บทที่ 2 แต่เธอก็เลือกจะหายไปแบบนี้นั้น

...ตอนที่ 2...

...แต่เธอก็เลือกจะหายไปแบบนั้น...

...*เหตุการ์ณในนิยายเป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้นโปรดใช้วิจารณญานในการรับชม...

ผมจ้องไปยังคนที่สาดน้ำใส่ผมอย่างมุ่งร้าย อีกฝ่ายเมื่อเห็นผมจ้องกลับไปแบบนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่

“ โฮ่ วันนี้หาญกล้าถึงขั้นใช้สายตาเช่นนั้นมองข้า? ” น้ำเสียงทุ้มห้าวกดเสียงต่ำลงเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะมองสำรวจคนตรงหน้า ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือ?

ยามปกติแม้จะโดนเขาแกล้งหนักขนาดไหนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยซ้ำ ทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆ ให้เขาแกล้งเท่านั้น

“ คุณเป็นใคร มาสาดน้ำใส่ผมทำไม? ” สุ้มเสียงกังวาลใสดุจธารน้ำไหลติดเสียแค่ว่ามันออกจะแหบแห้งไปสักหน่อยเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ

ให้ตายเถอะ! หมอนี่มันใครกันวะ แล้วการแต่งตัวแปลกๆ นี่มันอะไร

แถวนี้มีงานคอสเพลย์หรอ?

แล้วคนแต่งคอสเพลย์เขามาสาดน้ำใส่ผมทำไม ดูจากหน้าแล้วก็ไม่เห็นจะจำได้ว่าไปทำอะไรให้ตอนไหน

“ เหอะ ถามอะไรของเจ้า ข้า ครูส อาร์มันโด้ บุตรชายคนกลางของบาทหลวงดีอ้อนอย่างไรเล่า วิ่งตามผู้ชายจนสมองเลอะเลือนไปแล้วรึ? ” น้ำเสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้นมาอย่างแสดงอำนาจแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย

สิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยมาไม่ได้เข้าหูผมแม้แต่นิดเดียว ผมจำได้ว่าล่าสุดผมเดินกลับบ้านแล้ววูบไปไม่ใช่หรอวะ ทำไมผมถึงได้มาโผล่ที่นี่ได้ แถมยังมาโดนผู้ชายหัวแดงแต่งคอสเพลย์สาดน้ำใส่อีก

ว่าแล้วผมก็มองสำรวจคนตรงหน้าเขามีเส้นผมและดวงตาสีแดงหม่น การแต่งตัวก็เหมือนหลุดออกมาจากยุโรปยุคกลาง หน้าตาก็หล่อดีแต่มาสาดน้ำใส่คนแปลกหน้าแบบนี้นิสัยเสียซะไม่มี เสียของจริงๆ ผมเลิกให้ความสนใจคนตรงหน้าหันไปสำรวจรอบข้างก่อนจะต้องเบิกตากว้างกับบรรยากาศรอบตัว

ผมมาอยู่ไหน แล้วมาอยู่นี่ได้ยังไง สิ่งก่อสร้างเหมือนหลุดออกมาจากยุคกลางพวกนี้คืออะไร

“ นี่ เจ้ากล้าไม่สนใจข้ารึเบร์ยเดน! ” ช็อกได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีเสียงตะคอกน่ารำคาญดังขึ้นมาจากเจ้าคนหัวแดงนั่น

“ หุบปาก น่ารำคาญจริงๆ! ”

.

.

.

.

หลังจากผมตะคอกพ่อหนุ่มหัวแดงไปด้วยความหงุดหงิด ผมก็เดินออกมาทันที ผมเดินมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยความคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด แถมตอนนี้ผมยังมาอยู่ในห้องนอนของใครสักคนแล้วด้วย.. แย่แล้วไงเหม่อจนได้เรื่อง!

โดนจับได้ติดคุกหัวโตแน่ๆ ข้อหาบุกรุก ไม่ได้การแล้วต้องรีบเผ่นออกจากที่นี่

ในขณะที่ผมกำลังย่องจะออกจากห้อง ผมเดินผ่านกระจกบานหนึ่งและบังเอิญสังเกตเห็นใครสักคนผ่านกระจกทำเอาผมตัวแข็งทื่อไปหมด

เฮือก!

นี่ ผมโดนจับแล้วหรอ?!

