ตอนที่3 ข้อกำหนด

.

.

.

.

...****************...

มอนสเตอร์ชนิดหนึ่ง ที่มีขนาดเล็กเหมือนเด็กอนุบาล สีผิวสีเขียว ดวงตาคล้ายกบ หูยาว *มีอาวุธเป็นกระบองไม้และมีดสั้น**เก่าๆเล่มหนึ่ง* พวกมันอยู่กันเป็นกลุ่มเล็กๆประมาณ5-6ตัวขึ้นไป นี่คือก็อบลินพวกมันเป็นมอนสเตอร์ชั้นต่ำที่ผู้เล่นใหม่สามารถฆ่าได้ในตอนนี้ ถึงจะมีมอนสเตอร์ประเภทอื่นๆที่สามารถฆ่าได้ง่ายอยู่อีก แต่ส่วนมากแล้วทุกคนชอบฆ่าก็อบลินมากกว่า เพราะหาง่าย และเหมือนไม่อันตรายเท่าไหร่

ชายคนหนึ่งได้เดินเข้าไปในถ้ำของก็อบลินอย่างไม่เกรงกลัวพวกมัน หลังจากที่เขาเข้าไปก็พบกับก็อบลินกลุ่มแรกยืนต้อนรับเขาอยู่ข้างใน หลังจากที่พวกก็อบลินสังเกตเห็นเขาพวกมันได้ทำเสียงประหลาดออกมาพร้อมกับพุ่งใส่เขา

**เคี๊ยง!!!

ฉัวะ**!

เสียงของใบมีดที่ตัดกับเนื้อได้ดังออกมาพร้อมกับ *เลือดที่กระจายไปบนพื้นหลังจากที่พวก**ก็อบลินพุ่งใส่* ชายปริศนา

"ง่ายจริงด้วยแฮะ" ชายปริศนา ที่แผลเป็นบนตาข้างซ้าย ได้พูดออกมาพร้อมกับเช็ดเลือดบนใบมีดออก

เจ้าของเรือนผมสีเหลืองอ่อน *ดวงตาสีเ**ทาพร้อมกับแผลเป็นที่เกิดจากไฟบนดวงตาข้างซ้าย เสียงทุ่มของชายปร**ิศนาที่คุ้นเคย* ชายปริศนาคนนี้ก็คือ “ออกัส”

"แบบนี้เรื่องเลเวลเริ่มต้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วสินะ" เขาพูดออกมาพร้อมกับเดินตรงเข้าไปในถ้ำต่อทันที

เสียงร้องของก็อบลินได้ดั่งออกมาจากทุกทางที่เขาเดินไป เขาฆ่าก็อบลินและเลเวลอัพขึ้นมาอย่างช้าๆจนสุดท้าย เขาก็ได้เดินมาหยุดที่ประตูบานใหญ่บานหนึ่งที่มีลวดลายแปลกๆ

"( นี่คือห้องบอสสินะ? )" เขาได้หยุดคิดสักครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูบานนั้นออกพร้อมกับเดินเข้าไปข้างใน

ข้างในห้องนั้นเป็นลานกว้างๆที่สุดปลายทางมีบัลลังก์ไม้ตัวใหญ่ตั้งอยู่พร้อมกับมีบอสนั่งอยู่บนบัลลังก์นั้น

มอนสเตอร์ตัวใหญ่ที่ความสูงประมาณหลังคาบ้านมีผิวสีเขียวเหมือนก็อบลินคือ บอส ของทีนี่ ผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับมันเลย นั่นจึงทำให้ผมเริ่มกังวลว่าจะเอาชนะมันได้รึป่าว

"เจ้าทำได้แน่ออกัสเชื่อข้า!!" มีเสียงๆหนึ่งดั่งเข้ามาในหัวของผม

"พวกเทพนี่ดูเหมือนจะว่างมากเลยนะ" ผมได้พูดออกไปเบาๆให้ได้ยินพร้อมกับเตรียมความพร้อมก่อนจะเปิดฉากต่อสู้

