ตอนที่ 1 โอตาคุผู้คลั่งไคล้

10ปีก่อนได้มีประตูเชื่อมระหว่างมิติหรือที่หลายๆคนเรียกกันว่า "เกท" ปรากฏขึ้นบนโลกอย่างกระทันหันสร้างความสับสนให้แก่ผู้ที่ได้พบเจอ แต่จู่ๆก็มีมอนสเตอร์มากมายออกมาจากเกทนั้น มอนสเตอร์เหล่านั้นได้เข้าโจมตีมนุษย์จนให้เกิดความวุ่นวายขึ้นทั่วทั้งโลก แต่ก็มีมนุษย์บางกลุ่มที่ได้รับการอเวคทำให้พวกเขาเหล่านั้นมีพลังวิเศษ พวกเขาได้เข้าต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์เป็นเวลากว่า3ปีจึงหยุดยั้งการโจมตีของเหล่ามอนสเตอร์เอาไว้ได้ แต่เกทเหล่านั้นก็ไม่ได้หายไปไหนแถมมอนสเตอร์ยังเกิดขึ้นมาใหม่อีกเรื่อยๆ แต่มอนสเตอร์เหล่านั้นก็ไม่ได้ออกมาจากเกทเลยแม้แต่น้อยจนกว่าจะผ่านไป1เดือนมอนสเตอร์เหล่านั้นจึงจะพากันออกมาจากเกจและเข้าจู่โจมมนุษย์อีกครั้ง เราเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "เกทแตก" จึงก่อให้เกิดอาชีพใหม่ที่เรียกกันว่า "ฮันเตอร์" ที่จะเข้าไปกำจัดมอนสเตอร์ในเกจก่อนที่จะเกิดการเกทแตก และเหล่าฮันเตอร์ก็จะนำแร่และไอเท็มต่างๆที่อยู่ภายในเกทออกมา แร่และไอเท็มเหล่านั้นเป็นที่ต้องการอย่างมากจึงทำให้มีราคาที่สูง ทำให้อาชีพฮันเตอร์เป็นอาชีพที่หลายๆคนใฝ่ฝัน และในปัจจุบันถือได้ว่าอาชีพฮันเตอร์นี้มีความสำคัญเป็นอย่างมากและเป็นอาชีพที่มีอิทธิพลต่อความเป็นอยู่ของมนุษย์ในตอนนี้มากที่สุด

"สถาบันฮันเตอร์" เป็นสถาบันสำหรับสอน เหล่าฮันเตอร์อายุน้อยที่ยังไม่มีประสบการณ์ให้มีความรู้และความเข้าใจเกี่ยวกับอาชีพฮันเตอร์ ก่อนที่ฮันเตอร์อายุน้อยเหล่านี้จะออกไปประกอบอาชีพฮันเตอร์อย่างเป็นทางการ ที่สถาบันฮันเตอร์แห่งนี้ได้แบ่งห้องเรียนตามระดับความสามารถของเหล่าฮันเตอร์ แบ่งออกได้เป็น ห้อง F E D C B A S เรียงจากห้องเรียนระดับต่ำไปห้องเรียนระดับสูงตามลำดับ

ณ ห้องเรียนระดับ F ห้อง 7

ขณะที่อาจารย์กำลังทำการสอนอยู่มีชายรูปร่างอ้วนคนหนึ่งหลับอยู่ และจู่ๆชายอ้วนคนนั้นก็ยืนขึ้นมาพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น

ชายอ้วน:สตาเบิร์สตรีมมมม!!!

