สาววายกับนายเอกของเรื่อง (ชายาดอกเหมย)

นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า ‘วาร์ป’ มันทำให้ฉันแทบอ้วก เอาจริงๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่มันคลื่นไส้นี่นา\=_\= อุแหวะ

ฉันปรากฎเข้ามาในนิยายเรื่อง ชายาดอกเหมย แน่นอนว่าเป็นนิยายจีน และไม่รู้ว่าเป็นตัวละครไหน นี่แหละที่ฉันสงสัย จะเพศอะไร แล้วไอ้ความอึดอัดของร่างกายนี่มันอะไรเนี่ย\=_\=* เสื้อผ้าเรียบง่ายก็จริง แต่มันอึดอัดโคตรๆ เหมือนตัวฉันในตอนนี้จะผมยาวด้วย มันร้อนนะเฮ้ย!

แล้วนี่อะไร ตัวละครที่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างกำลังอ่านอะไร?? ด้วยความสงสัยฉันจึงพลิกหน้าหนังสือเพื่อดูชื่อเรื่อง

‘นิยายปลอบประโลม ฉบับล่าสุดของ เซียงเถา เรื่อง กลรักท่านอ๋อง’

อ้อ เซียงเถา...เซียงเถานี่มันใครฟะ-_-! และสายตาของฉันเหลือบไปเห็นมุมล่างขวาของหนังสือนั่น

*วิถีตัดแขนเสื้อ*

อุกรี๊ด!! เซียงเถาเป็นใครก็ช่าง แต่แนวเรื่องถูกใจนังก้อยผู้นี้มากค่ะ!!（≧∇≦）

ตายเล้วๆๆๆ ฉันขอนั่งอ่านนิยายเรื่องนี้ก่อนได้ไหมเนี่ยยย ใจมันตื่นเต้นไปหมดเลย!! ทำเอาลืมเรื่องเสื้อผ้าที่อึดอัดเลยนะเนี่ย ภารกิจอะไรข้ามไปก่อนได้ไหมม ค่อยไปจัดการเอา

ปิ๊บ\~

[เชื่อมต่อตัวละคร ตัวละครนี้มีชื่อว่า

ซู่เฮ่อหลิง บทบาท น้องชายบ้าวรบุทธ์ที่คอยเตือนใจ ซู่เฮ่อหลิน ผู้เป็นพี่ชาย

สถานะ : ตัวประกอบโพขวาไร้คนเอา]

ฉันเห็นจอสีฟ้าเรืองแสงวาบขึ้นมา แสบตาค่ะ- และได้เห็นชื่อตัวละครของร่างนี้ ร่างที่ฉันจุติในตอนนี้ ฉันอยู่ในร่างผู้ชาย...

ไอ้ประโยคสถานะตัวละครนั่นมันอะไร?! โพขวาไร้คนเอา???

หลังจากที่ฉันได้เห็นชื่อตัวละครแล้ว ก็อดใจล้วงเป้ากางเกงไม่ได้ และชะเง้อดูข้างใน ยังไงก็ไม่อยากจะเชื่อจอเรืองแสงนั่น

...

โพขวาจริงๆ ด้วย นี่มันนิ้วก้อยชัดๆ เอาไปทำอะไรได้เนี่ย

ได้ร่างผู้ชายทั้งที ขอXให้มันใหญ่ๆ หน่อยไม่ได้รึไง?? เสียดายของหมด! เจ๊บอกว่าเจ๊อยากแทงคนโว้ย!

“อาหลิง!” เสียงใสน่ารัก ที่ฟังยังไงก็เป็นผู้ชายอย่างนายเอกใสซื่อของเรื่องแน่นอน!

มัมหมีอยู่นี่ค่ะลูกกกก

ร่างเล็กๆ วิ่งลนลานมาหาฉันอย่างเหน็ดเหนื่อย เขา...เขาน่ารักมาก!!!

ตัวเล็กมากกกก ยิ่งกว่าหนูแฮมเตอร์ เอวบางเล็กคอด ผมยาวพริ้วยั่วยวนใจเหล่าพระเอกสายรุกทั้งหลาย พ่วงด้วยความอ้อนแอ้น ที่ไม่ว่าพระเอกคนไหนเห็นจะต้องอยากถะนุถนอมแน่นอน!! นี่มันคุณสมบัติของนายเอก!! นายเอกแน่นอน นายเอกชัดๆ! ล่าสุดฉันคิดไปถึงเรื่องบนเตียงแล้ว!

ปิ๊บ

จอเรืองแสงปรากฎที่เหนือศีรษะของเจ้าของเสียง

...[ซู่เฮ่อหลิน : นายเอก]...

