ตอนที่2

"จะไปชุดนี้จริงหรือ" เมื่อเห็นน้องชายหัวแก้วหัวแหวนลงมาจากชั้นบน พี่ชายสุดหวงที่นั่งรออยู่ภายในห้องรับแขกด้านล่างต้องหรี่ตามองน้องชายตนอย่างจริงจัง

"ก็ใช่น่ะสิครับ ทำไมเหรอ" ร่างเล็กๆของน้องชายค่อยๆเดินเข้ามาเพื่อย่นระยะห่างของทั้งคู่ สีหน้าของข้าวปั้นฉายแววไม่เข้าพี่ชายตนอย่างสุดจะกลั้น

อุตส่าห์สั่งตัดจากห้องเสื้อแบรนด์ดังเชียวนะ และในงานวันนี้จะให้จืดชืดได้ยังไง เป็นงานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ของบริษัททั้งที่ จะน้อยหน้าแขกเหรื่อในงานคงยอมไม่ได้

"พี่ว่ามันโป๊ไป" พี่ชายสุดหวงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินเข้าประชิดตัวน้องชาย พลางจะเอาเสื้อมาคลุมให้แต่น้องชายก็ห้ามกันเสียก่อน

"หยุดเลยเฮีย ไม่เห็นจะโป๊ตรงไหนเลย" มีพี่ที่คอยหวง ค่อยห่วงกันมันก็ดีอยู่หรอก แต่เฮียน่ะชอบมองเขาเป็นเด็กอยู่เรื่อย นี่เขาโตจนเรียนจบแล้วนะ ไม่ใช่ข้าวปั้นตัวเล็กๆในวัยเยาว์นั้นสักหน่อย

"ก็ได้ๆ งั้นไปกันเถอะ" สุดท้ายคนเป็นพี่ก็ยอมให้กันเหมือนดั่งทุกครั้ง จึงได้รับรอยยิ้มหวานของน้องชายเป็นรางวัล ก็น่ารักแบบนี้ไงถึงได้ต้องหวงมากแบบนี้

สองพี่น้องเดินตรงไปยังลานจอดรถส่วนตัวที่ต่อเติมจากของเดิม เพราะมีนิสัยชอบซื้อรถสวยๆแต่ราคาแพงหูฉี่มาเก็บสะสมไว้ ก็ซื้อแค่ทีละคันนะ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงเยอะจนละลานตาขนาดนี้เหมือนกัน

"เลือกสิ" และก็เป็นอีกครั้งที่ตามใจน้องชาย หรือเป็นเพราะเลือกไม่ถูกกันแน่จึงได้โยนทุ่มให้น้องชายเป็นฝ่ายตัดสินใจ

"แลมโบร์กินีสีมุกคันนั้นแล้วกัน" ข้าวปั้นยืนคิดอยู่เพียงครู่ก็ชี้นิ้วเรียวไปยังเป้าหมาย พี่ชายเห็นอย่างนั้นก็กดปลดล็อครถดังปิ๊บขึ้น ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญน้องชายไปยังรถยนต์คันหรู เมื่อนั่งเข้าที่เสร็จสรรพ เสียงเครื่องยนต์อันเป็นเอกลักษณ์ก็ดังกระหึ่มก่อนจะเคลื่อนตัวทะยานไปยังจุดหมายปลายทาง

เพราะเป็นเจ้าของงานจึงต้องมาก่อนใคร แต่ทีมงานและพนักงานที่รับผิดชอบก็กำลังตรวจเช็คความเรียบร้อยอีกครั้งกันเหตุฉุกเฉิน แต่ก็ไม่วายที่จะคอยสแตนบายอยู่หากเกิดเหตุที่ไม่ได้อยู่ในการคาดเดา

ภายในงานจัดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ที่จุคนได้เป็นจำนวนมาก ถึงแม้แขกที่ถูกเชิญมาจะมีเพียงแค่นักธุรกิจจำนวนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์อันดี หรือคู่ค้าเท่านั้น แต่ถ้าจะให้จัดในห้องเล็กๆที่ต้องยืนเบียดเสียดกันคงจะเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่ๆ

เพราะไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายของสถานที่จัดงาน เฮียถึงได้เลือกห้องซะใหญ่โตเวอร์วัง เพราะสถานที่แห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรมในเครือของเจย์เฮ้าส์ ซึ่งเป็นธุรกิจอย่างหนึ่งที่ชายหน้าตายเป็นผู้ถือครอง และกุมบังเหียน

ถึงจะรวยล้นฟ้าขนาดไหนแต่ถ้าชอบทำตัวชวนขนลุกแบบนั้นก็ไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็มีแมงเม่าที่ชอบเล่นกับไฟอยู่ไม่น้อย ทั้งที่รู้ว่าจะมอดไหม้เป็นจุลแต่ก็ยังพาชีวิตไปถวายอย่างยินยอม

20:00 น.

เป็นช่วงเวลาที่เจ้าของงานอย่างเฮียขันขึ้นกล่าวปราศรัยสักเล็กน้อยบนเวที หลังจากนั้นก็จะเป็นช่วงเวลาที่คนอย่างข้าวปั้นรอคอย วันนี้หมายหมั้นปั้นมือไว้แล้วว่าจะทำคะแนนสักหน่อย และที่แต่งตัวแบบนี้มาก็เพื่อการนี้โดยเฉพาะ

ขาเรียวสวยในชุดสูทสีเข้มที่ถ้ามองมาเผินๆก็ยังดูทางการอยู่บ้าง ท่อนบนมีเพียงสูทตัวนอกเท่านั้น ที่เผยแผงอกบางวับๆแวมๆ พอให้คนมองได้กลืนน้ำลาย แต่ถ้าคุณมองจากด้านหลังก็อาจมีอาการตาพร่าได้ ด้านหลังเปิดโล่งโชว์แผ่นหลังขาวเนียนและบั้นเอวคอดเล็ก แต่ตรงกลางมีเส้นเล็กๆสองเส้นจับยึดสาบเสื้อทั้งสองด้านเอาไว้ไม่ให้กางออก

ออกงานกลางคืนทั้งทีจะจืดชืดได้อย่างไร

"พี่ชิน อยู่นี้นี่เอง" กว่าจะเจอก็กวาดสายตาจนทั่วก่อนสบปะทะเข้ากับแผ่นหลังกว้างน่าซบ ที่ยืนอยู่ตรงระเบียงด้านนอก

"พี่ออกมาสูดอากาศน่ะค่ะ น้องข้าวปั้นตามหาพี่อยู่หรือคะ"

เคยได้ยินป่ะว่าอย่าไว้ใจผู้ชายพูดคะขา แต่กลับคนนี้พร้อมกระโจนเข้าใส่

"อื้อ ข้างในน่าเบื่อ" ข้าวปั้นทำหน้ามุ่ยปากยื่นจนน่าจับบีบซะให้เข็ด แต่มือก็ดันไวขึ้นมาทำงานประสานกับสมองเสียอย่างนั้น มือหนาของชินบีบหมับจนกลีบปากคนน้องบิดเบี้ยวตามแรงบีบ แต่ก็น่ารักไม่หยอก

"อื้อ เอ็บอะ" ไม่เจ็บเลยสักนิดแค่การละคร อยากจะยืนให้จับให้ลูบได้ทั้งวัน

พอได้ยินคนน้องงอแงก็คลายแรงฝ่ามือที่เผลอไปบีบน้องซะได้ พร้อมกับยิ้มปนหัวเราะเบาๆพาคนฟังใจอ่อนยวบ ไม่ว่าจะได้ยิน ได้เห็นสักกี่ครั้งก็ไม่ชินสักที มีแต่แย่ลงกว่าเดิม หัวใจดวงนี้ดูจะไม่เชื่อฟังกันเลยตั้งแต่ได้พบกับผู้ชายคนนี้ ก็เต้นแรง และแรงขึ้นเรื่อยๆ จนอดรู้สึกหวาดหวั่นไม่ได้ว่าอีกคนจะได้ยินกันหรือเปล่า เสียงของหัวใจน่ะ

"คุณชินครับ..." แต่แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขมักสั้นเสมอ แต่ก็ดีแล้วแหละไม่งั้นคงได้หามกันส่งโรงพยาบาลแน่ๆ นักธุรกิจหนุ่มที่เข้ามาเอ่ยทักพี่ชินเพราะเป็นโอกาสอันดีที่จะขยับขยายธุรกิจให้ก้าวไกลขึ้น ผมเองก็ไม่อยากอยู่ฟังเรื่องน่าปวดหัวนั้น แม้ในอนาคตก็ต้องปวดหัวกับมันอยู่ดี แต่นั่นก็เป็นเรื่องของในอนาคต ตอนนี้ขอปัดทิ้งไปไกลๆก่อนแล้วกัน

