การเจอกันครั้งแรกของหยางมี่และหลีหลีฉาง

"องค์ชายสาม ข้านำสำรับ​มาให้ท่าน" ซื่อหลานเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร มีสามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว​ ปีกไก่เหล้าแดง เป็ดตุ๋นเกาลัด​ อาหารขึ้นชื่อในวัง ได้ทำขึ้นอย่างสุดฝีมือของพ่อครัว​เพราะยากนักที่จะถูกปากองค์ชายสาม เพราะถ้าไม่ถูกใจก็จะให้ทำใหม่และสั่งลงโทษ​พ่อครัว​หลวง

" ขอบใจนะ เจ้าชื่อซื่อหลานสินะ" จุ้นอี๋ถามให้แน่ใจว่าใช่นางเอกของเรื่องรึป่าวเพราะนางเอกอยู่ในตำหนักองค์ชายสาม เพื่อสืบเรื่องในตำหนักองค์ชายสามรายงานให้รัชทายาท​รับรู้ เพราะในเรื่องซื่อหลานเป็นคนหนูตระกูล​ใหญ่ท่านพ่อของซื่อหลานเป็นขุนนางใหญ่ในวังแต่พ่อของซื่อหลายไม่เคยเปิดตัวลูกสาว องค์ชายสามเลยไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่วางแผนก็ทำไม่สำเร็ว​เพราะมีซื่อหลานรายงานรัชทายาท​อยู่ทุกครั้ง

"เพคะ องค์ชายสาม ท่านจะรับสั่งอะไรเพิ่มบอกข้าได้เลยเดียวข้านำมาให้ หรืออาหารไม่ถูกใจข้าจะไปเปลี่ยนให้ เพคะองค์ชายสาม" ซื่อหลานกำลังจะหยิบถาดไป"ป่าว เจ้าไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นสิข้าไม่จับเจ้ากินแน่นอน ข้าเป็นคนใหม่แล้ว เจ้าออกไปพักผ่อนเหอะ" จุ้นอี๋ยิ้มให้นางในซื่อหลาน แล้วก็โบกมือให้ออกไปเพื่อให้รู้ว่าจะทานข้าวแล้ว นางจึงเดินออกไปอย่างช้าๆแล้วปิดประตู​เบาๆ

" น่าทานจัง แต่ละอย่างขึ้นชื่อทั้งนั้น555 ดีนะยังได้บทเป็นองค์ชาย ถ้าเป็นคนรับใช้ถูกฆ่าตายคนแรก" จุ้นอี๋กำลังจะคีบหมูเข้าปากก็ได้ยินเสียง ดังขึ้น"องค์รัชทายาท​ หลีหลีฉางสะเด็ด" ทำเอาหมูเกือบติดคอจุ้นอี๋ 'อะไรพระเอกของเรื่องมา ทำไงตื่นเต้นทำตัวไม่ถูกทำไงๆกับสถานการณ์​แบบนี้เนี้ย...' จุ้นอี๋กระวนกระวาย​ กึ่งวิ่งกึ่งกระโดน ไม่รู้จะทำตัวยังไงทั้งตื่นเต้น​ทั้งกลัวทำตัวไม่ถูก

จู่ๆนางกำนันก็เปิดประตูเข้ามาทำให้จุ้นอี๋ตกใจมาก จนล้มลงไปใสสำรับ​ที่ร้อนๆอยู่ตรงหน้า ด้วยความที่สำรับพึ่งมาเสริม​มันร้อนมากทำให้จุ้นอี๋ร้องลั้นห้อง ด้วยความแสบเจ็บปวดนางกำนันกลัวมากจึงก้มลงไปนอนหมอบอยู่กับพื้นตัวสั่น     

"องค์ชายสาม บ่าวไม่ได้ตั้งใจ บ่าวขออภัย​ท่านด้วย อย่าตัดหัวของบ่าวเลย บ่าวมีพ่อแม่น้องต้องดูแลบ่วงยังไม่อยากตายเพคะ หืม..." เสียงร้องและคำพูกสะอึกสะอื้น​ดัง จุ้นอี๋มองอย่างสงสารจึงรีบจับตัวนางกำนันให้ลุกขึ้นแล้ว" ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดเจ้าเอาละเก็บกวาดให้เรียบร้อย แล้วออกไปพักเทอะ เดียวข้าจะออกไปหาองค์รัชทายาท​เอง"ความผิดของเค้านั้นละบทจะมาก็มาไม่มีปี่มีขลุ่ย

