแย้งที่รักของชั้นอร้ายยย!!"
"โซครับ..เราไปหาอะไรกอนกันเนอะ"
"ค..ครับ..."
"ที่รักๆ..."{กระซิบ}
ผมงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็เดาได้อยู่ว่าผู้หญิงร่านๆแต่งตัวเหมือนกระหรี่คนนั้น...น่าจะเป็นคนเก่าแหละ...
แต่..ตอนที่พี่ยูมกระซิบข้างหูใฟ้แทนสรรพนามว่า
"ที่รัก"
"ที่รักคร้าบเราไปกันเนอะแล้ว....จะปล่อยให้ของเก่าไปด้วยดีมั้ยครับ"
"อื้มมม"
พี่ยูมยิ้มอ่อนมองมาทางผมด้วยความสะใจมาก
"อี๋...แน่จริงก็พิสูจน์สิ"
.......
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