โชคดีที่ห้องจัดเลี้ยงนี้มีมุมเงียบๆให้สำหรับคนที่ขี้เบื่อ หรืออยากสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าที่ตรงนี้ไม่มีคนยืนสูบบุหรี่ทำลายบรรยากาศจนมีแต่กลิ่นฟุ้งของสารนิโคตินลอยเคว้งอยู่ในอากาศ

กลุ่มควันสีหม่นลอยพลิ้วขึ้นสู่อากาศ ยิ่งลอยสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งเลือนลางและจางหายเป็นเนื้อเดียวกับอากาศ ข้าวปั้นจึงคิดจะไปที่อื่นเสีย เพราะเขาเป็นคนที่เกลียดกลิ่นบุหรี่เป็นที่สุด ได้กลิ่นทีไรก็รู้สึกพะอืดพะอมจวนเจียนจะอาเจียนเสียให้ได้ พูดไม่ทันขาดคำก็ตีรื้นขึ้นมาจ่อตรงคอหอยเสียแล้ว

อึก!

มือเล็กๆยกขึ้นปิดปากฉับ ท่าทีพะอืดพะอมอยู่ในสายตาคมในจังหวะที่หันกลับมาเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น ร่างเล็กๆกุมท้องปิดปากส่งเสียงแปลกๆออกมาเบาๆ เรียวคิ้วคมเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหลุบตามองสิ่งที่อยู่ในมือตน มือหนาที่มีร่องรอยของเส้นเลือดปูดนูนพร้อมก้านบุหรี่ในมือ ยื่นออกไปยังกระถางต้นไม้ที่วางประดับไว้ตามมุมระเบียง ก่อนจะออกแรงกดส่วนปลายที่ติดไฟลงกับดินในกระถางเพื่อดับมันเสีย ก่อนจะยกขึ้นมาแล้วโยนบุหรี่ที่ดับสนิทแล้วลงถังขยะ

"ดับให้แล้ว" เสียงทุ้มต่ำติดเย็นชาเอ่ยขึ้นบอกอีกคน และก็เหมือนกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ เพราะตั้งแต่กระดูกสันหลังเย็นวาบไล่ริ้วขึ้นมายังก้านสมอง ดวงตากลมใสเบิกกว้างก่อนจะเงยหน้าขึ้น แอบคาดหวังว่าคงไม่ใช่คนที่คาดคิดไว้ อาจเป็นเพียงคนที่มีน้ำเสียงคล้ายคลึงกัน แต่ความจริงก็คือความจริง พอได้สบตาคมติดเย็นชาก็ต้องผงะถอย

!!!

"อ้ะ" จังหวะนรกมันเกิดขึ้นอีกแล้ว ในจังหวะที่เผลอชักเท้าถอยไปด้านหลังจนชนเข้ากับคนที่กำลังเดินผ่านมา จนเสียหลัก เอาอีกแล้ว ไอ้สถานการณ์แบบนี้ทำไมมันต้องมาเกิดขึ้นตอนที่อยู่ต่อหน้าเขาด้วยนะ

อับอาย อับอายเหลือเกิน

หมับ!

กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังอย่างดิออร์ ซาเวจ ปะทะเข้าจมูกเพราะระยะห่างของทั้งคู่เหลือเพียงนิด ถ้ายกมือขึ้นกั้นไม่ทัน ผมคงได้ฝังจมูกไปกับแผงอกแน่นๆนั้นไปแล้ว มือเล็กๆพยายามดันเพื่อขืนตัวออกทั้งที่รอบเอวถูกโอบรัดด้วยแขนแกร่งเอาไว้

"ผมไม่เป็นไรแล้ว...ปล่อยด้วยครับ" พยายามกลั้นใจพูดให้จบๆในคราวเดียว เพียงแค่ประโยคสั้นๆก็เล่นเอาสูญเสียพลังงานไปมากโข แต่ก็ยังดีที่เขายอมคลายแรงโอบรัดให้กัน จนผมสามารถยืนทรงตัวได้ด้วยแรงขาของตัวเอง

"ขอบคุณครับ" และก็รีบโน้มตัวก้มขอบคุณอย่างไว ก่อนจะหันหลังก้าวสับฉับๆกลับเข้าไปในงานโดยไม่รอฟังว่าใครอีกคนจะพูดอะไรหรือไม่

สายตาคมของคนตัวสูงทอดมองตามแผ่นหลังเล็กๆที่เปิดอวดผิวนวลเนียนที่ห่างออกไปเรื่อยๆตามย่างก้าวที่ขาเล็กๆนั้นก้าวเดินออกไปทีละก้าว ทีละก้าว..

...***...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***