The day the world turns into a game ( ในวันที่โลกกลายเป็นเกมส์ )

ตอนที่2 อวตาร

...****************...

*ในเมืองท**ี่เต็มไปด้วยควันไฟและซากปรักหักพังจากแรงระเบิด* ที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องมาหนึ่งวัน ถึงจะมีบางตึกที่ยังคงสภาพไว้ได้ แต่ก็อยู่ในสภาพจะพังแล่ไม่พังแล่ และยังมีบางส่วนที่ยังมีการเกิดการระเบิดอยู่

ผู้คนในเมืองบาดเจ็บล้มตายไปเป็นจำนวนมาก มีเพียงจำนวนน้อยนิดที่รอดมาได้แต่ก็มีอาการสาหัสไม่น้อย *เนื่องจากโดนแรงระเบิดและเศษของตึกที**่หล่นมาทับ*

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งพักและทำแผลที่ได้รับมาจากระเบิดในตอนนั้นระบบได้แจ้งเตือนถึงทุกคน ทั่วโลก

...[ยินดีต้อนรับสู่เกมของเราค่ะเหล่า'ผู้เล่น']...

...[เกมกำลังจะเริ่ม ในอีก 30 วินาที *เนื่องจากจัดเต**รียมและอัพโหลดข้อมูลเสร็จสิ้นแล้ว*]...

ในระหว่างที่ระบบแจ้งถึงทุกคนทั่วโลก ตัวจับเวลาก็นับถอยหลังลงมาเรื่อยๆ

...[ 3 ]...

...[ 2 ]...

...[ 1 ]...

...[วิธีพิชิตเกมคือให้ทุกท่านสังหารบอสแล้วเคียร์เกม หากมีข้อสงสัยให้ตรวจสอบได้ที่'ความช่วยเหลือ'...ดิฉันหวังว่าทุกคนจะปลอดภัยและทำให้ผู้นำของเราสนุกได้นะคะ]...

...[ 0 ]...

*หลังจากที่เวลาแสดงเลข0อุกกาบาตจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งลงมายังพื้นโลกเป็นภาพที่สิ้นหวังไม่ว่าจะดูยังไงโลกก็คงแตกเป็นแน่ แต่เมื่ออุกกาบาตตกถึงพื้นโลกโลกไม่ได้แตกอย่างใดแต่กลับกันคือ มีสัตว์ประหลาดหน้าตาหน้าเกลียดเดินออกมามากมายนับไม่ถ้วน*

ทันทีทันใดที่พวกมันเห็นมนุษย์พวกมันก็พุ่งเข้าไปกัดกินอย่างหิวโหย โลกในตอนนี้ได้ถูกเปลี่ยนเป็นเกมเกมหนึ่ง ถ้าไม่ดิ้นรนเอาชีวิตรอดก็ต้องตายถ้าไม่เคียร์เกมทุกอย่างก็จะวนลูปต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด

...****************...

...ในซากปรักหักพังแห่งหนึ่ง...

...****************...

ตึง!!!

ได้มีมือข้างหนึ่งได้ยื่นทะลุซากตึกขึ้นมา มันเป็นมือเรียวสีขาวน้ำผึ้งมีเศษดินเศษหินเกาะเปื้อนมือมือนั้นอยู่

กึก...ตึก ตึก ตึก...โครม!!

มือนั้นได้เกาะกับหินพลางกับดึงตัวขึ้นมาจากซากหินปรากฏให้เห็นผมสีเหลืองอ่อนพร้อมกับแผลไหม้ที่ตาซ้าย

"( ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะรอดมาได้ ใครเห็นก็บอกว่าตายกันทั้งนั้นนั่นแหละ )"เขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือป้องตาข้างซ้ายไว้ เพราะเขาว่ากลัวเชื้อโรคจะเข้าแผลของเขาเอาได้

"( ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจสถานะการปัจจุบันแต่ก็พอเดาได้จากสภาพเมืองที่เห็น )"

สภาพเมืองที่อยู่ตรงหน้าของฉันมันต่างไปจากสภาพเมืองเมื่อไม่กี่วันก่อนอย่างเห็นได้ชัด

ติ๊ง!