ทุกคนในห้องต่างหันมามองที่ชายอ้วนคนนั้นพร้อมกัน และเมื่อชายอ้วนรู้ตัวว่าตนเองนั้นได้ทำอะไรลงไปเขาก็ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกด้วยความอับอาย อาจารย์ได้เดินมาหาเขาด้วยสีหน้าที่แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกไม่ค่อยพึงพอใจสักเท่าไหร่และพูดขึ้นมาว่า

อาจารย์:นี้! ซงหยางนายคงจะเบื่อมากเลยงั้นสินะที่เรียนวิชาที่ฉันสอนน่ะนายถึงหลับไปอย่างนั้น? งั้นก็ออกไปวิ่งที่สนามสัก10รอบเป็นยังไงเผื่อว่าจะได้หายเบื่อบ้างน่ะ

และชายอ้วนคนนี้ก็คือพระเอกของเรื่อง เขามีชื่อว่า "ซงหยาง" และใช่อย่างที่ทุกคนคิดเขาเป็นโอตาคุเต็มขั้นเลยล่ะ

ซงหยาง:ค...ครับอาจารย์ผมจะออกไปวิ่งเดี๋ยวนี้แหละครับ

ซงหยางเดินออกไปวิ่งที่สนามตามที่อาจารย์สั่ง โดยมีเพื่อนๆในห้องของเขามองเขาอยู่ด้วยความสมเพช ระหว่างที่กำลังวิ่งอยู่ซงหยางก็ได้คิดขึ้นมาว่า

ซงหยาง(คิดในใจ):เห้อออ ฉันล่ะอิจฉาพระเอกในอนิเมะจริงๆเลย มีทั้งพลังความสามารถและก็มีอีเว้นท์สนุกๆเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ล่ะวัน และที่สำคัญฉันอยากมีฮาเร็มเหมือนพระเอกพวกนั้นบ้างอ่ะ

ซงหยางวิ่งไปพลางคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อยจนครบ10รอบเขาจึงเข้ามานั่งในห้องเรียนอีกครั้ง แต่พอเขาเข้ามาอาจารย์ก็ได้สอนเสร็จไปนานแล้ว และก็มีชายคนหนึ่งที่ดูแล้วก็รู้ว่าเป็นอันธพาลของห้องเดินมาหาเขา ทุบโต๊ะของเขาและพูดขึ้นมาว่า

ชายอันธพาล:เห้ย! ไอ้อ้วนแกเพ้ออะไรของแกว่ะ? แกนี้มันน่าขยะแขยงสุดๆไปเลยว่ะ โอ้ใช่โอตาคุอย่างแกคงอยากจะใช้พลังได้เหมือนในอนิเมะที่แกชอบสินะ

และชายอันธพาลคนนี้เขามีชื่อว่า "หลงไห่" เป็นอันธพาลคุมห้องเรียนระดับ F ห้อง 7 ห้องนี้

และหลงไห่ก็ได้ชูมือขึ้นมาต่อหน้าของซงหยางและได้ใช้พลังไฟของเขาเสกไฟขึ้นมาบนมือของเขาเพื่อโชว์ซงหยางและหลงไห่ได้พูดขึ้นมาว่า

หลงไห่:นี้ไง พลังที่แกอยากใช้นักใช้หนาแต่ทำไมน่ะแกถึงใช้มันไม่ได้? อ่อ!ฉันลืมไปก็เพราะแกมันเป็นขยะยังไงล่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!

ใช่แล้วที่ว่าซงหยางนั้นเป็นขยะ เพราะถึงแม้เขาจะเข้ามาอยู่ในสถาบันฮันเตอร์ได้ แต่พลังของเขาแทบจะไม่ได้แตกต่างจากคนธรรมดาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้ เขานั้นมีแค่พลังทางกายภาพที่มีมากกว่าคนปกติแค่น้อยนิดเท่านั้น

ขณะนั้นเองก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาและพูดขึ้นมาว่า

หญิงสาวปริศนา:นี้! หลงไห่นายน่ะหยุดรังแกซงหยางเขาได้แล้ว นายไม่มีอะไรจะทำอย่างงั้นเหรอถึงได้มาแกล้งคนอื่นแบบนี้?

หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่า "ตงหลิง" เธอเป็น 1 ใน 4 สาวงามของสถาบันเธอมีระดับพลังที่แท้จริงอยู่ที่ระดับ A แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง(ที่ผู้แต่งยังไม่ได้คิดว่าจะเอาเหตุผลอะไรดี)ทำให้เธอจำเป็นต้องมาอยู่ที่ห้องระดับ F โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอนั้นมีพลังอยู่ที่ระดับ A

หลงไห่:เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ฉันก็จะไม่ไว้หน้าเธอหรอกนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ้ง!

ตงหลิง:หึ! น้ำหน้าอย่างนายน่ะเหรอ? นี้คิดจริงๆเหรอว่านายจะทำอะไรฉันได้น่ะ?

หลงไห่เมื่อได้ฟังเช่นนั้นเขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาไม่รอช้ารีบเข้าไปโจมตีใส่ตงหลิงด้วยพลังเปลวไฟของเขา

หลงไห่:หนอยเน่! คิดว่าฉันไม่กล้าอย่างงั้นเหรอ? เอานี้ไปกินส๊าาาา!

ขณะที่พลังเปลวไฟของหลงไห่กำลังพุ้งตรงเข้าไปหาตงหลิงแต่ตงหลิงเธอกลับไม่มีท่าทีว่าเธอเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

ตงหลิง:ก็แค่ไฟจากเทียนไขทำให้ฉันรู้สึกอุ่นยังไม่ได้เลย

ตงหลิงยกมือของเธอขึ้นมาข้างหน้าและใข้พลังน้ำแข็งของเธอสร้างโล่น้ำแข็งขึ้นมาป้องกันพลังไฟของหลงไห่เอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

ตงหลิง:ก็แค่พวกอวดดีไปให้พ้นสายตาของฉันสะ!

ตงหลิงได้ใช้พลังน้ำแข็งของเธอสร้างเป็นก้อนน้ำแข็งที่มีความแหลมคมจำนวนมากขึ้นมาและเธอได้บังคับให้ก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นพุ้งเข้าไปโจมตีใส่หลงไห่

หลงไห่:หนอยเน่! อย่ามาทำเป็นได้ใจนะนังบ้า!

หลงไห่ก็ได้ใช้พลังเปลวไฟของเขาสร้างเป็นลูกบอลไฟขนาดใหญ่โจมตีใส่ตงหลิงด้วยเช่นกัน

พลังของทั้งสองได้เข้าปะทะกันทำให้เกิดการระเบิดขึ้น แรงระเบิดทำให้หลงไห่กระเด็นไปชนกับกำแพงห้องจนเขากระอักเลือดออกมา

หลงไห่:เฮื๊อก!....อึก ยัยบ้า! หนอยเน่ฝากไว้ก่อนเถอะ!

หลงไห่ด้วยความอับอายที่เขาพ้ายแพ้ให้กับตงหลิง เขารีบลุกขึ้นมาและเดินออกไปจากห้อง

ตงหลิงเธอได้หันมาหาซงหยางและพูดขึ้นมาว่า

ตงหลิง:นายเป็นอะไรรึเปล่า?

ซงหยางเขารู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก เพราะเขานึกไม่ถึงว่าตงหลิงที่เป็นถึง 1 ใน 4 สาวงามของสถาบันจะมาช่วยและยังมาคุยกับเขาอีก เขาพูดขึ้นมาอย่างติดๆขัดๆว่า 

ซงหยาง:ม...ไม่เป็น...ไร...ครับ ขอบ...ขอบคุณ...ท...ที่เธอมา...ช...ช่วยผม

ตงหลิง:ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ

ตงหลิงเธอได้เดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอปล่อยให้ซงหยางนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆจนถึงเวลากลับบ้าน

ขณะที่ซงหยางกำลังเดินกลับหอพักของเขาเขาก็ได้คิดเรื่องอนิเมะที่เขาชอบตามปกติ เขาก็ได้เดินมาถึงหอพักของเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ซงหยาง:อ้าว! นี้มาถึงหอพักตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? คิดเรื่องพริคเกอร์ดาบพิฆาตอสูรรุ่นลิมิเต็ดที่กำลังจะนำมาขายในวันพรุ้งนี้จนเพลินเลย พรุ้งนี้เราคงต้องตื่นเช้าหน่อยแล้วเพราะว่าเขาผลิตออกมาแค่100ตัวเท่านั้นเอง ยังไงฉันก็ต้องเอามันมาให้ได้

