

รอยแค้น..แรงรัก

 

Chapter 3 เบี้ยตัวนึง

"จะส่งของเมื่อไหร่.."

เสียงของพัค ชอนอากล่าวถามยู จองมินอยู่ที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง

"พรุ่งนี้ตีสองครับนายใหญ่"

"ยกเลิกซะ..ธุรกิจมืดทั้งหมดฉันจะเลิกทำมัน.."

"ไม่ได้นะครับ..นายใหญ่ก็รู้ว่าวงการนี้เข้าแล้วออกไม่ได้ เอ๊ะะ..เดียะ...."

"แต่ฉันไม่ได้เข้า..ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย คนที่เข้าคือป๊ากับพี่ชายฉัน ไม่ใช่ฉัน.."

เธอรีบชิงคำพูดตัดประโยคในสิ่งที่เขาจะพูดต่อไปในทันที

"แต่ที่เรามีได้ขนาดนี้มันก็เพราะว่าไอ้ธุรกิจพวกนี้นะครับ"

"นายเข้าใจผิดอะไรไปรึเปล่า ยู จองมิน"

จ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง

"ตระกูลฉันไม่ได้ได้มาจากการทำงายพวกนี้หรอกนะ แต่เป็นป๊าฉันต่างหากที่เป็นเดินเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมันเองน่ะ ถึงฉันจะก้าวขึ้นมาแทนพี่ชาย แต่ก็ใช่ว่าฉันจะสืบสานสิ่งที่อาป๊าฉันทำไว้ต่อไปนี่นะ"

กล่าวจบก็ยกมือปัดผมตัวเองไปด้านหลัง

"ฉันน่ะ..ยังไม่อยากตายเพราะไปขัดผลประโยชน์ของใครเข้าหรอกนะ เพราะทุกคนในนี้ก็พร้อมใจกันที่จะออกจากมันกับฉันเหมือนกัน"

เชยผมตัวเองแล้วพูดกล่าวต่ออีกว่า

"แล้วไอ้พวกธุรกิจโรงแรม นำเข้ารถยนต์จากต่างประเทศ ก็มาจากธุรกิจของออมม่ากัยปู่ของฉันทั้งนั้น"

07:21 น.

"นี่..! ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้"

"ปล่อยให้โง่ดิ! ถ้าปล่อยให้เธอเดินเอง เธอก็หาโอกาสเธอน่ะต้องอยู่กับฉันไปอีกนาน เพราะฉะนั้น..! อย่าทำตัวดื้อด้าน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

เมื่อพูดจบเธอก็เผยยิ้มอย่างสะใจออกมา

"เอาตัวไปขึ้นรถ.."

"ครับนายใหญ่.."

เสียงของคัง แทวอนกล่าวตอบรับคำและทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย

2 ชั่วโมงต่อมา..

ร่างสูงของพัค ชอนอายืนมองไปที่เฮลิคอปเตอร์สองลำที่จอดอยู่ตรงหน้าไม่ใกล้ไม่ไกล

"พวกนายพายัยนี่บินไปเกาะ폭포(พกโพ)ก่อนเลย ฉันจะตามไปทีหลัง..ส่วนนาย..! ยู จองมิน อยู่คุญยกับฉันก่อน ค่อยตามไปพร้อมกับฉัน"

ยู จองมินหันไปมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วหันหลังให้ทำเป็นไม่สนใจ

"ยู จองมิน..! ฉันบอกให้นายอยู่คุยกับฉันก่อนไง ถ้าไม่ฟังกัน นายก็ไม่ต้องตามฉันไปไหนอีกเลย"

ยังคงยืนนิ่งหันหลังให้เธอ

"อย่ามาทำตัวแข็งกร้าวใส่ฉัน นายก็รู้ว่าถ้าฉันไม่ชอบอะไรฉันจะไม่เก็บมันไว้ให้รกหูรกตา และแนนอนสิ่งที่ฉันจะทำคือการเก็บมันซะ"

เธอกล่าวย้ำประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นโดยไม่ไว้หน้าใคร ซึ่งบ่งบอกถึงว่าเธอทำจริงเป็นแน่นอน

"มันจะเกินไปแล้วนะชอนอา.."