ในระหว่างที่ผมกำลังเรียบเรียงสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆหน้าจอเกมเมื่อตอนนั้นก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้งแต่ที่แตกต่างออกไปคือมันมีเสียง'ติ๊ง'ด้วย ส่วนที่เหลือก็เหมือนเดิมหมดยกเว้นข้อความที่มันแสดง

...[ยินดีต้อนรับสู่เกมของเราค่ะท่าน"ออกัส"]...

ผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอกแต่...รู้สึกว่าไอ้เจ้าระบบอะไรนี่เหมือนสโตกเกอร์ไม่มีผิด ก็ไม่แปลกหรอกที่ผมจะคิดแบบนี้ ก็ดูมันสิเหมือนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมแถมจู่ๆยังโผล่ขึ้นมาแบบนี้อีก ถ้ามันเป็นคนผมคงคิดว่ามันเป็นสโตกเกอร์แบบไม่ต้องสงสัย

"ไอ้ระบบเวรนี่มันทำอะไรได้บ้างเนี่ย?"

ผมคิดว่าตัวกำลังบ้าอยู่แน่ๆจู่ๆก็ถามมันไปแบบนั้น ผมไม่ได้หวังคำตอบอะไรจากคำถามนั้นหรอกนะก็เพราะ ผมไม่ได้คิดว่ามันมีจริงยังไงล่ะ แต่แล้วจู่ๆมันก็มีเสียงดังเข้ามาในหัวพร้อมกับหน้าจอระบบที่เปลี่ยนไป

...[เราสามารถให้คำตอบและช่วยเหลือผู้เล่นได้ *หากผู้เล่นสงสัยอะไรให้กดตรงหัวม**ุมขวาของระบบ*]...

"( เกมบ้าเกมบออะไรกัน? )"

มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกที่ผมจะไม่รู้ ก็ตัวผมโดนฝั่งอยู่ใต้ซากตึกนั่นอยู่จะไปรู้อะไรได้ แถมพอขึ้นมาก็มีตัวอะไรไม่รู้เดินให้ว่อนไปหมด

แต่ลองเสี่ยงถามมันไปเลยดีกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ฉันอยู่ใต้ซากตึกบ้าๆนี่

"มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกของพวกเรา?ทำไมถึงได้มีสัตว์ประหลาดเดินให้เต็มไปหมด"

ผมได้จับจ้องไปที่ระบบที่อยู่ตรงหน้าด้วยความนิ่งเฉยเพราะผมไม่ได้คาดหวังอะไรมันก็เหมือนกับ ไม่คาดหวัง\=ไม่ผิดหวัง ยังไงล่ะ

...[เกมนี้พวกเราได้สร้างมาเพื่อให้ผู้นำของเราได้หาความบันเทิงค่ะ]...

อา...นี่ผมคงต้องรับบทเป็นตัวเอกในนิยายหรือเกมใช่มั้ย? ก็แบบเดินทางตามหาพวกพ้องเพื่อฆ่าบอสแล้วก็บังเอิญเจอนู้นเจอนี้ถูกไหม? ถ้าจะให้ฉันเป็นตัวเอกฉันขอเป็นผู้เล่นธรรมดายังดีกว่าอีก ถ้าจะต้องเจอเรื่องวุ่นวายแบบนั้น

"บังคับให้ทุกคนทั่วโลกต้องเล่นงั้นหรอ?"

...[ใช่แล้วค่ะ]...

555ดูสิบังคับให้ต้องเล่นเท่านั้นด้วย นี่มันน่ารำคาญสุดๆไปเลยนะ ชีวิตฉันพวกแกมีสิทธิ์อะไรมาบังคับกันว่ะ

...[คุณมีคำถามอีกรึป่าวค่ะ?]...

"มันใช่หน้าที่ของฉันหรอว่ะ ที่ต้องมาทำตามที่พวกแกต้องการ ฉันจะเลือกทางไหนมันก็เรื่องของฉัน พวกแกมีสิทธิอะไรมาบังคับฉัน?"

ผมเกลียดการถูกบังคับ ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ไม่มีสิทธิมาบังคับผม ผมจะเลือกทางที่ผมต้องการเอง ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิมาเลือกทางที่ผมต้องเดิน นั่นคือคติของผม

หลังจากที่ผมพูดคำนั้นจบจู่ๆในหัวของผมก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาในขณะที่ผมไม่ได้ตั้งตัว

"ฮ่าฮ่าฮ่า!ๆ ยอดเยี่ยมๆ สมแล้วที่เจ้าเป็นคนที่ข้าสนใจ!"

