Ep4 ข้อตกลง 2

...Ep4...

...ข้อตกลง 2...

ฉันกอดตัวเขาไว้แน่นเพื่ออยากให้เขาเสร็จไว้ๆ และฉันจะได้รีบกลับเสียที แต่แปลกที่เขากลับกอดฉันไว้แน่น เหมือนกับว่าเขาโหยหาอ้อมกอดนี้มาตลอด 

"อ๊า....อ๊า....อ๊า!" 

เสียงครางกระเส้าเริ่มถี่ขึ้น พร้อมกับแรงกอดที่แน่นขึ้นตาม

"อ๊า...!" 

จนในที่สุดฉันก็ทำให้เขาถึงจุดสุดยอดได้ เขาคลายแรง แขนที่รัดตัวฉันแน่น ออกและจูบที่หน้าผากของฉันเบาๆ 

"ผมรักพี่นะ" 

คำว่าผมรักพี่นั้น มันไม่น่าจะออกมาจากปากของผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันได้เลย หรือว่าเขาพูดกับผู้หญิงแบบนี้ทุกคนกัน ให้ตายเถอะมันทำให้หัวใจฉันหวั่นไหว จนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว 

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันตื่นมาในอ้อมแขนของไอ้เด็กบ้านี่ เหมือนกับคืนนั้นอีกตามเคย แค่เปลี่ยนที่จากโรงแรมมาเป็นคอนโดเท่านั้นเอง

น่าแปลก ทำไมไอ้พวกวัยรุ่นถึงชอบอยู่คอนโดกันจัง ทั้งที่ราคาคอนโดกับราคาบ้านมันก็พอๆกัน แต่เอ๊ะ!  นี่ฉันหลับไปตอนไหนกัน ฉันจึงผลักมือมันออกพร้อมกับปลุกให้มันตื่น 

"นี่! น้องทัน น้องทันคะ รบกวนทำตามสัญญาด้วย" 

เด็กนั่นงัวเงียตื่น และลุกขึ้นนั่งตามฉัน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาคลิกไปที่วิดีโอแล้วยื่นให้ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ 

"ตามข้อตกลงครับ เชิญลบได้เลย" 

ฉันรีบดึงมือถือมาจากมือไอ้เด็กบ้านั่นแล้วลบคลิปวิดีโอในมือถือออกทันที จากนั้นก็ยื่นให้กับมัน แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าโดยไม่ได้หันไปมองหน้ามันเลยแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนมันจะเรียกร้องความสนใจจากฉันนะ 

"พี่ สนใจมาเป็นผู้หญิงของผมมะ เงินดีนะ แค่ทำหน้าที่ให้ดีเหมือนเมื่อคืนเงินก็จะเข้าบัญชีทุกเดือนเลย" 

ฉันใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว หันไปจ้องหน้าคนตัวใหญ่ด้วยความเกลียดชั่ง อย่างรุนแรง ก่อนจะขว้างผ้าเช็ดตัวที่ตกอยู่ที่พื้นใส่หน้ามัน 

"ลาก่อน หวังว่าต่อไปนี้เราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ" 

มันรีบลุกขึ้นจากที่นอนพุ่งตรงมาหาฉันด้วยร่างกายเปลือยเปล่า และผลักฉันติดกำแพง 

"นี่เรานอนด้วยกันมา 2 คืนแล้ว พี่ยังจำผมไม่ได้อีกเหรอ?" 

ไปกันใหญ่แล้ว ฉันว่าไอ้หมอนี่อาการหนักแน่ๆ เลย ฉันต้องรีบหนีดีกว่า ไหนๆ ก็ลบคลิปไปแล้ว คงไม่จำเป็นต้องพบเจออะไรกันอีก 

"นายเป็นใครทำไมฉันถึงต้องจำ ออกไปให้พ้น ฉันรังเกียจนาย ทั้งขยะแขยง ทั้งไม่อยากอยู่ใกล้" 

มันกระชากตัวฉันเข้าไปประกบริมฝีปากอีกครั้งอย่างดูดดื่ม จนฉันตกใจและรีบขัดขืน 

"พี่ลองมองผมดีๆ มองดีๆ ว่าผมเป็นใคร?"

มันทำหน้าตาอ้อนวอน ใส่ฉันอีกแล้ว รู้ไหมว่าการทำหน้าตาน่าสงสารแบบนี้ มันทำให้ฉันหวั่นไหว แต่ฉันก็ยอมทำตามที่มันขอ ฉันจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรอยู่นาน 

นัยน์ตาอ่อนโยนนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน  มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยแต่ก็ให้ความรู้สึกอันตรายในเวลาเดียวกัน แต่ยิ่งฉันจ้องมองมากเท่าไหร่  

ฉันกลับยิ่งเห็นเงาของเด็กผู้ชายคนนั้น ที่ถูกรถชนตายต่อหน้าต่อหน้าฉัน สะท้อนกลับมามากขึ้นเท่านั้น จนฉันเผลอใช้มือไปสัมผัสใบหน้าคมเข้มนั่น

ฉันลูบไปที่แก้มขาวที่มีเหมือนรอยแผลเล็กๆ ก่อนที่น้ำใสๆ นัยน์ตาจะไหลออกมา กระทบแก้มของฉัน 

"ทะ.....เทียน" 

เขาจับมือฉันที่สัมผัสแก้มของเขาอย่างอ่อนโยนและถูใบหน้าไปมาที่มือของฉันอย่างคุ้นเคย 

"ผมตามหาพี่มาตลอด ผมคิดถึงพี่มากนะ" 

ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่ฉันอย่างโหยหาแต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่าอย่างไงมันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะน้องเทียนตายไปตั้งแต่ 12 ปีก่อนแล้ว

และที่แย่ไปกว่านั้นคือพ่อของฉัน เป็นผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็นผู้ฆาตกรรม พ่อของน้องเทียน เพราะพ่อของฉันเคยมีประวัติการกู้เงินบริษัทสูงถึง 50 ล้านเพื่อเอามาใช้รักษาขาของฉัน

เพราะแบบนี้ฉันถึงกลัวการถูกยืมเงิน หรือการกู้ยืมเงินมาก จนไม่กล้าแม้แต่อยากจะเข้าใกล้พวกคนทำอาชีพเงินกู้ พวกนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะฉันกลัว กลัวว่าสักวัน ฉันอาจจะทำแบบนั้นเหมือนกับพ่อ

"พี่เนม! พี่จำผมได้แล้ว พี่มาอยู่กับผมนะ ตอนนี้ผมมีทุกอย่างพร้อมแล้ว ผมจะดูแลพี่เอง"

ใบหน้าอ่อนโยน กับมือที่กุมมือฉันเอาไว้นั้นมันคืออะไรกัน เขาจุมพิตที่มือฉันเบาๆ แล้วใช้แก้มลูบไปลูบมา ราวกับว่าได้รับความอบอุ่น จากคนที่เคยผูกพันมาก่อน 

แต่ถึงกระนั้น ถึงแม้คนตรงหน้าของฉัน จะเป็นน้องเทียนจริงๆ หรือไม่ใช่ก็ตาม ฉันก็ไม่สามารถ กลับไปทำตัวสนิทสนมกับเขาได้อีกแล้ว ฉันกับเขาตอนนี้ เหมือนอยู่กันคนละโลก 

เขาเหมือนเจ้าชายผู้สง่างาม ส่วนฉันเหมือนยาจกที่ตอนนี้บริษัทใกล้จะล้มละลาย อย่างเต็มที่แล้ว และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกผิด มาถึงทุกวันนี้ ก็คือ พ่อของน้องเทียนต้องมาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ที่ไปดื่มกับพ่อฉันเป็นคนสุดท้าย

และน้องเทียนต้องถูกรถชนตาย ก็เพราะฉัน ยิ่งฉันคิดถึงเรื่องนี้ทีไรหัวใจของฉัน มันก็เจ็บปวด เหมือนมีเข็มนับแสนเล่มมาทิ่มแทง จนอยากจะฆ่าตัวตายตาม เมื่อได้สติ ฉันก็รีบดึงมือออกจากมือของเขาทันที 

"ขอโทษนะคะ คุณทัน ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่น้องเทียนตายไปนานแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะมาเล่นมุขนี้กับฉันคงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันขอตัว" 

ฉันรีบสะพายกระเป๋า แล้วพุ่งตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยมีเสียงพูดตามหลังฉัน ออกมาอย่างว่องไว

"พี่เนม แล้วผมจะโทรหานะ" 

ฉันไม่แม้จะหันไปมองด้วยซ้ำ ฉันรู้ดีว่าคนนั้นคือน้องเทียนของฉันจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันคงจะอยู่ใกล้เขาไม่ได้อีกแล้ว

เพราะถ้าฉันอยู่ใกล้เขามากไปกว่านี้ ฉันต้องรู้สึกผิดจนฆ่าตัวตายจริงๆ เป็นแน่! และเมื่อคิดได้แบบนั้น

ฉันก็รีบกลับไปหาอี่แบม เพื่อนรักของฉันที่ถูกพวกลูกน้องของน้องเทียนเคยข่มขืน เพื่อพามันหนีออกไปจากที่นี่ และจะไม่กลับมาอีกเลย 

"อี่แบม ปะเก็บของ" 

"ฮะ?" 

"กูบอกให้มึงเก็บของ" 

อี่แบมทำหน้าตามึนงงใส่ฉัน เหมือนกับว่ามันไม่เข้าใจ เพราะเมื่อวาน ฉันเป็นคนพูดเองว่าฉันจะไม่ไปจากที่นี่ โดยเอาพ่อแม่มาอ้าง

แต่มาวันนี้ ฉันกลับรีบเก็บของอย่างรีบร้อนใจ ฉัน เข้าใจมันนะ ถ้าฉันเป็นมันฉันก็คงจะทำหน้าตาเอ๋อๆแบบมันเหมือนกัน 

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมายืนเอ๋อไง มันเป็นเวลาที่จะต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด 

"อี่เนม เกิดอะไรขึ้น มึงไปหาไอ้เฮียทันมาเหรอ?" 

"อื้ม" 

ฉันเก็บของไปด้วยตอบคำถามของเพื่อนไปด้วยอย่างรีบร้อนใจ 

"มันยอมลบคลิปของมึงแล้วนะ เพราะมันยื่นมือถือให้กูเป็นคนลบให้มึงเอง" 

"ฮะ อ้าว ที่มึงเก็บของ มึงจะรีบไปไหน?" 

"พามึงไปจากที่นี่ กูบอกก่อนนะ อี่แบม ไอ้เฮียทันอะไรของมึงเนี่ย มันไม่ยอมหยุดแน่นอน รีบเก็บของเถอะ ไว้กูจะเล่าให้มึงฟังทีหลัง" 

ไม่ทันที่ฉันจะได้เก็บของเสร็จ ไอ้เด็กนั่นมันก็โทรมาหาฉัน แต่ เมื่อเพื่อนฉันเห็นเบอร์มือถือของไอ้เด็กนั่น เพื่อนฉันมันก็รีบวิ่งไปหลบอยู่มุมห้องทันที 

มันหวาดกลัวไอ้เด็กนี่ จนไม่เป็นอันทำอะไร ฉันเลย ต้องรีบเดินออกมาจากห้องนอน แล้วกดรับสายมือถืออย่างรีบร้อนแทน

"พี่ ทำไมรับสายช้า ทำไรอยู่?" 

"เออ พอดีเพิ่งกลับมาถึงบ้านน่ะ" 

"อ่อ เรื่องมะกี้คือ...." 

"ฉันไม่ถือสาหรอก แค่นายลบคลิปเพื่อนฉัน ฉันก็พอใจแล้ว" 

"......." 

เสียงจากปลายสายเงียบไป 

"ผมอยากจะอธิบายเรื่องในวันนั้นให้พี่ฟัง คืนนี้มาดินเนอร์กับผมได้ไหม?" 

"ไม่ได้หรอก พอดีฉันมีนัดแล้ว" 

"กับใครเหรอ? " 

น้ำเสียงทางปลายสายเริ่มเปลี่ยนไป เป็นเสียงโทนต่ำเหมือนกับว่าไม่พอใจ ที่ฉันปฏิเสธเขาออกไปเช่นนั้น

"กับ....." 

