1อาทิตย์ต่อมากาน่าก็ไปเรียนตามปกติของเธอเหมือนเดินแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดินคือทุกครั้งที่กาน่าไปเรียนเธอมักจะรอยยิ้มบนใบหน้าตลอดแต่วันนี้กาน่ากลับนิ่งเงียบไม่พูดไม่จากับเพื่อนสนิทของเธอตลอดทั้งวัน
"กาน่า" เสียงชาดังขึ้นก่อนกาน่าจะมองมาที่ชา
"มีไร" กาน่าถามกลับ
"แกเป็นไรอ่ะช่วงนี้เห็นแกซึมๆแกเป็นไรรึเปล่า" ชาถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อน
"ก็ป่าวพอดีมีเรื่องให้ต้องคิดหนัก" กาน่าตอบกลับ
"เรื่องไรอ่ะมีไรให้เราสองคนช่วยก็บอกอย่าเก็บไว้คนเดียวสิเราเพื่อนกันนะมีไรก็บอกเราสองคนก็ได้" มินพูดขึ้น
" พวกแกสองคนช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก"กาน่าพูดขึ้นทำให้ชากับมินถึงกับทำหน้างอที่เพื่อนตนเองไม่บอกพวกเธอ
ย้อนกลับมา2อาทิตย์ก่อนหน้านี้ตอนที่กาน่าได้ยินว่าเธอมีพี่ชื่อนาน่าและแม่ได้เล่าเรื่องที่ทำให้เธอถึงกับเครียด
" กาน่า"เสียงของแม่ดังขึ้นหลังจากที่เงียบมานานพอสมควร
" พี่เราขับรถเสยหลักจนรถพุ่งไปซมคนจนเสยชีวิตซึ่งคนที่พี่เราขับรถไปซมก็ดังเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเรา" หลังจากพูดมาได้สะพัดแม่ของเธอก็หยุดพูด
"แล้วยังไงต่อแล้วพี่เป็นอะไรรึเปล่า" กาน่ารีบร้อนถามแม่ตนเองขึ้นมาทันที
"เขาบอกว่าถ้าไม่อย่าให้ลูกสาวติดคุกตลอดชีวิตก็ให้ไปแต่งงามใช้หนี้แล้วก็ชดใช้ที่ทำให้น้องสาวเขาเสยชีวิตแม่... แม่ไม่รู้จะทำยังไงพี่เรายังไม่ฟื้นเลย"พอได้ยินที่แม่พูดกาน่าก็นิ่าเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้วตอนนี้กาน่ารู้สึกว่าตนเองต้องทำบางอย่างเพื่อทำให้แม่สบายใจ
" แม่... แม่เดี๋ยวน่าจะเป็นคนไปใช้หนี้แทนพี่เองแม่ไม่ต้องห่วงแม่ไม่ต้องกังวลนะเดี๋ยวเดี๋ยวน่า......"พูได้แค่นั้นกาน่าก็เงียบลง
"กาน่าแม่ไม่อยากให้ลูกทำแบบนี้ ต... แต่แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วแม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ" แม่พูดด้วยนํ้าเสียงสั่นๆ
"แม่อยากร้องสิเดี๋ยวน่าจะเป็นคนไปใช้หนี้ไปชดใช้กับสิ่งที่พี่ทำเองแม่อย่าร้องนะ"กาน่าพูดบอกแม่ตนเองอย่างฝืนใจ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments