ตอน1-2

บรืน...ครืด..เอี๊ยด..

เสียงรถยนต์หลายคันด้านนอกทำให้ผมประหลาดใจจึงเดินออกไปดู

.

"นายน่ะ"

คนขับรถคันกลางลดกระจกมาพูด

"ครับ?"

"ที่นี่ใช่บ้านนายนรึมลรึป่าว"

"เอ่อ...ชะ..ใช่ ครับ"

บอริการ์ดในรถก็กรูกันลงมาบุกเข้าไปในบ้าน

แต่ก็ไม่พบเป้าหมายที่หา

"พะ..พ่อไม่อยู่ครับ!"ผมตกใจกลัวเมื่อเห็นปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวของพวกบอริการ์ด

"แล้วมันไปไหน"คนตัวสูงที่ดูท่าจะเป็นเจ้านายเดินลงรถมา

"ไปบ่อนนะครับ"ผมตอบเสียงเบาเพราะผมไม่อยากจะพูดเรื่องนี้เท่าไร

"พ่อนายติดหนี้ฉัน30,380,562 บาท"

"ครับ?"

ผมอึ้งไปพักนึงก่อนจะสูดลมเข้าปอดอย่างจัง

ถึงพ่อจะเข้าบอนเล่นพนันแต่ถ้าติดหนี้ก็จะติดไม่เยอะมาก ประมาณ2,000-3,000 ก็ยังไหวอยู่

แต่นี่เป็นล้านผมที่ยังเรียนไม่จบก็ยังต้องหางานพาสไทม์ทำในช่วงเย็นแต่เงินที่ได้มันไม่มากนัก

"แล้วผมต้องทำอย่างไงหรอครับ"ผมพูดไปแบบนั้นเพราะผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว

"ไม่ยากแค่จ่ายเรื่องก็จบ"เขาพูดแล้วไขว้ขา

"แต่ผมไม่มีเงินนิครับ จะให้ผมทำอย่างไง"

"หนี้ของพ่อผมก็เป็นคนจ่ายตลอดก็จริงแต่ว่าครั้งนี้..อึก"ผมน้ำตาคลอเบ้า

"ถ้าผมไม่มี..ฮึก..ผมต้องทำอะไรหรอ

"น้ำตาผมไหลร่วงลง

"งั้นก็มาทำงานกับฉันสิ ฉันจะให้งามๆเลย"

"งะ..งานอะไรหรอครับ"

"มาเป็น'นางบำเรอ'ให้กับฉันไง"เขาเอื้อมมือมาจับคางผม

"หน้าตาก็ใช้ได้ มันน่าก็ทำให้ฉันมีอารมณ์

ได้"

ผมสตั้นไปชั่วครู่ ก่อนจะได้สติ

"ผะ..ผมจะทำ"

.

.

.

.

.

รถหรูได้ขับมาอยู่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง....

'แกร๊ก'เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำผมสดุ้งโย่งเพราะตลอดทางที่ผ่านมาผมก็ได้แต่เกร็งเพราะคนข้างๆได้แต่แผ่สังสีออร่าสีดำทมึนทึนออกมาอย่างหน้ากลัว

"เชิญครับ"ทันทีที่ผมลงจากรถคนรับใช้นับสิบก็ต้องแถวต้อนรับผู้เป็นนายอย่างดี

"เดินไปสิ..รึจะให้ฉันอุ้มละ"เขาเลียปาก ทำให้ผมขนลุกเป็นบ้าก่อนตั้งสติได้ผมเลยรีบจั้มเท้าเข้าบ้านโดยเร็วรึที่เรียกมาคฤหาสน์นั้นละ

พอเข้ามาในคฤหาสน์ ทุกอย่างเงียบมาก ไม่มีคนรับใช้รึบอดิการ์ดสักคน"เอาละ!"เขาปรบมือ

"ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย.."ใช่สิผมยังไม่ได้บอกชื่อให้เขารู้เลย"ผะ..ผมชื่อเรนครับ!"ผมตอบเสียงแหลมก่อนที่จะเงยหน้ามองคนตัวสูง

"งั้นหรอ..ฉันชื่อทาเรน"เขาบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมเคยฟังที่เพื่อนพูดมาบ้างว่า

'คนที่ยุ่งเกี่ยวกับการพนันน่ะมักจะมีใบหน้าตึงเครียด รึคิ้วขมวด

แต่หากเจอคนแตกต่างจากคนอื่นเช่น ยิ้มๆ รึอื่นๆ

ควรถอยห่างทันที'

ผมรีบถอยออกมา

(ทำไม่ไม่มีรีบคิดตั้งแต่ที่บ้านแล้ว)

ผมเขกหัวตัวเองดัง ป๊อก!

ก่อนจะหันไปดูคนตัวสูงที่ยืนยิ้มให้(หน้าดูหน้ากลัวห่ะ )

คุณทาเรนบอกผมว่าให้ไปที่ห้องซะเดี๋ยวจะมีคนเดินนำทางเอง

ฟุบ ....ผมทิ้งตัวลงเตียงก่อนจะดูเวลาที่มือถือที่ตนเองพกมา

"19:14 พ่อคงกลับทาแล้วสินะ"

'ครืดดดดดด..ครืดดดดด'เสียงมืถือดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณว่ามีคนโทรมา'ติ๊ด'

"ไอ่ลูกเวร!! มึงอยู่ไหน!! กลับบ้านมาซื้อเหล้าให้กู

แ-กเดี๋ยวนี้!!"พอกดรับสายเสียง ดู ด่า ตะคอกใส่สายทันที

"ผมมาใช้หนี้ให้พ่อไง"

"หนี้! หนี้อะไร อย่ามาข้ออ้างกับกู กูพ่อมึงนะ!!"

"แล้วพ่อไปติดหนี้ใครเข้าล่ะ ห๊ะ!!" ผมตะคอกคืน

พ่อเงียบไปพักนึงก่อนจะพูดมาหนึ่งประโยคว่า

"เออ ขอบใจอีลูกเวร แล้วมึงอย่ากลับมาให้กุเห็นหน้าอีก"

ประโยคนั้นทำผมมจสลาย ไม่มีใครรักผมเลย

เอาผมมาขายแล้วตัวเองสุขสบาย

"เกลียด เกลียด เกลียด!!! เกลียดที่สุด"ผมพูดกับตัวเองว่าทำไม่ค้องมาเจอเรื่องแบบนี้

รึว่าเรา....ควรตายจริงๆ

.

.

"นายไม่ตายหรอกนะ'นายสุระสิทธิ' :)"

.

.

.

.

ถ้ามีคนอ่านผมจะมาต่อครัช^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***