ตอนที่2 ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย!!!

รุ่งเช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านสีขาวบางๆ ทำให้ลู่ชิงชิงเริ่มรู้สึกตัวเธอขยับตัวไปมาและรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายของเธอ

ลู่ชิงชิงเธอลืมตาขึ้นมาและมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่เต็มตาเท่าไหร่นัก ก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบมองไปเห็น ผู้ชายที่เปลือยกายอยู่บนเตียงนอน เผยให้เห็นร่างกายกำยำผิวขาวผ่องยิ่งสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าแบบนี้ช่างดูหน้าหลงไหล เธอจึงคิดว่าเธอฝันอยู่ด้วยซ้ำ "นี้ฉันฝันอยู่เหรอเนี้ย" 

ลู่ชิงชิงมองเขาอย่างพิจารณาอยู่อย่างนั้นสักพัก พอเธอมองไปเห็นหน้าของชายที่นอนอยู่บนเตียงดีๆแล้วเธอก็เกิดความสงสัยขึ้นมา "ทำไมผู้ชายคนนี้...เหมือนกับหลิงเยว่เลยล่ะ"

แต่พอลู่ชิงชิงมองเขาดีแล้วเธอก็ตกใจรีบลุกขึ้นมาทันที "หลิงเยว่!"

ลู่ชิงชิงตกใจมากจนพูดออกมาเสียงดัง แต่หลิงเยว่เองก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย ลู่ชิงชิงครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามะนเกิดอะไรขึ้นกันแน้ แต่พอเธอรวบรวมสติได้เธอก็รีบหยิบเสื้อผ้า กระเป๋าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที "เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน้ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย "

ลู่ชิงชิงมองดูตัวเองในกระจกอย่างพินิจพิจารณาแต่เธอก็นึกไม่ออก แต่เธอกลับมาสังเกตตัวเองที่มีแต่รอยช้ำจากการจูบเต็มตัวเธอไปหมด เธอขมวดคิ้วทันที "นี้ฉันมีอะไรกับพี่ชายตัวเองเหรอ!? ลู่ชิงชิง! เธอมันบ้าไปแล้ว เธอทำอะไรลงไปเนี้ย! ถ้าแม่กับคุณลุงรู้เข้าจะทำยังไง ไม่ได้ๆ ฉันต้องรีบกลับไปก่อนที่หลิงเยว่จะตื่น"

ลู่ชิงชิงเริ่มตั้งสติขึ้นมาได้อีกครั้ง เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำ เธอชะเง้อมองไปที่เตียงก็เห็นว่าหลิงเยว่ยังนอนอยู่ เธอเลยค่อยๆย่องออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆ ก่อนจะหยิบเสื้อสูทของหลิงเยว่มาใส่เพื่อปกปิดรอยจูบบนร่างกายของเธอ แต่เธอก็ไม่กล้าล่ะสายตาจากหลิงเยว่เลย พอเธอรู้สึกว่าปลอดภัยเธอจึงไปหยิบรองเท้าก่อนจะรีบเปิดประตูห้องแล้วออกมาจากห้อง

เมื่อลู่ชิงชิงกลับมาถึงบ้านก็พบว่าแม่ของเธอและพ่อของหลิงเยว่กลับมาแล้ว เธอเดินแอบๆเพื่อไม่ให้ทั้งสองคนมองเห็น เพราะเธอไม่อยากมานั่งตอบคำถามของพวกเขา แต่ก็ไม่เป็นดั่งที่เธอคิดเอาไว้เพราะแม่ของเธอกละบเห็นเธอเข้า "ชิงชิง! ทำไมกลับมาสายขนาดนี้ นีืลูกดื่มมาเหรอ? แล้วนี้เสื้อใคร"

"เสื้อเพื่อนนะคะ พอดีหนูดื่มหนักไปหน่อยเลยพักที่โรงแรม หนูขอตัวก่อนนะคะ" ลู่ชิงชิงไม่ฟังที่แม่เธอำจะพูดต่อ เธอรีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที

อีกด้านนึงที่โรงแรม หลิงเยว่ที่กำลังงัวเงียอยู่ก็ใช้มือคลำหาลู่ชิงชิงแต่กลับไม่เจอเธอ เขาลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆก็ไม่เห็นเธอก่อนที่เขาจะลุกเข้าไปดูในห้องน้ำก็ไม่เจอแม้แต่เงาของลู่ชิงชิง เขามองออกมาตรงเตียงเสื้อผ้าเธอก็ไม่อยู่ "กลับไปแล้วสินะ หึ! คงไม่ได้ลืมเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ สงสัยวันนี้คงต้องกลับบ้านบ้างแล้ว" 

หลิงเยว่รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถกลับมาที่บ้านของเขา แต่หลิงเยว่ก็ชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป พอเปิดประตูเข้ามา ก็เห็นพอของเขาที่นั่งดูทีวีอยู่ เขากะว่าจะไม่ทักทายใครเลยแล้วจะเดินเข้าห้องไป แต่พ่อของเขาเห็นเข้าพอดี "รู้จักกลับบ้านกลับช่องแล้วสินะ" 

หลิงเยว่ไม่พูดอะไรแล้วเดินขึ้นห้องไป "ไอ้ลูกคนนี้นิ! ฉันพูดกับแก แกไม่ได้ยินรึไง!" แม่ของลู่ชิงชิงเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินมาปลอบใจพ่อของหลิงเยว่ "อย่าโกรธเลยนะคะ แต่คุณเองก็ควรจะพูดดีๆกับลูกสิคะ "

ลู่ชิงชิงเองพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็จะรีบไปร้านขายยาทันที แต่เหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงหลิงเยว่ปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป ลู่ชิงชิงค่อยๆเปิดประตูแล้วชะเง้อมองออกไปก็ไม่เห็นหลิงเยว่แล้วเธอค่อยๆเดินออกมาจากห้องแล้วปิดประตูอย่างช้าๆ ก่อนจะรีบเดินลงบันไดแล้วออกจากบ้านไปทันที เธอเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่นานก็ถึงร้านขายยา "เออออ...เอา เอายาคุมฉุกเฉินค่ะ" 

"ยาคุมฉุกเฉินนะครับ ได้ครับรอสักครู่นะครับ"

พอเภสัชยื้นยามาให้เธอก็รีบจ่ายเงินแล้วเดินออกมาทันที พอเธอกลับมาถึงบ้านก็รีบขึ้นห้องไปเพราะกลัวว่าจะเจอหลิงเยว่เข้า พอเข้าห้องมาได้ลู่ชิงชิงก็รีบล็อกห้องทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วอ่านวิธีกินยาคุมฉุกเฉินจากในอินเทอร์เน็ต เธอจึงกินตามที่ในเนตบอก ก่อนจะเอายาเม็ดที่เหลือไปซ้อน

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***