ep3 กักขังนุงเหนียง

{Moraของท่านเทพยาจก}

Ep3 กักขังนุงเหนียง

แสงแดดที่ร้อนแรงส่องผ่านลงมากระทบใบหน้าที่น้ำตาลเข้ม เจ้าของใบหน้ารีบเอามือมาบังแสงแดด สักพักหนุ่มผิวเข้มก็ลุกขึ้นมานั่งพลางลืมตามองรอบๆ ห้องของตน ห้องสีขาวสะอาดตาตัดกับใบไม้สีเขียวของต้นไม้ทำให้รอบข้างดูสบายตา กระจกบานใหญ่สองบานใสสะท้อนวิวรอบบ้านของตน ร่างใหญ่ลุกออกจากโซฟา ตอนนี้ร่างใหญ่สร่างเมาแล้ว พยายามนึกเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น เพราะหลังจากที่โดนแฟนของตนที่คบมาด้วย7ปีบอกเลิก ร่างใหญ่ได้เพียงแค่คาดเดาเพราะแฟนเก่า (เลิกกันแล้ว) ตนอยู่ต่างประเทศ (โกอินเตอร์) ถ้าให้เดาไม่ผิดก็น่าจะมีแฟนใหม่ที่นั่น คงจะมีเมียใหม่อย่างแน่นอน! ขณะที่ร่างใหญ่กำลังคิดเรื่องที่อยู่ในหัวเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นจากห้องของร่างสูง ร่างใหญ่มองคนที่ออกมาจากห้องด้วยสภาพที่อดหลับอดนอน ขอบตาดำในมือถือโทรศัพท์ไว้ ร่างสูงเดินไปที่ครัวเปิดตู้เย็นหยิบ กล่องนมออกมากิน

“ทำไมสภาพมึงเป็นแบบนั้นวะ” ผมถามอีกคนอย่างสงสัย ถึงผมจะเมาจนจำอะไรไม่ได้แต่ก็พอรู้ว่าคนอย่างมันคงไม่ดูแลผมทั้งคืนหรอก เพราะชุดที่ใส่เมื่อวานยังไม่ได้ถอดเลย!! อีกสักพักผมจะเป็นปลาเน่าเอาไปหิ้วขายได้อย่างแน่นอน

“มึงจำคนนั้นได้ไหมล่ะ เมื่อวานกูไปขอวีแชทมา” ร่างสูงยังคนกินต่อไปพลางหยิบของในตู้เย็นมาทำอาหารเช้าจานด่วน

“ถ้าให้กูเดา มึงคงคุยกับเขาทั้งคืน” ผมยืนมองมันอย่างสงสัยเช่นเคยเพราะคนอย่างมันทำอาหารจานด่วนแต่...อาหารจานด่วนบ้าไรวะใส่ปลาหมึก สมองมันเพี้ยนหรือยังไงวะ (สมองคนเขียนก็เช่นกัน)

“มึงเป็นแม่กูรึไงวะ มีหูทิพย์ตาทิพย์” ร่างสูงยังคงทำอาหารต่อไปพลางยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างมีความสุข

“ผีปอบมึงดิ กูก็บอกอยู่ว่าเดา แล้วมึงจะใส่ปลาหมึกกับกุ้งทำไมวะ อีกอย่างคนอย่างมึงแทบจะนับครั้งได้เลยที่มึงเข้าครัว”

“เรื่องของกู” ร่างสูงทำอาหารเสร็จก็จัดใส่กล่องอย่างสวยงามมีครีมซอสมะเขือเทศและมายองเนสวางอย่างสวยงาม

“มึงจะเอาไปให้ใครกินวะ” ผมยืนมองร่างสูงที่หยิบมือถือขึ้นมาสั่งอาหาร แล้วมันจะทำอาหารทำเพื่อ!! ผมถึงกลับยืนกุมขมับอย่างแร๊ง เครียดกับเพื่อนที่มีเงินและบริษัทที่ใหญ่โต แต่สิ่งที่มันทำคือ??!!

“ให้คนสวยกินดิ เอาให้หมาข้างบ้านมั้ง กูไปอาบน้ำละ” ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำไป ผมได้แต่ยืนมองพลางหยิบมือถือขึ้นมาตรวจเวลาเรียน วันนี้วันจันทร์ มีเรียนช่วงบ่าย-เย็น ดีนะที่ไม่มีช่วงเช้า

-

-

-

08:30 น. ณ ห้องสมุด

*แชท*

คุณ:อยู่ไหนเหรอครับ?

