ตอนที่ 5 กลิ่นอะไรหนะ!?

ตอนที่ 5 กลิ่นอะไรหนะ!?

ลูน่านิ่งไปเมื่อคุณหญิงผู้นั้นโผเข้ากอดโดยไม่ทันตั้งตัว ทำเอาคนโดนกอดตั้งตัวไม่ทันนิ่งงันราวกับภาพวาดไม่ขยับเยื่อน

ผุบ~

คนกอดเอาหัวซุกไหล่คนโดนกอดแล้วเริ่มคลอเคลียราวกับลูกแมว

"ฟึด~หอม กลิ่นเหมือนผลไม้เลย"คนกอดเริ่มกอดแน่นขึ้น

"เจ้าใช้น้ำอบสูตรใดรึเหตุใดจึงหอมเช่นนี้"คนกอดเริ่มผละกอดออกแล้วจ้องไปยังคนที่โดนกอดอย่างไคร่รู้

"ฟึด~น่าจะเป็นเพราะข้ากินลูกท้อมากระมังเจ้าคะ"ลูน่าที่โดนผละกอด ยกแขนขึ้นมาดมเบาๆ แต่ได้กลิ่นเพียงแค่น้ำผึ้งที่กินคู่กันเท่านั้น "แต่ ข้าไม่ได้กลิ่นอะไรเลยนอกจากน้ำผึ้งนะเจ้าคะ"ลูน่าลองดมดูอีกครั้งแต่ก็ยังได้กลิ่นเหมือนเดิม

"อะแฮ่ม!"ยายแดงกระแอมเตือนขึ้น

"เอ๊ะ? ข้าลืมแนะนำตัว ต้องขออภัย ข้ามีนามว่า วิลัย เรียกข้าว่าแม่นายก็ได้นะ"คุณหญิงเอ่ยขึ้นก่อนลุกจากพื้นไปนั่งที่ของตน

สายตาลูน่าพลันเหลือบไปชายวัยกลางคนประมาณ 50-60 ปีเดินมาทางนี้

"คุณพี่ กลับมาแล้วรึเจ้าคะ?"คุณหญิงรีบสั่งบ่าวให้เอาน้ำชากับขนมมาทันที ส่วนตนเองก็เดินไปช่วยพยุงให้เขามานั่ง

ชายวัยกลางคนตัวสูงประมาณ170 ผมขาวปนดำ ใบหน้าเหี่ยวย้นพอควรแต่ยังคงเคล้าโครงหล่อเดินเข้ามานั่งแล้วหันมาจ้องลูน่าแล้วส่งสายตาถามไปที่คุณหญิง

"นี่คือ ท่านขุนธาราหรือขุนสุรธารา ให้เจ้าเรียกเขาว่าคุณท่านแล้วกันนะ คุณพี่คะนี่แม่บุพผา บ่าวคนใหม่เจ้าค่ะ"คุณหญิงหันมาพูดพร้อมยิ้มกว้างให้ลูน่า"ป้าแดงจ๊ะ ตามสบายจ๊ะ"พูดพร้อมโบกมือเรียก

ยายแดงเมื่อได้ยินดังนั้นจึงเรียกให้ลูน่าคลานเข่าแล้วลุกขึ้นตามมา เพื่อที่จะนำทางไปที่หลังเรือนใหญ่กระท่อมสำหรับบ่าวธรรมดา

"อยู่ที่นี่ไปก่อนนะ ที่นอนอยู่ในนั้นข้าเตรียมให้แล้ว หิวก็ไปช่วยที่ครัวทำอาหารเขาจักได้แบ่งข้าวมาให้ เวจก็อยู่กงนู้นไปตอนฟ้าสางจักดีที่สุด ที่นี่เค้าเรียกกันอ้าย อี ก็อย่าตกใจเป็นปกติของที่นี่ ข้าขอตัว"พูดจบยายแดงก็รีบเดินกลับไปที่เรือนใหญ่

ลูน่าที่พึ่งมาถึงก็เดินสำรวจนทั่ว กระท่อมที่นี่มีเวจ(ห้องน้ำ)อยู่ห่างจากกระท่อมไกลโขอยู่(หากเป็นที่อื่นบ่าวต้องขุดหลุมเอา) ไม่ใกล้ไม่ไกลจากกระท่อมก็มีโรงครัวอยู่ถัดไปก็เป็นเรือนเล็กหนึ่งเรือนและเรือนใหญ่อีกหนึ่งเรือนขนาดกับของตกแต่งแตกต่างกันไป เรือนหอหรือนั่น? ช่างมันเถอะ ลูน่าหยุดพักมานั่งตรงแคร่ที่โรงครัว

