ตอนที่:02

เขายิ้มแต่ไม่ตอบ จากนั้นเขาก็ชวนเปลี่ยนเรื่องฉันสงสัยและห่วงเขามากแต่ไม่กล้าถามอะไรมากเหมือนกัน วันต่อมาฉันก็ขึ้นมาบนดาดฟ้าเหมือนเดิม เห็นเขาอยู่ที่เดิมแต่วันนี้เดินดูแย่มากกว่าเมื่อวานอีกซะอีก แล้วพอเขาเห็นฉันเขาก็หันมายิ้มอย่างอบอุ่นให้ถึงจะดูเหนื่อยมากก็ตามตอบเขาไปว่า"ฉันเองก็ดีใจที่พี่นายเข้ามาในชีวิต" เพราะเห็นว่าเขาเหนื่อยมากฉันเลยบอกให้เขาไปพักผ่อน แล้วฝนก็เริ่มจะมาแล้วแต่ก่อนเขาจะไปเขาก็บอกกับฉันว่า"วันพรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่บ้านได้ไหมเข้ามาในบ้านเลยอ่ะ" ฉันตอบตกลงเมฆไปด้วยความเป็นห่วง แล้วเย็นนั้นฉันก็ขอป้าไปที่บ้านของเมฆ เพราะถ้าไม่บอกป้าก่อนป้าต้องฆ่าฉันแน่ถึงบ้านจะอยู่ติดกันก็ตาม หลังจากที่ฉัน พูดเรื่องขอไปที่บ้านของเมฆ ป้าของฉันก็ทำสีหน้างงและตกใจมากเพราะว่าบอกว่า"บ้านหลังข้างๆเรามันร้างมา 3 ปีแล้วนะ" หลังจากที่ฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปที่บ้านของเมฆอย่างรีบร้อนเพราะฉัน เพิ่งคุยกับเขาเมื่อเช้านี้เองนะ แต่ว่าบ้านของเมฆมันถูกล็อคอยู่พร้อมกับแม่กุญแจที่สนิมเขรอะ ฉันได้เปิดมือถืออย่างรีบร้อนเพื่อหวังว่าจะเจอบทสนทนาที่ฉันคุยกับเมฆแต่ว่าบทสนทนาที่เราคุยกันทั้งหมดนั้นมันไม่มีอะไรเลยมันเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นฉันกับเขาไม่เคยคุยกันเขาไม่เคยมีตัวตน แต่ว่าฉันยังจำชื่อบัญชี IG ของเขาได้อยู่ฉันจึงรีบค้นดูและฉันก็เจอเข้าจริงๆฉันดีใจมากจนแทบจะกรี๊ดแล้วฉันก็รีบกดเข้าไปดูที่บัญชีของเขาแต่ว่าโพสต์ล่าสุดมันก็ 3 ปีที่แล้วโพสต์รูปท้องฟ้า รูปท้องฟ้าธรรมดาที่ดูพิเศษ ฉันทรุดลงพื้นด้วยความเสียใจสับสนและงุนงงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เรื่องราวที่ผ่านมามันบ้าอะไร!!กันฉันนั่งร้องไห้อย่างลืมสิ่งรอบตัว แต่ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาเพราะรู้สึกว่ามีคนมาสะกิดที่หัว เป็นคุณป้าคนหนึ่งอายุ ประมาณ 45 ปี แล้วคุณป้าคนนั้นก็เอ่ยคำถามที่ฉันต้องตกใจพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้าตา

จบตอนที่:02

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่:01

บทต่อไป

ตอนที่:03

