3.เจ็บที่ยังรัก

"ว่าไง?" ฉันถามเลิกคิ้วเชิงกวนๆ

"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"

"นาย!กลับไปเลยไป!" คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่านายมาก็เพราะอยากเห็นคาวีโมโหเลือดขึ้นหน้า

"โอเค..ไปก็ได้~จุ๊บๆ"

"อี๋~😣"

"หึๆ"

ตึก

ตึกๆ

เสียงฝีเท้าดังไปไกลแล้ว ฉันหลุดพ้นจากพี่น้องตระกูลมาเฟียแล้วสินะ

ดีล่ะจะได้ไปทานข้าวสักที หิวใส้กิ๋วแล้ว

ฉันเดินไปโซนอาหารหาร้านที่ทานประจำ

"สวัสดีค่าป้าเพ็ญ" ป้าเพ็ญเป็นร้านข้าวที่ฉันมาทานประจำเลย ถ้าวันไหนคนเยอะฉันก็จะมาช่วยป้าแกขายด้วยแหละ แต่ก็มักจะทีสายตาแปลกๆ มองมาด้วยนะแหะๆ

"ดีจ้าวันนี้เอาอะไรดีเอ่ย"

"เหมือนเดิมค่ะป้า"

"โอเค!"

ระหว่างนั้งรอก๋วยเตี๋ยวฉันก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย พรางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย ฉันเปิดเฟซบุ๊ก เลื่อนไปเรื่อยๆ จนไปเจอกับเพจอะไรสักอย่าง แต่เหมือนจะเป็นเพจที่ไม่ถูกกฏหมายเลยนะ เพราะ มีแต่รูปภาพหัวคนขาดเลือด อวัยวะต่างๆร่างกายที่แบ่งเป็นส่วนๆ น่ากลัวจัง แต่เดี๋ยวนะ!

"นี่มัน...รูปสักลายเสือตรงใหล่ ของคาวีนี่นา!"

แหงสิคาวีเป็นมาเฟียนี่นา แต่แค่ทำธุรกิจขาวสะอาดบังหน้า

"มาแล้วจ๊ะ"

"ขอบคุณค่ะป้า"

"นั้งคิดอะไรล่ะนั้นเห็นเหม่อนานนม"

"อ๋อ คิดว่าจะทำงานพิเศษที่ไหนต่อดีนะค่ะ"

"อ๋อหรอ เออนี่ป้าพอรู้งานอยู่นะ มันก็คล้ายๆกับงานของหนูที่ทำอยู่แหละจ๊ะ แต่ได้เงินเยอะมากๆเลยแหละ"

"จริงหรอคะป้า" ฉันถามอย่างสนอกสนใจ

"จริงสิ เงินที่ได้น่าจะแล้วแต่คนที่จ้างนะหนูสนใจไหมล่ะ"

"มากๆเลยล่ะค่ะ"

"อ่ะนี่เบอร์ขอลูกป้านะติด—ต่อไปเอา เดี๋ยวป้าช่วยบอกอีกแรง"

"ขอบคุณค่ะป้าเพ็ญ"