หวนคืน

3หวนคืน

เวลาผ่านพ้นไป ปีแล้วปีเล่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา 15 ปี สถานการณ์ในราชวงศ์ไม่สู้ดีนัก โศกนาฏกรรมในครั้งนั้น พวกที่ปลงพระชนกษัตริย์อดัมกับราชินีมิเชล เงามืดที่ชั่วร้ายนั้นต้องการล้มล้างระบบกษัตริย์ พวกมันต้องรู้กำหนดการภายในราชวงศ์เป็นอย่างดีเพราะการเสด็จครั้งนั้นมีน้อยคนที่รู้ มันต้องอยู่ไม่ไกลจากราชวงศ์แน่นอน เป็นคนใกล้ตัวแน่ๆ อาจจะอยู่แค่ปลายจมูก

ท่านหญิงมาเรียหวั่นพระทัยเป็นอย่างมาก จึงส่งตัวรัชทายาทอเล๊กซ์และองค์หญิงอนัสเตเชียออกนอกประเทศ ปิดบังตัวตนและที่อยู่ ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองพระองค์อยู่ที่ใด ท่านหญิงมาเรียบอกประชาชนแค่ว่าทั้งสองพระองค์ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวใดๆ อีกเลย ราวกับบุคคลสาปสูญ เป็นเวลาถึง15ปี

สนามบินนานาชาติประเทสวัลดัส เครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ ลงจอด ที่ลานจอดส่วนตัวห่างไกล เมื่อประตูเครื่องเปิดออก ชายหนุ่มรูปหล่อผิวสีแทนร่างสูงใหญ่ ดูแล้วน่าจะสูงซัก 190ซม.ได้ โปรยยิ้มตั้งแต่ประตูเปิดออก ยิ้มที่แค่เห็นก็หัวใจละลาย

"อเล็กซ์" ท่านหญิง โผกอดหลานชายสุดที่รัก โน้มคอลงมาหอมแก้มซ้ายขาวไม่ได้เจอตัวเป็นๆ ถึง 15ปี แน่นอนการเดินทางกลับมาครั้งนี้ไม่มีใครทราบ ท่านหญิงหลั่งน้ำตา ว่าที่กษัตริย์เสด็จกลับประเทศแต่ไม่มีขบวนต้อนรับเสด็จไม่มีพิธีใดๆ มันน่าหดหู่ไม่น้อย แต่เพื่อความปลอดภัยของหลานชายจำเป็นต้องทำแบบนี้

"ท่านอา ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วน่ะ'' อเล็กซ์ ประทวง

"สำหรับอา หลานก็ยังเป็นเด็ก โตแต่ตัวเท่านั้นแหละ" ท่านหญิงยิ้มทั้งน้ำตา หลานเธอโตขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ ระยะเวลาที่จากกันมันนานซะเหลือเกิน

"กลับวังไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีเรื่องต้องจัดการอีกมาก"

ข่าวการกลับมาของ รัชทายาทอเล็กซ์ประกาศออกมา ประชาชนทั่วทุกทิศต่างยินดี ในที่สุดว่าที่กษัตริย์ก็กลับมาเหยียบประเทศบ้านเกิด กลับมาพัฒนาประเทศ มาเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรและขวัญกำลังใจให้คนทั้งชาติ

เด็กบางคนไม่รู้จักท่านด้วยซ้ำไป ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร มีแค่รูปพระฉายาลักษณ์สมัยเด็กเท่านั้น จนบางคนคิดว่าท่านหญิงมาเรียยึดอำนาจ ไปเรียบร้อยแล้ว บางคนถึงขั้นคิดว่าทั้งสองพระองค์สิ้นพระชนไปแล้ว

ตุ่ด ตู้ด ตุ้ด ตุ๊ด ตู้ด ตู๊ด เสียงโทรศัพท์มือดังขึ้น

รัชทายาทอเล็กซ์มองดูโทรศัพท์ โชว์ชื่อๆ หนึ่งขึ้นมา "ฮัลโหล"

"โหว่ ใจร้ายอ่ะ น้ำเสียงไรเยื่อใยสุด" เสียงสดใสของหญิงสาวคนหนึ่งดังผ่านโทรศัพท์เครื่องหรู

"เบี้ยวนัดพี่ยังมาพูดแบบนี้อีกก็ได้หรอ" อเล็กซ์น้ำเสียงงอลอย่างเห็นได้ชัด

"น้องไม่ได้เบี้ยวนะคะ วันราชาภิเษกของพี่ น้องไม่มีพลาดอยู่แล้ว" อนัสเตเชียประจบพี่ชายสุดที่รัก

"ก็ไหนตอนแรกบอกจะกลับมาเมื่อวาน แล้วทำไมขอเลื่อนไปกลับวันราชาภิเษกของพี่เลยล่ะ" อเล็กซ์ยังคงน้อยใจน้องสาวที่ผิดนัดอยู่

