Chapter 5 ยิง

ร่างสูงของพัค ชอนอาก้าวเท้าลงมาจากรถตู้คันสีดำขัดแล้วจากนั้นก็เอ่ยถามกับลูกน้องตัวเองไปว่า

“ใครเป็นคนจัดการบริหารที่นี่ในตอนนั้น”

“ก็..! ผู้บริหารที่เป็นหุ้นส่วนคนอื่นๆครับ”

“อย่างงั้นหรอ..! เรียกประชุมด่วนแบบกะทันหันเลยมา”

“แต่ว่าวันนี้เราแค่..”

“คำสั่งฉันถือเป็นเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!!”

“ครับบ..!!"

.

.

“คุณ..! คุณช่วยพาฉันหนีไปจากที่นี่ได้มั้ย"

“ผมก็อยากจะช่วยคุณนะครับ..แต่คงไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ ทำไมจะไม่ได้..”

“เพราะถ้าผมช่วยคุณหนีไปจากที่นี่ นายใหญ่ก็อาจจะฆ่าผมทิ้งเลยก็ได้ยังไงล่ะครับ”

“ก็โหดร้ายเกินไปแล้วนะ แต่ว่ากฎหมายก็มีนี่คะ ทุกคนอยู่ภายใต้กฎหมายกันหมด เค้าไม่กล้าฆ่าคุณหรอกค่ะ”

“ใช่ครับ! ทุกคนอยู่ภายใต้กฎหมายกันหมด แต่สำหรับสกุลพัคนั้น..อยู่เหนือกฎหมายทุกคน ผมขอตัวนะครับ..”

.

.

“ใครกันที่เรียกประชุมกะทันหันแบบนี้”

“ฉันเอง..! พัค ชอนอา..ทายาทที่เหลืออยู่คนเดียวของสกุลพัค..และเป็นผู้รับตำแหน่งประธานคนใหม่ต่อจากพี่ชาย”

“อะไรกัน..! ยังดูเด็กอยู่เลยนะคุณน่ะ แล้วแบบนี้จะบริหารงานได้เร้ออ..”

“ถึงฉันจะดูเด็ก..! แต่ฉันอายุ 28 แล้วนะ อีกทั้งยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ให้กับค่ายนักร้องนักแสดงอีกด้วยนะ สามารถถอนหุ้นออกไปได้ทุกเมื่อเลยนะคะ Because... I don't care..!!”

“สามหาว..!”

“จะสี่หาวห้าหาวก็ได้นะคะ แต่ฉันก็ต้องขอบคุณพวกคุณทุกคนนะคะ ที่ช่วยกันบริหารในระหว่างที่ฉันยังอยู่ที่ต่างประเทศอยู่..จบการประชุม..ฉันเรียกประชุมพวกคุณเพียงแค่นี้แหละค่ะ”

22:26 น.

“ใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังการตายและเป็นคนฆ่าพี่กันนะ พี่แชอิน.."

มองทอดสายตาออกไปจากระเบียงบ้างแล้วกระดกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

“ใครที่มันสั่งฆ่าพี่ฉันจะเอาคืนให้สาสม ส่วนต้นเหตุฉันรู้สึกว่ามีอะไรค้างคาใจกับเธอ”

“ฉันคงจะเก็บเธอเอาไว้ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงไม่ปล่อยให้อยู่จนถึงวันนี้แน่ๆ”

“เพราะดูเหมือนว่ายัยนั่นจะรู้จักอดีตของฉันว่าฉันเคยเป็นคนยังไง”

“ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันจะทำมันจะถูกหรือผิด แต่ฉันจะทำมัน..”

2 วันต่อมา..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

พัค ชอนอาเดินเข้าไปเคาะประตูห้องห้องหนึ่งก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปด้านใน

“ไม่อยู่ห้องหรอ..! ไปไหน”

กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง

“ฮึ่..!! คงจะออกไปเดินเล่นข้างนอกน่ะสิท่า”

.