#โรงครัว#

มีบ่าวที่เป็นแม่ครัวจ้องมาด้วยสายตาสงสัย

"เจ้าเป็นใคร? เหตุใดข้าจึงมิคุ้นหน้า"มีคนหนึ่งในนั้นถามข้า

ลูน่ารีบลุกขึ้นแล้วหันไป"ท่านเรียกข้าหรือ?"ลูน่าชี้ไปที่ตัวเองแล้วทำหน้างงงวย

"ถ้ามิใช่เจ้าแล้วจักเป็นใครเล่า"

"ข้าต้องขออภัยข้ามีนามว่าบุพผาจ่ะ"

"บ่าวคนใหม่รึ? ข้ามิเคยเห็น"

"เจ้าค่ะ"

"มานี่สิ"คนๆนั้นกักมือเรียกลูน่าให้เดินเข้าไป

"คะ?"ลูน่าเดินเข้าไปใกล้อย่างงงๆ

"เจ้าทำอันนี้เป็นรึไม่?"พลางชี้ไปที่กระดาษที่เขียนด้วยหมึก

"ไหนเจ้าคะ"ลูน่าก้มดู

ในกระดาษนั้นเป็นรูปภาพของอะไรซักอย่าง ที่เป็นหยักมีสีขาวตรงกลางมีสีแดง เกิดจากการทอด ใช่แล้วหละไข่ดาวนั้นเอง

"ไข่ดาวหรือเจ้าคะ?"ลูน่าเอียงคอมาสบตาบ่าวคนนั้น

"ไข่ดาวรึ?"นางทำท่าตกใจ"มันคืออันใด?"

"ไข่ดาวก็คือไข่ที่นำลงไปทอดในกระทะเจ้าค่ะ"

"ข้าทำมิเป็นเจ้าช่วยข้าหน่อยได้ไหม?"

"ได้สิเจ้าคะ"หลังจากเอ่ยลูน่าก็เดินไปที่เตาถ่านพร้อมหยิบกระทะที่ด้านข้างขึ้นมา"ที่นี่มีน้ำมันรึไม่?"

"มีน้ำมันหมูอยู่ข้างๆเจ้าแล้วนะ"

ลูน่าเริ่มจุดไฟกับฟางที่มีอยู่ในโรงครัว พอไฟติดก็เริ่มเอาไม้ฟืนที่โดนผ่ามาแล้วค่อยๆใส่ลงไป รอให้แน่ใจว่าไฟติดดีแล้วก็เริ่มตั้งกระทะพอกระทะร้อนก็ใสน้ำมันหมูลงนิดนึงไปรอให้น้ำมันเดือดจึงบรรจงตอกไข่ลงไปในกระทะอย่างสวยงามรอเวลาประมาณหนึ่งนาทีก็จะได้ไข่ดาวสวยๆ เธอไม่รอช้าทำจานที่สอง พอเสร็จเริ่มเชือดเนื้อหมูเป็นชิ้นเล็กๆนำไปผัดกับไข่และข้าวสวยที่หุงกับหม้อดินและถ่านไม้ นำยกไปรวมกับอาหารที่โรงครัวทำเอาไว้แล้วยกไปเสิร์ฟเป็นมื้อเย็น

"ท่าน~"

"ข้าชื่อเพียน เรียกพี่เพียนก็ได้ ขอบใจที่ช่วยนะ"

"ไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะ"ทั้งคู่ยิ้มให้กัน

พอตกดึกลูน่าที่ยังไม่ได้อาบน้ำก็รีบเข้านอนแต่นอนไม่หลับ จะไปอาบน้ำก็น่ากลัวจึงได้แต่ทนอยู่อย่างงั้น

เอ้ก~อี เอ้ก~~เอ้กกก~

เสียงของยามรุ่งอรุณเริ่มต้นขึ้นแล้ว

ลูน่าที่ยังคงหลับอยู่เพราะพยายามข่มตาหลับอยู่เมื่อคืน

**หนึ่งชั่วยามต่อมา**

คนที่อยู่กระท่อมเดียวกับเธอเริ่มเก็บที่นอน และออกไป จากหกคนก็เหลือหนึ่งคน ใช่แล้วหละลูน่านั่นเองคนข้านอกเริ่มดับตะเกียงที่จุดไว้ทั่วเรือนเมื่อฟ้าเริ่มสาง แล้วก็ต่างแยกย้ายไปทำงานของตน

เอก~เอ๊ก~เอ้ก~

เสียงไก่ขันเพลาเจ็ดโมงโดยประมาณ

พอลูน่าลืมตาขึ้นเธอก็หันมองสำรวจอยูครู่นึงเธอลุกขึ้นอย่างแรงเมื่อหายสลึมสลือแล้วรีบออกไปจากกระท่อมทันที ลูน่ารีบเช็ดหน้าให้สะอาดแล้วเดินตรงไปทางโรงครัว