"เราไม่ได้ว่างขนาดนั้นสักหน่อย เราแค่อยากเห็นเจ้าเปิดฉากสู้กับก็อบลินแชมเปี้ยนแค่นั้นเอง~" เสียงของตัวที่เหมือนจะเป็นเทพได้ดั่งเข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง

"ก็อบลินแชมเปี้ยน?" ตัวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ไม้นั่น คือก็อบลินแชมเปี้ยนงั้นหรอ? นั่นคือสิ่งที่ผมคิด

"อา~ เผลอพูดออกไปแล้วทำไงดี" เสียงของอิมูกิงูครึ่งเทพได้ดังขึ้นในหัวของผม มันได้พูดเหมือนตัวเองทำพลาดอะไรบางอย่าง แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันตั้งใจพูดซะมากกว่า ผมชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าไอ้เจ้างูครึ่งเทพนี่ต้องการอะไรจากผมกันแน่?

ในระหว่างที่คิดผมก็นั่งเช็คจุดอ่อนต่างๆของมันจากระบบ เพื่อที่จะได้จัดการมันง่ายขึ้นแต่ว่า....มันก็ได้มีหนูที่จู่ๆก็พุ่งเข้าไปโจมตีก็อบลินแชมเปี้ยนตัดหน้าผมไป

"( อา...ถูกแย่งเหยื่อซะแล้วสิ )" ผมได้ยืนขึ้นพร้อมกับมองไปยังชายคนหนึ่งที่กำลังสู้กับบอสของดันเจี้ยนอยู่จากมุมหนึ่งของห้อง ยังดีที่ผมไปได้อยู่แถวๆประตูไม่งั้นผมคงโดนจับได้และอาจจะไม่ได้คิดแผนต่อไปหลังจากที่ตัวเองพึ่งถูกแย่งเหยื่อไปต่อหน้าต่อตา

ผมได้ส่องสเตตัสเขาและวิเคราะห์เกี่ยวกับชายคนนั้นอยู่ห่างๆ ยังดีที่ผมมีสิทธิพิเศษของไองูครึ่งเทพอยู่ถึงได้ตรวจสอบสเตตัสคนอื่นจากระยะนี้ได้

...ตอนนี้ที่ผมเข้าใจมีเพียงปฏิเสธเท่านั้น...

ปฏิเสธ คือการปฏิเสธขอกำหนดและขอยกเว้นของระบบถ้าให้อธิบายง่ายๆก็คงเป็นแบบเกม ที่จะมีเควสบังคับให้ผู้เล่นต้องทำและไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่ผมที่ถือครองสิทธิพิเศษที่เจ้างูครึ่งเทพให้มาก็หมายความว่าผมสามารถปฏิเสธเควสบังคับได้ ส่วนการปฏิเสธขอกำหนดต่างๆของระบบเช่น การครอบครองสกิลที่สามารถครอบครองได้อย่างไม่จำกัด และเวลาในการคูลดาวน์สกิลก็เช่นกัน

ส่วนยอมรับผมยังไม่รู้ว่ามันทำงานยังไงเพราะตั้งแต่ที่ผมได้รับสิทธิพิเศษมาก็ไม่เคยเห็นการทำงานของยอมรับเลยสักครั้งเดียว

"( อา...ฉันควรสนใจสเตตัสของคนตรงหน้านี้มากกว่าสิ )" ผมได้ดึงสติตัวเองอีกครั้งและมองไปยังหน้าต่างระบบที่กำลังแสดงสเตตัสของชายคนนั้นอยู่

ชื่อ: สกาย

HP: 145/545

MP: 1590/1590

เลเวล: 9

ฉายา: ( ไม่มี )

อายุ: 19

เพศ: ชาย

ร่างอวตาร: มูรากัล

สกิล: ห่วงแห่งความฝัน ( 1/4 )

ทักษะติดตัว: ทักษะดาบLv.2, รับรู้Lv.1, จินตนาการLv.4

ค่าสเตตัส:

Str: 12

Agi: 10

Vit: 11

Luk: 9

Dex: 18

"( เลเวลของเขาสูงกว่าฉัน )" ในขณะที่ผมกำลังคิดเกี่ยวกับชายที่นามว่าสกายอยู่ผมก็ต้องยิ้มแสยะออกมาอย่างภูมิใจก็เพราะ...

