ตอนที่ 3 เริ่มต้นใหม่

4 ปีต่อมา...England, Oxford University สาวผมลอนยาวสีส้มประกายทอง ปากอมชมพหน้าตาสะสวยราวกับภาพวาด เธอลืมตาตื่นขึ้นมามองแหวนที่สวมไว้ที่คอ ทำให้น้ำตาแห่งความหลังได้ไหลออกมา เคที่เพื่อนสาวผมสั้นปะบ่าสีบลอนด์ทอง หน้าตาสวยออกทางอินเตอร์ๆก็เข้ามานั่งลงข้างๆแล้วถามเธอว่า

"Mimny you ok?"

เคที่ทำหน้ากังวลถามฉันด้วยท่าทางเป็นห่วง เพราะสีหน้าฉันดูเศร้าๆฉันหันไปมองเคที่ยิ้มอ่อนๆให้

"I'm ok katie"

"Why are you crying?" เธอถามแล้วมองฉันด้วยสายตากังวล

"Um..."

ฉันยังไม่ทันได้ตอบแม็ธทิวเพื่อนชายผมสีเทา รูปร่างสูงขาวหน้าตาลูกครึ่งๆเข้ามาขัดจังหวะ เขาถามขึ้นด้วยท่าทีสงสัย

"คุยอะไรกันอยู่หรอ ขอไอคุยด้วยคนสิ"

แม็ธทิวพูดด้วยเสียงที่ฟังดูแล้วแปลกๆ เพราะว่าถามเป็นภาษาไทย แต่สำเนียงยังไม่ค่อยชัด เหมือนเด็กทารกพึ่งหัดพูด แต่เคที่อยากจะแกล้ง เธอยิ้มกรุ่มกริ่มจงใจพูดว่า

"ไม่ได้ นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับมินนี่ เข้าใจใหมเรื่องของผู้หญิงหนะ นายเป็นผู้ชายนายไม่เกี่ยว รีบไปอ่านหนังสือสุดที่รักของนายเลยไป"

เธอพูดด้วยเสียงไทยชัดแจ๋ว จนเขาฟังไม่ทัน เพราะเธอพูดเร็วและยาวเกินไป จนต้องหันมา ขอความช่วยเหลือจากฉัน เขาทำหน้าเศร้าขอให้ฉันเห็นใจ

"มินนี่...ยูดูเคที่สิ แกล้งไออีกแล้ว"

"หึๆพอเถอะเคที่เธอแกล้งแม็ธทิวจนจะร้องแล้วหนะ"

ฉันส่ายหน้าให้กับความเป็นเด็ก ของเพื่อนทั้ง2 แต่ก็อดขำไม่ได้จริงๆ แกล้งกันได้ตลอดเวลา ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า ไม่เบื่อกันบ้างหรอแต่ฉันก็มีความสุขที่มีเพื่อนอย่าง2คนนี้

"แบร่...หยุดก็ได้เห็นแก่ที่มินนี่ขอนะ แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็ไม่ได้ชิ" เคที่แลบลิ้นล้อเลียนแม็ธทิวแล้วก็หันมาหาฉัน

"แล้วตกลงมินนี่ ร้องไห้ทำไมหรอ หรือว่าไม่สบายตรงไหน"

เคที่ยังคงไม่ลืมถามคำถามก่อนหน้านี้ เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อรอฟังคำตอบจากฉัน ด้วยท่าทางใจจดใจจ่อจากนั้นก็มีอีกเสียงดังขึ้นข้างๆ

"ยูไม่สบายหรอไปหาหมอใหม เดี๋ยวไอพาไป" เขาลุกขึ้นยืนพูดด้วยเสียงตกใจหลังได้ยินเคที่ถามฉัน

"ไม่ได้เป็นไรหรอก แค่คิดถึงเรื่องราวเก่าๆหนะ"

ฉันพยายามตอบเลี่ยงๆเพราะไม่ค่อยอยากจะนึกถึง เคที่ก็ไม่ได้ถามต่อเลยยกอีกเรื่องขึ้นมาพูด

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เอ่อ...แล้วจะกลับไทยเมื่อไหร่หรอ" เธอถามฉันด้วยทำท่าทางสงสัย

"อีกสามวันข้างหน้าหนะ"

ที่เคที่ถามฉันเพราะพวกเราทุกคนได้เรียนจบกันแล้ว ฉันเลยจะกลับไปอยู่ที่ไทยถาวร เพราะไม่ได้กลับไปเลยตั้งแต่มาเรียน แม็ธทิวก็กระดี๊กระด๊า เขาพูดด้วยท่าทางอ้อนวอนทำตาปริบๆขอร้องกับฉัน

"ไอไปด้วยได้ใหม ไออยากไปเที่ยวที่ไทยหนะน๊า...มินนี่นะ"

"ถ้านายไปฉันก็จะไปด้วย น๊า...มินนี่นะplease..." เคที่ทำท่าทางออดอ้อน น้ำเสียงขอร้องเหมือนกันฉันทำหน้ากังวล

"ทั้งสองคนค่อยตามไปที่หลังได้ใหม เพราะฉันคงจะยุ่งๆ ให้เชอร์เบลช่วยดูร้านคนเดียว คงจะลำบากน่าดู ฉันยังไม่มีเวลา ที่จะพาพวกเธอเที่ยวตอนนี้หรอก"

ฉันพูดด้วยท่าทางเศร้านิดๆ ใจจริงฉันอยากจะไปเที่ยว พร้อมกันกับทั้งสองคนแต่ฉันต้องกลับไปจัดการ กับห้องเสื้อก่อนรอให้เข้าที่เข้าทาง ค่อยให้พวกเขาตามไป

"จริงด้วย มินนี่มีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองนิ" เคที่ทำหน้าเสียดาย

"แล้วร้านที่นี่ล่ะยูคิดจะทำยังไง" แม็ธทิวทำหน้าสงสัยฉันยิ้มแล้วตอบทั่งสองคนไป

"ว่าจะให้เชอร์เบ็ทดูแลร้านสาขานี้หนะ ส่วนเชอร์เบลก็ช่วยทางสาขาที่ไทย"

'ร้านสานฝัน' ฉันเดินเข้ามาในร้านแล้วขึ้นไปชั้นบน เพราะเป็นที่อยู่อาศัยด้วยพี่มิกซ์เห็นฉันกลับมาเลยเอ่ยขึ้นว่า

"กลับมาแล้วหรอเริ่มเก็บของแล้วหรือยัง" ผมยิ้มให้และทักทายไปมีนหันมาหาผม

"ใกล้แล้วล่ะเหลือแค่ส่งชุดที่ลูกค้าสั่งไว้ กลับไปทันงานวันเกิดพี่มิวแน่นอน" ฉันเก็บของแล้วนั่งตรวจสอบงาน

"แล้วร้านที่ไทยล่ะแม้ว่าเชอร์เบลจะเตรียมทุกอย่างไว้รอแล้ว คิดจะเปิดตัวยังไงให้คนรู้ว่าดีไซเนอร์Mมาถึงแล้ว"

ผมพยักหน้าแล้วลองเชิงถามดู ว่ามีนมีแผนยังไงมีนยกมุมปากขึ้น ยิ้มร้ายนิดๆพูดด้วยท่าทางเจ้าเลห์ แววตาน้องสาวผมเต็มไปด้วยแผนการ

"หึ มีนนะคิดไว้หมดแล้วการเปิดตัวที่จะทำให้คนสนใจ ก็คือให้พี่มิวและคุณแม่ใส่ชุดที่มีนออกแบบไง งานวันคล้ายวันเกิดของลูกคนรองบ้านวรรกาจญ์ทั้งที จะไม่มีคนดังหรือนักข่าวมาบ้างหรือไง"

"ฮ่าๆๆร้ายนะเรา คิดหาผลประโยชน์กับครอบครัวหรอ"

ผมฟังถึงต้องหัวเราะออกมายิ้มและพูดด้วยท่าทางทเล้นๆ แต่คำพูดของผมกลับทำให้มีนหยุดยิ้มแล้วหันมามองค้อนผม

"เขาไม่เรียกว่าหาผลประโยชน์ แต่ว่ามันเป็นกลยุทธ์การทางค้าเดี๋ยวเถอะ!! พูดแบบนี้อยากโดนดีอีกใช่ใหมพี่มิกซ์" น้ำเสียงของมีนเกี้ยวกราดขึ้นทันที

"โธ่...เอาน้องสาวคนเดิม ที่คำก็พี่มิกซ์คะ สองคำก็พี่มิกซ์ค๋า...คืนมานะ คนนี้เอะอะก็ตีเอาๆไหนเคยบอกว่าไม่นิยม ใช้ความรุนแรงกับคนในครอบครัวไง"

ผมร้องโอดควรญพูดแบบน่าสงสาร แต่มีนไม่สนใจเลยแต่มีนกำหมัดเตรียมรอไว้แล้ว

"พี่มิกซ์คะน้อง...พอใจยังมานี่เดี๋ยวนี้มาหามีนตรงนี้ม่ะ"

ตอนแรกมีนพูดด้วยเสียงหวานเพื่อล่อให้ผมตายใจ เพราะจะได้ตีสะดวกๆผมเกือบหลงกลซะแล้วแต่ผมรู้ทันก่อน