อะแฮ่ม “มีอะไรหรือท่านพี่” ฉันดัดเสียงเล็กน้อย แหม่ จะเก๊กแต่ละที เกร็งแทบเป็นตะคริวนะเนี่ย

“มีคนมาขอแต่งงานกับข้า” ซู่เฮ่อหลินใจลนลานแอบมีคราบน้ำตานิดหน่อย(คุณพี่จะร้องทำไมคร้าาา) ทว่าใบหน้าบ่งบอกว่า xูจะไม่แต่งกับไอ้เวรตะไลนี่เด็ดขาด อย่างงั้นแหละ

พระเอกจะต้องเบ้าหน้าฟ้าประทานแหงๆ แต่ใบหน้าของนายเอกตอนนี้เหมือนรังเกียจโคตรๆ เลยนี่หว่า แสดงว่าไม่ใช่พระเอกมาขอแต่งงานเหรอ?

งั้นก็เป็นตัวร้ายอย่าง (บัก)หวังหานตง นั่นน่ะสิ? ไหนว่าค่าตัวแพงไงฟะ ไหงถึงปรากฎออกมาแล้ว ออกปากถามไปก่อนแล้วกัน

“ใครหรือท่านพี่” ปั้นหน้าปกตินี่มันยากจริงๆ เลย ยังไงซะก็คงเป็นตัวร้ายที่นายเอกไม่ชอบแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่วิ่งมาร้องไห้ให้เห็นหรอก มัมหมีจะช่วยเองนะคะ!

แล้วตอนนี้หลิวโม่ซาน...ไปอยู่ที่ไหน...

“หลิวโม่ซาน” ซู่เฮ่อหลินเอ่ย

ชื่อมันคุ้นๆ นา...

...แว้บ...

จอเรืองแสงปรากฎขึ้นอีกครั้ง

^^^[นายเอก : ซู่เฮ่อหลิน^^^

^^^พระเอก : หลิวโม่ซาน^^^

^^^ตัวร้าย : หวังหานตง^^^

^^^ตัวละครลับและเป็นหนึ่งในตัวประกอบที่เดินเรื่อง^^^

^^^: ซู่เฮ่อหลิง]^^^

ตัว ประ กอบ เดิน เรื่อง ? !

เอี้ยไรเนี่ย?! ใครเค้าใช้ให้ตัวประกอบมาเดินเรื่องฟะ!!! คนลำบากก็คือตูเรอะ?!

ฉันจะบ้าตาย!

“ทำไงดีอาหลิง! ข้าไม่อยากแต่งกับเขา!” ว่าแล้วนายเอกตัวน้อยๆ ก็จับแขนเสื้อฉันเขย่าไปมาไม่หยุด

พระ เอก โผล่ มา แล้ว เรอะ..

ช็อก...

และช็อก

“ค่อก!” กรี้ด ดันกัดลิ้นตัวเอง! คุณพรี่เขย่าดิฉันแรงไปแล้วนะคะ!

“ท่านพี่ ปล่อยข้าก่อน” ฉันยกมือแตะๆ

“ขอโทษ” ซู่เฮ่อหลินยอมละมือออกแต่โดยดี ใบหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย อย่า...อย่าทำหน้าแบบนั้นนะคะ(พยายามห้ามใจตัวเอง) พุทธโธ สังโค。_。

โอ๊ย ฉันเพลีย ฉันโผล่มาในช่วงเวลาไหนของนิยายกันแน่เนี่ย ต้นเรื่องเลยเหรอ? ไม่นึกว่าพระเอกจะตามนายเอกมาขอแต่งงานนะเนี่ย แต่...เสื้อผ้าที่ฉันใส่ตอนนี้ก็อึดอัด อยากเปลี่ยนชุดจริงๆT^T

“ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อไม่ให้เขามาอีก” ซู่เฮ่อหลินเอ่ยเสียงต่ำ และออกจะกดดันเล็กๆ มือที่วางราบอยู่บนโต๊ะ...เรียวสวยมาก! ควีนมากค่ะลูกสาว(*≧∀≦*)

แต่....ไม่ได้ปะ หนูจะผลักไสสามีในอนาคตหนูไม่ได้ปะ (´ー｀)o กำหมัดแล้ว

“ท่านพี่จะทำอะไร?” ฉันลอบกำหมัดเล็กๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

พระเอกตูจะนกไม่ได้!! (๑•ૅㅁ•๑)

ว่าแต่เขาจัดการยังไงนะ ตัวก็แค่นั้น•\=•;

“ข้าจะเจรจาก่อน จึงจะลงมือ” ซู่เฮ่อหลินหยิบมีดด้ามเล็กขึ้นประชิดสันกรามของตัวเอง เขาใช้สายตาประดุจหมาป่ามองมาที่ฉัน...

บอกทีว่า ผู้เคราะห์ร้ายจะไม่ใช่ฉัน... คุณพรี่จะมามองหนูด้วยสายตาแบบนั้นไม่ได้นะคะ! เสียวสันหลัง!

“อะแฮ่ม ของเช่นนั้นมิจำเป็นหรอกท่านพี่ วางลงก่อนเถอะ” ฉันยื่นมือไปกดสันมีดให้เบี่ยงออก “มันมิใช่ของเล่นนะ”

นิยายมันเดินเรื่องยังไงล่ะเนี่ย\=-\=;

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าพระกับนายพบกันตอนไหน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***