ep.3

เอาตามตรงนะ ตอนนี้ผมรู้สึกเสียกับการตายของโรเซียแม่ของโรเนียมากอาจเป็นเพราะร่างกายมันพาไปหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ

โรเซียก็คล้ายๆแม่ของผมนะครับที่มีสามีไปหาเมียน้อยและทิ้งให้ตนเสียใจ ถึงแม่ของผมจะไม่ถึงกับตรอมใจตาย แต่ว่าก็ไม่ต่างกันเลย แม่ของผมนั่นเสียใจมากที่พ่อดันไปมีชู้รักจึงไปพึ่งเหล้าให้ลืมพ่อและเป็นโรคร้ายเพราะพิษสุราเล่นงานอีก ส่วนโรเซียแม่ของโรเนียเธอโดนหักหลังจากผู้เป็นสามี นอกใจไปหาเมียน้อยจนทนความเสียใจไม่ได้จึงตรมใจตายไปในที่สุด...

ถึงชีวิตของผมในโลกก่อนจะเลวร้ายกว่าโรเนียแต่ประวัติครอบครัวดันไม่ต่างกันเลยสินะ

เป็นแผนเล่นตลกของพระเจ้าหรือโชคชะตาของเรากันนะโรเนีย ดิ ซันเทีย...

"หึๆ ไอ้ชีวิตเฮงซวย"ผมพูดพลางยิ้มเยาะชีวิตตัวเอง

จู่ๆผมก็ขนลุกขึ้นมารู้สึกเสียงวาบที่หลัง ผมค่อยๆหันหลังกลับไปก็เห็น...

"เหี้ย!!!"ไม่ใช่ตัวเงินตัวทองหรอกนะครับแต่เป็นอุทานที่แสนสุภาพ(?)ของผมเองครับ (*คำเตือนอย่าพูดตามเด็ดขาดเพราะมันไม่ดีครับ!)(・–・;)ゞ

ที่จริงแล้วตัวที่ยืนอยู่ข้างหลังของผมก็คือหมีครับแต่ไม่ใช่หมีธรรมาดาสามัญชนอะไรหรอกนะครับแต่มันดันเป็นหมียักษ์ที่แยกเขี้ยวพร้อมจะเคี้ยวผมอยู่ครับ!!!

แน่นอนว่าเจอแบบนี้ก็ต้อง....

"เผ่นสิครับ จะรอให้มันมาเคี้ยวเล่นรึไง!?"ผมรีบวิ่งหนีทันทีที่เห็นมัน

ตามคู่มือการรับมือกับหมีในสถานการณ์แบบนี้รูปแบบที่หนึ่งคือแกล้งตาย(?)สินะ!

"แกล้งตายบ้าอะไรว่ะ! วิ่งดุ๊กดิ๊กแบบนี้ขืนหยุดและแกล้งตายจะได้ตายจริงๆแน่!!!"ผมแย้งคำพูดในใจของผม

รูบแบบที่สองคือปีนต้นไม้!

"ปีนต้นไม้หานกรึไง! แขนขาสั้นๆแบบนี้ปีนไปแปปเดียวก็คงเสร็จไอ้หมียักษ์นั้นแน่ๆ!"ผมแย้งอีกที

รูปแบบที่สามลงแม่น้ำ!

"ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ!!!"ผมแย้งอีกครั้ง

รูปแบบที่สี่ ปืน...

"ปืนพ่อง!"ผมด่าความคิดตัวเองก่อนที่จะแผดเสียงร้องต่อ

"อ้ากกกกกกกก...."ผมวิ่งไปด้วยแผดเสียงไปด้วยตามสเต็ปพวกขี้กลัว

จู่ๆผมก็รู้สึกว่าเสียงฝีเท้าที่วิ่งไล่ผมมาก็หยุดลง ผมหยุดตามและมองไปที่หมีตัวนั้น

หมีตัวนั้นยืนนิ่ง ผมเอียงคอสงสัย มันชี้ไปที่ข้างหลังก่อนที่จะล้มลงอย่างแรงผมจึงเห็นว่ามีลูกธนูปักอยู่ที่หลังของมันทางซ้ายทิศทางของหัวใจ

