หากว่าทุกคนเคยเป็นแบบตัวผมในรูปแชทข้างต้นแล้ว คุณคงเข้าใจความรู้สึกของผมดี
การรอมันเหนื่อยขนาดไหน
ขนาดนั้นเลยแหละครับ
—
เฟรมเจยลุกขึ้นเหยียดแขนสุดกำแพง เหม่อลอยไปชั่วขณะ ในจังหวะที่ตัวผมกำลังลุกไปเอื้อมหยิบสายชาร์จแบตบนหัวเตียงหนาๆนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง
พร้อมกับคำพูดที่ว่า
"ไอ้เจย! มึงออกมา ออกมาดิ๊!"
เหมือนเดิมของพี่ชาย...
สาเหตุที่ต้องแบบนี้ตลอดมาเพราะที่ผ่านมาตัวของเฟรมเจยนั้นนำเหตุการณ์ที่พี่ทำเรื่องเสียหายก่อให้เกิดความน่าอับอายต่อตระกูลนี้ ตัวของเฟรมเจนจะดำเนินส่งเรื่องไปให้คุณพ่อทราบ แต่เหมือนพ่อก็ไม่ได้อยากให้พี่เขาเข้าคุก จึงไม่อะไรเพียงแค่ หักเงินค่าขนมค่าใช้จ่ายเท่านั้น
พ่อลืมอะไรรึเปล่านะ?
ก็พี่น่ะคบแต่เพื่อนรวยๆน่ะสิ—
"ออกมาดิไอสัส!"
"ออกมา"
"สาระแนนัก"
ร่างสูงชะงัก แหงนมองประตูที่ถูกเคาะจนจะพังมาได้อยู่แปบเดียวก็เดินตรงไปเปิดอย่างเอื่อยเฉื่อย
"ครั..."
เพล้ง!!!!!!! ผลัวะ!!
ยังไม่ทันที่จะตอบรับพี่ชายตรงหน้าก็โดนหมัดแบบลวกๆแนบที่แก้มแบบเกิดขึ้นไวมาก
แต่ไอ้เพล้งน่ะมันคืออะไรนะ..
อา , ซีดส์เลยครับ
แสบ.... มือพี่น่ะไม่ได้เบาๆเลยนะครับ
เลือดอีกแล้...
"เฟร---"
"กรี๊ดด พี่ฟราย์! อ๊ายย! น้องเฟรมก็วูบไปแล้วค่า!"
สิ่งที่รับรู้ได้อย่างสุดท้ายก่อนจะดับวูบเลือนหายไปคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนจะเป็นพี่สะใภ้ผม แล้วเขาก็..ก็...
—
'....'
?
ปรับสายตาขึ้นก่อนจะค่อยๆมองเต็มตา และพบว่าตัวเฟรมเจยนั้นไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเอกชนหรือรัฐบาล แต่กลับอยู่ที่คฤหาสน์ของแม่ที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็ก ในตอนนี้ห้องที่ที่ผมนอนอยู่เป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่พอสมควร เพราะเป็นคฤหาสน์ด้วยล่ะมั้ง? ตรงหน้าที่ผมเห็นได้ชัดเลยเป็นตู้เสื้อผ้าไม้อ่อนขนาดเท่ากับตู้เย็นเครื่องกลาง ผมมองไปรอบห้องเพื่อสังเกตว่ามีอะไรอีกบ้าง
ก็เหมือนกับห้องปกติทั่วไปที่มีโต๊ะเครื่องแป้ง แค่มีห้องน้ำในตัวด้วย ส่วนตัวสุดๆไปเลยล่ะครับ — สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือห้องที่ผมนอนอยู่ไม่มีหน้าต่าง...?
แล้วอากาศมาจากไหนกันเนี่ย
ผมหายใจได้ยังไงกันนะ
แปลกจริงๆ
"เฟรมเจย แม่ขอโทษนะลูก"
"..."
ผมหันขวับตามหาเสียงนุ่มที่คุ้นเคย
แม่ใช่ไหม
"ไม่ต้องพยายามหาหรอกจ้ะ แค่ฟังเอาไว้ก็พอ"
"หากลูกตื่นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แม่ขอให้ครั้งนี้ลูกได้เจอกับเพื่อนที่ดี — แฟนที่น่ารัก , และทุกคนแสนดีกับลูกนะจ้ะเฟรมเจย คนเดียวคนดี "
"เดี๋ยวครับ! ผมไม่อยากได้เพื่อนสักหน่อยนะแมะ แค่ก!.."