“เรากลับเข้าไปข้างในเถอะนะครับ”

“ฉันยังไม่อยากกลับเข้าไป..ถ้ากลับเข้าไปก็ต้องไปเจอกับเธอ”

“ถ้าไม่ไปตอนนี้ แล้วนายใหญ่ไม่เห็นคุณ ผมเกรงว่า..”

“แล้วไงคะ!! ไปตอนนี้หรือตอนไหนก็มีค่าเท่าเดิม เจ็บตัวเท่ากัน”

“ชา ฮเยนา..!!”

น้ำเสียงของพัค ชอนอากล่าวเรียกนามของชา ฮเยนาด้วยโทนเสียงต่ำ แล้วจากนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอกับคัง แทวอนที่ยืนอยู่ด้วยกัน

“ตอนแรกบอกจะนอนเป็นง่อยอยู่ในห้องไม่ใช่หรือไงกันห๊ะ กลับเข้าไปข้างในซะ เวลาความสุขของเธอมันได้หมดลงแล้ว เพราะต่อจากนี้ไป..มันคือเกมส์”

“จะไปตอนไหนมันก็ไม่ต่างกัน”

“อย่ามาต่อปากต่อคำกับฉัน”

“แทวอน..! นายจะไปไหนก็ไปได้แล้ว”

หันหน้าไปสั่งคัง แทวอนให้ไปจากตรงนี้

“ยืนบื้ออะไรอยู่ได้..บอกให้ไปก็ไปดิวะ”

สิ้นเสียงนั้นเขาก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น

“ฉันจะเปิดโอกาสให้เธอพูด..ถ้าเธอรู้จักฉันจริง เธอต้องรู้อดีตของฉัน”

“เราสองคนเคยคบกันมาก่อน”

“แฮะ!! โกหกชัดๆ ฉันเนี่ยนะจะเคยคบกับเธอ”

“จะไม่เชื่อก็แล้วแต่..เพราะถึงยังไงมันก็คือความจริง”

มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง

“ไม่สิ! จะบอกว่าเราเคยคบกันมันก็ไม่ถูก เพราะฉันเป็นเมียเธอตั้งแต่ก่อนเข้าวงการแล้ว”

เพรี๊ยะะ!!

พัค ชอนอาตบหน้าของชา ฮเยนาเข้าอย่างจังเมื่อเธอบอกและสื่อถึงว่าตัวเองเป็นสามีของเธอคนนี้

“อย่ามากล่าวหาว่าฉันเป็นผัวเธอ อย่ามายัดเยียดความเป็นเมียให้กับฉัน เพราะฉันคงไม่ตาต่ำพอที่จะคว้าเธอมาทำเมียหรอกนะ”

เธอกรอกสายตามองไปทั่วทั้งเลือนกายของอีกฝ่ายพร้อมกับกลั่นน้ำเสียงเข้มด้วยความโกรธอีกฝ่ายที่กล่าวหาเธอพล่อยๆโดยไม่มีเหตุผล แล้วจากนั้นก็เดินกลับไปทางเดิมที่เดินมา ชา ฮเยนาจึงร้องตะโกนเพื่อตอกย้ำความรู้สึกเธอไปอีกว่า

“เราเคยได้เสียกันแล้วชอนอา..ได้ยินมั้ยว่าเราเคยมีอะไรกันแล้ว”

สิ้นเสียงนั้นพัค ชอนอาก็ยืนนิ่งแล้วก็เดินกลับไปตบหน้าชา ฮเยนาอีกครั้ง

“ยัยบ้านี่..! เลิกพล่ามหุบปากตัวเองสักทีดิวะ”

พูดด้วยความโกรธกริ้วอีกฝ่ายอย่างถึงที่สุด

“มันน่าสมเพชคนอย่างเธอจริงๆเลย ทุเรศ..กล้าพูดออกมาได้ไม่อายปาก”

พูดจบก็จิกหัวเธอแล้วลากเดินเข้าไปในบ้านพักแล้วโยนทิ้งลงบนเตียง

“ฉันกลับมาคราวนี้ตั้งใจว่าจะไม่ทำอะไรเธอแท้ๆ แต่เธอบีบบังคับให้ฉันทำเองนะชา ฮเยนา..”

พูดบอกกับเธอด้วยความเกรี้ยวกราด

“เอาเลยสิ..ฆ่าฉันให้ตายตรงนี้ไปเลย ฉันก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน”

“อยากตายมากนักใช่มั้ยห๊ะ..!! ได้!!”

พูดจบก็เอากระบอกปืนที่เหน็บไว้ด้านหลังใต้ชายเสื้อออกมาเล็งใส่ชา ฮเยนา

“ถ้าอยากตายมากนักฉันก็จะช่วยสงเคราะห์ให้..”

มองชา ฮเยนาด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง

“กลัว..กลัวหรอ กลัวทำไมล่ะ ก็บอกว่าอยากตายเองไม่ใช่รึไง แล้วจะกลัวทำไม แต่ไม่ต้องห่วง..ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก เพราะฉันจะให้เธอยังตัวเอง”

ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอแล้วยัดกระบอกปืนใส่มือของเธอ แล้วเธอก็มองปืนกระบอกนั้นด้วยความกล้าๆกลัวๆ

“เอาสิ! ยิงสิ..!! ยิงดิวะ ยิง..อยากตายก็ยิงเลย ยิงง!!”

เธอยังคงมองปืนกระบอกนั้นด้วยความกล้าๆกลัวๆสลับกับมองพัค ชอนอาเพราะถูกเธอพูดกดดัน แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะหันกระบอกปืนไปใส่พัค ชอนอา

พัค ชอนอาได้เห็นการกระทำของเธอดังนั้นก็ค่อยๆเผยยิ้มมุมปากออกมาให้เห็นทันที

“เอาดิ..ยิงเลย ถ้าเธอกล้ายิงก็ยิงเลย..”

พูดท้าทายอีกฝ่ายให้ยิงตัวเอง แล้วก็ค่อยๆย่างเท้าก้าวเข้าไปหาเธออย่างช้าๆ จนสุดท้ายเธอก็ต้องตัดสินใจที่จะลั่นไกปืนใส่ชอนอาด้วยความกดดัน แต่ทว่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะในกระบอกปืนไม่ได้บรรจุลูกกระสุนเอาไว้ และพัค ชอนอายังคงเผยยิ้มตัวเองออกมาอย่างผู้ชนะ

“กระบอกที่มีกระสุนปืนบรรจุอยู่จริงๆอยู่กับฉัน เธอคิดว่าฉันจะเอาปืนกระบอกที่มีกระสุนใส่ให้เธอจริงๆรึไง อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ะ บังอาจมากเลยนะ ที่กล้าจะยิงฉันน่ะ”

จ้องมองนัยน์ตาของชา ฮเยนา แล้วจากนั้นก็แย่งปืนมาไว้ในมือตัวเอง แล้วฟาดหลังมือที่จับกระบอกปืนตบใส่หน้าเธอ จนเกิดมีรอยแผลบนใบหน้าและมีเลือดไหลออกมากบปาก เธอจึงได้ตอบโต้กลับไปแต่ก็ไม่สามารถจะสู้กลับได้ ด้วยอีกฝ่ายนั้นมีแรงกำลังมากกว่าตน

“จำไว้ว่าถ้าเธอคิดจะสู้หรือตอบโต้กับฉันอีก แล้วผลที่มันออกมามันจะเป็นยังไง”

กล่าวจบก็ใช้นิ้วโป้งมือของตัวเองเช็ดเลือดออกจากปากให้เธอ แล้วคัง แทวอนก็เปิดประตูเดินเข้ามา

“นายใหญ่ทำอะไรเธอ..”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย..ออกไป”

“แต่สิ่งที่นายใหญ่ทำมันไม่ถูก..”

“ก็แค่ของเล่นชิ้นนึง ที่ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้”

“แต่เธอก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่ใช่สิ่งของ..เธอมีชีวิตจิตใจ..มีความรู้สึกนึกคิดเหมือนกันกับนายใหญ่”

ผั๊วะะ!!