โหดร้าย....(っ˘̩╭╮˘̩)っ

"เฮ้ย! เป็นไรรึเปล่า!?"ผมวิ่งเข้าไปถามมันอย่างเป็นห่วง...ไม่สิมันเกือบจะฆ่าผมแล้วนะ!(╯°□°）╯︵ ┻━┻

"ท่านโรเนียปลอดภัยดีสินะขอรับ?"เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาผมพลางถามผมอย่างเป็นห่วง

"เจ้า...?"ผมสีทองตาสีทองแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพระเอกของนิยายเรื่องนี้นั้นก็คือมาคัส ดิ ซันเทีย...

"ข้ามาตามท่านขอรับ ได้โปรดกลับไปพร้อมกับข้าด้วยขอรับ"มาคัสพูดเสียงเรียบแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

ออร่าที่พุ่งออกมาจากตัวพระเอกนั้นเจิกจ้าจนผมไม่อยากมอง ถึงความจริงที่ว่าผมหล่อกว่า(?)แต่ก็ต้องยอมรับว่ามาตัสหล่อเป็นอันดับสองต่อจากผม(?)จริงๆ

"ข้าจะเดินเล่นอีกสักพัก เจ้ากลับไปก่อนเลย"ผมพูดพลางกันหลังให้เขาเตรียมจะก้าวขาเดินจากไป

"โอ้ย!!!"จู่ๆขาก็เจ็บขึ้นมาทันทีที่ก้าวเดิน

เสียฟอร์มหมดเลยไอ้ขาบ้า!(ノಥ,_｣ಥ)ノ彡┻━┻

"ท่านโรเนีย!"มาคัสมาพยุงผมไม่ให้ล้ม

พลัก!

"กล้าดียังไงถึงได้มาแตะตัวของข้า!?"ผมผลักเขาออกก่อนที่จะตะคอกด่าเขาอย่างโกรธเคือง เพราะผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อถูกตัวสักเท่าไหร่

"ขออภัยครับที่เสียมารยาท..."ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยังเดินเข้ามาช่วยประคองผมอยู่ดี

ผมวิ่งเท้าเปล่าตั้งแต่ลงจากเตียงจนมาถึงตอนนี้ และทุกคนคงรู้ว่าในป่ามีทั้งหนามและเศษไม้แข็งๆเต็มไปหมด ตอนวิ่งผมไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่ตอนเห็นแผลที่เท้านี่สิ! เจ็บขึ้นมาทันทีเลย!(〒﹏〒)

ผมไม่มีแรงแม้กระทั้งยืนแล้วเมื่อบาดแผลเข้าสู่สายตาของผม มาคัสจึงเข้ามาประคองผมไว้ไม่ให้ล้ม

"ข้าจะพาท่านกลับเองครับ"เขาพูดก่อนที่จะย่อตัวลงให้ผม...

"ขี่หลัง?"ผมถามอย่างรังเกียจ

"ใช่ครับ เพราะหากข้าพยุงท่านให้เดินไป อาจจะทำให้บาดแผลของท่านยิ่งรุนแรงก็ได้..."เขาตอบ

"...."มันก็จริง

ผมทำใจสักพักก่อนที่จะตัดสินใจขึ้นหลังของเขาอย่างช่วยไม่ได้...

....ขณะนี้เองผมกำลังขี่อยู่บนหลังของมาคัสพระเอกของนิยายนั่นเอง

มาคัสในตอนนี้อายุ14ปี ร่างกายสูงผอมแต่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังเก่ง ฉลาดเป็นกรด ทักษะด้านการต่อสู้ดีเลิศ เวทย์มนต์ก็เด่น เป็นอัจฉริยะที่มีค่าแห่งยุคนี้เลยก็ว่าได้!

เพราะมาคัสเป็นแบบนี้โรเนียเลยอิจฉามาคัสเป็นอย่างมากและหาทางกลั่นแกล้งมาคัสทุกวิถีทาง...