"( บอสดันเจี้ยนใกล้จะตายแล้ว... )" ถึงวิธีที่ผมกำลังจะใช้มันจะเป็นเป็นวิธีที่สกปรกก็ตาม แต่แล้วมันยังไงล่ะ? ตอนนี้ความยุติธรรมมันยังมีอยู่อีกหรอ ทุกคนจะทำทุกวิธีทางเพื่อมีชีวิตรอดเสมอ ต่อให้วิธีที่ใช้มันจะเลวทรามแค่ไหนก็ตาม และผม...ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ผมได้หยิบธนูเริ่มต้นของผู้เล่นใหม่ออกมาและรอโอกาสยิงเมื่อถึงโอกาสผมก็ใช้สกิล' สิทธิพิเศษของอิมูกิ ปฏิเสธ'และปล่อยศรธนู

...[ใช้งานสกิล 'สิทธิพิเศษของอิมูกิ ยอมรับ' เรียบร้อยแล้ว]...

ห๊ะ?....

...[*เกราะป้องกันของก็อบลินแ***ชมเปี้ยนจะไม่สามารถป้องกันการโจมตีของคุณได้ เนื่องจากสกิล'สิทธิพิเศษของอิมูกิ อนุญาต' การโจมตีของคุณจะถูกอนุญาตให้โจมตีผ่านเกาะป้องกันขอ****งก็อบลินแชมเปี้ยนได้**]...

"( การอนุญาตทำงาน? )" ผมได้สับสนกับข้อความของระบบตรงหน้า เพราะที่ผมใช้คือการ 'ปฏิเสธ' ไม่ใช่ การ 'อนุญาต'

ลูกธนูที่ถูกปล่อยออกไปก่อนหน้านี้ได้พุ่งไปยังก็อบลินแชมเปี้ยนที่กำลังจะตาย ถึงดาเมจจะไม่มากแต่ก็ทำให้ก็อบลินตายได้เนื่องจากเลือดของมันมีไม่ถึง 5 แต่ถ้าหากเกราะป้องกันของมันยังอยู่ดาเมจที่ผมทำได้คงจะเพียงแค่ดาเมจเดียวเท่านั้น

...[ยินดีด้วยคุณได้สังหาร'ก็อบลินแชมเปี้ยน' รางวัลจะถูกแจกจ่ายในอีก 5 วินาที]...

ชายที่มีนามว่าสกายเมื่อเขามองไปที่ระบบตรงหน้าและไม่ได้แจ้งเตือนว่าเขาเป็นคนสังหาร นั้นจึงทำให้เขาออกตัววิ่งทั่วห้องโถงเพื่อตามหาคนที่แย่งรางวัลเขาไป

"ใครมันกล้ามาแย่งเหยื่อของฉัน!! โผล่หัวออกมา!!!" สกายได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น เสียงของเขาดังก้องไปทั่วห้องโถง

[แจกจ่ายรางวัลเสร็จสิ้น ดันเจี้ยนกำลังจะพังลงในอีก 10 นาที]

เมื่อผมได้รับข้อความนี้ผมก็เดินออกมาจากห้องโถงในตอนที่สกายเผลอ ก่อนหน้านี้ผมได้สำรวจดันเจี้ยนแห่งนี้ทั้งหมดจนไปเจอทางลับอีกทาง ที่จะพาผมออกจากดันเจี้ยนได้ ผมได้ใช้ทางลับทางนี้ในการออกจากดันเจี้ยนและหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมาจากสกาย

ระบบการแจกจ่ายรางวัลแก่ผู้เล่นจะแบ่งออกเป็นสองลักษณะ ลักษณะแรก คือการแจกจ่ายของสมาชิกปาร์ตี้ ถ้ามีผู้เล่นในปาร์ตี้ที่สามารถสังหารบอสหรือมอนสเตอร์ธรรมดาได้ ไอเทมและexpจะถูกแจกจ่ายให้เท่าเท่ากัน ส่วนลักษณะที่สอง คือการแจกจ่ายรางวัลให้เฉพาะผู้ที่สังหาร เป็นการแจกจ่ายรางวัลให้ผู้ที่สังหารหรือปาร์ตี้ที่สังหาร ต่อให้มีผู้เล่นคนอื่นที่ไม่ใช่สมาชิกปาร์ตี้มาช่วย ถ้าหากผู้ที่สังหารได้คือสมาชิกปาร์ตี้ผู้เล่นที่ไม่ใช่สมาชิกปาร์ตี้ก็จะไม่ได้อะไรเลย