"พี่จ๊ะข้าขอถามได้รึไม่"ลูน่าเดินเข้าไปถามอย่างสุภาพเรียบร้อย

"..."คนที่บุพผาไปถามเป็นคนครัวอีกคนนึงมีชื่อว่าจุ่มเขานิ่งเงียบแล้วเดินออกไป

"เจ้าถามข้าได้นะ"มีเสียงนึงแว่วมาจากข้างหลัง ใช่แล้วนั่นคือพี่เพียนคนครัวที่ลูน่าช่วยเมื่อวานยังไงหละ

ลูน่ารีบเดินไปหาแล้วช่วยยกถังน้ำอีกใบที่พี่เพียนหาบอยู่ "มา! เดี๋ยวข้าช่วย"พร้อมกับยกไปเทในตุ่ม(โอ่ง)ที่หน้าโรงครัว ทั้งคู่พากันไปตักน้ำจนเสร็จเต็มทุกตุ่ม

"เอ้า!มีอันใดจักถามก็ถามมา"

"คือ~ข้าอยากถามว่าบ่าวเขาอาบน้ำกันกงไหนหรือจ๊ะ?"

"เค้าจะมีท่าให้อาบ ลองเดินไปดูก่อนสิ มาวันแรกก็จะว่างๆหน่อยนะ เพราะนายหญิงจักเรียกไปเลือกงานในวันพรุ่ง เจ้าควรรีบสำรวจที่นี่ให้ดีก่อนนะ แล้วก็นู่น~ท่าเล็ก แล้วไกลกว่านี้คือท่าใหญ่ ระวังด้วยหนา"พี่เพียนกล่าวก่อนจะโบกไม้โบกมือ ลูน่าเดินไปทางกระท่อมเพื่อไปเอาของสำหรับอาบน้ำ

#ในกระท่อม#

ลูน่ารีบหยิบของออกจากห่อสะพาย(เหมือนกระเป๋าแต่ใช้เพียงผ้าใช้ห่อสัมภาระไว้)ของตนบางส่วนแล้วรีบแบกห่อพายตรงไปที่ท่าเล็กทันที

"เฮ้อ!ข้าลืมบอกบุพผาเลยว่าท่าเล็กของนายส่วนท่าบ่าวคือท่าใหญ่ แม่บุพผาจักงงไหมเล่านั่น"พี่เพียนพูดพร้อมส่ายหัว แล้ววิ่งไปตามหาลูน่า(บุพผา)

#ลูน่า#

ข้าเดินลัดเลาะแม่น้ำมาทางท่าเล็กที่พี่เพียนชี้ไว้ซึ่งน่าจะเป็นของบ่าว ข้าเดินไปถอดชุดแล้วนุ่งผ้าถุงโจมอกแอบถอดแหวนเพื่อใช้เวทย์กรองน้ำขึ้นมาใส่ในถังหยดขวดน้ำปรุงสูตรพิเศษของข้าเองมันใช้บุพผาตั้งร้อยกว่าชนิดในการกลั่นแหนะ!แล้วข้าก็รีบอาบน้ำทันที

หลังจากอาบเสร็จลูน่าเก็บของทุกอย่างใส่ไปในห่อผ้าดังเดิมแต่ตนกลับลืมชุดที่จะมาเปลี่ยนเอาไว้ในกระท่อมเธอค้นห่อผ้าด้วยความกังวลใจเพราะตนนั้นนุ่งแค่ผ้าถุงโจมอกปิดไหล่ด้วยผ้าอีกผืน

"ไม่นะ!ข้าลืมชุดที่จะเปลี่ยน"พร้อมกับคลำหาต่อไป

มีปลายนิ้วเรียวห้านิ้วสกิดลงที่ใหล่ของลูน่าหลายครั้ง ทำให้ลูน่าตกใจรีบคว้าข้อมือของนิ้วเรียวนั้นมาจับทุ่มลง

ปัก!

คนตัวสูงเสียหลักล้มลงไปที่พื้น แต่คนตัวเตี้ยกว่าก็เสียหลักเพราะคนที่จับทุ่มหนักกว่าตนหลายโข

"ว้ายยยยย!"ลูน่าเซถลาล้มลงไป

ฟุบ~

ลูน่าล้มลงไปฟุบบนอกของเขาพอดี

รูปคร่าวๆของแม่และพ่อพระเอกจ่ะ

#สปอยนิดนุง💕#พวกเขามีลูกทั้งหมด3คนนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***