V.R.4

เนื่องจากากการเหตุการณ์ที่หมู่บ้านครั้งนั้น ทางการ ก็ส่งคนมาตรวจสอบ การที่หมู่บ้านโดยรอบโดน แต่เหลือแค่หมู่บ้านเดียวมันน่าสงสัยผมจึงเลือกกวาดล้างครั้งนั้นและเลิกทำไปก่อน ผมปล้นพวกนั้นและเก็บไว้ใน bagpack System ที่ได้มาตั้งแต่เข้าเกมมาตอนอัพเดตระบบพอดี

[ท่านสังหารคนหมู่บ้านทั้งหมด 167 คน เลเวลกลายเป็น 52]

'มีทุนแล้วแหะ'

ผมมีทุนแล้วจึงทำธุรกิจต่าง ๆ ของตัวเองขึ้นมา เพราะอนาคตต้องแต่งงานกับองค์หญิงเพื่อให้ราชายอมรับ เราจำเป็นต้องมีฐานะเพื่อให้ราชานั้นยอมรับเราได้

ผมเริ่มธุรกิจเครื่องปรุงด้วยเกลือ และไล่ไปเรื่อย ๆ จนเติบโตและแพร่ขยายธุรกิจและสาขา แต่สถานที่ผลิตนั้นเป็นความลับ มีแค่น้องสาวของผมเลวี่ แม่ของเธอ เกลือถือว่าเป็นของที่ชนชั้นสูงค่อนข้างชอบกันเลยทีเดียว

ถ้าแค่ในเมืองหลวงพอให้ท่านแม่ และน้องสาวช่วยได้บ้าง แต่ถ้าขยายกว่านั้นคงต้องหาคนเพิ่ม แต่ผลิตน้อย ๆ แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะนะ ยิ่งมีมากมูลค่าของมันก็ยิ่งลด แล้วเป้าหมายของเราก็แค่ครอบคลุมเมืองหลวงก็พอแล้ว

ผมใช้เวลา 4 ปีในการทำธุรกิจเพื่อครอบคลุมเมืองหลวงและมีตัวตนในฐานะ เจ้าของเกลือขึ้นมา เงินที่ได้ก็ให้ครอบครัวนี้นั่นแหละ ยังไงผมก็เป็นพี่ชายเธออยู่ ปัจจุบันผมนั้น อายุ 13 ปี น้องผม 12 ปี ถึงเวลาที่ต้องย้ายไปเมืองหลวงแล้ว

"ท่านแม่ ถึงเวลาแล้วที่ต้องไปเมืองหลวงแล้วรึปล่าว อายุของน้องก็ถึงวัยที่ควรได้เรียนแล้ว"

"นั่นสินะ งั้นก็เริ่มเก็บของกันเถอะ เราจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้เช้า"

แล้วผมก็เดินทางไปกับน้องและแม่ตรงไปที่เมืองหลวง ระหว่างทางนั้นผมได้เจอโจรที่ดักรออยู่ตอนพักจึงปล้นโจรและมัดและห้อยป้ายไว้ว่าผมเป็นโจรเผื่อทหารรักษาการจะมาเห็น และเดินทางตรงสู่เมืองหลวง เมื่อถึงป้ายทางเข้าตรงกำแพงของเมืองหลวง เขาจึงขอบัตรผ่านและผมก็ยื่นให้

แม่เอ่ยถาม

"เธอมีบัตรผ่านได้ยังไง คิดว่าเรื่องมันจะยุ่งกว่านี้ซะอีก"

"ก็ใช้เส้นสายนิดหน่อย ก็ผมเป็นพี่นี่นาเรื่องแค่นี้ต้องทำได้อยู่แล้ว"

เธอเงียบและไม่พูดอะไรต่อเพราะยังไงที่ผมฆ่าสามีเธอไปก็ยังไม่เปลี่ยน

และพวกเราก็มาถึงเมืองหลวงเอลทิน เมืองที่เจริญเป็นอย่างมากจึงทำให้ราชวงศ์สนใจและในที่สุดก็ได้สถาปนาให้เป็นเมืองหลวงหลัก

แม่เธอบอกว่าจะไปหาห้อง

"ไม่ต้องหรอกครับผมซื้อคฤหาสน์ไว้แล้ว"

"เธอไปซื้อมาตอนไหน!!.

"ก็ใช้เส้นสายมาซื้อให้น่ะครับ เงินที่ได้จากการทำธุรกิจที่เราเคยทำกันไง แบ่งไว้มาซื้อเนี่ยแหละ"

พวกเราเดินทางไปยังคฤหาสน์ที่ซื้อไว้และเริ่มย้ายของเข้ามาที่นี่

ทางเดินยาวสุดลูกหูลูกตา เครื่องประดับเฟอนิเจอร์ที่ดูเปร่งกระกาย ภาพวาดเวลเทอร์ ที่ชื่อว่า เลือดที่ล้างด้วยเลือด ที่มีภาพเดียวในโลกที่ว่าเป็นภาพต้องสาป ที่ใครครอบครองคนนั้นจะตาย

"กังวลเรื่องภาพวาดงั้นหรอครับ"

เธอพยักหน้า

"ไม่ต้องห่วงหรอกภาพนี้ผมได้มาเมื่อ 2 ปีที่แล้วก็ยังไม่เป็นอะไรเลย"

"อ่าใช่ แล้วก็ผมเรียนที่โรงเรียนอัศวินนะครับ จะให้เลวี่เข้าโรงเรียนไหนดีล่ะ"

"ตอนนี้ผมเป็นขุนนางของอาณาจักรนี้นะครับ ไม่ต้องห่วงว่าจะโดนรังแกหรอก หรือถ้ามีก็ให้มาบอกผมได้เลย"

เธอทำท่าอึ้งนิดหน่อยและ เก็บของเลือกห้อง

"พี่ชาย ห้องหนูอยู่ที่ไหนหรอ?"

"เลือกได้เลยเลวี่ ได้ทุกห้องนั่นแหละ เดี๋ยวถ้าเคลียร์ห้องวันนี้เสร็จแล้ว พรุ่งนี้เราไป ซื้อของกันดีกว่า แล้วน้องอยากเรียนโรงเรียนไหนล่ะช่วบบอกหน่อยได้รึป่าว"

"หนูเลือกโรงเรียนเดียวกับพี่"

"คิดดีแล้วหรอ"

"ค่ะ ท่านพี่ หนูชอบท่านพี่ที่สุดเลย เลยอยากอยู่ด้วยกันกับท่านพี่"

ผมรู้สึกดีนะที่เธอพูดแบบนี้ แต่ก็มีเวลาไม่มากกว่าจะอายุ 18 ที่ผมไม่ล็อคเอาท์ออกไปไหนเพราะผมเข้ามาทั้งร่างกายไม่ใช่แค่วิญญาณเวลาหิวจึงกินจากที่นี่ได้เลย ก็ถือว่าดีเลยล่ะ

พอเช้ามาผมก็พาน้องและแม่ไปช็อปเหมือนที่พูดไว้ ซื้อเสื้อผ้า อุปกรณ์ทำอาหาร และของกินเล่น เนื้อ เอาไว้ทำอาหาร

และกลับคฤหาสน์ อีก 5 วันจะเริ่มเรียนที่โรงเรียนอัศวิน

[ท่านก็มีฝีมือดาบจากที่ท่านฝึกอยู่แล้วนี่คะ มันจะเทียบเท่าอริยดาบอยู่แล้ว ทำไมต้องไปเรียนที่นั่นด้วยล่ะคะ]

'ต้องมีตำแหน่งเพื่อเข้าใกล้ตัวลูกสาวของราชา ถ้าเป็นทั้งอัศวินและเจ้าของผลผลิตที่เคยผลิตและเลิกผลิตไปแล้วที่คนพลิกแผ่นดินหา เจ้านั่นต้องยอมรับแน่ ๆ'

[เข้าใจแล้วค่ะ]

ผมซื้อดาบไม้สำหรับฝึก ไว้สองอันไว้สำหรับฝึกน้องผม

"ถ้ากลับไปถึงคฤหาสน์พี่จะสอนดาบให้นะ เตรียมตัวไว้สำหรับเรียนน่ะ"

"ค่ะ"

ผมกลับมากินอาหารและเริ่มฝึกดาบให้เลวี่

"ดาบ คือ อาวุธอย่างนึงที่ใช้ในการต่อสู้ ลอบสังหาร ป้องกัน และปกป้องคนสำคัญ ถ้าต้องการสังหารดาบจะตอบรับความปราถนาของเธอด้วยเลือด ถ้าถวิลหาการปกป้อง ดาบจะมีความคงทนเป็นอนันต์และลับคมรอเธอสำหรับการปกป้อง มันก็แค่คำเปรียบเทียบ"

"เมื่อเธอฝึกจนถึงขั้นที่ดาบเป็นหนึ่งเดียวกับตัวเธอเอง จิตของเธอ ร่างกาย จะสามารถใช้ฟันศัตรูได้ เป็นเหมือนดาบทุกประการ สิ่งนี้เรียกว่า ขั้น จอมดาบ มันเป็นอีกขั้นของนักดาบ"

และแล้วเธอก็เริ่มฝึกตามคำแนะนำของผมตั้งแต่ต้นจนจบ

พอตกดึกผมมานั่งอยู่ที่โต๊ะที่ห้องนั่งเล่น ผมคิดถึงสิ่งที่สอนเธอในวันนี้ และเผลอพูดออกมาจากความคิด

"ถ้าน้องในโลกของเราฟื้น เราก็จะสอนเธอแบบนี้ด้วยรึเปล่านะ?"

และน้ำตาจากตาข้างซ้ายก็ไหลออกมา

"น้องสาวในโลกของเธองั้นหรอ มันหมายความว่สยังไง!"

มีคนเดินเข้ามา คนๆ นั้นก็คือ ท่านแม่นั่นแม่นั่นเอง ผมรีบเช็ดน้ำตาและถามไปว่า

"มีอะไรหรอครับ?"

"ไม่ต้องมาทำเมิน บอกฉันมาน้องสาวในโลกของนายหมายถึงอะไร!"

ผมควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้และเผลอบีบคอเธอไป ผมตั้งสติแล้วปล่อย

"ผมขอโทษครับ"

เธอไม่พูดอะไรแล้วมานั่งข้าง ๆ แล้วพูดว่า

"ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนฆ่าสามีฉันจริง ๆ แต่ฉันก็มองว่าเธอเป็นครอบครัวเรามาตลอดตั้งแต่ที่เธอไม่คิดที่จะทำอะไรพวกเราและคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด"