V.R.3

ผมจำได้ว่ารอบก่อนมันไม่มีจำพวกการแจ้งเตือนว่าเทพกำลังทำอะไรนี่นี่นะ..

[ดิฉันแจ้งเองค่ะ บอกแล้วไงคะ ข้ามีหน้าที่บอก และแนะนำท่าน]

[ท่านนี่ โง่จริงๆ]

‘โอเค…’

ผมลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนกองฟาง

[เวลาที่นี่ ไหลเร็วกว่าข้างนอก อัตราส่วน 1:100 ]

มันเป็นเหมือนสิ่งที่ค่อนข้างน่าประทับใจ 100 วันที่นี่ เท่ากับ 1 วันข้างนอก เพราะเป็นมิติวิญญาณ

‘พอรู้สาเหตุที่ พวกเทพทำเกมนี้ขึ้นมารึเปล่า?’

[ข้อมูลส่วนนี้ บอกได้เพียงแค่ว่าเพื่อความสนุก ข้อมูลเบื้องหลังนั้น ท่านจำเป็นต้องมีระดับตัวตนเทียบเท่ามหาเทพ ถึงจะสามารถเข้าถึงได้]

แปลว่าเราต้องกลายเป็นเทพงั้นหรือ ถึงจะตั้งเป้าไว้จะเป็นเทพแห่งการล้างแค้นก็เถอะ

“เกิดเป็น ‘มนุษย์’ เพื่อก้าวข้าวมนุษย์สินะ”

ผมพบว่าตัวเองนั้นอยู่ในร่างคนอื่น ตามความทรงจำ คือ เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งอยู่ในโบสถ์ของศาสนจักร และ ถูกทิ้งต่ออีกทีที่คอกม้า

‘เฮ็งซวยได้ใจจริง ๆ’

'งั้นงานของฉันคือการเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งวแล้วสู้ใช่หรือปล่าว ไม่ก็ไม่เลือกฝ่ายใดเลย แต่อย่างหลังนั้น น่าจะต้องเป็นศัตรูกับทั้งสองฝ่าย'

และแล้วก็ตัดสินใจได้นั่นคือการไว้เลือกทีหลัง ถามไว้หน่อยดีกว่าว่าเนื้อเรื่องปกติเป็นยังไง

[เนื้อเรื่องปกตินั้น คือทางเจ้าของร่างเมื่ออายุได้ 18 ปี นั้นได้เข้าไปช่วยองค์หญิงผู้เล่นลูกสาวของราชา และแต่งงานกัน ทางศาสนจักรจำได้ว่าเป็นเด็กที่ทิ้งไปจึงใช้ข้ออ้างว่าเป็นคนศาสนจักรและทำการยุติสงครามและปรองดองกัน]

หืมพอเข้าใจแล้วรักบริสุทธิ์ดี ๆ นี่เองแต่มันก็ดูโลกสวยไปหน่อยรึป่าว งั้นฉันคงต้องเลือกอย่างหลังเพราะทางที่โรยไปด้วยดอกกุหลาบของฉันมันมีเลือดตลอดทาง

งั้นมาเริ่มกันเถอะ

ผมเปิดประตูและเดินออกจากคอกม้า และเดินเข้าไปที่บ้านข้าง ๆ เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง และ ครอบครัวของเขา ที่ถูกโบสถ์ฝากตัวผมมา

"นี่แก!"

ผมมองไปที่เขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าที่ทำตัวหน้าสงสารและอ้อนวอน เนื่องจากร่างนี้อายุ  9 ขวบ น่าจะได้ผล

และเป็นไปตามที่ผมได้ไว้ เธอสงสารผมและให้อาหารผมมา ลากผมออกมาและปิดประตูใส่

"ปัง!!"