ขณะที่ซงหยางกำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องของเขาจู่ๆก็มีเกทเกทหนึ่งปรากฏขึ้นมาข้างหน้าของซงหยางและก็มีมอนสเตอร์มากมายออกมาจากเกทและเข้าจู่โจมใส่ซงหยางทันที ซงหยางรู้สึกตกใจและสับสนเป็นอย่างมากก่อนที่อ็อคตัวนึงจะใช้กระบองของมันฟาดไปที่เขา แต่เขาก็สามารถนำมือมาปัดป้องการโจมตีของอ็อคตนนั้นเอาไว้ได้แต่ด้วยเรี่ยวแรงของอ็อคที่มีอยู่อย่างมหาศาลทำให้ซงหยางที่มีพลังกายเพียงน้อยนิดไม่สามารถทนต่อการโจมตีของเจ้าอ็อคได้ ทำให้ตัวของเขากระเด็นไปไกลฟาดเข้ากับกำแพงอย่างจีงจยกำแพงเกิดรอยร้าวใหญ่โตขึ้นมา ซงหยางเขารีบลุกขึ้นมาแต่ด้วยอาการบาดเจ็บของเขาทำให้เขาทรุดตัวล้มลงทันทีที่เขาลุกขึ้นมายืน ขณะนั้นเจ้าอ็อคก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆด้วยรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว ซงหยางเขาพยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้งแต่เขาก็ไม่สามารถแม้แต่ขยับตัวได้ เขาได้พูดขึ้นมาอย่างไรเคสสมหวัง

ซงหยาง:นี้ฉันต้องตายแล้วอย่างงั้นเหรอ? ก็แหงล่ะนะ ก็ฉันมันไม่ใช่พระเอกในอนิเมะสักหน่อยหนิ แต่ว่านะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่พระเอกแต่ฉันคือโอตาคุและโอตาคุอย่างฉันน่ะจะไม่ยอมตาย จนกว่า...จนกว่าฉันจะได้พริคเกอร์ดาบพิฆาตอสูรรุ่นลิมิเต็ดเนสุโกะจังในชุดว่ายน้ำริมชายหาดใต้แสงอาทิตย์อัสดงหรอกนะเว้ยยยยย!!!

ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมาพร้อมกับหน้าต่างระบบเหมือนในอนิเมะ มังงะ และนิยายหลายๆเรื่องที่ซงหยางเคยดู

ติ้ง! กำลังทำการเชื่อมระบบกับร่างโฮสต์ เชื่อมต่อสำเร็จแล้ว10% 20% 30% 60% 80% 90% 100% ทำการเชื่อมต่อระบบกับร่างโฮสต์สำเร็จแล้ว

{ระบบสุดยอดโอตาคุ}

{ร่างโฮสต์} ชื่อ - ซงหยาง เผ่า - มนุษย์ อายุ - 17 ปี เลเวล 1 มานา 100/100 ค่าประสบการณ์ 0/100 โลกที่ไปเยือน 0 สกิล 0 ฉายาที่ใช้ได้ 1

ค่าความแข็งแกร่ง 19 ค่าความคล่องตัว 10 ค่าความอึด 5 ค่าสติปัญญา 9 ค่าเสน่ห์ 0 แต้มคะแนน 0 คะแนน 

{ฉายา} - โอตารุผู้คลั่งไคล้ \= ทำให้ความเข้ากันได้ของตัวโฮสต์และร่างจินตนาการเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ซงหยางรู้สึกตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาเป็นอย่างมาก เขาได้พูดขึ้นมาว่า

ซงหยาง:น...นี้มัน ไม่จริงน่า หรือว่านี้จะเป็นระบบของพวกพระเอก?

{โปรดติดตามตอนต่อไป}

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***