ปกติแหละนะ มีพระเอกก็ต้องมีตัวร้ายไว้เสริมคาแรคเตอร์ของพระเอกให้หล่อยิ่งขึ้นยิ่งต่อหน้าสาวๆแล้วก็ยิ่งต้องเก๊กเท่(?)ทำเป็นหล่อ(ก็หล่อ)จนหน้าหงุดหงิด

แต่ก็นะ...ผมในตอนนี้น่ะไม่ใช่ตัวร้ายแล้วนะ! แต่เป็นตัวประกอบแล้ว! เพราะผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับนิยายบ้าๆพันนั้นหรอก! ♪ (^ω^\ )

แค่ไม่ต้องไปอิจฉากลั่นแกล้งและแก้แค้นก็พอ ผมจะนอนกินขนมในบ้านที่รวยเวอร์นี่อย่างสบายใจ!

〜(꒪꒳꒪)〜

"ท่านโรเนียครับ"มาคัสเรียกผมเสียงเบา

"อะไร?"ผมถามห้วนๆอย่างหงุดหงิดเพราะโดนเขาขัดความคิดจินตนาการของผม

"ข้ารู้ว่าท่านกำลังเสียใจและแค้นใจอยู่ แต่ว่า..."เขาหยุดพูด

"......"แต่อะไร!?อยู่ๆก็อยุดพูด ประสาทรึไง!?ಠ_ಠ

"ข้าขอโทษแทนแม่ของข้าด้วยนะครับ แต่ว่าแม่ของข้าเองก็เสียใจกับการจากไปของนายหญิงเช่นกันครับ"เขาพูด

"เฮอะ! ขอโทษและจะได้อะไร? แม่ข้าฟื้นขึ้นมามั้ยล่ะ?"ผมถามเขาไปอย่างหงุดหงิด

"แต่ท่านต้องมองปัจจุบันด้วยนะครับ ถึงจะโกรธเกลียดข้ากับแม่ แต่ท่านก็ต้องใช้ชีวิตนะครับ หากท่านยังโศกเศร้าและยังทำตัวเช่นนี้อยู่อีกนายหญิงจะเสียใจได้นะครับ"มาคัสสั่งสอนผมอย่างเป็นห่วงแบบสมกับเป็นพระเอก

"เจ้ารู้ได้ยังไงว่าแม่ข้าเสียใจ เจ้าไปนรกกับสวรรค์ได้เหรอ?"ผมถาม

"......"ดังคาดครับ เขาเงียบตอบฮ่าๆๆๆๆ(~‾▿‾)~

"รีบเดินหน่อยข้าอึดอัด"ผมพูดอย่างหงุดหงิด

เขารีบเร่งฝีเท้าตามที่ผมบอกและเมื่อเราทั้งสองมาถึงคฤหาส พ่อของโรเนียก็มารออยู่ก่อนแล้ว

"โรเนีย เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึไม่?"พ่อถามอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วง

เห็นแล้วอยากจะอ้วกชะมัด!(눈‸눈)

"ปล่อยข้าลงได้แล้ว ข้าจะเดินเอง"ผมสั่งกับมาคัสเสียงเรียบ แต่มาคัสกลับไม่วางผมลงตามคำสั่ง

"ท่านบาดเจ็บอยู่ หากท่านเดินเองบาดแผลอาจจะสาหัสขึ้นได้ให้ข้าไปส่งเถอะครับ"มาคัสพูดอย่างเป็นห่วง

"เฮ้อ...ทำอะไรก็ทำ..."ผมพูดอยากเหนื่อยใจ

"ไปตามหมอมา"พ่อหันไปพูดกับคนข้างๆ

หลังจากที่ผมถูกส่งมาถึงเตียงนอนที่เป็นของโรเนียและเป็นที่ที่ผมตื่น ผมก็นอนพิการทันที

เจ็บขาเหมือนขาแหลกเลย รู้อย่างนี้ก็ไม่น่าวิ่งเลย...