เสียงของใครบางคนได้ดังกึ่งก้องอยู่ในหัวของผมมันเป็นเสียงของชายที่เหมือนจะมีอายุ20ขึ้นไป

"อาๆข้าคงจะทำให้เจ้าตกใจสินะ" เสียงในหัวของผมได้ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"เอาล่ะถ้าข้าไม่ปรากฏตัวเราคงจะคุยกันได้ยากถูกไหม? งั้นเดี๋ยวข้าจะปรากฏตัวให้เจ้าเห็นซักหน่อยก็แล้วกัน เราจะได้คุยกันง่ายขึ้นนิดหน่อย" หลังจากที่จบคำพูดนั้นจู่ๆก็มีกลุ่มก้อนบางอย่างมารวมตัวกันต่อหน้าผม ทันทีที่พวกมันรวมกันก็ปรากฏให้เห็นเป็น งูตัวหนึ่งมีเกร็ดสีดำทมิฬ ดวงตาสีแดงอำมหิต ลำตัวยาวจนสามารถพันรอบตึกตึกหนึ่งได้

"......." ผมได้แต่อึ้งกับขนาดตัวของงูที่อยู่ตรงหน้าของผม มันยาวและใหญ่มาก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจองูที่มีขนาดลำตัวใหญ่ขนาดนี้

"นี่ข้าทำให้เจ้าตกใจงั้นรึ งั้นข้าจะลดขนาดตัวลงเท่างูปกติก็แล้วกัน" หลังจากสิ้นสุดคำคำนั้นงูตัวใหญ่ยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าผมก็ตัวค่อยๆเล็กลงเท่างูธรรมดาทั่วไป ถ้าผมไม่เห็นมันลดขนาดตัวลงผมคิดว่ามันเป็นคนละตัวกันไปแล้ว

"แกเป็นใคร?" ผมได้ถามงูที่อยู่ตรงหน้าของผมด้วยความสงสัย

"นามของข้าคือ อิมูกิ เป็นงูธรรมดาๆไงล่ะ" งูตัวสีดำที่อยู่ข้างหน้าของผมได้เอ่ยนามตนเองออกมา พร้อมกับน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกหมั่นไส้แปลกๆ

"งูธรรมดาเขาไม่ตัวใหญ่ขนาดนั้นหรอกนะ ถ้าจะมีคนเชื่อคนคนนั้นก็คงไม่ใช่ฉัน" ผมได้ตอบกลับงูตัวนั้นไป ลองคิดดูสิงูที่ตัวใหญ่ขนาดไหนจะเป็นแค่งูธรรมดาๆได้ยังไง งูที่ใหญ่ที่สุดที่เคยถูกค้นพบก็มีขนาดไม่เกิน 5 เมตรแค่นั้นเอง

"ช่างเรื่องนั้นไปเถอะออกัส พวกเรามาเข้าประเด็นกันดีกว่า" งูตรงหน้าคงผมได้เริ่มเข้าประเด็นอย่างจริงจัง ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร แต่ลางสังหรณ์ของผมบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ตัวผมเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเองที่สุดเพราะมันไม่เคยทำให้ผมผิดหวังยังไงล่ะ

"ข้าอยากให้เจ้ามาเป็นอวตารให้ข้าจะได้รึป่าวล่ะ แน่นอนว่ามันไม่ใช่การบังคับเจ้าสามารถปฏิเสธมันได้ แต่จะว่าไปเจ้ารู้ความหมายของอวตารรึป่าวล่ะ?"

"ก็พอรู้อยู่...แต่ทำไมถึงอยากให้ฉันเป็นอวตารให้แกกันล่ะ?" ผมชักสงสัยซะแล้วสิว่าไอเจ้าอิมูกิมันคิดยังไงถึงเลือกผมให้เป็นอวตารของมัน

"ก่อนที่ข้าจะบอกเหตุผลข้าขออธิบายเกี่ยวกับอวตารสั้นๆเลยล่ะกัน อวตารก็คือตัวแทนของเทพเจ้า แบบนี้เจ้าก็เข้าใจง่ายแล้วใช่ไหม?"

"ใช่...แล้วเหตุผลที่แกเลือกฉันเป็นอวตารล่ะ?" ถ้าอวตารเป็นตัวแทนของพระเจ้างั้นก็หมายความว่าเจ้างูนี่ก็เป็นพระเจ้าด้วยงั้นหรอ? ในหัวของผมมันคิดแบบนี้วนไปวนมา ถึงการเป็นอวตารของพระเจ้าจะไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีแต่ข้อดี อย่างน้อยมันก็มีข้อเสียตามมาอยู่แล้ว

"เหตุผลที่ข้าเลือกเจ้าก็คือ ข้าถูกใจเจ้ายังไงล่ะ เจ้ามีบางสิ่งบางอย่างที่เหมือนกันกับข้านั่นจึงเป็นเหตุผลที่ข้าเลือกเจ้า 'ออกัส' " งูที่อยู่ตรงหน้าของผมได้เลื้อยบนอากาศไปมารอบๆตัวผมในขณะที่มันกำลังอธิบายไปด้วย เอาตรงๆเจ้างูนี่ก็น่ารำคาญใช้ได้เลยล่ะ

"ข้อถามอีกสักข้อล่ะกัน" มันมีคำถามที่ผมอยากให้แน่ใจว่าการเลือกเป็นอวตารของไองูนี่จะดีหรือป่าว

"ว่ามาสิ ถ้านั่นมันจะทำให้เจ้ายอมเป็นอวตารให้ข้า" จากที่มันเลื้อยรอบตัวผมมันได้เปลี่ยนมารัดรอบคอของผมแทน ถึงมันจะไม่ได้รัดแน่นมากแต่ก็อันตรายอยู่ดี ถ้าหากผมปฏิเสธมันมันคงไม่รัดคอผมจนตายหรอกมั้ง?

"ถ้าฉันยอมเป็นอวตารให้แกฉันจะได้อะไร?" นั่นเป็นคำถามที่ผมต้องการจะถามในตอนนี้มากที่สุด ผมอยากรู้ข้อดีมากกว่าข้อเสียก็เพราะผมยอมเสี่ยงตามที่ลางสังหรณ์ของตัวเอง ลางสังหรณ์มันบอกผมว่าถ้าผมเลือกเป็นอวตารให้เจ้างูนี่ผมจะได้ในสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มีวันได้รับ

"สิทธิพิเศษ...เจ้าจะสามารถเลือกได้ว่าจะปฏิเสธหรือยอมรับ" เจ้างูนั้นได้กล่าวออกมา มันทำให้ผมสงสัยในคำตอบนี้มาก ผมสามารถเลือกว่าจะยอมรับหรือปฏิเสธก็ได้งั้นหรอ? มันหมายความว่าอะไรกัน?

"อธิบายให้ชัดเจนกว่านี้ไม่ได้รึไง?" ผมต้องการคำอธิบายจากคำตอนนี้มาก

"ไม่เอาอ่ะ เจ้าไปหาคำตอบเอาเองล่ะกันข้าขี้เกียจอธิบาย" เจ้างูที่กำลังรัดคอผมอยู่มันได้ทำท่าทางเบื่อหน่ายพร้อมกับกล่าวคำพูดคำนั้นออกมา

หาคำตอบงั้นหรอ? เจ้างูนี่อยากโดนจับไปผัดเผ็ดมากรึไงกันถึงได้มากวนประสาทกันแบบนี้ แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่แย่ก็เป็นถึงสิทธิพิเศษเลยนี่?

"เข้าใจแล้ว" ผมได้ตอบตกลงยอมรับข้อเสนอที่จะเป็นอวตารให้งูตัวนั้นไปในที่สุด

"โอ้ จริงหรอ" เจ้างูที่รัดคอของผมอยู่มันได้ทำท่าทางดีใจกับคำตอบที่มันได้รับจากผม แล้วมันก็เลื้อยออกไปพร้อมกับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งให้ผมยืนงงกับการที่มันหายไปโดยไม่บอกกล่าวใดๆ

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกแสบร้อนตั้งแต่หน้าท้องมาถึงยันคอมันรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างที่ร้อนมากๆมาโดนตัวของผม รู้สึกเหมือนบริเวณที่มันรู้สึกแสบกำลังโดนเผาไหม้อยู่ยังไงยังงั้นแหละ

...[ยืนยันการเป็นอวตารเสร็จสิ้น ขอให้คุณโชคดีกับเทพเจ้าที่คุณเลือก]...

...****************...

.......