ยินดีด้วยครับ

เวลาผ่านไปเป็นเวลาเดือนครึ่ง

ทุกอย่างก็ดูปกติดีผมและพี่มันก็เจอกันไม่บ่อยแถมผมก็ไม่ค่อยได้สนใจด้วยทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปด้วยดี

ถ้าวันนั้นไอ้เพื่อนผมมันไม่ท้วงขึ้นมา

"เฮ้ยไอ้นัททำไมมึงดูอ้วนขึ้นวะ ทำไมเดี๋ยวนี้ท้องมึงเริ่มใหญ่ว่ะ"ไอ้ท๊อปมันท้วงขึ้นมา

"เดี๋ยวนี้กูกินข้าวเยอะว่ะ กินข้าวอย่างเดียวไม่พอจะต้องต่อด้วยขนมอีก เหมือนคนไม่เคยกินมาตั้งหลายวัน กูก็ไม่รู้เดี๋ยวนี้กูเป็นอะไรกินเยอะชิบหายเลย ยิ่งเดี๋ยวนี้กูเริ่มมีอาการเหมือนจะวูบหน้ามืดบางวันก็เหมือนจะเป็นลม"

"ก็ลองไปหาหมอดูสิไปตรวจดูว่ามึงเป็นอะไร"ไอ้โน้ตพูดขึ้นแล้วเผยสีหน้าที่เป็นห่วง

"กูว่าวันนี้แหละที่กูจะไปหาหมอ เพราะว่ายิ่งผ่านไปนานเหมือนอาการมันจะหนักขึ้นเรื่อยๆ"ผมบอกพวกมันเพราะไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วงผมมาก

"ป่ะพวกมึงกลับเหอะกูอยากพักแล้วว่ะกูเหนื่อย"ผมพูดเพราะผมรู้สึกเพลียๆอยากจะพักผ่อน

"ป่ะกลับ"ไอ้พวกเพื่อนทั้งห้าคนก็พูดพร้อมกัน

พอพวกมันพูดเสร็จผมก็ลุกขึ้น อยู่ดีๆผมก็รู้สึกหน้ามืดและล้มลงไป แต่ดีที่ไอ้ปาล์มมันรับผมไว้ หลังจากนั้นผมก็เป็นลม

รู้สึกตัวอีกทีผมก็นอนอยู่ในห้องสีขาวมีเพื่อนที่นั่งดูผมอยู่ข้างๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นโรงพยาบาล หลังจากที่ผมฟื้นพวกมันก็เรียกหมอให้ขึ้นมาดูอาการของผม หมอบอกว่าผมท้องได้ 6 สัปดาห์แล้วและเป็น 10 ส่วนร้อยในบรรดาผู้ชายที่ท้องได้ซึ่งผมไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ

พอพวกเพื่อนผมมันได้ยินมันทำสีหน้างงเป็นไก่ตาแตก

หมอบอกเสร็จหมอก็ให้ผมไปอัลตร้าซาวด์ดูลูกในครรภ์ ผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินตามหมอไปห้องตรวจครรภ์ตอนนี้หมอกำลังทาเจลที่ให้ความรู้สึกเย็นที่ท้อง พอหมอเอาเครื่องตรวจครรภ์วางไว้บนท้องก็จะเห็นเป็นหัวใจเด็กแต่ที่น่าตกใจก็คือผมท้องแฝด 3

ซึ่งมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ที่ผู้ชายจะท้องแฝด หมอบอกว่าอัตราการเต้นของหัวใจของเด็กทั้ง3คนก็ปกติแสดงว่าเด็กทั้ง 3 นั้นแข็งแรง ผมรู้สึกดีใจแต่อีกใจผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกกับครอบครัวยังไง

แล้วพอผมตรวจเสร็จอะไรเสร็จทุกอย่างไอ้พวกเพื่อนผมมันก็ถามผมว่า

"แล้วใครคือพ่อเด็ก"คำนี้ผมไม่อยากจะพูดเลยครับผมก็เลยเงียบก็มองหน้ามันด้วยสายตาที่ดุ  คงจะรู้นะครับว่าอะไรที่ควรถามอะไรที่ไม่ควรถามพวกมันถึงได้ก้มหน้าและเงียบปากไป

