ep.2

.

.

.

กฎของนิยายคือตัวร้ายต้องตายไม่ก็หายไปถูกมั้ยครับ และผมก็คือตัวร้ายครับทุกคน(〒﹏〒)

ตอนนี้โรเนียอายุเท่าไหร่แล้วผมยังไม่รู้เลย! และสาเหตุการตายของโรเนียแม่งก็โครตงี่เง่า!

ผมมองดูหน้าของโรเนียให้ชัดๆอีกที หน้ายังดูเด็กอยู่อายุประมาน8-10ปี แต่ผมก็ไม่วางใจหรอกนะ!

ใครจะรู้ล่ะ!? ก็เผื่อในนิยายบางคนหน้าเด็กหน้าแก่ไง!

งานนี้ต้องพึ่งปฏิทินแล้ว!!!!

.

.

.

โรเนียตายตอนอายุ18ปี วันที่18 เดือน10 ปีจักรวรรดิที่22 ในงานประลองดาบของราชอาณาจักร

ก๊อกๆๆ

"คุณชายขอรับ..."ลูซิสเคาะประตูและเข้ามาหาผมที่นั่งใช้ความคิดอยู่

"วันนี้วันที่เท่าไหร่?"ผมถามลอยๆอย่างเนียนๆ ทักษะการโกหกของผมนั้น เรียกปรมาจารย์เลยก็ไม่ผิดหรอกนะครับ(โกหก) ╮(＾▽＾)╭

"วันนี้วันที่3 เดือน4 ปีจักรวรรดิที่14ขอรับ"ลูซิสตอบ

วันที่3 เดือน4 ปีจักรวรรดิที่14เหรอ? งั้นตอนนี้โรเนียก็ยังเด็กอยู่เลยนี่นา แม่ของโรเนียตายตอนที่โรเนียอายุ10....เดี๋ยวก่อนนะ!?

"แม่ข้าล่ะ?"ผมลองถามออกไปเพื่อความแน่ใจ

"นายหญิง...คือ...."

นั่นไง...อย่าบอกนะว่าตายแล้ว! ลางสังหรณ์มันบอกว่าความคิดของผมนั้นถูกต้องและผมต้องเชื่อ...

"เป็นอะไร? ทำไมไม่ตอบ?"แต่เพื่อความชัวร์ผมจึงต้องถามเพื่อความแน่ใจ

"นายหญิง...นายหญิงเสียตั้งแต่เมื่อวานแล้วขอรับ..."เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวล

"....."ผมนิ่งเงียบทันทีที่ได้รับคำตอบ

ลางสังหรณ์ไม่เคยผิดเลยสินะ 乁༼☯‿☯✿༽ㄏ

....เอาล่ะเข้าเรื่อง!

"...เมื่อวาน?"ผมถามอีกครั้ง

"คุณชายขอรับ..."ลูซิสเรียกผมด้วยสีหน้าเศร้าหมองและเป็นห่วงปนกันไปจนหน้ายุ่ง

ไอ้หมอนี่หล่อจนด่าไม่ลงเลย...

"....."ผมเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่างทันที

รู้สึกอยากร้องไห้แต่ผมไม่ได้รู้สึกเศร้านะ แต่ร่างกายมันเศร้าไปเองเหมือนกับว่ามันรับรู้ถึงเรื่องเศร้าอย่างนั้นแหละ

จากข้อมูลในนิยาย โรเนียเป็นคนรักแม่ตัวเองมากเพราะแม่คือคนที่ให้ความรักและความอบอุ่นเพียงคนเดียวของโรเนีย

โรเนียจึงรู้สึกเสียกว่าใครทั้งหมดและรู้สึกแค้นพวกมาคัสที่ทำให้แม่ตัวเองตาย(มันเป็นเรื่องธรรมดานี่ ┐(￣ヘ￣)┌)

"ออกไป..."ผมไล่ลูซิสให้ออกไปเพราะผมไม่สะดวกใจให้ใครมาเห็นน้ำตาอันแสนมีค่า(?)ของผมสักเท่าไหร่

...และเพราะมันทำให้ผมดูอ่อนแอและดูโง่ในสายตาของคนอื่น

"คุณชาย...."

