กระต่าย 2

หลังจากที่รอห่าวอู๋กลับมาที่จุดนัดพบ ทั้งสองก็ตรงดิ่งมายังบ้านของเหมยลี่ เมื่อกลับมาถึงทั้งสองกระโดดลงจากหลังม้า เธอตื่นเต้นมากที่จะได้เห็นสีหน้าดีใจของน้องน้อยจนทนไม่ไหวแล้ว

“ข้าไปก่อนนะ เจ้าก็รบตามมาละ” เมื่อพูดจบโดยไม่รอคำตอบของอีกฝ่าย ร่างบางก็หิ้วตระกร้าเดินตรงดิ่งไปยังเรือนของน้องน้อยของตน

เพียงไม่กี่ลมหายใจเธอก็มาถึงยังเรือนหลังน้อย เธอมองไปรอบๆ เพื่อหาน้องชายก่อนพบร่างเล็กนั่งอยู่ตรงศาลาหันหลังมาทางเธอ เหมยลี่ค่อยๆ ย่องเท้าเข้าไปหาร่างนั้นจากทางข้างหลังอย่างเงียบเชียบ

เมื่อเข้าไปใกล้จนอยู่ในระยะเธอก็จัดการกอดน้องชายจากด้านหลังทันที

หมับ!

“ว้ากกกกก” จือจิ้งที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่นั้นสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ

“ฮ่าาๆๆๆ ” เหมยลี่เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักนั้นก็กลั้นไม่ไหวต้องปล่อยมือจากน้องชายมากุมท้องตนเอง

แทน

“ท่่านพี่แกล้งข้าอีกแล้ว ข้าจะฟ้องท่านแม่!!” จือจิ้งเมื่อรู้ว่าตนถูกพี่สาวกลั่นแกล้งก็อมลมจนแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ แต่ในสายตาเธอกลับมองว่าท่าทางเช่นนี้ช่างน่ารักยิ่งนัก

“ใครใช้ให้เจ้าน่าแกล้งกันเล่า ฮ่า ฮ่าา” พูดจบก็อดเอานิ้วไปจิ้มแก้มน้อยๆ นั้นไม่ได้

“ข้าไม่สนใจท่านพี่แล้ว ฮึ” จือจิ้งกล่าวพร้อมกอดอกแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น

“ว้าา เสียใจจัง สงสัยของฝากของข้าคงจะเป็นม่ายเสียแล้วสิ” เหมยลี่กล่าวพร้อมแกล้งตีหน้าเศร้าแต่สายขากลับล้อเลียนมองมาทางน้องชาย

จือจิืิ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หูกระดิกเริ่มทำท่าลุกลี้ลุกลน อยากจะหันมาขอของฝาก แต่ก็เก๊กท่าไว้ก่อน

ท่าทางเหล่านั้นอยู่ในสายตาของเหมยลี่ทุกอย่าง ยิ่งเห็นท่าทางเช่นนั้นเธอจึงพูดเพื่อเพิ่มความสนใจของน้องชายเพิ่มไปอีก

“แย่จังนะเจ้ากระต่ายน้อย สงสัยเจ้าคงได้กลายมาเป็นอาหารเย็นของพวกข้าแล้วละ”

เธอหันมาทำท่าคุยกับกับตระกร้าที่ใส่เจ้ากระต่ายไว้

“ข้ารีบไปห้องครัวดีกว่า โรงครัวจะได้เตรียมทำเนื้อกระต่ายสำหรับสำรับเย็นนี้”เมื่อพูดจบก็จงใจเดินช้าๆ ไปทางโรงครัวทันที

จือจิ้งเมื่อเห็นอย่างนั้นจึงทนไม่ไหว รีบลงจากศาลาวิ่งมากอดเอวพร้อมทั้งทำสายตาออดอ้อนไปทางเหมยลี่

“ท่่านพี่ ท่่านพี่คนสวย ข้าขอเลี้ยงกระต่ายเหล่านี้ได้ไหมขอรับ”

“อืมมม เอาไงดีน้าา” เมื่อเห็นน้องน้อยทำท่าเช่นนี้ก็นึกอย่างแกล้งขึ้นมา

“น้าาา นะขอรับ ท่านพี่สุดสวย” อ้ากก ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้นะะ

“ก็ได้” เฮ้ออ เธอใจแข็งกับน้องของเธอไม่ได้จริงๆ นะ ก็ใครให้น้องเธอน่ารักขนาดนี้ละ

“เย้ๆ ขอบคุณขอรับท่านพี่” จือจิ้งเมื่อได้รู้ว่าจะได้เลี้ยงกระต่ายก็ชูมือกระโดดดีใจเป็นอย่างมาก