"น้องมีธุระสำคัญเร่งด่วนต้องเคลียร์ อย่าโกรธเลยน้าาาาา" เสียงออดอ้อนแบบนี้สำเร็จทุกครั้ง

"โอเคๆ มาให้ทันแล้วกัน ถ้าสายล่ะหน้าดู" อเล็กซ์วางสายพร้อมคาดโทษน้องสาว

เฮ้อ! น้องขอโทษนะคะที่ผิดนัด แต่น้องมีธุระของหัวใจต้องไปสะสาง ตอนนี้อนัสเตเชียพักอยู่โรงแรมแห่งหนึ่งในลาสเวกัส เธอต้องการมาให้เห็นกับตาเท่านั้น หลังจากสอบเสร็จ แฟนหนุ่มของเธอก็หายหัวไปเลยแล้วก็ติดต่อไม่ได้ จึงให้บอดี้การ์ดส่วนตัวไปสืบมาให้จนรู้ว่าแฟนหนุ่มของเธอมาเที่ยวที่นี่กับหญิงสาวคนหนึ่ง "เจมส์ เราขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลยนะ"

อนัสเตเชียรีบแต่งตัว มุ่งหน้าไปยังเลาจน์ โรงแรมที่เจมส์แฟนหนุ่มพักอยู่ สอดส่ายสายตาหาชายหนุ่มเป้าหมาย สายตาหยุดไปที่คู่รักคู่หนึ่ง กำลังกระหนุงกระหนิงจูบนวเนียกันไปมาอยู่ที่มุมมืดของเลาจน์ อนัสเตเชียน้ำตาไหลพรากออกมา จะเดินตรงไปที่จุดนั้น แต่มีก็มือหนึ่งยื่นมาขว้างไว้ อนัสเตเชีย มองเจ้าของแขนข้างนั้น"ครูซ!! นายไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัว" เสียงของเธอตอนนี้แข็งกร้าว

"ทำแบบนี้จะดีหรือครับ" ครูซบอดี้การ์ดเงาขององค์หญิง หน้าที่ของเขาคือ เฝ้าดูห่างๆ คอยระวังภัยให้เท่านั้น ให้องค์หญิงได้สามารถใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นปกติทั่วไปไป ตลอด4 ปี ที่ดูแลเมื่ออยู่มหาวิทยาลัยนั้นเขาไม่เคยก้าวมาใกล้ให้คนอื่นเห็นขนาดนี้

อนัสเตเชียมองครูซด้วยน้ำตา"เราต้องการสะสางให้จบ ปล่อย เอามือออกไป"

เฮ้อ! บอดี้การ์ดครูซ จึงปล่อยเธอไป ทำได้แค่มองด้านหลังเท่านั้นเอง

"ไฮ เจมส์"

คนที่ถูกเรียกหันไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร"ไง อนัสเตเชีย มาที่นี้ได้ไง"

"ไม่แปลกใจเลยหรอ" หญิงสาวเอ๋ยถาม ในดวงตายังมีน้ำใสๆ ไหลคลออยู่

เจมส์ยักไหล่ " แปลกใจ แต่ไม่แคร์"

"ใครค่ะเจมส์" สาวสวยหุ่นเซ็กซี่ ปากแดง ที่นั่งกับเจมส์ เอ๋ยถามชายหนุ่ม "แฟนเก่านะ" เจมส์ตอบอย่างไม่ลังเล

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของแฟนหนุ่ม อนัสเตเชียน้ำตาไหลพราก "ทำไม เจมส์ ทำไมเธอทำแบบนี้ เรารักกันดีไม่ใช่เหรอ"

"นั้นมันที่เธอคิดคนเดียว เราเบื่อเธอแล้ว รู้แล็วก็ไปซักที เกะกะสายตา" เจมส์ตกใจที่เห็นอนัสเตเชียร้องไห้อยู่ไม่น้อย เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน แต่ตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ สำคัญกว่า

"2ปีที่ผ่านมาไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย งั้นเราขอให้เธอโชคดี ลาก่อน" อนัสเตเชียหันหลังเดินออกมาทั้งน้ำตา กำมือเอาไว้แน่น พยายามรวบรวมกำลังทัังหมดเดินออกไปจากวงสนทนาที่น่าทุเรศนี้ แต่เมื่อไปถึงโรแรมทีีพักก็ไม่ยอมกลับห้อง เดินตรงไปที่บาร์เหล้า

"ฮื่อๆ อึกๆ " นี้หรือผู้ชายที่เธอคบมา2ปี ชายที่บอกรักเธอแค่คนเดียว เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า ถูกยกดื่มจนหมด จนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนี่งเดินมานั่งข้าง

เขามองดูอาการของเธอตลอดเวลา อนัสเตเชีย เธอรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ หรี่ตาลงมองหญิงสาวที่กำลังร้องไห้ไปดื่มเหล้าไป

@@@@ฝากกดเก็บเข้าชั้น กดหัวใจ กดคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***