อ่านแล้ว

หลงจง:ริมสุด ชั้น2

คุณ:คุณกินข้าวมายังครับ?

หลงจง:ยังครับ

หลงจง:แล้วคุณนัดผมมาทำไม

คุณ:เดี๋ยวคุณก็รู้เอง

ชั้น2ของห้องสมุด

หลังจากที่ไชลด์พิมพ์แชทเสร็จก็รีบตรงดิ่งไปหา ทันทีที่เห็นขึ้นมาถึงก็เจอ’ จง’ คนที่ตนแอบชอบนั่งอยู่ตรงมุมอับสายตาไม่ค่อยมีใครเห็นเพราะมีตู้หนังสือคอยบัง สมกับเป็นคนที่ผมชอบ คงไม่อยากให้ใครมายุ่งกับตนละมั้งเลยหาที่เงียบๆ แล้วไม่ค่อยมีใครหาเจอ

“เอ่อ...ขอโทษครับ คุณรอนานรึเปล่า” ผมเดินไปทักคนตรงหน้าที่นั่งกับพื้นแล้วเอาหลังชนกำแพงอยู่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นอาการ อาการตกใจ!! นี่ผมทำเขาตกใจเหรอเนี้ย แต่...ตกใจแบบนี้ก็น่ารักดี ผมแอบเห็นเขาหูเเดงหลังจากที่สะดุ้งตอนผมเข้าไปทัก เขาคงเพลินกับการอ่านหนังสือเรื่องนั้นแน่เลย อ่า....ดีใจจัง

“คุณมาก็ดีแล้ว ผมมีเรื่องจะถามคุณพอดี”

“เรื่องอะไรเหรอครับ” ผมตอบอย่างยิ้มระรื่นออกไปแล้วรีบไปนั่งข้างๆ แบบเว้นระยะห่างไว้ให้

“เรื่องคายะกับดีลุค เขาเป็นอะไรกันเหรอ” อ่าตอบไงดีเนี้ย

“ตอนแรกพ่อของดีลุคเจอคายะเข้าเลยรับเลี้ยงมา ทั้งคู่เลยเป็นพี่น้องกัน จน...” ผมที่กำลังจะพูดต่อก็เหลือบไปมองอีกฝ่ายว่าอนุญาตให้พูดไหม แต่อีกฝ่ายดูไม่มีทีท่าที่จะบอกให้หยุด (ตั้งใจฟังมั๊ก) ผมก็เล่าต่อจนจบเรื่องราวของสองตัวละคร หลังจากที่เล่าจบอีกฝ่ายก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ผมก็เกือบลืมเรื่องของอาหารที่ทำวันนี้เลยชวนเขาไปกินข้าวด้วยกัน อีกฝ่ายตอบตกลงแต่ด้วยความที่ผมอดใจรอไม่ได้จึงชวนกินในห้องสมุด ผมโดนคนตรงหน้าผมดุด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย อ่าาานี่มันมาถึงขั้นที่ผมต้องยอมแล้วสินะ ผมจึงยอมออกไปกินข้างนอก ผมกับคุณจงเดินหาที่นั่งที่สงบและไม่ค่อยมีคนแบบพื้นที่ส่วนตัวได้ ผมหยิบกล่องข้าวขึ้นมาแล้วนำเสนอเมนู แซนวิชไส้ปลาหมึกและกุ้ง เป็นเมนูที่เพิ่งคิดได้แต่สีหน้าของจงบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ชอบ

“เอ่อ....คุณไม่ชอบเหรอ”

“ผมเกลียดอาหารทะเล มันน่าขนลุก” สีหน้าของจงมันเป็นสีหน้าที่พิลึกกึกกือมากๆ ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้ อยากแกล้งจังพอเห็นแบบนี้แล้ว ถ้ากินเข้าไปแล้วจะทำสีหน้ายังไงกันนะ คิดแล้วก็น่าทำ

“คุณจะไม่ลองหน่อยเหรอ ผมตื่นแต่เช้ามาทำเลยนะ” ผมส่งสายตาอ้อนวอน (ลูกหมา) สิ่งหน้าของคุณจงบอกเลยว่าตลกมาก ทำให้ผมแทบจะอดกลั้นขำไม่อยู่

“ผมกินไปคุณและผมก็ไม่ได้อะไรทั้งคู่นิ” อีกฝ่ายมองผมด้วยสายตาที่บ่งบอกชัดเจนและคิ้วที่ผูกกันจนจะเป็นโบ

“ก็...ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ผมบอกความสัมพันธ์ของคายะและดีลุค” ผมยิ้มออกไปอย่างไม่เคร่งกลัว

“นั้นสิ งั้นฉันจะกินอันนี้” อีกฝ่ายยื่นมือเรียวออกมาหยิบแซนด์วิชที่มีกุ้งแต่ยังไม่ทันที่นิ้วเรียวจะหยิบขึ้นมาก็ถูกห้ามไว้เสียก่อน

“ทำไมคุณไม่กินปลาหมึกละ”

“....”

“ผมตั้งใจทำเลยนะ คุณจะไม่ลองไส้ปลาหมึกหน่อยเหรอ” และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่หมาส้มแสดงสายตานี่ อีกฝ่ายนิ่งเงียบได้แต่ครุ่มคิดสักพักแล้วค่อยไปหยิบไส้ปลาหมึกแทน แต่อีกฝ่ายหยิบขึ้นมาแล้วได้แต่มองแซนด์วิชสับกับมองหมาส้มด้วยสายตาที่จริงๆ และอ้อนวอนนิดๆ

“ผมไม่ถูกกับปลาหมึกจริงๆ”

“คุณกินแค่1คำก็พอ แล้วค่อยไปกินอาหารที่คุณชอบ”

“....”

“ผมสัญญา”

“ได้ตกลง!!”

จงกัดแซนด์วิชเข้าไปเต็มปาก แน่นอนมันมีนวดปลาหมึกที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ พอดีคำไว้ข้างในทำให้จงกินง่ายขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าของจงดีขึ้นเลย ไชลด์แอบรู้สึกผิดที่แกล้งแรงไปเลยเสนอตัวเลี้ยงข้าวเอง จงเองก็ไม่ได้ทักแต่อย่างใด ไชลด์เลยถามว่าอยากกินร้านไหนจงเองก็เดินนำไปโดยไม่พูดจาตลอดทาง ตอนนี้ไชลด์ได้แต่เดินตามหลังเป็นหมาซึมๆ จงที่เดินนำหน้าก็ย่อมรู้อาการดีเพราะตนนั้นแอบโกรธบวกกับยังคลื่นไส้เรื่องแซนด์วิชปลาหมึกไม่หาย พอทั้งคู่เดินไปถึงร้านอาหารออกแนวจีนจงก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปทักทายเจ้าของร้านอย่างเป็นมิตร เพราะจงชอบมากินที่ร้านนี้บ่อยๆ บรรยากาศของที่นี่ออกจีนสมัยก่อนให้บรรยากาศและวิวที่ดีแถมอาหารของที่นี่ยังขึ้นชื่อด้วยหากใครจะมากินข้าวเฉยๆ ก็จะได้รับบรรยากาศที่ดีกลับไปด้วย เจ้าของร้านเป็นคนใจดีมากจะมานั่งทำงานหรืออะไรก็ได้แต่ซื้อของจากร้าน1อย่างเพื่อเป็นการรีวิว แน่นอนว่าทำให้ร้านนี้มีเชื่อเสียงอย่างมากในโลกออนไลน์และเหล่านักเรียนมหาลัยกันหนุ่มสาววัยทำงานที่เสร็จจากการทำงานในช่วงเช้าแล้วต้องการมาผ่อนคลาย กับอาหารแสนอร่อยที่ขึ้นชื่อ มีเมนูตามฤดูกาลต่างๆ อย่างเช่นอาหารของเดือนธันวาก็จะเป็นฤดูหนาวให้เข้ากับอากาศ พอนึกถึงเดือนธันวาก็ต้องมีซานตาคลอส เจ๊แกก็ทำออกมาได้ ทำให้ลูกค้าที่มาถึงกับอึ้งเพราะไม่คิดว่าร้านนี้จะมีอีเว้นท์อย่างงี้ในทุกเดือน พอถึงวันที่1เมษาทีไรทางร้านก็จะชอบแกล้งหรือโกหกลูกค้าเช่น สั่งข้าวผัดแต่ก็โกหกว่าหมด พอข้าวมาส่งจริงๆ ดันเป็นข้าวผัดที่ตกแต่งได้น่ากวนกล้วยมาก เลยทำให้ลูกค้าบางคนถึงกับขำที่เจอแบบนี้ พอหมดช่วงวันที่1เมษาก็จะเป็นฤดูของอาหารและวัตถุดิบตามฤดูที่หาได้ ร้านนี้ไม่ได้ดีแค่อาหารของคาวอย่างเดียว แต่เรื่องขนมหรือของหวานที่นี่ก็ขึ้นชื่อ พอมีตามฤดูหรืออีเว้นของหวานก็จะเปลี่ยนตามทำให้ลูกค้าหน้าใหม่หรือเจ้าเก่าก็ไม่เบื่อ อยากมาบ่อยๆ คอยอุดหนุนอย่างหนาแน่น และมาไม่ขาดสาย ซึ่งจงคือลูกค้าประจำและเป็นเพื่อนกับลูกสาวเจ้าของร้านเลยทำให้เจ้าของร้านลดราคาและแถมอาหารให้ ดูเหมือนคนพิเศษของร้านอย่างแท้จริง