“ฮึๆ งั้นเรามาสร้างที่อยู่ของคุณกระต่ายกับดีไหม”

“ดีๆ ขอรับ แต่ข้าขอดูเจ้ากระต่ายน้อยหน่อยได้ไหมขอรับ”

“หืม ได้สิ” กล่าวจนเธอก็แง้มฝาให้จือจิ้งเห็นข้างใน เมื่อจือจิ้งเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในก็ตาเป็นประกายท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก

“เรารีบไปสร้างที่อยู่กระต่ายน้อยกันเถอะขอรับ!” จือจิ้งกล่าวอย่างตื่นเต้น

“ไดสิ”

ช่วงบ่ายของวันนั้นจือจิ้งและเหมยลี่รวมถึงห่าวอู๋ช่วงกันทำที่อยู่ของกระต่าย พวกเขาตกลงสร้างที่อยู่ในเรือนของจือจิ้งเนื่องจากจือจิ้งออดอ้อนผู้เป็นพี่สาว ซึ่งก็แน่นอนว่าพี่สาวอย่างเธอตามใจน้องทุกอย่างอยู่แล้ว จือจิ้งกับเธอช่วยกันทำแค่โพลงให้กระต่าย ส่วนห่าวอู๋นั้นรับงานหนักอย่างขุดหลุมกั้นคอกให้สมาชิกใหม่ ในเมื่อมีคนยินดีทำให้ทำไมจะต้องลำบากทำเองละ

หลังจากที่ช่วยกันทำที่อยู่ให้กระต่ายเรียบร้อย (แม้ส่วนใหญ่ห่าวอู๋เป็นคนทำก็เถอะ) ฮูหยินของครอบครัวจางก็เชิญห่าวอู๋ท่านมื้อเย็นร่วมกันก่อนกลับ หากให้พูดห่าวอู๋ก็เหมือนกับครอบครัวของเธอ ห่าวอู๋มักจะมาเล่นที่บ้านเธอเสมอตั้งแต่ยังเด็กจนเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวได้เลย

เมื่อรับประทานมื้อเย็นเสร็จเธอจึงเดินมาส่งห่าวอู๋หน้าเรือนตามปกติ

“ในสองสามวันนี้ข้าต้องไปช่วยงานคุณลุง คงมาหาเจ้าไม่ได้สักระยะ”ห่าวอู๋กล่าว

“จริงด้วยสินะ เจ้ากลับมาก็อย่าลืมของฝากข้าด้วยละ” ปกติในทุกช่วงกลางเดือนห่าวอู๋ต้องเดินทางไปช่วยงานลุงของเขาที่เเคว้นสง ซึ่งเป็นแคว้นพันธมิตรกับเผ่าของเราสองถึงสามวันอย่างไว อย่างช้าก็ประมาณครึ่งเดือนได้ และห่าวอู่กับท่านลุงเว๋ยก็เป็นผู้ที่นำสินค้าที่เธอคิดค้นนี้เผยแพร่ไปยังท้องตลาดทำให้เผ่าเรามีรายได้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน และในทุกๆ ครั้งที่ห่าวอู๋ต้องเดินทางไปแคว้นสงตอนกลับมาเขาก็จะนำของมาฝากทุกๆ ครั้ง ซึ่งก็นับเป็นเรื่องที่ดีเพราะทำให้ข้ายังพอรับรู้เรื่องราวการเปลี่ยนแปลงต่างๆ จากคำบอกเล่าของเขาได้ เนื่องจากวส่าข้ากับจือจิ้งไม่เคยได้ออกจากเผ่าไปไหนเลย

เดินมาสักพักจนมาถึงหน้าจวน ห่าวอู๋กระโดดขึ้นไปบนม้า

“เดินทางปลอดภัยแล้วถ้ากลับมาก็รีบมาหาข้าด้วย”เธอกล่าวพร้อมมองไปที่ตาของห่าวอู๋

“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัยเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ”ห่าวอู๋ตอบกลับพร้อมสายตาที่จ้องมองมา

“ข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้า ข้าแค่ห่วงของฝากเท่านั้น อย่าเข้าใจผิดเสียละ ฮึ!!” ใครเขาห่วงเจ้ากัน เจ้าบ้า เจ้าคนหลงตัวเอง เหมยลี่คิดในใจก่อนสะบัดหน้าใส่

“ฮ่าๆ ได้ๆ ข้าไปละนะ”

“โชคดี” เธอยืนมองห่าวอู๋ขี้ม้าออกไปจนร่างนั้นลับสายตาจึงกลับเข้าไปในจวนเพื่อพักผ่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***