หลังจากที่ผมออกมาจากดันเจี้ยนผมก็ได้เดินทางกลับมายังที่พักชั่วคราวของตนเอง หลังจากที่มาถึงผมก็วางสัมภาระทั้งหมดและเช็คของรางวัลที่ได้มาทันที

ไอเทมที่ผมได้คือ สร้อยคอแห่งพงไพร*1 ระดับF เขี้ยวของก็อบลิน*2 ระดับE กระบองใหญ่*1 ระดับF

และexpจำนวนมาก

ถึงของที่ได้มาจะน้อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลยล่ะนะ

"เจ้านี่มันสุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นอวตารของข้า!"

เสียงของเจ้างูครึ่งเทพได้ดั่งเข้ามาในหัวของผมในขณะที่ตัวของผมยังไม่ได้ตั้งตัว นั่นจึงทำให้ตัวของผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ

"แต่ฉันไปแย่งเขามานะ แบบนี้นายก็ภูมิใจงั้นหรอ?" ผมได้ตอบกลับเจ้างูครึ่งเทพนั่นไป

"อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลยใช่ไหมล่ะ" เสียงของงูครึ่งเทพได้ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับตอบคำถามที่ผมถามไปก่อนหน้านี้

ในตอนนี้ผมได้เริ่มเข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นแล้ว แต่ที่ไม่เข้าใจอย่างหนึ่งคือ 'ฝนเลือด' ที่ตกมาก่อนหน้านี้ มันตกมาทำไม? มันตกเพื่ออะไรกันแน่? แล้วมันผลกระทบหลังจากโดนฝนเลือดมันเกิดจากอะไร นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการคำตอบมากที่สุดในตอนนี้

"ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีคำถามที่อยากถามกับข้าสินะ?" เสียงของอิมูกิงูครึ่งเทพได้ดังเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง

"ใช่" ผมได้พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับตอบคำถามของมันไป

"ไหนลองถามข้ามาสิ"

มันดีแล้วงั้นหรอ? แต่ถ้าหากผมได้คำตอบของคำถามนี้ผมอาจจะได้รู้อะไรบางอย่างที่สำคัญก็ได้ใครจะไปรู้?

ผมตัดสินใจถามสิ่งที่ผมสงสัยออกไปแต่มันกลับมีอักขระสีทองโผล่ขึ้นมารอบๆคอของผม หลังจากที่มันโผล่ออกมาผมก็ไม่สามารถพูดได้และเริ่มหายใจไม่สะดวก

"( นี่มันอะไรกัน? )" ผมได้ใช้มือทั้งสองข้างจับบริเวณคอของตนเอง ก่อนที่ตัวของผมจะทรุดลงบนพื้น

...[สิทธิพิเศษ'ปฏิเสธ'ถูกเปิดใช้งาน]...

ชิ่ง!

...[คุณได้ปฏิเสธข้อกำหนดของคำพูดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว]...

หลังจากที่ระบบแจ้งเตือนเสร็จสิ้น อักขระสีทองก่อนหน้านี้ก็ได้แตกออกเหมือนกระจกและกระจายหายไปในอากาศ

"เมื่อกี้นี้มัน...."

"สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้คือ ข้อกำหนดของคำพูด มันมีเอาไว้กำกับคำถามของเพลเยอร์ทุกคน" เสียงของอิมูกิได้ดังเข้ามาในหัวของผมพร้อมกับอธิบายเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ให้ผมฟัง

"แบบนี้นี่เอง...." ผมได้พยักหน้าแสดงให้เห็นว่าผมเข้าใจคำอธิบายของอิมูกิแล้ว

"แสดงว่าฉันต้องหาคำตอบเอาเองสินะ"

...****************...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***