“คุณจะกินร้านนี้เหรอ”

“อืม”

ไชลด์ทำหน้าหวาดกลัวเพราะเดือนนี้เป็นเดือนตุลาเดือนของฮาโลวีนทางร้านเลยตกแต่งให้น่ากลัวแบบที่ใครเจอก็ขนลุก

“เจ๊ครับ เดือนนี้มีเมนูแนะนำอะไรบ้างครับ”

“ทริค ออ ทรีทจ๊ะหนุ่มน้อย แน่นอนวันนี้มาในแนวแม่มด เดี๋ยวให้พนักงานนำเมนูไปให้นะ ไปนั่งรอก่อนเลยจงน้อย”

พรีด—ไชลด์ที่ยืนฟังอยู่ถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ จงน้อยนี่มันอะไรเนี้ย5555555 แต่ไชลด์ก็ต้องหยุดขำเพราะสายตาอันดุร้ายของจงที่หันมามองอย่างไม่เป็นมิตร

“ไปรอผมที่ชั้น2”

“ผมเพิ่งมาครั้งแรก”

“ตรงไปเลี้ยวขวา”

“โอเครครับบบ”

ระหว่างที่ผมรอผมก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายบรรยากาศรอบๆ ภายในร้านไปเรื่อยๆ ผมก็เจอจุดที่ดี โต๊ะนี้ใกล้กับกระจกชั้น2ของร้าน มีแสงแดดส่องผ่านลงมา ถึงทางร้านจะให้น่ากลัวแต่เวลานั่งตรงจุดนั้นคือสวยมาก ผมรีบสับขาก้าวไปที่โต๊ะนั้นแล้วนั่งลงพลางโพสต์รูปลงสตอรี่ ผมลงไปได้สักพักคุณจงก็เดินขึ้นมาพร้อมน้ำสีเขียวและม่วง

“น้ำอะไรครับนั้น”

“ไม่รู้สิ ลองชิมดูเดี๋ยวก็รู้”

“ห๊ะ จ..จะให้กินไอน้ำเขียวๆ นี่นะ?”

“ถึงเวลาหิวน้ำอย่ามาบ่น”

ผมได้แต่คิดอยู่ในใจ’ คุณตั้งหากมั้งที่จะได้กินน้ำผม’ ประโยคแบบนี้คงจะได้ตอนอยู่บนเตียงแน่นอน และจะให้แน่นอนเข้าไปอีกคือต้องได้เป็นพ่อของลูกคุณจงในอนคต!!

“ทำหน้าโรคจิตทำไม นี่กล้าคิดเรื่องลามกในร้านอาหารเลยเหรอ”

“เอ่อ...บักนุดๆๆๆๆๆ บักเอี้ยงนะนะนุดโน๊ยยย งุบงับ”

“55555555555555555555555555555555555555”

“รู้จัก ‘วังมังกรอยู่ทางนั้นไงกระพรุนๆๆๆๆๆ ’ ด้วยเหรอ??”

“เพื่อนมันส่งมีมนี่มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ขำท้องแข็งเลย55555”

ผมแอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายอีกคน ภาพของคนตรงหน้ามันสดกว่าภาพในกล้อง รอยยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใดบวกกับภาพในตอนเช้าๆ ที่กำลังเที่ยงแสงแดดที่ส่องเข้ามา สวย...สวยเกินผู้ชายไปแล้ว น..นี่มันกักขังนุงเหนียงหัวใจเรา โอมายยยยย~ นี่สิแม่ของลูก ชาติยอมไม่มีกิ๊กเพื่อเขาคนเดียวเลย รูปนี้อย่าหวังว่าจะได้เห็นเก็บไว้คนเดียวใส่กรอบทองด้วยเลย ถ้าพูดให้ใครฟังบรรยายสัก7ปีก็ไม่จบ พูดแค่นี้ก็กินเวลาไป3ปีแล้ว~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***