ที่เขาเปิดประตูและให้อาหารผมนั้นก็ได้รู้อะไรหลายอย่าง ขนาดโครงสร้างบ้าน เหมือนยุคกลาง เป็นบ้านธรรมดา ๆ ไม่ได้แต่งเติมอะไรเป็นพิเศษ ผมเดินออกมาและกินผลไม้ที่เขาให้มา

'หือ ไม่มีพิษด้วยแหะ ถึงจะปากจัดรังเกียจยังไงก็ฆ่าคนไม่ลงสินะ'

แผนการเริ่มคืนนี้ก็แล้วกัน

เมื่อตกดึกไฟในบ้านหลังนั้นดับลง ผมจึงเริ่มด้วยการปืนไปทางปล่องไฟเพื่อเข้าไปในครัว ผมลอดผ่านไปและหยิบมีดออกมาและเริ่มหาคนที่เป็นผู้ชายก่อน เนื่องจากดูแล้วน่าจะเป็นคนที่มีแรงเยอะสุดในบ้าน

'เหมือนจะนอนด้วยกันสามพ่อแม่สินะ'

ผมใช้ผ้าปิดปากปิดที่ผู้ชายและใช้มีดแทงไปที่หัวใจของเขา เขารู้สึกตัวกระวนกระวายแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ผมไม่ได้โหดร้ายขนาดที่จะไม่ฟังคำพูดเขาเลยจึงเอาผ้าปิดปากออก และขู่ไปว่าถ้าเสียงดังลูกและภรรยาของนายก็จะไม่รอดเหมือนกัน คำสุดท้ายที่เขาพูดคือ

'ถ้างั้นก็เบาใจหน่อย ฉันจะไม่โวยวาย แต่อย่าฆ่าลูกและภรรยาฉันก็แล้วกัน'

และเขาก็สิ้นลมหายใจไปทั้งอย่างงั้น ส่วนภรรยาของเขาและลูกสาวเขาที่อายุพอ ๆ กับผมก็มัดมือมัดเท้าไว้ข้าง ๆ

ผมรอจนเธอตื่นขึ้นมา

"อะไร!? มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ"

"ก็อย่างที่เห็นแหละผมฆ่า สามีของเธอไปแล้ว"

"!!"

"ไม่ต้องตกใจหรอกครับยังไงซักวันเขาก็ต้องตายเพราะอายุขัยอยู่แล้ว"

"ไม่! มันไม่เหมือนกัน ถ้านายไม่ฆ่าเขา เราจะอยู่กันนานกว่านี้ และสิ้นอายุขัยไปพร้อมกับเขา"

"จะคิดไงก็แล้วแต่เถอะครับ แต่ผมไม่อยากผิดสัญญาที่จะไม่ฆ่าเธอนักหรอก ลูกของเธอด้วยล่ะนะ"

เธอเงียบไปและอยู่อย่างนั้นถึง หกชั่วโมง และเริ่มพูด

"ทำไมนายถึงฆ่าสามีฉันล่ะ"

"ก็ถ้าผมอยากได้อะไรก็ตามจากบ้านหลังนี้ด้วยความที่ผมเป็นเด็กก็คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมต่อต้านและเข้าสู้ก็มีผู้ชายคนนั้นแหละที่เป็นปัญหาสำหรับผม ถ้าผมมาพูดตรง ๆ น่ะเรื่องมันจะกลับกันเลยต่างหาก"

"แล้วแกต้องการอะไรจากบ้านหลังนี้ล่ะ"

"พวกเธอนั่นแหละ"

"ว่าไงนะ แกจะเอาฉันไปเป็นทาสรึไง"

'โอ้โห้ะ โลกนี้มีทาสด้วยแหะ'

ผมพูดต่อ

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ แค่ต้องการให้เธอเลี้ยงผมเหมือนลูกคนที่สองของบ้านและทำเหมือนไม่มีสามีก็พอ"

"ทำไมฉันต้องมาเลี้ยงแกด้วยล่ะ สามีของฉันเป็นคนหาเงินและงานทั้งหมด ฉันน่ะทำแค่งานบ้าน จะเลี้ยงนายได้ยังไง"