แต่เดี๋ยวนะ.. ผมลองโบกมือให้คนในกระจก เงาสะท้อนในกระจกก็ทำตามผมอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ผมลองทำอะไรอีกหลายอย่างเงาในกระจกก็ยังคงทำตามผมเหมือนเดิม

เอาล่ะ ผมคิดว่าตอนนี้ผมกำลังฝันอยู่ แต่ความรู้สึกเปียกชื้นจากการโดนสาดน้ำใส่ยังคงอยู่และมันก็สมจริงเกินไปที่จะเป็นความฝัน

ผมสัมผัสใบหน้าตัวเองอย่างแผ่วเบาก่อนจะมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก ดวงตาเรียวสวย จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีแดงระเรื่ออวบอิ่ม ใบหน้าเรียวสวย ไฝเล็กๆ ใต้ดวงตาซ้าย เมื่อทั้งหมดมารวมกันแล้วทำให้ใบหน้านี้ดูงดงามสูงส่ง

ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าชายสูงศักดิ์ที่หยิ่งทระนงในตนอะไรเทือกนั้นเลยแฮะ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือตัวผม ส่วนสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบห้ากับเอวที่ไม่หนาไม่บางไป สะโพกกลมเด้งดึ๋งดั๋งแบบนี้…

นี่ มันหุ่นกับหน้าในฝัน!

ผมฝันมาตลอดเลยว่าอยากจะมีหุ่นกับหน้าแบบนี้ แต่อาจจะด้วยกรรมพันธุ์จากพ่อในความทรงจำ ทำให้ผมตัวสูงร่างทึกแบบนั้น

ผมหมุนตัวสำรวจตัวเองในกระจกไปสักพัก ทำใจยอมรับการที่ตัวเองมาอยู่ในร่างคนอื่นได้อย่างรวดเร็ว ด้วยร่างกายกับใบหน้าแบบนี้ผมสามารถทำและหาสิ่งที่ผมต้องการได้แบบที่ร่างที่แล้วของผมทำไม่ได้ง่ายๆ แล้วสิ

มันก็คือการหาผู้ชายตัวโต หุ่นแซ่บๆ ซิกแพคแน่นๆ มาเป็นของตัวเองสักคนน่ะสิ!

ผมสวยขนาดนี้มันต้องมีคนหลงมาสักคนแหละน่า!

เอ๊ะ? อะไรนะครับ แล้วเจ้าของร่างคนเก่าไปไหนไม่คิดว่าเขาจะกลับมาทวงร่างคืนหรอ?

ใครสนกันล่ะ ร่างนี้ตอนนี้กลายเป็นของผมแล้ว เจ้าของร่างจะเป็นหรืออยู่ผมไม่สนหรอกนะ

“ เห็นแก่ตัวจริงๆ เลยนะ เจ้าน่ะ หึหึ ” น้ำเสียงเย็นชืดดังขึ้นมาข้างหู ทำเอาผมตกใจสัญชาตญาณการระวังภัยของผมทำงานขึ้นมา ฟาดศอกไปยังทิศทางด้านหลังต้นเสียงพร้อมเอี่ยวตัวไปหวังต่อยซ้ำอีกสักหมัด แต่สิ่งที่ทำไปทั้งหมดผมสัมผัสได้เพียงแค่อากาศเท่านั้น

ร่างโปร่งแสงมองการกระทำนั้นด้วยแววตาขบขัน ถ้าหากเขามีร่างกายคงได้หงายหลังลงไปนอนอยู่บนพื้นแล้วด้วยปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วแบบนั้น

“ นะ.. นี่มัน ” ผมมองร่างโปร่งแสงตรงหน้าด้วยความตกตะลึง ใบหน้าของร่างนั้นเหมือนร่างปัจจุบันของผมไม่มีผิด นี่พูดถึงก็โผล่มาเลยหรอ

มาทวงร่างคืนจากผมงั้นหรอ?

“ หึ ข้าไม่ได้มาทวงร่างคืนหรอกนะ ร่างนั้นมันไม่ใช่ของข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ” น้ำเสียงเย็นชืดเอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส ไม่มีร่องรอยความโกรธแค้น หรืออาลัยอาวรณ์ร่างกายตัวเองแม้แต่นิดเดียว หมายความว่ายังไงกัน?

“ ร่างกายนี้มันเป็นของเจ้ามาตั้งแต่แรก แต่ด้วยข้อผิดพลาดบางอย่าง ทำให้วิญญาณเจ้าไปอยู่ในอีกร่างซึ่งนั่นมันสมควรที่จะเป็นร่างกายของข้า ” ร่างโปร่งแสงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยราวกับว่าเรื่องที่พูดเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป

เรื่องราวอันซับซ้อนนี้ทำให้ผมคิ้วขมวดขึ้นด้วยความสับสัน ร่างนี้เป็นของผมแต่ด้วยข้อผิดพลาดบางอย่างทำให้ผมไปอยู่ในอีกร่าง? นี่มัน เรื่องบ้าอะไรกัน

“ เจ้าอย่าได้ใส่ใจเลย แค่ความสะเพร่าของเทพเจ้าหน้าโง่นั้น จากนี้เจ้าก็ใช้ชีวิตในร่าง ‘ของเจ้า’ ให้มีความสุขก็แล้วกัน ”

