ch.1

"นี่เรียกว่าแผนงานเหรอ ไปทำมาใหม่!" แฟ้มเอกสารถูกโยนใส่กระแทก จนรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่สันจมูก ก่อนล่วงลงตามแรงโน้มถ่วง จนผมต้องก้มลงเก็บมันอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

แผนงานโดนตีกลับนับครั้งไม่ถ้วน ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันไม่ผ่านตรงไหน เพราะหัวหน้าไม่แม้จะเปิดดูมันเลยสักนิด

ผมนั่งลงแหมะที่โต๊ะประจำของตัวเอง ก่อนจะยกแขนขึ้นแล้วทิ้งศีรษะลงบนฝ่ามือ ซุกใบหน้าลงนิ่งค้างไว้ก่อนขยับเรียวมือขึ้นเสยผมจนยุ่งไม่เป็นทรง ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนใจพรางยาวเยียด

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าทำไมถึงโดนกลั่นแกล้งอยู่แบบนี้ เพราะผมไปมีปัญหากับเด็กที่หัวหน้าเกี้ยวอยู่น่ะสิ ไม่รู้ว่าเด็กนั่นไปเป่าหูอีท่าไหน ถึงได้โจมตีและกดดันทุกวิถีทาง

อยากจะยื่นซองขาวลาออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่สมัยนี้หางานไม่ง่ายเลย แล้วในช่วงที่ต้องตระเวนหางานใหม่จะเอาอะไรยาไส้ ถึงทำได้เพียงกัดฟันสู้ต่อไป

เพราะสภาพอารมณ์ไม่คงที่จึงย้ายตัวเองมายังห้องน้ำ หวังว่าน้ำเย็นๆจะทำให้ลดอาการหัวร้อนรุ่มๆไปได้บ้างไม่มากก็น้อย

ผมยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกที่มีหยาดน้ำเกาะพราวอยู่ทั่วใบหน้า แล้วแย้มรอยยิ้มให้กำลังใจตัวเองเหมือนทุกวัน ก่อนจะพาร่างกายกลับมานั่งแหมะที่โต๊ะทำงานตามเดิม

"น้องหลินคะ ขอฝากค่ะ" แต่ในระหว่างที่กำลังนั่งง่วนอยู่กับงาน เสียงใสที่แสนคุ้นเคยก็ดึงความสนใจของผมไป เมื่อเหลือบตาขึ้นมาก็ปะทะเข้ากับถุงขนมถุงใหญ่ที่มีขนมหลายอย่างรวมอยู่ในนั้น

"ขอบคุณครับพี่จี" พี่ในแผนกยิ้มแย้มแกว่งมือน้อยๆพอให้ถุงขนมในไหวไปมา ผมส่งมือไปรับเหมือนทุกครั้งที่เธอชอบซื้อของติดไม้ติดมือมาฝาก แต่อย่าพึ่งเข้าใจผิดคิดไปไกลว่าเขาชอบผม พี่จีแต่งงานแล้วครับ และเธอซื้อมาฝากทุกคนในแผนกอยู่แล้ว

"ซึมเลยนะ โดนไอ้แก่นั้นแกล้งอีกแล้วดิ" ผมพยักหน้าน้อยๆเป็นคำตอบ มันไม่ได้เป็นความลับอะไรเพราะทุกคนรู้ดีว่าหัวหน้าของพวกเราเป็นไอ้เฒ่าหัวงู

"ส่งไฟล์งานของหลินมาให้พี่ช่วยดูมั้ย เดี๋ยวพี่ช่วยรอบนี้อาจจะผ่าน" พี่จีเดินอ้อมมาหย่อนก้นลงตรงบริเวณว่างตรงโต๊ะทำงานผม

"เขาไม่แม้แต่จะเปิดอ่านสักนิดครับ ต่อให้ทำดีแค่ไหนแก้อีกกี่รอบ ถ้าเขาไม่เปิดดู แล้วยังเอาแต่พูดว่าไม่ผ่าน ก็เท่านั้นแหละครับพี่" พอผมพูดจบพี่จีก็ชกหมัดกับฝ่ามือตัวเองอย่างไม่ชอบใจ

"ทนอีกหน่อยนะ หัวหน้าคนใหม่กำลังมาแล้ว ไอ้แก่นั่นจะได้กระเด็นไปไกลๆสักที" ผมพยักหน้าตอบพี่จีไป หวังว่าหัวหน้าคนใหม่จะไม่เป็นแบบเขานะ

พี่จีตบที่บ่าผมเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจก่อนจะเดินกลับไปที่ตัวเอง ไม่วายบอกให้ผมกินขนมให้หมดด้วยนะ ผมจึงทำเพียงยิ้มตอบไป จะให้กินมันก็ได้อยู่หรอกแต่เยอะขนาดนี้กี่วันละเนี่ยถึงจะหมด

...

19.30 น.

เพราะวันนี้ไม่ต้องอยู่ทำโอทีจึงกลับถึงบ้านไว้กว่าทุกวัน เพราะความเหนื่อยอ่อนทำให้ผมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างหมดแรง โดยที่คลายเพียงเนกไทและกระดุมสองสามเม็ด ก่อนจะจมหายเข้าสู่ห้วงนิทราโดยสมบูรณ์

.

.

.

"คุณชาย ฟื้นสิขอรับ" แรงเขย่าทำให้ผมต้องฟื้นเปลือกตาอันหนักอึ้ง แล้วก็แว่วเสียงคล้ายสะอื้นไห้ให้ได้ยินอยู่ใกล้ๆ ผมกระพริบตาถี่รัวเพื่อปรับโฟกัส ก่อนจะเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่าร้องไห้ ริมฝีปากก็พร่ำพูดแต่คำเดิมๆ

"คุณชาย! ฟื้นแล้วหรือขอรับ" แล้วก็เปลี่ยนเป็นท่าทางดีใจทั้งยังมีรอยคราบน้ำตาอยู่ ก่อนจะลุกลี้ลุกลนวิ่งออกไปที่ไหนไม่รู้ เพียงไม่นานเด็กหนุ่มคนนั้นก็กลับมาอีกครั้ง แต่มีผู้อื่นตามหลังมาด้วย

แต่ด้วยความที่ยังรู้สึกมึนๆอยู่จึงไม่ได้สังเกตอะไรมาก ใครจะจับต้องที่ใดก็ให้ทำอย่างยินยอม จนกลับมาเหลือเพียงผมกับเด็กคนนั้นเพียงสองคนอีกหน

"ข้าจะไปต้มยาให้นะขอรับ คุณชายนอนรอสักประเดี๋ยว" เด็กหนุ่มพูดจบก็วิ่งออกไปโดยไม่รอทำตอบจากผม และด้วยความมึนงงและปวดศีรษะจึงทำให้ผมจมลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

...***...

talk

**เราได้รีไทร์เรื่องนี้ใหม่ทั้งหมด เพราะรู้สึกว่าแบบเดิมมันค่อนข้างไม่แมคเซ็นเท่าไหร่ แต่ยังคงความพรีเรียดไว้เหมือนเดิม และเป็นแนวข้ามภพ อย่างที่วางพล็อตไว้แต่แรก

ฝากติดตาม คอมเมนต์ กดไลค์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***