เสียงของชา ฮเยนากล่าว

"หุบปากอยู่เงียบๆไป อย่าเสือกเรื่องของฉัน เพราะอีกหน่อยมันก็จะถึงคิวของเธอแล้ว"

จิกสายตามอง

"เธอมันบ้าอำนาจ..เก่งแต่ปาก"

เพรี๊ยะะ!!

เสียงฝ่ามือของพัค ชอนอาตบกระทบลงบนใบหน้าสาวของชา ฮเยนาด้วยความเร็วแรง ซึ่งทำให้สายตาของลูกน้องของเธอทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองชา ฮเยนาที่โดนตบหน้า

"ที่นี้ก็รู้แล้วรึยังว่าฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก อย่ามาอวดดีกับคนอย่างฉัน”

พูดกับชา ฮเยนาแล้วเหลียวตามองลูกน้องจนพวกเขาต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาที่น่ากลัวและน่าเกรงขามไปในทันที และจากนั้นเธอก็ออกคำสั่งกับลูกน้องทุกคนที่ตามมาด้วยกับเธอต่อว่า

“รีบเอาตัวไปขึ้นฮอก่อนที่ยัยนี่จะเจ็บตัวไปมากกว่านี้"

"ครับนายใหญ่.."

สิบนาทีผ่านไปหลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ขึ้นสู่ท้องฟ้า มีเพียงร่างของหญิงสาวและชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่เหนือจุดลานบินเพียงเท่านั้น

"จองมิน..! หันหน้ามาคุยกับฉัน"

หันกลับไปหาเจ้านายด้วยความไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่

"อีกสองวันนายเตรียมส่งของซะ"

"คุณจะบ้ารึไงกัน ในเมื่อคุณสั่งให้ผมยกเลิกออเดอร์ไปแล้ว"

"นายคิดว่าฉันโง่หรอ ถ้าฉันโง่ฉันจะคุยกับนายอยู่หน้าห้องที่ฉันขังยัยนั่นอยู่รึไงกัน นั่นมันแผนลวงของฉันเองที่จะทำให้ยัยนั่นคิดว่าเราเคยค้าสารเสพติด แล้วจะได้มีความเกรงกลัวเรา"

จ้องมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมอธิบายเหตุผลทุกอย่างให้เขาฟัง

"ก่อนที่ฉันจะคุยกับนายเมื่อเช้านี้ ฉันโทรไปบอกลูกค้าไปแล้ว"

"ผมคิดว่านายใหญ่จะหมายถึง การที่เราค้าไข่มุกว่าเป็นธุรกิจมืดซะอีก ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ"

เขากล่าวคำขอโทษผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง

“ไม่เป็นไร..นายไม่ต้องบินไปกับฉัน ฉันจะไปคนเดียว ถ้าฉันไปถึงเกาะเมื่อไหร่คัง แทวอนก็จะบินกลับมาที่นี่เหมือนเดิม”

กล่าวจบก็ก้าวเท้าเข้าไปหาจองมินใกล้ๆ

“ฉันโทรบอกลูกค้าไว้แล้วว่าจะมีคนสั่งยกเลิกการส่งของ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่การยกเลิกจริงๆ”

2 ชั่วโมงหลังบินถึงเกาะ

คัง แทวอนเดินเข้ามาหาพัค ชอนอาที่ยืนนั่งจิบไวน์ทอดสายตามองดูวิวทะเลอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้านพักตากอากาศ

“ผมว่านายใหญ่ทำเกินกว่าเหตุไปแล้วนะครับ”

“แล้วพี่ชายฉันล่ะ พี่ชายฉันตายเพราะยัยนี่ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

เธอกำแก้วไวน์ในมือแน่น

“อดีตมันผ่านไปแล้วนะครับ นายใหญ่ไม่ควรไปยึดติดอยู่กับมัน เธอเป็นแค่ต้นเหตุ แต่เธอไม่ได้เป็นคนฆ่านะครับ”

