บทที่ 1 เพื่อนคนนั้นของผม

หากว่าทุกคนเคยเป็นแบบตัวผมในรูปแชทข้างต้นแล้ว คุณคงเข้าใจความรู้สึกของผมดี

การรอมันเหนื่อยขนาดไหน

ขนาดนั้นเลยแหละครับ

—

เฟรมเจยลุกขึ้นเหยียดแขนสุดกำแพง เหม่อลอยไปชั่วขณะ ในจังหวะที่ตัวผมกำลังลุกไปเอื้อมหยิบสายชาร์จแบตบนหัวเตียงหนาๆนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง

พร้อมกับคำพูดที่ว่า

"ไอ้เจย! มึงออกมา ออกมาดิ๊!"

เหมือนเดิมของพี่ชาย...

สาเหตุที่ต้องแบบนี้ตลอดมาเพราะที่ผ่านมาตัวของเฟรมเจยนั้นนำเหตุการณ์ที่พี่ทำเรื่องเสียหายก่อให้เกิดความน่าอับอายต่อตระกูลนี้ ตัวของเฟรมเจนจะดำเนินส่งเรื่องไปให้คุณพ่อทราบ แต่เหมือนพ่อก็ไม่ได้อยากให้พี่เขาเข้าคุก จึงไม่อะไรเพียงแค่ หักเงินค่าขนมค่าใช้จ่ายเท่านั้น

พ่อลืมอะไรรึเปล่านะ?

ก็พี่น่ะคบแต่เพื่อนรวยๆน่ะสิ—

"ออกมาดิไอสัส!"

"ออกมา"

"สาระแนนัก"

ร่างสูงชะงัก แหงนมองประตูที่ถูกเคาะจนจะพังมาได้อยู่แปบเดียวก็เดินตรงไปเปิดอย่างเอื่อยเฉื่อย

"ครั..."

เพล้ง!!!!!!! ผลัวะ!!

ยังไม่ทันที่จะตอบรับพี่ชายตรงหน้าก็โดนหมัดแบบลวกๆแนบที่แก้มแบบเกิดขึ้นไวมาก

แต่ไอ้เพล้งน่ะมันคืออะไรนะ..

อา , ซีดส์เลยครับ

แสบ.... มือพี่น่ะไม่ได้เบาๆเลยนะครับ

เลือดอีกแล้...

"เฟร---"

"กรี๊ดด พี่ฟราย์! อ๊ายย! น้องเฟรมก็วูบไปแล้วค่า!"

สิ่งที่รับรู้ได้อย่างสุดท้ายก่อนจะดับวูบเลือนหายไปคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนจะเป็นพี่สะใภ้ผม แล้วเขาก็..ก็...

—

'....'

?

ปรับสายตาขึ้นก่อนจะค่อยๆมองเต็มตา และพบว่าตัวเฟรมเจยนั้นไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเอกชนหรือรัฐบาล แต่กลับอยู่ที่คฤหาสน์ของแม่ที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็ก ในตอนนี้ห้องที่ที่ผมนอนอยู่เป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่พอสมควร เพราะเป็นคฤหาสน์ด้วยล่ะมั้ง? ตรงหน้าที่ผมเห็นได้ชัดเลยเป็นตู้เสื้อผ้าไม้อ่อนขนาดเท่ากับตู้เย็นเครื่องกลาง ผมมองไปรอบห้องเพื่อสังเกตว่ามีอะไรอีกบ้าง

ก็เหมือนกับห้องปกติทั่วไปที่มีโต๊ะเครื่องแป้ง แค่มีห้องน้ำในตัวด้วย ส่วนตัวสุดๆไปเลยล่ะครับ — สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือห้องที่ผมนอนอยู่ไม่มีหน้าต่าง...?

แล้วอากาศมาจากไหนกันเนี่ย

ผมหายใจได้ยังไงกันนะ

แปลกจริงๆ

"เฟรมเจย แม่ขอโทษนะลูก"

"..."

ผมหันขวับตามหาเสียงนุ่มที่คุ้นเคย

แม่ใช่ไหม

"ไม่ต้องพยายามหาหรอกจ้ะ แค่ฟังเอาไว้ก็พอ"

"หากลูกตื่นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แม่ขอให้ครั้งนี้ลูกได้เจอกับเพื่อนที่ดี — แฟนที่น่ารัก , และทุกคนแสนดีกับลูกนะจ้ะเฟรมเจย คนเดียวคนดี "

"เดี๋ยวครับ! ผมไม่อยากได้เพื่อนสักหน่อยนะแมะ แค่ก!.."