"เรื่องเงินผมหาให้ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพอผมอายุ 18 จะออกจากบ้านและส่งเงินมาให้ก็แล้วกัน"

'ผมก็รู้แหละว่าต้องหาทางฆ่าผมแน่ ๆ แต่ถ้านางหาโอกาสฆ่าเรา เมื่อไหร่ก็ยังมีลูกนางเป็นตัวประกัน ถึงได้ไม่ฆ่ายังไงล่ะ'

"บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าจะหักหลังผมลูกสาวเธอไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแน่"

เธอมองผมโดยไม่พูดและพยักหน้า ผมจึงเก็บศพสามีเธอและนำไปเผาที่หลังบ้าน เก็บผ้าที่นอนที่อาบเลือดและเปลี่ยนใหม่ให้ลูกเธอนอนและนั่งเฝ้า ถึงแม้ผมจะพูดงั้นและฆ่าพ่อเธอไปและไม่รู้สึกผิด ผมมองเธอเหมือนมองน้องสาวของผม

เสียแค่พ่อยังดีกว่าเราตั้งเยอะแล้วล่ะ ถ้าเสียแม่ไปอีกคนเธอคงอยู่ไม่ได้แน่ เรื่องเงินเดี๋ยวเราจัดการได้ เธออายุพอ ๆ กับเราด้วย เราทำตัวเป็นพี่ชายเธอได้แหละ

และแล้วยามเช้าก็มาถึง 

[เนื่องจากท่าน ได้สังหาร อดีตทหารของจักรวรรดิที่หนีจากสงคราม เลเวลท่านเพิ่มขึ้นมา 6 ระดับ]

แปลว่าเราเลเวล 7 สินะ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นอดีตทหารดีแล้วล่ะที่เราลงมือฆ่า

ผมเปิดประตูเข้ามาพบกับลูกสาวของเธอ เลวี่ นั้น กำลังร้องไห้

ผมไม่พูดอะไรเพราะผมต้องการที่จะเป็นพี่ชายให้เธอเอง ถึงแม้ผมจะเป็นคนฆ่าพ่อเองก็เถอะ แต่ผมให้แม่เธอบอกว่าพ่อของเธอนั้นถูกอัศวินทางการพบตัวจึงถูกนำตัวส่งทางการเพราะหนีสงครามและถูกประหาร

"มานี่สิจ๊ะ อูซอง"

"ผมชื่อ เอซอง ครับ"

'ตอนแรก เขาไม่ได้ชื่อนี้นี่นา'

"ตั้งแต่วันนี้เขาจะมาเป็นพี่ชายของลูกจ่ะ เลวี่"

เธอเปิดปากพูด

"พะ พี่ชายย.."

"ครับ ตั้งแต่วันนี้ ผมเป็นพี่ชายของเธอนะ"

แปลกดีไหมล่ะคนที่ฆ่าพ่อเธอมาเป็นพี่ชายของเธอตั้งแต่วันนี้

"'งั้นแม่ ช่วยแยู่ดูแลเธอวันนี้ทีนะ ผมมีเรื่องต้องทำอีกหมู่บ้านนึงน่ะครับ"

"ได้"

"บอกไว้ก่อนนะครับถ้าคิดจะหนีน่ะให้เลิกคิดดีกว่า"

ผมกระซิบข้างหูของเธอ

และผมก็ได้เดินทางไปหมู่บ้านข้าง ๆ เนื่องด้วย ผมเลเวล 7 แล้วประสิทธิภาพทางร่างกายของผมนั้นเยี่ยมยอดหาใดเปรียบ และในวันนั้นหมู่บ้านนั้นได้เกิดการวางเพลิงขึ้นและคนในหมู่บ้านตายทั้งหมด แต่หารู้ไม่ความจริงนั้นคือ

เอซองได้ทำการลอบเข้าไปที่บ้านตอนกลางคืนที่ทุกคนนอนกันหมดแล้วและเริ่มไล่สังหารชาวบ้านทีละหลังและทีละหลัง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***