ตอนที่ 4 บังเอิญเจอคนคุ้นเคย

ณสนามบินมีผู้คนหลายเชื้อชาติเดินสวนกันไปมา และเครื่องบินที่ฉันกับพี่มิกซ์นั่งมาก็ถึงที่หมาย วันนี้ฉันแต่งตัวแต่งหน้าอกแนวอินเตอร์ๆ แล้วพี่มิกซ์ก็แต่งตัวสบายๆตามเคย พี่เขาได้วิ่งออกไปแล้วร้องออกมา

"น้องร๊าก...!!เดี๋ยวพี่จะไปห้องน้ำก่อน ไปรอพี่อยู่ที่รถก่อยเลยนะ แล้วก็ฝากเอากระเป๋าไปด้วยน๊า..."

พอพี่เขาพูดเสร็จก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย ปล่อยให้ฉันยืนเด่นอยู่คนเดียว ไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างรึไงร้องลั่นซะขนาดนั้น

"ไอ้พี่บ้าเอ๊ย...จะไปก็ไม่บอกก่อนว่ารถที่มารับจอดอยู่ที่ไหน แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้เจอตัวเมื่อไหร่โดนอีกแน่"

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะเหนื่อยกับการเดินทาง และต้องลากกระเป๋าของฉันกับพี่ชายไปด้วยอีก แล้วก็ไม่ได้มีแค่2ใบด้วยนะพอลากๆดึงๆ ก็ดันไปชนกับใครก็ไม่รู้อีกจนฉันล้มลงกับพื้น

"โอ๊ย...!! ทำไมไม่มองว่ามีคนกำลังเดินมาเนี้ย"

ฉันยิ่งอารมณ์เสียเพราะไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง ทั้งพี่มิกซ์แล้วก็ต้องมาหกล้มอีก เขาก้มหยิบโทรศัพท์ที่ตกใกล้ๆฉัน

"โทษทีพอดีคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ทันได้สังเกตุ"

ธนวัฒน์ มินทร์รัตน์(วัฒน์) หนุ่มคิ้วเข้มตาคม หน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงผมสีดำ เขายืนมองและตอบฉันที่นั่งอยู่กับพื้น โดยที่เขาไม่คิดจะช่วยฉันเลย ด้วยท่าทางนิ่งๆหยิ่งๆของเขาฉันเลยยิ่งไม่พอใจเข้าไปอีก

"ไม่ทันได้สังเกตุหรอพูดออกมาได้ นายไม่มีตารึไงตัวฉันก็ไม่เล็กขนาดนั้นนะ ทำฉันล้มแล้วก็ไม่คิดที่จะช่วยอีก"

เธอโวยวายใส่ผมแล้วก็ลุกขึ้นมาเอง โดยที่ผมไม่ต้องช่วยตอนนี้ผมรู้สึกเสียหน้ามาก เพราะไม่เคยมีใครกล้าว่าผมขนาดนี้มาก่อนเลย ผมคิด 'ฉันไม่มีตาหรอกล้ามาก...หึ'ผมมองไปที่เธอด้วยแววตาเรียบเฉย

"จริงๆแล้วเธอควรจะเป็นฝ่านขอโทษฉัน ไม่ใช่มาโวยวายใส่" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์

"อะไร ทำไมฉันต้องขอโทษฉันไม่ผิดนายแหละที่ผิด ไม่ให้ฉันโทษนายแล้วจะให้ฉันไปโทษพื้นมันหรือไงล่ะ"

เธอพูดด้วยท่าทีประชดประชัดผมผมเองก็เริ่มโกรธผมมองหน้าเธอด้วยสายตาเรียบเฉยแล้วถอนหายใจยาวๆ

"ฉันยืนคุยโทรศัพท์อยู่เธอลากกระเป๋า โดยไม่ดูทางมาชนฉันล้มเองแล้วยังมาโทษฉันอีกหรอ แถมยังทำโทรศัพท์ของฉันตกอีก เปิดไม่ติดแล้วด้วยตอนนี้พังหรือปล่าวก็ไม่รู้ แล้วเธอจะชดใช้ให้ฉันยังไงว่ามา..."

ผมกั้นใจพูดยาวๆเพราะปกติผมไม่ค่อยสนทนากับคนแปลกหน้า แล้วตอนนี้ผมก็ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเธอแล้วด้วย

"อ๋อ...เข้าใจแล้วเดี๋ยวนี้เขาหากินด้วยวิธีง่ายๆแบบนี้หรอ" เธอพยักหน้าแล้วพูดผมไม่เข้าใจที่เธอจะสื่อ

"เธอหมายความว่ายังไง" เธอหยิบเงินในกระเป๋าแล้วยื่นใส่มือผม

"อ่ะนี่เอาเงินนี้ไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ซะนะ หน้าก็หล่อแต่งตัวก็ดีอย่ามาหากินด้วยวิธีแบบนี้เลย" เธอทำหน้าสงสารพูดด้วยน้ำเสียงเตือนนิดๆ ผมถึงกับโกรธจนควันออกหู

"ห๊า...ไม่สวยแล้วยังคิดไม่เป็นอีกหรอ"

"อ่าว...เงินก็ให้ไปแล้วยังจะว่าฉันอีก"

เธอพูดแบบใส่อารมณ์กับผมแล้วเธอยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ขาของเธอเตะเข้ามาที่หน้าแข้งของผม

"โอะ...!!" สีหน้าผมเปลี่ยนฉับพลันเลยทีเดียวผมนี่ถึงกับก้มลงกุมที่ขา

"โดนซะบ้างแบร่..." เธอแลบลิ้นใส่ผมด้วยใบหน้าสะใจแล้วก็หอบกระเป๋าวิ่งหนีไป

"กล้ามากที่มาทำกับฉันแบบนี้" ผมลูบขาด้วยท่าทางเจ็บใจมองเธอที่หายไปกับฝูงชน จากนั้นก็ได้มีชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามา

"นายลงไปนั่งทำอะไรที่พื้นหนะ พี่หาตั้งนานแหนะคุยกันอยู่ดีๆก็วางสายไป"

ธนวุธ มินทร์รัตน์(วุธ) หนุ่มอายุราวๆ30ปี ผมสีน้ำตาลดำหล่อเข้มส่วมชุดสูทเป็นทางการ ถามด้วยท่าทางความสงสัยผมนี่ลุกขึ้นแทบไม่ทัน ทำหน้าเซ็งๆตอบไป

"โทษทีพี่พอดีโทรศัพท์น่าจะพังไปเถอะคุณแม่คงรอแย่แล้ว" ผมบอกพี่ชายไปด้วยเสียงเรียยๆใจจจริงนี่อายมากเลย

"จะรอก็เพราะว่านายช้านั้นแหละ"

พี่วุธมองผมแล้วสายหน้า แต่ไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมนี่อายแถบจะแทรกแผ่นดินหนี เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าทำแบบนี้กับผม แล้วผมกับพี่ชายก็ตรงกลับบ้านทันที

ฉันเดินออกมาข้างนอกมองหารถ ก็เจอพี่ชายตัวดียืนมองซ้ายมองขวา คงจะหาฉันอยู่มั่งฉันตรงเข้ามาหาเขา ฉันมองตาขาวงใส่เขาพูดด้วยนำเสียงที่โมโหและทุบสัก2-3ที

"นี่แนะๆ...พี่มิกซ์รู้ใหมว่าทำอะไรผิด"

"โอ๊ยๆ...พี่แค่ลืมบอกว่ารถจอดตรงไหนเอง อย่าตีพี่เลยนะน้องสาวที่น่ารักของพี่" พี่เขาร้องโอดโอยทำตัวน่าสงสาร

"ช่างเถอะเจ็บมือหมดแล้ว อ่ะ!!สวัสดีค่ะลุงสน อย่างพึ่งตรงกลับบ้านนะคะมีนว่าจะแวะไปที่นี่สักหน่อย" ฉันหยุดตีพี่มิกซ์แล้วคุยกับลุงคนขับรถ ว่าจะไปที่สตูดิโอก่อน ลุงสนมองตำแหน่งที่ฉันให้

"ครับคุณหนูเล็ก" แล้วก็ขับรถตรงไปที่จุดหมายทันที

ณบ้านมินทร์รัตน์ผมได้ขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน พวกเราลงจากรถแล้วเข้ามาในบ้าน แล้วคนรับใช้ก็มารีบกระเป๋าของพี่วุธ เพื่อที่จะเอาไปเก็บไว้ที่ห้อง

"คุณแม่ล่ะ"

"คุณผู้หญิงทำอาหารอยู่ในครัวค่ะ"

หล่อนดูกลัวๆผมแต่พูดด้วยท่าทางนอบน้อม แล้วรีบเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บผมพยักหน้าให้กับพี่วุธ แล้วพากันเดินเข้ามาในครัวผมเดินเข้าไปหยิบไก่ชิมชิ้นนึง

"วัฒน์...นี่ลูกกินก่อนได้ยังไงมือก็ยังไม่ทันได้ล้างเลย"

วาริน มินทร์รัตน์(วา) หญิงอายุราวๆ58ปี ผมยาวสีน้ำตาลใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังทำอาหารอยู่ หันมาดุผมกลับเพราะผมแอบชิมชี้นนึง