เดินเข้าไปต่อยหน้าคัง แทวอน

“ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน เพราะฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร หน้าที่ของนายคือการตามหาคนที่บงการฆ่าพี่ชายฉัน.....You know..”

“ฉันไม่ได้ต้องการแค่ตัวต้นเหตุและคนที่ฆ่าหรือแพะอย่างเดียว แต่ฉันต้องการคนที่มันบงการฆ่าด้วย”

“ได้..!! ผมจะรีบกลับไปตามต่อให้นายใหญ่เอง ถึงแม้มันจะหาตัวยาก เพราะคนที่ฆ่ามันโดนฆ่าปิดปากไปแล้ว”

“นายว่าไงนะ"

มองค้อนอีกฝ่าย

“ไปตามหามันมาให้ได้..ระวังอย่าให้ใครเห็นผิดสังเกต หรือรู้เรื่องนี้นอกจากเราสองคนเป็นอันขาด”

“แล้วนายใหญ่จะกลับขึ้นฝั่งอีกรอบวันไหนครับ”

“ยังไม่รู้..!! ถ้าฉันจะกลับขึ้นฝั่งวันไหนแล้วฉันจะติดต่อไปอีกที..จับตาดูทุกคนเอาไว้ให้ดี..! มันต้องเป็นคนในแก๊งเรานี่แหละ เพราะนายคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด แทวอน..”

“แล้วนายใหญ่เอาปืนออกมาทำไม”

เดี๋ยวไปมองยังชา ฮเยนา

“นี่นายใหญ่ยิงเธอหรอ.."

“ถ้ายิงต้องได้ยินเสียงปืนแล้วมั้ย ปืนมันไม่มีกระสุน..ฉันเอากระสุนออกแล้ว ฉันไม่บ้าพอที่จะยิงใครตายหรอก"

พูดจบก็ลากคัง แทวอนออกไปจากห้องนี้

“ครับบ!! ผมเป็นห่วงนายใหญ่นะครับ ผมไม่อยากให้นายใหญ่ต้องทำเรื่องที่มันผิดๆ”

“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้..นายกลับไปตามเรื่องที่ฉันต่อเถอะ”

“ถ้ารู้ตัวคนบงการแล้ว นายใหญ่จะทำยังไงกับมันต่อไป..”

คำถามนั้นทำให้เธอกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาก่อนที่จะตอบคำถามนั้นไปว่า

“เอามันมาทรมานสักห้าหกเดือนจับมันถ่วงน้ำสักสี่ห้าวัน ให้มันอดอาหารสักสามวันต่อมื้อ สุดท้ายก็ซ้อมมันจนตาย เหมือนกับที่มันทำกับพี่แชอินฉันยังไงล่ะ"

“อันนี้ผมเห็นด้วยถ้านายใหญ่จะทำ..นายใหญ่แชอินก็เปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งของผมเหมือนกัน แต่ชา ฮเยนา..ผมอยากให้นายใหญ่ปล่อยเธอไป เพราะต่อให้นายใหญ่ทำอะไรเธอ มันก็ไม่มีประโยชน์”

“ใช่..! มันไม่มีประโยชน์ แต่ดูเหมือนว่ายัยนี่จะรู้จักอดีตของฉันที่มันได้หายไปบางส่วน ฉันไม่อยากทนกับอาการปวดหัวที่ต้องคอยเห็นภาพอดีตรางๆที่เกิดขึ้นในหัวอีกแล้ว”

“แต่นายใหญ่ก็ไม่ควรที่จะตบที่เธอ..”

“ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำหรอก ถ้ายัยนั่นมันไม่พูดว่าฉันเป็นผัวมัน"

พูดออกมาด้วยความโกรธเพราะถูกกล่าวหาเช่นนั้น

ส่วนชา ฮเยนาที่ข้างในห้อง ซึ่งตอนนี้เธอได้นั่งร้องไห้เสียใจและเสียความรู้สึกกับตัวเองคนเดียว เพราะถูกพัค ชอนอาทำร้ายร่างกายและโดนดูถูกจากเธอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***