"แล้วนี่มั.. แค่กๆ อ..อะไรค..ครับ?"

ไม่ได้สติอะเกน..

วูบบบบบ!

ครั้งนี้ผมลืมตาตื่นมามันกลายเป็นโรงพยาบาลประจำในตัวเมืองแห่งหนึ่ง ที่นั่งโซฟามีคุณพ่อที่หลับอยู่ บวกกับบอดี้การ์ดยืนคุมรอบข้างทั้งสี่คน

คงกลัวผมจะหนีสินะถ้าได้สติ \= \= ;

"นี่ ออกไปให้หมด"

กดเสียงเข้มให้ดูหนักแน่น บอดี้การ์ดทั้งสี่ดูเลิ่กลั่ก สายตามาให้ประมาณว่า คุณพ่อผมบังคับให้เฝ้าไม่ให้ไปไหนทั้งสิ้น

แต่ผมก็ส่งสายตาตอบไป

'ออก'

'ไป'

'ถ้าไม่ออก'

ผมทำท่าทางเหมือนจะเฉือนคอคนอย่างโหดเหี้ยม

และเมื่อพวกเขาทั้งสี่เห็นแบบนั้นก็วิ่งออกไปแบบเบาๆไปทันทีเพราะกลัวว่าพ่อจะตื่น...

' เห้อ '

' ผมฝันสินะ ที่คุณแม่บอกให้.. '

แวบบบ~ !

"อ๊ะ!!!!!!"

ร้องเสียงหลงขึ้นมาเมื่ออยู่ๆก็มีใบหน้าคุณพ่อจากที่นอนอยู่โซฟาได้เลื่อนชิดมาใกล้ผมแบบเกือบอุทานมาทั้งสวนสัตว์

"อะไรครับพ่อ"

"อยากมีชีวิตอิสระไหมเฟรมเจย"

"**พ่อถามแปลกสินะ"

"..."

"พ่อขอคืนชีวิตลูกให้เป็นตัวของลูก ณ ตอนนี้"

"ไม่ว่ายังไง พ่อจะไม่บังคับลูกให้ลงเรียนวิศวะ ลูกอยากลงเรียนอะไร ก็ลงได้เลยนะ...พ่อพร้อมสนับสนุนอยู่แล้ว**"

เมื่อสิ้นสุดคำพูดอันยาวของคุณพ่อ หยดน้ำตาจำนวนมากก็ไหลเอ่อล้นขอบตาจนทำให้แสบอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมกลับงงๆปนดีใจ

"ค..ครับ พ่อพูดอะไร"

ถึงจะไม่ได้ฝันแต่ก็อยากให้ที่พ่อพูดมาเมื่อกี้นี้มันมาจากความจริง , ไม่ใช่เรื่องหลอก

"พูดเรื่องจริงยังไงล่ะ — ไอลูกหมาของพ่อ "

...

นั่นสินะ ผมก็เป็นลูกหมาเด็กสำหรับพ่อมาตลอดเลย

จากนี้ — ผมจะทำตามที่แม่กล่าวเอาไว้ในความฝันครับ แล้วก็เริ่มตามหาเขาคนนั้นต่อ , ไม่ว่าเขาจะผู้ชายหรือผู้หญิง ขอแค่ให้ผมได้เจอกับคุณแค่นั้นก็พอ .

4 วันต่อมาหลังจากออกจากโรงพยาบาลมาได้

ตอนนี้ชีวิตของผมโคตรจะเพอร์เฟคเลยครับ ! แต่ก็ยังไม่ได้คืนดีกับพี่ชาย... อ้อ ! ที่อยู่ๆ พี่ก็พุ่งมาต่อยผมแล้วก็สลบไปทั้งคู่ — จริง ๆ แล้ว ผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละคนร้าย เธอปีนเข้าทางหลังของคฤหาสน์ เพราะกล้องวงจรปิดเสียทุกดวง และคาดว่าฝีมือเธอด้วย — ผู้หญิงคนนั้นเธอใส่ยาเพิ่มกำลังในแก้วกาแฟให้พี่ชายดื่ม พอพี่ผมดื่มก็เริ่มมีอาการของเวียนหัว ปวดหัว อยากจะฆ่าคน , เห็นผม จึงคงพุ่งมาล่ะมั้ง — ส่วนเรื่อง "ออกมาดิ้ไอสัส" คงเป็นเพราะยาด้วยเหมือนกัน , ไม่งั้นคงไม่จี๊ดขนาดนี้ .

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***