"หูหนวกเหรอ!? ข้าบอกให้ไปก็ไปสิ!!!"ผมตะคอกไล่เขาให้ออกไปอย่างหงุดหงิด

(เพราะหล่อเกินไปจนทำให้ผมหงุดหงิดಠ︵ಠ)

เขายอมออกไปโดยดีแต่ก็ยังมองกลับมาด้วยสายตาเป็นห่วง

ขยะแขยงชะมัด! อย่ามาเป็นห่วงผมเลยไอ้คนทรยศ ถึงแม้ว่าลูซิสจะไม่ได้ทรยศผม แต่เขาก็ทรยศโรเนียที่มีผมอยู่ในร่างตอนนี้(อันที่จริงเพราะลูซิสหล่อด้วยนั่นแหละ!)

ผมได้บทเรียนที่ถูกเพื่อนสนิททรยศแล้ว และผมไม่คิดที่จะให้มันซ้ำรอยเก่าหรอก

อีกอย่างคือเมียน้อยที่เป็นต้นเหตุให้แม่ของโรเนียตาย ผมก็เกลียดเหมือนกัน! เพราะพ่อของผมในโลกก่อนก็หนีไปหาเมียน้อยและทิ้งให้แม่ลำบาก!

ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับเนื้อเรื่องนิยายเด็ดขาด ใครจะเป็นจะตายก็ช่างผมไม่สน ในเมื่อผมฆ่าตัวตายแล้วยังมาโผล่ที่นี่ผมก็จะอยู่ที่นี่และจะมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าแต่ก่อน

ผมจะไม่เป็นไอ้โง่เหมือนโลกก่อนและจะใช้ชีวิตใหม่เพื่อตัวเองแล้ว! (｡•́︿•̀｡)

....หลังจากที่ผมนั่งคิดอยู่นานจู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูห้อง

"คุณชายขอรับ..."เสียงของลูซิสดังขึ้นข้างนอกประตู

"อย่าเข้ามา ไปให้พ้น!"ผมพูดออกไปเสียงดังก่อนที่จะนั่งคิดต่อ

"แต่ว่า...คุณชายยังไม่ได้ทานอาหารตั้งแต่เมื่อวาน...."

"อย่ามายุ่ง!"ผมตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด คนยิ่งกำลังใช้สมาธิในการคิดหาหนทางในการใช้ชีวิตอยู่! อย่ามายุ่งจะได้มั้ย!? เดี๋ยวก็ลืมว่าคิดอะไรอยู่อีก!

เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้คิดถึงตรงไหนแล้วนะ!?

"คุณชายขอรับ..."ลูซิสยังไม่ล้มเลิกที่จะเรียกผม

"อย่ามายุ่งก็คืออย่ามายุ่ง! เจ้าหูหนวกรึไง!? ออกไปให้พ้นๆ!"ผมตะโดนออกไปอย่างโมโหจนแทบจะพ้นไฟได้!

ลืมหมดแล้วว่าเมื่อกี้คิดอะไรอยู่ เป็นความผิดของไอ้บ้าลูซิส!

"เกิดอะไรขึ้นรึ?"น้ำเสียงอันทรงพลังของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตู

"คุณชายไม่ยอมออกมาทานอาหารเลยขอรับ ตั้งแต่เมื่อวานที่นายหญิงเสียไป คุณชายก็เอาแต่เศร้าไม่อยากอาหารเลยขอรับ..."ลูซิสพูดอย่างเป็นกังวล

ใครเศร้าฟะ?

"เฮ้อ...เปิดประตู ข้าจะไปคุยกับโรเนียเอง"น้ำเสียงอันทรงพลังนั้นพูดก่อนที่ประตูจะเปิดออก

เจ้าของน้ำเสียงอันทรงพลังนั้นก็คือท่านดยุคแห่งซันเทียนั่นเอง

เมื่อดยุคเห็นสภาพของลูกชายของภรรยาที่เสียไปก็ตกใจ

สภาพของโรเนียในตอนนี้คือขอบตาแดงก่ำผิวก็ซีดลงและดูเงียบผิดปกติ

"เข้ามาทำไม!? ออกไปนะ!!!"เด็กน้อยโรเนียตะคอกโวยวายเสียงดัง

"โรเนีย..."

