อันที่จริงทุกอย่างช่างแสนน่าเบื่อ สงบสุขและน่าเศร้า จนกระทั่งคุณแม่เลี้ยงผมตื่นจากการเงียบแบบแมว แล้วจู่ๆ ก็ส่งเสียงร้องฮ้าไม่จบคำ จนทำเอาผมสะดุ้งตัวลอยหลายนิ้ว และทำให้ผู้โดยสารคนอื่นที่กำลังรออยู่ในสถานีมองเราอย่างเป็นห่วงและ ประดักประเดิด
" ให้ตายสิ" ผมบอก หน้าแดงและพยายามไม่สบสายตาคน "คนมองกันใหญ่แล้ว"
"โอ!"หล่อนร้องขณะหันมาหาผมอย่างค่อนข้างตื่นเต้น "แม่พึ่งมีลางสังหรณ์น่ากลัวที่สุดเลย"
ผมควรบอกตั้งแต่ตอนนี้ว่าคุณแม่เลี้ยงผมคิดว่าตัวเองมีพรสวรรค์ในเรื่องนั้น
"คุณคงฝันไปน่ะ" ผมบอกพลางยิ้มให้ชายที่กำลังมองแม่เลี้ยงผมด้วยสีหน้าแสดงความกังวลว่าหล่อนอาจหนีออกมาจากโรงพยาบาลประสาท ซึ่งก็ไม่ไร้เหตุผลเสียทีเดียว
"แต่แม่รู้สึกแน่ๆ ว่าจะมีอันตรายจริงๆ นะ ลูกรัก อันตรายถึงชีวิต" หล่อนบอก ยังคงจ้องผมด้วยท่าทีวิกลจริต
"นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย คุณนาย" ผมทำเสียงไม่พอใจ
"แม่ไม่อยากให้ลูกเรียกแม่อย่างนั้น" หล่อนบอกขณะเอามือกุมขมับ ผมรู้อยู่เต็มอกว่าหล่อนไม่ชอบแต่ไม่มีทางเสียล่ะที่ผมจะเรียกหล่อนว่า "แม่" อย่างที่รู้ว่าหล่อนต้องการ
"อันตรายอะไรล่ะครับ" ผมถามอีกรอบ
"แม่ไม่รู้" หล่อนบอก "แม่เห็น...แม่เห็นจูบ"
"จูบเรอะ" ผมพูดพร้อมหัวเราะ "ฟังดูไม่เห็นอันตรายสักหน่อย หรืออย่างน้อยก็ไม่อันตรายถึงตายหรอกครับ ถ้าผมไม่ไปจูบกับจระเข้นะ"
"จูบ" หล่อนทวน "และอุโมงค์ อุโมงค์ยาว มืดมิดและน่ากลัว..."
"ผมจะจูบอุโมงค์เรอะ! อืม อย่างน้อย นั่นก็ฟังดูอันตรายขึ้นมานิดหน่อยแฮะ" ผมบอกแล้วยิ้มเยาะ
แต่แม่เลี้ยงยังคงต้องผมอย่างประหยัดที่สุด แม้คำพูดของหล่อนจะฟังดูไร้สาระ แต่สายตาของหล่อนกลับมีบางอย่างน่าขยาดจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเอง
'ลางสังหรณ'์ ของแม่เลี้ยงผมคลุมเครือตามเคย ผมถอนใจและมองที่ล้างรถไฟ นึกอยากให้รถไฟมาถึงเสียที ผมปรารถนาเต็มหัวใจอยากไปให้ไกลๆหล่อนเสียที
"คุณหลับไปแล้วฝันร้าย" ผมพูด ไม่พยายามปิดบังเสียงดูถูก "หรือฝันกลางวัน อะไรก็ตามที่เขาฝันเห็นกันตอนสัปหงกในชานชาลาสถานีรถไฟกลางวันแสกๆ อย่างนี้"
แม่เลี้ยงโมโหกับน้ำเสียงของผม
"กรุณาอย่าพูดกับแม่แบบนั้น" หล่อนบอก
" ผมเสียใจถ้าพูดอะไรที่ทำให้คุณโกรธผมตอบแล้วเหมือนไปทางอื่นแต่ผมไม่ได้เสียใจเลยสักนิด
......................
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments