ตำนานหวังหลิน ตอนที่_๔

พลังชีวิตจากป่าต่างหลังไหลออกจากรางขอหวังหลินอย่างมหาศาลพืชไม้นานาพันธุ์ต่างสรรเสริญยินดีราวกับเจ้าแห่งขชีวิตได้ปรากฎตัวบนโลกใบนี้แล้วเพราะฉนั้นเห่าอสูรต่างก้มคำนับให้

“นี่เจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะหวังหลิน”ร่างกายของหวังหลินเปล่งแสงสีเขียวทองตลอดเวลาดูน่ากลัวมากเพราะอะไรนะหรอพลังชีวิตระดับน้ำแม้แต่มหาจักพรรดิจากแดนเหนือก็เทียบไม่ติดกลุ่มคนที่เห็นว่ากระแสพลังชีวิตนิ่งสงบแล้วก็อกตามหาของวิเศษทันที

แต่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่าตอนนี้ตนเองทำให้ภายนอกเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่พลังชีวิตของหวังหลินไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบถึงป่าแต่ว่าภายในเมืองหลวงก็รับรู้ได้เช่นกัน

“ท่านราชครูท่าว่าเหตุการณ์ที่พลังชีวิตมหาสาลระเบิดอกท่านว่าใช่สมบัติสวรรค์หรือไม่”

“เรียนฝ่าบาทกระหม่อมได้ตรวจดูแล้วเป็นผู้มีบุญคนนึงเท่านั้นพ่ย่ะค่ะ แต่ว่าคนผู้นี้มีดวงชตาแห่งความุดมสมบูรณ์เขาไปท่ไหนที่นั่นจะมีแต่ความสุขความเจริญ”

องค์มหาจักรพรรดิที่ได้ฟังก็ยกยิ้มมุมปาก “ถ่ายทอดคำสั่งของเราตามหาคนผู้นั้นให้เจอเราจะให้เขาเป็นส่วนนึงของราชวงศ์”

หวังหลินตอนนี้ได้ลืมตาขึ้นมาแล้วเขารู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้นไม่ว่าจะเป็นด้านพลังหรืออะไรก็ตามเขานั้นทำมันได้ดีทุกอย่าง

“นายท่านเราไปตรวจดูตรงที่เกิดพลังชีวิตระเบิดดีไหมขอรับ”

ชายหนุ่มคนนั้นเพียงพยักหน้าก่อนที่คนของพวกเขาจะตรงดิ่งไปตรงนั้น ต้นวิหคเพลิงที่มีตบะมานับหมื่นปียอมรุ้ตัวดีว่าตนนั้ยนอยู่ได้ไม่นานแต่เป็นเพราะพลังหวินทำให้เขาเพิมระดับไปปอีกขั้น

“หนุ่มน้อยข้าว่าเจ้าควรรีบหนีไปตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่านะเพราะว่าตอนนี้กำลังมีกลุ่มคนจำนวนมากมุ่งหน้ามาทางนี้”วังหลินพยักน้าก่อนนจะคาราวะต้นวิหคเพลิงก่อนจะทยานออกไประหว่างทางต้นไม้น้อยใหญ่ก็ส่งเสียงทักทายกันเป็นระยะแต่ว่าหวังหลินจะช้าไม่ได้เพราะว่ากลุ่มคนที่จะมาทางนี้มาดีหรือมาร้ายกันแน่

เขาพยายามทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจแต่ทว่าพลังชีวิตที่เขาไม่รู้จักควบคุมก็แผ่กระจยออกมาตลอดเวลาจนทำให้ร่างกายของหวังหลินเปรียบเสมือนสมบัติล้ำค่าของแดนสวรรค์

กลิ่นอายของเขาตอนนี้ไม่ตางอะไรจากสมบัติสวรรค์เลยคงต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงมันจะหายไป 

“เวทย์แห่งสายลม ดินแดนบังบด”

“…”

“นี่มัน”

หวังหลินเบี่ยงหลบการโจมตีของศัตรู พลังแห่งเวทย์สายลมได้พัดผ่ายนจนพื้นที่ป่าด้านหน้าราบเป็นหน้ากลอง 

“โอ๊ะหนุ่มน้อยเจ้าจะหนีไปไหนงั้นรึ”

นี่มันอสูรระดับจักรพรรดิมันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน แรงกดดันมหาศาลได้เข้ากดดันหวังหลินจนร่างน้อยถึงกับทรุดตวลงไปหมอบกับพื้น นี่เขาจะมาตายในป่านี้จริงๆหรอ ไม่ได้เราจะตายไม่ได้เรายังไม่ได้เจอท่านพ่อท่านแม่เลยหวังหลินหลับตาก่อนจะเริ่มภาวนา