"ไปให้โง่หรอพี่ไปก็มีแต่เจ็บตัวนะสิ"

พูดจบแล้วกวิ่งหนีสิครับรอไรแต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี ผมร้องออกมาเหมือนเจ็บแต่จริงๆไม่เจ็บสักนิด กลับมีความสุขเสียด้วยซ้ำที่เห็นมีนยิ้มได้หัวเราะได้ เพราะตอนมาถึงที่นี่แรกๆเอาแต่นั่งอมทุกข์ตลอด พอเวลาผ่านไปคงทำให้มีนทำใจได้บ้าง

"โอ๊ย...!!โอ๊ย...!!พอแล้วๆ"

ประเทศไทย,ณ บ้านวรรกาจญ์

คณิสฐา วรรกาจญ์(มิว) สาวอายุราวๆ28ปี ดวงตากลมโตอย่างกับตุ๊กตารูปร่างเล็กหน้าตาน่ารัก ผมยาวสีน้ำตาลประกายแดงใส่เดรสสีน้ำตาล ดีเทลฟูๆเจ้าหญิงๆนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก กำลังดูจอไปแพ็ดแล้วยิ้มพูดด้วยน้ำเสียงดีใจว่า

"คุณแม่คะดูนี่สิคะมีนบอกว่าได้ตัดชุด ไว้ให้พวกเราใส่ในวันงานแล้วค่ะ" ฉันยื่นไอแพ็ดให้แม่ดู

"ไหนจ้ะโห...ในรูปสวยมากเลยนะ หรือว่าที่มีนให้พวกเราวัดสัดส่วน แล้วส่งไปให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วจะเอาไปเป็นแบบตัดชุด"

มนธิรา วรรกาจญ์(มล) หญิงอายุราวๆ57ปีเธอเกล้าผมขึ้นแต่งชุดที่มีฤสง่าราศรี มองดูรูปถามด้วยความแปลกใจ

"คงจะใช่มั่งคะนี่แค่เห็นในรูปนะคะ ยังสวยขนาดนี้ถ้าใส่จริงๆแล้ว จะสวยขนาดไหนกันมิวรอให้ถึงวันงานไม่ไหวแล้วค่ะคุณแม่"

ฉันยิ้มพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น ใบหน้านี่คงเต็ม ไปด้วยการรอคอยฉันกับแม่ก็น้อยยิ้มใหญ่

"สองแม่ลูกนี่คุยอะไรกัน ถึงได้ดูดีอกดีใจขนาดนั้น หรือว่าหาชุดที่จะใส่วันงานได้แล้วหรอ"

คณินธร วรรกาจญ์(ธร) ชายอายุราวๆ60ปี แต่งตัวเป็นทางการพึ่งกลับมาจากที่ทำงาน ท่าทางดูภูมิฐานน่าเกรงขามถามด้วยน้ำเสียงสงสัยทฉันลุกขึ้นไปหาพ่อยื่นไอแพ็ดในมือให้ดูยิ้มแล้วพูดอวดไป

"จะไม่ให้ดีใจได้ยังไงล่ะคะคุณพ่อดูนี่สิคะ มีนได้ออกแบบชุดไว้ให้คุณแม่กับมิวใส่กันในงานโดยเฉพาะเลยนะคะ"

"แล้วมีนได้ตัดชุดไว้ให้พ่อด้วยใหม" ฉันมองพ่อแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรจนแม่เงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

"คุณคะลูกเราออกแบบ แต่ชุดของผู้หญิงนะ จะไปมีของคุณได้ยังไงล่ะ"

"อย่างงั้นหรอ...แบบนี้ผมก็อดนะสิ งั้นถ้ามีนกลับมาจะสั่งให้ตัดชุดผู้ชาย ออกมาบ้างผมจะได้ไม่น้อยหน้าคุณ"

พ่อทำหน้าหงอยๆน้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง แล้วก็ทำหน้าคิดออกพอฉันกับแม่ได้ฟัง ก็ทำหน้าไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"แบบนี้ก็ได้หรอคุณนิทำตัวเป็นเด็กๆไปได้"

แม่ฉันส่ายหน้าพูดด้วยท่าทางปวดหัว ให้กับความคิดของพ่อตอนที่อยู่บ้าน ต่างกับที่ทำงานอย่างเห็นได้ชัดอายุอานาก็ขนาดนี้แล้ว ยังเอาแต่ใจตัวเองเห็นทุกวันต้องวางท่า ให้สมกับเป็นประธานบริษัทแต่จริงๆแล้วพ่อก็เข้มงวดกับพี่มิกซ์คนเดียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***