"อย่าเข้ามานะ!!!"เด็กน้อยร้องโวยวายเมื่อเห็นว่าคนเป็นพ่อเข้าไปใกล้

.

.

.

'อย่าเข้ามานะไอ้คนเฮงซวย! เพราะแกคือต้นเหตุของเรื่อง!!!'ผมด่ากราดในใจ

"พ่อขอโทษนะที่ทำให้โรเซียต้องตาย..."

'หึ! รู้ตัวก็ดี!'ผมพูดในใจ

"แต่เจ้าจะเอาแต่เศร้าเช่นนี้ไม่ได้หรอกนะ...โรเซียจะเสียใจเอาได้"พ่อพูดเสียงสั่น

"ไม่ได้เศร้า! ออกไปให้พ้น! ข้าไม่อยากเจอหน้าของใครในตอนนี้!!!"ผมพูดออกไปอย่างหงุดหงิด

"ขอโทษนะคะ...ข้าขอเข้าไปได้รึไม่?"จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

ผมมองไปที่ต้นเสียงก็เห็นหญิงสาวที่สวยมากๆยืนอยู่ตรงประตูมีท่าทางเศร้าและลังเลจนเห็นได้ชัดปรากฎออกมาอย่างน่าหงุดหงิดและผมสีทองนั่นก็เดาได้เลยว่าเป็นแม่ของพระเอกอย่างมาคัสแน่นอน!

"ออกไปให้หมดทุกคนเลยนะ! และเจ้าก็อย่าเข้ามา! ข้าเกลียดเจ้าและทุกคน!"ผมพูดเสียงดังก่อนที่จะนอนลงและเอาผ้าห่มมาคลุ่มทั้งตัวเพื่อที่จะได้ไม่เห็นหน้าของคนพวกนั้น

"โรเนีย..."

"ออกไปก็คือออกไป! ถ้าไม่ไปข้าจะไปเอง!!!"ผมพูดห่อนที่จะเลิกผ้าห่มออกและลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปให้พ้นๆหน้าพวกนั้น

"โรเนีย...พ่อรู้ว่าเจ้ารักแม่ของเจ้ามาก แต่เจ้าต้องมองอนาคตด้วย อย่าเอาแต่โทษโกรธพาลทุกคน..."

"แล้วไง? แม่ก็ตายไปแล้วนี่! และคนที่ฆ่าแม่ก็คือพวกคุณนั่นแหละ!!!"ผมพูดก่อนที่จะวิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

"โรเนีย!!!"พ่อและลูซิสวิ่งตามมาแต่ก็ไม่ทัน

.

.

.

ผมวิ่งมั่วๆออกจากคฤหาสและตรงไปที่ป่าที่อยู่ข้างหลังคฤหาสถ้าเดาไม่ผิดที่นี่น่าจะเป็นป่ามรกตที่มีเหมืองแร่อัญมณี และด้วยสภาพของป่าที่เป็นสีเขียวมรกตจึงได้ชื่อว่าป่ามรกต

ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนเหนื่อยผมก็หาที่นั่งพัก

ผมนั่งที่โขดหินใกล้ๆลำธารใสและเหม่อมองไปที่สายน้ำด้วยสายตาว่างเปล่า

โลกก่อนผมตายได้ก็เพราะน้ำสินะ โลกนี้ผมจะตายด้วยสิ่งไหนกันนะ...

ปลาเล็กแหวกว่ายไปมาอย่างเพลิดเพลิน นกน้อยร้องเสียงดังไพเราะ เสียงลมพัดเอื่อยเฉื่อยให้ความเย็น

"ธรรมชาติเนี่ยสุดยอดไปเลย..."ผมพูดพำพัมคนเดียวอย่างเหม่อลอย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***