นางกำนันรีบเก็บของที่กระจัดกระจาย​ตรงพื้นแล้ว เดินออกไปอย่องรีบเร่ง​เพราะกลัวจะโดนทำโทษ พ่อบ้านจื่อกงเดินเข้ามาทำหน้างง ที่องค์ชายของเค้าไม่อาละวาด แล้วยังสงสารกำนันคนนั้นอีกด้วย เข้ารีบเดินเข้ามาดูองค์ชายทันทีที่นึกได้" องค์ชายเจ็บตรงไหนให้กระหม่อม​ดูหน่อยพะยะค่ะ" พ่อบ้านจื่อกงรีบถามเพราะเป็นห่วงพึ่ง จะฟื้นก็ล้มให้ของร้อนอีก ทำให้พ่อบ้านตกใจมากๆ

"แสบนิดหน่อย ไม่เป็นไรข้าไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงนะพ่อบ้านจื่อกง ข้าจะให้ทำให้ท่านต้องหนักใจเพราะข้า ไปหาองค์รัชทายาท​กัน" คนตัวเล็กที่พึ่งกระโดนไปมาเพราะความแสบ พูดจบก็เดินนำหน้าไปห้องรับแขกทั้นที พ่อบ้านรีบเดินตามพร้อมสั่งนางกำนัน ไปเตรียมชามาให้ทั้งสองพระองค์​ 'เป็นไงเป็นกันว่ะ'​

​​​​​​​​​​​​" องค์รัชทายาท ​มาเยี่ยมข้าด้วยตัวเองเลยรึขอบพระทัย​อย่างยิ่ง ที่องค์รัชทายาท​มาถึงตำหนักของข้า" จุ้นอี๋เดินเข้ามาพร้อมพูดทักขึ้น ไม่นึกว่าตัวจริงที่อยู่ตรงหน้า จะหล่อขนาดนี้ให้ในภาพก็ว่าดูดีแล้วนะ ตัวจริงโครตหล่อเลยอะ จุ้นอี๋ มองแงค์รัชทายาท​ไม่ละสายตา เพราะตะลึง​ในความหล่อดูดี ไม่มีที่ติอยู่ตรงหน้า เค้ารีบนั้งลงแล้ว รอฟังอีกฝ่าย​พูดอย่างใจเย็นๆระงับสติตังเองเอาไว้ ไม่ให้เพ้อเจ้อ​

"เป็นอย่างไรบ้าง... ข้ามาดูเพราะท่านหลับไปนานหลายวันพอรู้ข่าวว่าเจ้าฟื้นข้า ก็เลยมาดูเจ้าหน่อย" คนตัวสูงหน้าคม มองคนตรงหน้าแบบใช่ความคิดว่าเมื่อคู่ใช่คนเดียวกับก่อนตกม้าหรือไม ทำไหมดูใจเย็นแล้วจะช่วยนางกำนันคนนั้นอีกเค้ากำลังจะทำอะไรกันแน่ จะแสดงไม้ไหนออกมาอีก

" ข้าสบายดี ไม่ต้องห่วงข้าจะไม่ยอมตายง่ายๆแน่นอน แต่ข้าก็จะไม่ทำตัวแบบเมื่อก่อนแล้วด้วย" คำพูดที่ออกมาจากใจจริงที่จะสื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าจริงใจ "หึเจ้านี้ชั่งกล้ามากอย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องม้านั้นใครอยู่เบื้องหลัง" องค์รัชทายาท​พูดตัดขึ้นเพราะรู้ว่าจุ้นอี๋เป็นคนสั่งการให้คนเลี้ยงมานำยาให้ม้ากินเพื่อให้ดื้อ​และบังคับยาก

'เดียวนะตอนนี้ที่พระเอกจับได้แล้วจะนำเรื่องไปบอกท่านพ่อนิ แล้วองค์ชายสามก็จะถูกลงโทษ ต้องหาวิธี ไม่ให้เกิดเรื่อง เอาไงดี'​

" ถ้าข้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่จะแกล้งท่านเล่นๆขำๆละยังไงคนที่นั้งม้านั้นก็เป็นข้า ท่านก็อย่าใสใจเลยนะ ข้าสัญญา​ว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก" ในหัวของจุ้นอี๋ได้แต่คิดว่าต้องพูดแบบนี้ถึงจะดูจริงใจ"555ข้าจะเชื่อเจ้าได้รึไงท่านพี่จุ้นอี๋"ในใจก็พูดออกไปแบบนั้นแค่อยากข่มขู่​ให้กลัวเฉยๆแต่ก็ได้ผลดี "เอาละข้ามีงานต้องทำเจ้าก็รักษา​ตัวให้ดี" หลีหลีฉาง ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทิ้งให้อีกคน กลัวจนตัวสั้น เพราะคนขู่ 

'พึ่งรู้นะเนี้ยว่าปากร้ายเหมือนกันในนิยายไม่ได้ใช่คนแบบนี้ นี้ฉันชอบหมอนี้จริงดิ'​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***