"แล้วนี่มั.. แค่กๆ อ..อะไรค..ครับ?"
ไม่ได้สติอะเกน..
วูบบบบบ!
ครั้งนี้ผมลืมตาตื่นมามันกลายเป็นโรงพยาบาลประจำในตัวเมืองแห่งหนึ่ง ที่นั่งโซฟามีคุณพ่อที่หลับอยู่ บวกกับบอดี้การ์ดยืนคุมรอบข้างทั้งสี่คน
คงกลัวผมจะหนีสินะถ้าได้สติ \= \= ;
"นี่ ออกไปให้หมด"
กดเสียงเข้มให้ดูหนักแน่น บอดี้การ์ดทั้งสี่ดูเลิ่กลั่ก สายตามาให้ประมาณว่า คุณพ่อผมบังคับให้เฝ้าไม่ให้ไปไหนทั้งสิ้น
แต่ผมก็ส่งสายตาตอบไป
'ออก'
'ไป'
'ถ้าไม่ออก'
ผมทำท่าทางเหมือนจะเฉือนคอคนอย่างโหดเหี้ยม
และเมื่อพวกเขาทั้งสี่เห็นแบบนั้นก็วิ่งออกไปแบบเบาๆไปทันทีเพราะกลัวว่าพ่อจะตื่น...
' เห้อ '
' ผมฝันสินะ ที่คุณแม่บอกให้.. '
แวบบบ~ !
"อ๊ะ!!!!!!"
ร้องเสียงหลงขึ้นมาเมื่ออยู่ๆก็มีใบหน้าคุณพ่อจากที่นอนอยู่โซฟาได้เลื่อนชิดมาใกล้ผมแบบเกือบอุทานมาทั้งสวนสัตว์
"อะไรครับพ่อ"
"อยากมีชีวิตอิสระไหมเฟรมเจย"
"**พ่อถามแปลกสินะ"
"..."
"พ่อขอคืนชีวิตลูกให้เป็นตัวของลูก ณ ตอนนี้"
"ไม่ว่ายังไง พ่อจะไม่บังคับลูกให้ลงเรียนวิศวะ ลูกอยากลงเรียนอะไร ก็ลงได้เลยนะ...พ่อพร้อมสนับสนุนอยู่แล้ว**"
เมื่อสิ้นสุดคำพูดอันยาวของคุณพ่อ หยดน้ำตาจำนวนมากก็ไหลเอ่อล้นขอบตาจนทำให้แสบอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมกลับงงๆปนดีใจ
"ค..ครับ พ่อพูดอะไร"
ถึงจะไม่ได้ฝันแต่ก็อยากให้ที่พ่อพูดมาเมื่อกี้นี้มันมาจากความจริง , ไม่ใช่เรื่องหลอก
"พูดเรื่องจริงยังไงล่ะ — ไอลูกหมาของพ่อ "
...
นั่นสินะ ผมก็เป็นลูกหมาเด็กสำหรับพ่อมาตลอดเลย
จากนี้ — ผมจะทำตามที่แม่กล่าวเอาไว้ในความฝันครับ แล้วก็เริ่มตามหาเขาคนนั้นต่อ , ไม่ว่าเขาจะผู้ชายหรือผู้หญิง ขอแค่ให้ผมได้เจอกับคุณแค่นั้นก็พอ .
4 วันต่อมาหลังจากออกจากโรงพยาบาลมาได้
ตอนนี้ชีวิตของผมโคตรจะเพอร์เฟคเลยครับ ! แต่ก็ยังไม่ได้คืนดีกับพี่ชาย... อ้อ ! ที่อยู่ๆ พี่ก็พุ่งมาต่อยผมแล้วก็สลบไปทั้งคู่ — จริง ๆ แล้ว ผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละคนร้าย เธอปีนเข้าทางหลังของคฤหาสน์ เพราะกล้องวงจรปิดเสียทุกดวง และคาดว่าฝีมือเธอด้วย — ผู้หญิงคนนั้นเธอใส่ยาเพิ่มกำลังในแก้วกาแฟให้พี่ชายดื่ม พอพี่ผมดื่มก็เริ่มมีอาการของเวียนหัว ปวดหัว อยากจะฆ่าคน , เห็นผม จึงคงพุ่งมาล่ะมั้ง — ส่วนเรื่อง "ออกมาดิ้ไอสัส" คงเป็นเพราะยาด้วยเหมือนกัน , ไม่งั้นคงไม่จี๊ดขนาดนี้ .
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