"ก็อาหารที่คุณแม่ทำ มันน่าอร่อยนี่ครับ"

พี่เขายิ้มแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน แม่หันตามเสียงแล้วเข้ามากอดพี่วุธ ที่ไม่ได้เจอหน้ากันสามเดือนกว่า เพราะพี่เขาไปคุยธุระกิจที่ต่างประเทศ

"มาถึงแล้วหรอลูกมาให้แม่กอดทีม่ะ"

"ชื่นใจอ่ะอันนี้แม่พึ่งทำเสร็จยังร้อนๆอยู่เลยชิมสักคำนะ" แม่ตักอาหารป้อนพี่วุธพี่เขาชิมเข้าไปแล้วยิ้มทำใบหน้ามีความสุข

"อร่อยมากเลยครับ"

"แม่ครับเขาเรียกว่าสองมาตรฐาน"

ผมมองแล้วแขวะแม่เบาๆ ผมเวลาอยู่กับคนสนิทก็จะอ่อนโยนขึ้นมาระดับนึง กับครอบครัวก็เพิ่มอีกระดับ แต่ถ้าเป็นกับคนรักนี่ยังไม่รู้ว่าจะระดับไหนเพราะยังไม่เคยมีสักคน

"ก็แม่ไม่ได้เจอพี่เราตั้งนานก็ต้องให้พี่เขาก่อนสิ" แม่ยิ้มแล้วกอดพี่วุธอีกครั้ง

"คร๊าบๆ...ก็พี่วุธเขาเป็นลูกชายคนโปรดของคุณแม่นิ" ผมพูดด้วยเสียงนอยๆ

"เลิกบ่นได้แล้วมาช่วยแม่จัดโต๊ะเลยเดี๋ยวพ่อเราก็จะกลับมาแล้ว"

ผมกับพี่ช่วยแม่ยกอาหารไปที่โต๊ะ มีคนใช้ให้ใช้ไม่ใช้แต่กลับมาใช้ลูกๆ แต่ผมก็ยอมทำตามอย่างเชื่อฟังนะ

"โห...อาหารเต็มโต๊ะขนาดนี้สงสัยน้ำหนักผมคงจะขึ้นอีกแน่เลย"

ธนัตถ์ มินทร์รัตน์(นัตถ์) อายุราวๆ62ปีผมสีดำออกขาวนิดๆ พึ่งกลับมาจากที่ทำงานเข้ามาหอมแม่แล้วนั่งที่หัวโต๊ะ

"วันนี้ยอมให้วันนึงต้อนรับลูกกลับมา"

"สวัสดีครับคุณพ่อ"

"อืม กลับมาก็ดีแล้ว" ทุกคนก็เริ่มทานอาหาร

"อ้อ...วัฒน์ฝากเอาของขวัญไปด้วยนะวันงานหนะ เพราะแม่กับพ่อต้องไปมอบ ทุนการศึกษาให้กับมูลนิธิกาลกุศล" ผมหยุดกินแล้วเงยมองหน้าแม่ยิ้มแล้วพยักหน้าตอบรับ

"ได้ครับเดี๋ยวผมจะบอกมิวให้"

"ของขวัญอะไรกันหรอครับ" พี่เขาถามด้วยท่าทางสงสัยแต่ผมยังไม่ทันได้ตอบ

"งั้นพรุ่งนี้ลูกก็ไปเป็นเพื่อนน้องก็แล้วกัน ถือว่าเป็นตัวแทนพ่อกับแม่"

พ่อยิ้มแล้วทานอาหารต่อโดยไม่รอฟังคำตอบของพี่วุธเลย เหมือนจะเป็นคำสั่งมากกว่าคำขอเสียมากกว่า ผมได้ยินอย่างนั้นถึงกับยิ้มร่าพูดออกมาโดยไม่สนพี่เขาเหมือนกัน

"ดีเลยครับผมจะได้แนะนำเพื่อนๆของผมให้รู้จักด้วย"

"เฮ้อ...ตามสบายจะทำอะไรก็ทำเถอะ"

ถึงพี่วุธยังดูงงๆอยู่แล้วต้องถอนหายใจออกมาแต่ก็ยอมไปด้วยอยู่ดี จากนั้นทุกคนก็ทานอาหารอย่างอเร็ดอร่อย ฝีมือขอฝแม่นี่อร่อยไม่ตกเลยจริงๆแต่ถ้าพี่วิทย์ไม่กลับมา ผมก็ไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้านหรอก เพราะปกติอยู่แต่ที่คอนโดนานๆทีถึงจะได้กลับบ้าน มาทานข้าวกับครอบครัวอย่างนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***