กล่าวพร้อมกับผายมือไปข้างในบ้าน

“ถ้าผมรู้ว่านายใหญ่จะเอาเธอมาทรมานร่างกายแบบนี้ ผมจะไม่ตามตัวเธอให้นายใหญ่ตั้งแต่แรกเลยเด็ดขาด ผมจะไปเอายามาทำแผลให้เธอ”

“ถ้านายไปเอายามาให้ยัยนี่ กระสุนปืนนัดนี้ได้เจาะกบาลเข้าไปอยู่ในสมองนายแน่”

ยืนขึ้นเล็งกระบอกปืนไปที่ศีรษะของคัง แทวอน

“นายก็รู้นี่ว่าฉันแม่นปืนแค่ไหน แล้วระยะแค่นี้ฉันยิงไม่พลาดแน่”

“ผมนึกว่านายใหญ่จะโตกว่านี้ซะอีก”

“นายกล้าสั่งสอนฉันงั้นหรอ”

ผั๊วะะ!!

ต่อยหน้าคัง แทวอนไปทีนึงแล้วชี้หน้าพร้อมบอกกับเขาไปอีกว่า

“อย่าบังอาจมาสอนฉัน..”

เธอกล่าวพร้อมกับจ้องมองหน้าของเขาด้วยความเกรี้ยวกราด

“ขอโทษครับบ..! แต่ที่นายใหญ่ทำมันเกินไปไหมครับ ผมสงสารเธอ..”

“คุณที่นายควรจะสงสารคือฉันมากกว่า งานที่อยากจะทำก็ไม่ได้ทำ เพราะแม่งต้องกลับมาดูแลกิจการของที่บ้านแทนทุกคนที่ตายไปจากฉันกันหมด”

ยังคงจ้องมองหน้าเขาด้วยความเกรี้ยงกราดแต่เพิ่มอารมณ์ความโกรธและความเจ็บปวดปะปนกันไปเข้ามาด้วย

“รีบบินกลับขึ้นฝั่งไปซะ แล้วเหลือคนไว้ที่นี่แค่สองคนก็พอ ถ้าคนอยู่บนเกาะนี้เยอะ มันจะเกะกะขวางลูกหูลูกตา ฉันไม่ชอบคนเยอะ แล้วก็ส่งเอกสารมาให้ฉันก็พอ อาทิตย์หน้าฉันค่อยจะเข้าไปดูงานที่โรงแรม”

“ได้..ผมจะไป แต่ก่อนไปผมขอนายใหญ่อย่าใช้ความรุนแรงที่เกินกว่าเหตุจะได้มั้ย เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับนายใหญ่”

“คนอย่างฉันน่ะ ไม่มีทางอ่อนข้อให้กับใครง่ายๆหรอกนะ”

“เข้าใจแล้วครับ ผมขอตัวก่อนแล้วกันครับ..”

หลังจากที่คัง แทวอนเดินจากไปเธอก็เดินไปยังห้องห้องหนึ่งเปิดประตูห้องเข้าไปเรียกใครบางคนที่อยู่ด้านในให้ออกมาจากห้อง

“ออกมานี่”

“ไม่ไป..!”

“ก็บอกให้ออกมาไง..หรืออยากเจ็บตัวอีกเป็นรอบที่สามรึไง”

“เจ็บก็เจ็บสิ! เพราะถึงยังไง ฉันก็ต้องโดนเธอทำแบบนี้อีกต่อไปอยู่เรื่อยๆอยู่แล้วนี่”

เดียวเข้าไปหาเธอข้างในใกล้ๆแล้วกระชากแขนเธอขึ้นมาด้วยความรุนแรง

“อย่าปากดีให้มากนัก ระวังจะได้ตายเพราะปากเอา..”

พูดขู่อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“เธอมันก็แค่หมากเบี้ยตัวนึงที่อยู่ในมือฉันก็เท่านั้น ที่ฉันคิดอยากจะทำอะไรยังไงกับมันตอนไหนก็ได้”