

รอยยิ้มของนาย..

 

โลกละลาย^-^

พักเที่ยง~

[ฉันนั่งเหม่อลอย คิดไปเรื่อยเปื่อย]

เเพน:ปอยไม่ลงไปกินข้าวอีกเเล้วนะ!

ฉัน:เเหะๆๆ(ฉันไม่ชอบกินข้าวเที่ยง เป็นงี้มาตั้งเเต่ขึ้นม.4ใหม่)

เเพน:เดี๋ยวก็หิวคาบบ่ายหรอก ไปกินเถอะ

[ฉันมองหน้าเเพน กำลังจะตอบ....]

วิน:ไม่ไปกินข้าวหรอ (เขามองหน้าฉันสลับกับเเพนด้วยหน้านิ่งๆ)

ฉัน:ไปดิ (ฉันจับเเขนเเพนเเล้วลากเเพนเดินไป)

เเพน:เเกเป็นไรรึเปล่า ดูเกร็งๆเวลาอยู่ใกล้วินนะ

ฉัน:เปล่า ไม่ได้เป็นไร ฉันเเค่ไม่ได้สนิทกับเค้าขนาดนั้นเลยทำตัวไม่ถูก(ฉันตอบความจริงเเค่บางส่วนเท่านั้น)

;โรงอาหารของโรงเรียน

เเพน:จะกินไรวันนี้??

ฉัน:กินข้าวผัด

เเพน:ไม่เบื่อหรอ เห็นกินตลอดเลย

ฉัน:ของโปรดไม่มีคำว่าเบื่อ(ฉันยิ้มกว้างให้เเพน)

[มองไปร้านอาหารที่ฉันอยากกิน ฉันนี่อึ้งเลย นายวินยืนต่อเเถวอยู่เเต่ก็ฉันก็เดินไปต่อเเถวเพราะมีคนอยู่หลังนายวินคนนึง]

??:ใช่ปอย4/1ป่ะ

ฉัน:ใช่จ้ะ

??:เรานุ่น4/9 เพื่อนโบว์ น้องสาวพี่โนนะ

□นุ่นเพื่อนตอนม.ต้นของปอย เเถมยังเป็นน้องสาวของคนที่เเอบชอบปอยด้วย

ฉัน:อ๋อออ(ฉันพูดเสียงดังจนนายวินเเละคนเเถวนั้นหันมามอง)

นุ่น:ไม่ได้เจอกันนานเลย น่ารักเหมือนเดิมเลย(นุ่นยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร)

??:หนุ่มเอาไรลูก?

วิน:ข้าวมันไก่ต้ม ไม่เอาหนังครับ

[วินได้ข้าวก็เดินออกจากเเถวไปเลย]

ฉัน:(ฉันมองตามหลังวินไป เค้าก็เป็นคนเงียบๆเหมือนกันนะ)

นุ่น:เอาเเกงเขียวหวานกับข้าวสวยร้อนๆค่าาา

[ฉันกับนุ่นซื้อเสร็จก็เเยกย้ายกันไป ส่วนฉันก็เดินมานั่งกินกับเเพน]

ฉัน:มาเเล้วจ้า โหน่ากินจัง

เเพน:เเน่นอน อร่อยมากๆเลยด้วย

ฉัน:เเพนนี่กินข้าวไม่เหมือนกันเลยเนอะ

เเพน:เราขี้เบื่อ ก็เปลี่ยนไปเรื่อยอ่ะ

[เราทั้งคู่นั่งกินด้วยกันจนเสร็จ เลยเดินเาจานไปเก็บกัน]

เเพน:เร็วๆเลยรีบเดินมา เดี๋ยวขึ้นไม่ทันเอานะ

ฉัน:รีบอยู่หน่าา (ฉันรีบเดินไปหาเเพนเเต่สุดท้ายสายตาก็หันเจอนายวินนั่งอยู่คนเดียว จนฉันหยุดเดิน)

เเพน:เอ้า...(เเพนเงียบเมื่อหันตามฉัน)

ฉัน:ทำไมมานั่งกินคนเดียวเเบบนี้(ฉันมองหน้าเค้า)

วิน:เรากินกับเพื่อน เเต่เพื่อนเข้าห้องน้ำน่ะ

[หน้าฉันเเตกละเอียดเลย เเต่ก็สีหน้านิ่งๆไว้]

ฉัน:อ๋อหรอ5555 งั้นฉันไปละ(ฉันรีบเดินไปเก็บจานกับเเพน อายจัง)ไปกันเถอะ!!

เเพน:(เเพนหลุดยิ้มออกมา เเล้วเดินไปกับฉัน)

เลิกเรียน~

เเพน:เหนื่อยชะมัด(พร้อมบิดขี้เกียจ)

ฉัน:ใช่เลยยยย!!!

วิน:กลับกันเถอะ

ฉัน:เราต้องกลับด้วยกันหรอ?

วิน:อืม..

ฉัน:เค กลับเเล้วนะเเพน (ฉันโบกมือลาเพื่อน เเล้วเดินออกมา)

[วินนำหน้าฉัน ฉันมองเเผ่นหลังของเค้า เเล้วคิดในใจเรื่องนายวิน]

ฉัน:(เค้าตัวสูงจัง ขาก็ยาวสุดๆ เค้าเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ เงียบขึ้นเยอะ เค้าคนเดิมที่พูดมาก ชอบพูดจากวนตีนฉันตลอดเวลาหายไปไหนเเล้วนะ พอคิดเเล้วก็เเอบเศร้าเหมือนกันนะ คนเคยสนิทกันตั้งเเต่เด็กๆ อยู่ๆกลับมาเจอกัน เเล้วเราทำตัวห่างเหินกันก็เศร้าดีเหมือนกัน)

ป้ายรถเมย์~

วิน:เเม่ฉันบอกว่านั่งรถสาย##กลับได้เหมือนกัน เอามั้ย?

ฉัน:รถเเอร์นิ เเต่ตอนเย็นมันมีน้อยนะ

วิน:งั้นตามใจเธอ

ฉัน:ได้ๆนั่งได้(ทำไมฉันกลัวเค้าจะโกรธฉันนะ)

วิน:ฉันได้หมด งั้นคันไหนมาก็กลับคันนั้นเเหละ

ฉัน:เค(อ้าว..หมอนี้ไม่ใช่พวกขี้งอนนี่หว่า )

??:เเฟนหรอ

ฉัน:ไม่ใช่เพื่อนน่ะ (กลุ่มเพื่อนที่เคยรู้จักอยู่ๆก็มาทักงี้ ตกใจหมด)

??:นึกว่าเเฟน ทำไมกลับบ้านด้วยกันละ?

??:นั้นสิปกติเห็นเธอกลับคนเดียวตลอด

??:ใช่ๆ