และตอนนี้ผมก็ขึ้นรถมาถึงหน้าบ้านตัวเอง

ที่มีป๊าม๊าเฮียไนท์แล้วก็เจ๊นิดรออยู่ เพราะอีกไม่กี่วันผมก็จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว ผมรู้ว่าตัวเองท้องเลยรีบที่จะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกแล้ว ผมเลยกะจะมาบอกข่าวที่ผมท้อง

พอมาถึงผมก็เดินเข้าไปในบ้านและสวัสดีป๊าม๊าเฮียไนท์เจ๊นิด พอสวัสดีทุกคนเสร็จพวกเราก็ไม่พูดกันมากแล้วเข้าประเด็นเลย

ป๊าม๊าให้ผมไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นก่อนที่ผมจะพูดประโยคเด็ดขึ้นมา

"ป๊าม๊าเฮียเจ๊ผมท้อง"ที่ผมบอกว่าประโยคเด็ดก็เพราะว่าผมพูดประโยคนี้ขึ้นทุกคนก็มองหน้าผมพร้อมพูดพร้อมกันว่า

"จริงหรอ"(แบบประสานเสียง)

"จริงครับและผมยังท้องแฝด 3 อีกด้วยมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ในบรรดาผู้ชายท้องได้ที่เป็นแฝดสาม"

"แล้วใครคือพ่อเด็กล่ะลูก"ม๊าถามขึ้นมาแล้วผมก็ทำได้แค่นั่งเงียบ

"มันเป็นความผิดพลาดของผมเองม๊า"ผมพูดขึ้นมาทุกคนก็ต่างมองหน้ากันและกัน ผมรู้ครับว่ายังไงคนผิดก็คือผมเองที่ไม่ป้องกันตัวเองด้วย

"แล้วไปเรียนต่างประเทศจะเลี้ยงลูกไหวหรอ"เฮียกับเจ๊ถามผมขึ้นมา

"เลี้ยงไหวครับยังไงพวกเราก็รวยอยู่แล้วดรอปเรียนสักปีสองปีคงไม่เป็นไรหรอกครับ"ผมพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเพราะไม่มีใครว่าผมแต่ผมก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยเพราะว่าผมก็เป็นความหวังของพ่อกับแม่เหมือนกัน

"ให้ป๊ากับม๊าจ้างคนไปเลี้ยงลูกๆให้ไหม จะได้เรียนอย่างเต็มที่และได้กลับมาประเทศไทยเร็วๆ"ป๊าพูดขึ้นถามผมก่อนจะลูบหัวผมเล็กน้อย

"ผมจะเลี้ยงเองดีกว่าครับเพราะจะได้ดูแลลูกด้วยตัวเอง ถ้าเป็นคนอื่นมาเลี้ยงผมไม่รู้ว่าเขาจะเลี้ยงดูลูกได้ดีหรือเปล่า ส่วนเรื่องวิธีเลี้ยงลูกผมก็จะไปหาประสบการณ์จากคนที่รู้จักเอาครับ และเรื่องที่จะกลับมาประเทศไทยผมว่าผมจะอยู่ที่ต่างประเทศประมาณ6ปีครับ ผมว่าจะทำงานที่ต่างประเทศหาประสบการณ์ให้เยอะๆแล้วค่อยมาทำงานที่ประเทศไทยจะได้มีความรู้ความสามารถทำงานได้อย่างเต็มที่"

"ถ้ากลับมาก็มาทำงานอยู่ที่บริษัทของครอบครัวเรานะดีกว่าไปเป็นพนักงานของบริษัทอื่น"ป๊าบอกพร้อมกับยิ้มให้ผมเล็กน้อย

"ครับป๊า ผมรักป๊าม๊าเฮียไนท์เจ๊นิดที่สุดเลยครับ"

ผมดีใจมากที่ป๊าม๊าและทุกๆคนรับได้ ผมอยากเริ่มต้นใหม่กับเด็กๆอยู่ที่ต่างประเทศ แต่อยากให้เขาโตมาโดยที่ไม่ขาดอะไร อยากให้เขามีความสุข

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***