“ แค่งั้นหรอ? ความสะเพร่าโง่ๆ นั่น ทำให้ฉันต้องทนใช้ชีวิตบัดซบมาตลอดสิบกว่าปี! ” ผมขึ้นเสียงด้วยความโกรธ ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องแบบนั้นเพียงเพราะเทพทำงานสะเพร่าด้วย ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไปตะคอกใส่คนตรงหน้าที่ไม่ผิดอะไรแบบนี้

“ แล้วเจ้าคิดว่าชีวิตของข้ามันดีมากนักรึ? ” น้ำเสียงเย็นชืดนั้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง แววตาคุกรุ่นจ้องมองที่เขาเขม็ง ก่อนที่ในเวลาต่อมาจะกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

“ เอาเถอะ เดี๋ยวเจ้าก็ได้รับรู้มันเอง หึหึ ”

“ เจ้านี่ นิสัยการพูดไม่น่ารักเสียจริง ” ร่างโปร่งแสงนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ

“ ขอบคุณสำหรับคำชม แล้วฉันมายึดร่างนายแบบนี้ วิญญาณนายจะไปอยู่ที่ไหน? ”

“ ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่าว่าร่างนี้เป็นของเจ้า ส่วนข้านั้นจะกลับไปยังที่ที่ข้าสมควรไปตั้งแต่แรก ”

“ ในนรก? ”

“ ปากร้ายเสียจริง อดีตร่างของเจ้าอย่างไรเล่า ”

“ งั้น มันก็เหมือนพวกเราสลับร่างกันน่ะสิ.. ” รู้สึกแปลกในนิดหน่อย แต่ก็แค่นั้นผมไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์กับร่างนั้นเลยสักนิด ที่โลกใบนั้นผมไม่มีใครที่จะต้องห่วง ผมตัวคนเดียวมาตลอด..

“ แล้วนายไม่รู้สึกหวงร่างนี้หน่อยหรอ? ”

“ มีอะไรน่าหวงกัน ร่างกายเช่นนี้เทียบไม่ได้กับสิ่งแปลกใหม่ในโลกของเจ้าแม้แต่น้อย ช่างน่าสนใจจริงๆ ”

ร่างกายเช่นนี้? คนตรงหน้าเขาเรียกร่างกายที่สุดยอดขนาดนี้ว่าร่างกายเช่นนี้หรอ? น่าหมั่นไส้จริงๆ

“ แล้วฉันจะใช้ชีวิตเป็นนายยังไง ถ้าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย? ”

“ ถามมากความเสียจริง ดูไม่สมกับเป็นเจ้าเลยนะ ”

“ จงใช้ชีวิตเป็นตัวเจ้าเองไม่ใช่เป็นข้า ส่วนเรื่องนั้นหลังจากข้าไปแล้วเจ้าก็จะได้รู้เอง ข้าคงต้องบอกลาเจ้าแค่นี้ ข้าต้องไปแล้ว ” น้ำเสียงเย็นชืดเอ่ยลาออกมาก่อนร่างที่โปร่งแสงนั้นจะค่อยๆ จางไป

“ เดี๋ยวสิ! นายจะไปแบบนี้เลยอ่ะนะ ชื่อนายฉันยังไม่รู้จักเลย!! ”

“ ข้าชื่อ เบร์ยเดน จำไว้ต่อแต่นี้ไปมันคือชื่อของเจ้า ” น้ำเสียงเย็นดังขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนที่ร่างนั้นจะจางหายไป

“ เบร์ยเดนงั้นหรอ.. อึก! ” จู่ๆ สมองของเขาก็รับรู้ได้ถึงควาเจ็บปวดมากมายมหาศาล ความทรงจำมากมายไหลเวียนเข้ามาในหัวอย่างกระทันหัน สมองเขาแทบจะระเบิดอยู่แล้วบัดซบ!

ดวงตาคู่สวยหลับตาลงอย่างข่มกลั้นความเจ็บปวดก่อนที่สักพักอาการปวดหัวนั้นมันจะหายไป ดวงตาเรียวสวยลืมตาขึ้นมาอย่างวาวโรจน์

“ เบร์ยเดน คาร์สันสินะ ”

...TBC....

ข้าวมันไก่ตัวน้อยไม่น่ารักเอาซะเลยค่ะ จะไปยึดร่างคนอื่นแบบนั้นได้ยังไง ถึงแม้จะมารู้ทีหลังว่าจริงๆ แล้วคือร่างตัวเองก็เถอะ

สวัสดีค่ะ นักอ่านตัวน้อยที่น่ารักของไรท์เตอร์จู เป็นยังไงกันบ้างคะ เมื่อคืนนอนหลับฝันดีรึเปล่า ตัวไรท์เองนอนกระสับกระส่ายทั้งคืนเลยค่ะ ฝันว่ารี้ดมาประทวงหน้าบ้านเพราะไรท์เตอร์ไม่ยอมอัพนิยายภายในวันนี้อย่างที่สัญญาไว้ รี้ดในความฝันน่ากลัวมากเลยล่ะค่ะ ฮ่าๆ

ยังไงวันนี้ก็หลับฝันดีนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***