แต่นานแล้วเขก้ไม่เห็นว่าอสูรตรงหน้าจะโจมตีมา หวังหลินเลยลืมตาขึ้นกับปรากฎว่าอสูรระดับจักรพรรดิตวนั้นหายไปแล้วนี่เป็นได้อย่างไรกัน

“ขอบคุณสวรรค์ที่ท่านช่วยข้า ข้าจะไม่ลืมพระคุณท่าน”หวังหลินคาราวะให้กับความว่างเปล่า

“เจ้าจะขอบคุณฟ้าดินไปใยเป็นข้าที่ช่วยเจ้า เจ้าควรของคุณข้า”หวังหลินตกใจตรงนี้นอกจากเขที่เป็นมนุษย์แล้วก็ไม่มีใครอีก

เขาแปลกใจมากที่เห็นมนุษย์คนอื่นที่นี่ หวังหลินใช้สายตามองอีกฝ่ายอย่างพินิจร่างกายสูงใหญ่กำยำมีใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายผิวที่เขาดูสุขภาพดี นี่….เจ้ายังใช่มนุษย์หรือไม่แน่นอนว่าหวังหลินไม่ได้พูดออกไป เขาก็ยังไม่ได้ไว้ใจมนุย์ตรงน้าสักเท่าไหร่

ท่านปู่หัวหน้าหมุ่บ้านเคยสอนว่าโลกข้างนอกโหดร้ายนักจิตใจคนยากแท้หยั่งถึง คงต้องดูกันต่อไปถ้าเขาเป็คนดีเราติดตามเขาออกไปข้างยนอกด้วยคงไม่ปัญหาอะไร

หวังหลินใช้ความคิดอย่างหนักแต่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่าชยหนุ่มตอนนี้ได้ยิ้ทร่าอย่างชอบใจ

“เจ้าเลิกคิดมากได้แล้วข้าไม่ใช่คนร้าย ข้าเป็นเพียงเซียนพเนจรที่ออกท่องยุทธภพเท่านั้นเอง ถ้าข้าคิดจะข้าเจ้าอาศัยวรยุธแมวสามขาอย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้”

“ถึงข้าจะสู้เจ้าไม่ได้แต่ข้าหนีเจ้าได้แน่นอน”หวังหลินยังเถียงตอบชายคนนั้น

“ข้ามีนามว่า ลู่เหวิน สหายเซียนท่านชื่อว่าอะไร”ลู่เหวินใช้สายตามองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู ท่าทางขู่อย่างกะแมวมองแล้วน่ารักรัก

หวังหลินสบตาอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยนามของตนเองออกมา “ข้าชื่อ หวังหลิน ในเมือเรามีวาสนาต่อกันก็ออกจากป่านี้พร้อมกันเถอะ”ลู่เหวิน้ขาขมวดคิ้ว

“เหมือนจะทำให้สหายเซียนผิดหวังแล้วข้าเข้าป่านี้มาเพื่อห่าสมุนไพรเพื่อไปรักษาท่านแม่ของข้าที่ป่วยอยู่”หวังหลินพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เจ้ากำลังตามหาอะไรอยู่บอกข้าได้หรือไม่เผื่อข้าจะรู้ว่ามันอยู่ตรงไหน ไม่ใช่เพื่อข้าเคยเห็น ไม่ใช่สิเพื่อข้าจะได้ช่วยหา” หวังหลินพูดผิดพูดถูกจะให้เขาบอกได้อย่างไรว่าเขามีความสามารถพิเศษในการคุยกับต้นไม้เพราะหันถ้าจะหาอะไรในป่าก็คือง่ายมาก

“สหายเซียนมั่นใจหรือที่ท่านว่าจะช่วยข้าตามหาดอกวิหคเพลิง”

“…”

หวังหลินอย่าจะร้องเสียงหลงตอนนี้ทั้งดอกทั้งใบเขามีหมดแล้วให้สหายเซียนตรงหน้าคงไม่เป็นไร แต่ว่าจะให้ฟรีก็ไม่ได้

“ข้ามี แต่ข้ามีข้อแม้แต่ท่านต้องพาข้าออกจากป่าตกลงหรือไม่”

“ได้ข้าสัญญา ข้าจะพาเจ้าเที่ยวเมืองหลวงด้วยดีหรือไม่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***