"อ่อ กับคนชื่อ นที ใช่ป่ะ?" 

ฉันเลิกคิ้วขึ้น ด้วยความสงสัย เพราะไม่คิดว่าคนทางปลายสายจะ รู้จักชื่อของแฟนเก่าฉัน  แต่พอนึกขึ้นได้ว่าคืนแรก ที่มีอะไรกับมัน ฉันเรียกแต่ชื่อไอ้นทีแฟนเก่าอยู่ตลอด งั้นดีล่ะ สวมรอยแม่งเลยแล้วกัน

"นะ....นายรู้ได้ไง?" 

"อ่อ ก็ตอนพี่เอากับผมในคืนแรกของเรา พี่เรียกแต่ชื่อของมัน จนผมหมั่นไส้ เลยจัดหนักจน พี่เลือดออกไง แล้วนี่ยังอยากจะไปหามันอีกเหรอ?" 

คำพูดเย่อหยิ่งสะท้อนความไม่พอใจออกมา ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเป็นคนผิดอย่างไงอย่างงั้น 

"อ่อ ถ้าจะมาพูดถึงแต่เรื่องบนเตียง ก็พอแค่นี้เถอะนะ เพราะฉันไม่ว่างมาคุยเล่นเรื่องไร้สาระกับนาย" 

เสียงหัวเราะ ดังออกมาจากปลายสาย บ่งบอกถึงความหึงหวงรุนแรง ราวกับว่าเขาเป็นอะไรกับฉันเสียอย่างงั้น 

"นี่ขนาดไร้สาระนะ พี่ยังเอากับผมถึง 2 คืนเลย คืนละกี่ครั้งน้าาาา..." 

"นี่..!" 

ฉันเริ่ม ตะคอกเสียงใส่ ไอ้เด็กบ้านั่นก่อนจะถือวิสาสะ กดวางสายไป ด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กนี่เริ่มเซ้าซี้กวนใจฉัน และรีบเข้าไปในบ้านเพื่อเก็บของต่อ

 แต่ครั้งนี้ ฉันคงต้องรีบเก็บของให้เร็วกว่าเดิม เพราะฉันถือวิสาสะวางสายเด็กนั่น ไปทั้งที่เขายังคุยกับฉันไม่จบ แถมตอนนี้เขาก็โทรหาฉันเรื่อยๆจนมือถือมันสั่นไม่หยุด 

แถมข้อความต่างๆ ก็เด้งมาในไลน์ของฉันจนฉันแทบจะเป็นบ้า แต่ฉันไม่ได้เปิดอ่านหรอกนะ เพราะมัวแต่เก็บของหนีอยู่

เมื่อเก็บของกันเสร็จแล้ว ฉันก็รีบพาเพื่อนหนีทันที และโทรไปหาพ่อกับแม่ที่กำลังไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดเพื่อเช็คดูความปลอดภัย 

การหนีในครั้งนี้ของฉัน ฉันไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่ให้พ่อแม่ปลอดภัยจากคนอันตรายอย่างไอ้เด็กนั่น ก็พอแล้ว

 เพราะถ้ามันใช่น้องเทียนจริงๆ พ่อแม่ของฉันก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นที่อาจจะได้รับอันตราย  

"ฮัลโหลว่าไงลูก" 

"พ่อคะ ช่วงนี้พ่อต้องอยู่ต่างจังหวัดอีกนานไหมคะ?" 

"อ่อ นานอยู่ครับลูก หนูมีอะไรหรือเปล่า?" 

"อ่อ เปล่าค่ะ แค่คิดถึง ตั้งใจทำงานนะคะ หนูรักพ่อกับแม่นะคะ" 

เมื่อฉันรู้ว่าพ่อกับแม่ของฉัน อย่างไงก็ไม่มีทางกลับมาจากต่างจังหวัดง่ายๆ แค่นี้ฉันก็หมดห่วงแล้ว เพราะไอ้เด็กนั่นมันคงไม่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดเอาพ่อแม่ฉันเป็นตัวประกันหรอก 

เฮ้อ! ลาก่อนนะน้องทัน ไม่ว่าจะชื่อทันหรือเทียนฉันก็จะไม่ขอรู้จักนายอีกต่อไป....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***