ตำนานหวังหลิน ตอนที่_๒

ภายในหมู่บ้านยังประกอบไปด้วยจตุรทิศทั้งสี่นั่นคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้านสือชาน ประกอบด้วย จิน หลิง ตัน เฟิง เป็นชื่อเรียกของวิเศษที่คอยปกปักรักษาหมู่บ้านแห่งนี้อยู่

คนในหมู่บ้านเชื่อว่าจตุรทิศะวกนี้ถือกำเนิดขึ้รพร้อมกับดินแดนแห่งนี้ความเป็นมาไม่แน่ชัดแต่ทุกครั้งที่เกิดภัยพิบัติหรืออสูรบุกหมู่บ้านก็มีมันนี่แหละที่ขับไล่อสูรออกไปได้

"หวังหลินหะวหน้าหมู่บ้านเรียกเจ้าเข้าพบรีบไปหาท่านเถอะ"หวังหลินหันหน้าไปขอบคุณอีกฝ่ายก่อนจะลุกออกไป

อย่างที่เขาเคยบอกไปว่าที่นี่เป็นดินแดนรกร้างพืชไม่สามารถเจรอญเติบโตได้เพราะแสงอาทิตย์ส่องไม่ถึงมีเพียงพลังเวทย์เท่านั้นที่ทำให้เกิดการเจริญงอกเงยได้คนในหมู่บ้านต่างแบ่งงงานกันทำ

หวังหลินมีหน้าที่หาสมุนไพรเพื้อมาเก็บในคลั่งหมู่บ้านเพราะสงครามของเผ่าต่างๆยังประทุอย่างต่อเนื่องคนในหมู่บ้านก็มีคนเจ็บป่วยตลอดเวลาและอีกอย่างหมู่บ้านนี้ตัดสัมพันธุ์จากดินแดนภายนอกโดยสมบูรณ์ มีแม่น้ำมหานทีล้อมรอบและป่าบรรพตล้อมไว้อีกชั้นนับว่าปลอดภัยมากทีเดียวแต่ก็ออกไปได้ยากเช่นกัน

"หวังหลินมาแล้วรึมานี่มาหาลุงก่อน"นี่คือลุงหวังเป็นพ่อบุญธรรมหวังหลินเลยก็ว่าได้เขาเป็นคนเลี้ยงดูทุกอย่างให้ความให้น้ำให้ที่อยู่อาศัย

"ขอรับท่านลุง มีอะไรให้ข้าช่วย"ชายชรายิ้มอ่อนก่อนพายมือไปด้านข้างให้เห็นหญิงสาวท้องแก่นั่นคือป้าชุนนางเป็นภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน

หวังหลินต้องแปลกใจอีกครั้งเพราะป้าชุนต้องคลอดตั้งนานแล้วและนี่ก็เลยกำเนิดมานานมากทำไมถึงยังไม่คลอดอีกหวังหลินหันไปสบตากับชายชราก็พลันเข้าใจที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองพลังชีวิตของท่านป้าเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ

หวังหลินไม่รอช้าก่อนที่พลังเวทย์ที่เขียนอ่อนโยนดั่งสายน้ำจะค่อยๆประคองร่างของป้าชุนให้ลอยขึ้นกระแสพลังเวทย์ของหวังหลินเต็มไปด้วยพลังชีวิตมหาศาลป้าชุนที่ได้รับสีหน้าก็เริ่มมีเลือดฝาดมากขึ้น

"ข้าต้องขอขอบคุณเจ้ามากจริงๆหวังหลิน"หวังหลินรีบไปประคองชายชราที่ทำท่าจะคุกเข่า

"ท่านลุงท่านไม่ต้องทำถึงขนาดนี้นี่มันเป็นหน้าที่ข้าอยู่แล้วให้ข้าช่วยท่านตอบแทนพระคุณ"ชายชราก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ก่อนจะพูดกำชับกับหวังหลินอีกที

"ในตอนที่เจ้าออกตามหาพ่อแม่ของเจ้าจงจำไว้ว่าด้านนอกหมู่บ้านนี้ไม่ได้มีแต่คนดีเจ้าจงคำของลุงไว้ดีๆว่าห้ามให้ใครรู้ถึงพลังของเจ้าเด็ดขาดถ้ายังไม่อข็งแกร่งพอ"หวังหลินพยักหน้ารับคำอย่างแน่วแน่ก่อนจะเดินกลับไปที่กระท่อมท้ายหมู่บ้านเพื่อเก็บของออกท่องโลกกว้าง

"หวังว่าตำราที่เจ้าอ่านจะช่วยเจ้าได้บ้างนะหวังหลิน"

หวังหลินเขาเก็บของเอาสิ่งที่จำเป็นไปพร้อมกับแผนที่เขาต้องมุ่งหน้าไปเมืองหลวงทางที่จะผ่านไปทางนั้นโดยตรงต้องไปยังป่าบรรพตที่นั่นใกล้กว่าและปลอดภัยกว่า

ป่าบรรพตไม่ใช่ว่าไม่อันตรายที่เข้าไปลึกเท่าไหร่ยิ่งอันตรายแต่อันตรายน้อยกว่าเส้นทางหลังแน่นอนเพราะอีกที่นั่นคือมหานทีแห่งการดับสูญหรือแม่น้ำแห่งความตายดีๆนี่เอง

หวังหลินออกเดินทางตอนนี้เขาเข้ามาถึงเขตป่าชั้นนอกแล้วระหว่างทางก็เจอกับอสูรระดับต่ำบ้างแต่พวกมันไม่ได้เข้ามาทำร้านเขาเหมือนจะเป็นเพราะพลังเวทย์เฉพาะของเขาที่เป็นมิตรกับที่นี่พวกมันเลยปล่อยผ่านไม่สนใจการคงอยู่ของเขาเท่าไหร่

หวังหลินมองไปข้างหน้าก็ถึงรอยต่อของป่าชั้นในแล้ว ด้านหน้าเป็นป่าทึบที่เกิดจากเวทมนต์พืชด้านในล้วนเป็นพืชวิเศษที่เกิดจากพลังเวทย์เขาเริ่มจะต้องเริ่มหาที่พักผ่อนก่อนแล้วไม่งั้นเดินต่อไปไม่รู้ว่าเขาจะเจออะไรบ้างแถมด้านหน้าก็อันตรายมากด้วย

"เจ้าควรพักผ่อนได้แล้วหนุ่มน้อย"ต้นวิหคเพลิงท้วงติงหวังหลินก็พยักหน้า

อ่าลืมบอกไปเลยความสามารถพิเศษของหวังหลินอีกอย่างหนึ่งคือสื่อสารกับต้นไม้เวทย์ได้เกือบทุกชนิดทำให้เขาไม่เหงาเลยเวลาเดินเข้าป่าและนี่คือเหตุผลที่เขาเดินมาตั้งนานยังไม่พบอันตรายนอกจากพลังที่เป็นมิตรแล้วต้นไม้เวทย์ทุกต้นล้วนเป็นมิตรกับเขา

"แต่ว่านั่นตัวอะไรน่ะ!!?!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***